Γιατί δεν με βοήθησε ο Θεός;

- Θα συνεχίσουμε τη συζήτηση; Μην πείτε όχι. Το υποσχεθήκατε.
Τη περίμενα αυτή την υποδοχή στο Β3 σήμερα. Δε ζήτησα όμως από την Άσπα να επαναλάβει την ερώτηση. Ήμουν σίγουρη πως στον νου όλων μας είχε σφηνωθεί το "γιατί" της.

" Γιατί δεν έγραψα Φυσική; Είχα διαβάσει καλά. Είχα προσευχηθεί πολύ. Γιατί ο Θεός δεν με βοήθησε; Γιατί να αποτύχω;".
- Στο επαναληπτικό Φυσικής, Άσπα, δεν απέτυχες. Ο διαβασμένος δεν είναι ποτέ αποτυχημένος.Κατέχει την ύλη κι ας μην έγραψε καλά. Το να χάσει κανείς μια μάχη δεν σημαίνει πως θα χάσει και τον πόλεμο. Με καταλαβαίνεις.... νομίζω....

- Σας καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί ο Θεός δεν με βοήθησε.
- Δύσκολη η ερώτησή σου, ίσως και καθοριστική για τη σχέση σου με τον Θεό. Ένα τέτοιο "γιατί" μπορεί να την κάνει πιο θερμή ή πιο ψυχρή. Θα τη συζητήσουμε, αφού θέλεις, όμως απάντηση ίσως να μην πάρεις. Πώς το ανθρώπινο μυαλό μας μπορεί να γνωρίσει τον άπειρο νου του Θεού και να ερμηνεύσει τις ανεξιχνίαστες ενέργειές Του;

Ωστόσο ο Κύριος δεν μας αφήνει πικραμένους ή έστω απορημένους να κοιτάζουμε τα άδεια, όπως νομίζουμε, από τα δώρα Του χέρια μας. Στο μυστήριο των αναπάντητων προσευχών μας ρίχνει το φως του λόγου Του. Έχει δώσει Εκείνος την απάντηση στο τόσο οδυνηρό "γιατί" που συχνά κάνει τη δοκιμασία μας μεγαλύτερη.

Λέει στην "Επί του όρους ομιλία" Του: "Καθένας που ζητεί από τον Θεό, λαμβάνει...Ποιος άνθρωπος όμως από σας, όταν θα του ζητήσει το παιδί του ψωμί, θα του δώσει λίθο, κι όταν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι; Εάν εσείς που είστε άνθρωποι ατελείς, γνωρίζετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, ο Πατέρας σας δεν θα δώσει καλά κι ωφέλιμα σε όσους τα ζητούν; ". 

Καθένας λοιπόν που ζητάει από τον Θεό, παίρνει. Δεν παίρνει όμως πάντα αυτό που ζητάει. Γιατί; Γιατί ενώ νομίζει πως ζητάει ψωμί, ζητάει λίθο, κάτι δηλαδή ανώφελο, κι ενώ νομίζει πως ζητά ψάρι, ζητά φίδι, κάτι δηλαδή βλαβερό. Κι ακόμα γιατί ο Θεός είναι Πατέρας και δίνει ό, τι συμφέρει πραγματικά το παιδί Του κι όχι ό, τι μόνο θα το ευχαριστήσει. 

- Να υποθέσω δηλαδή πως το να γράψω καλά σε ένα διαγώνισμα ή να περάσω στη σχολή που θέλω, δε με συμφέρει. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο... είπε έντονα η Άσπα, μα πριν προλάβω να αντιδράσω, πετάχτηκε ο Στέφανος, που ποτέ δε σηκώνει χέρι. 

- Να πω, κυρία, μια ιστορία; Μου την είπε προχθές η μάνα μου, όταν της έλεγα ότι περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω τι θα απαντούσατε στην ερώτηση της Άσπας.... 
- Στέφανε, δεν θα' θελα να χάσουμε και δεύτερη ώρα χωρίς παράδοση· μήπως... την επόμενη.... 

Οι αντιπροτάσεις έκοψαν τη φράση μου στη μέση. 
- Βάλτε μας να διαβάσουμε μόνο μας το παρακάτω.....
- Παραδώστε μας δυο κεφάλαια την επόμενη φορά....μη σταματήσουμε όμως τη συζήτηση.
Έτσι πίστευα κι εγώ. Η συζήτηση αυτή δεν έπρεπε να σταματήσει, γι' αυτό και ο Στέφανος άρχισε: 

-Η μητέρα μου πιστεύει κι αγαπάει τον Θεόν από τα παιδικά της χρόνια. Όταν ήταν στην ηλικία μας, ήθελε να γίνει δασκάλα, για να οδηγεί, όπως μου είπε, τις παιδικές ψυχές στον ίσιο δρόμο. Σίγουρη για τη βοήθεια του Θεού και την επιτυχία της, έδωσε εξετάσεις στην... Ακαδημία, έτσι νομίζω έλεγαν τότε το Παιδαγωγικό. Δεν πέρασε. 

Προσευχήθηκε, λέει, θερμά στον Θεό και έκανε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη προσπάθεια. Το αποτέλεσμα; δεύτερη, τρίτη, τέταρτη αποτυχία. Απογοητευμένη αποφάσισε να γίνει νοσηλεύτρια. Χωρίς καμιά δυσκολία έγινε Διδάσκουσα, και σήμερα είναι καθηγήτρια στο Τ.Ε.Ι. Νοσηλευτικής. 

Ένα αυθόρμητο, ήσυχο χειροκρότημα που... ξεκίνησε απ' την Άσπα, μεταδόθηκε στην τάξη. Δεν θέλησα να το διακόψω. Ήταν για την τόσο εύστοχη παρέμβαση του Στέφανου στη συζήτησή μας, όμως εγώ το άκουγα σαν ένα δοξολόγημα των παιδιών για τις σοφές παρεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας. 

- Θυμάστε, παιδιά, τι σημαίνει "προσεύχομαι";
- Εγώ μιλάω κι ο Θεός ακούει... μας είπατε προχθές. 

- Και απαντάει... θα συμπληρώσω σήμερα. Απαντάει πάντα. Απ' τις πολλές απαντήσεις στο κάθε αίτημά μας, από τις πολλές λύσεις στο κάθε πρόβλημά μας, ξέρει να διαλέγει την καλύτερη και αυτήν να μας δίνει. 

Ιστορίες σαν αυτήν που ακούσαμε, υπάρχουν σίγουρα στη ζωή του καθενός μας. Κάποιες μπορούμε να τις διηγηθούμε τώρα, άλλες αργότερα και άλλες ίσως τις μάθουμε στην αιωνιότητα. Τότε που μπορεί κάτι να καταλάβουμε από τις τις σοφές επεμβάσεις του Θεού στην πορεία μας στη γη. 

Θα Τον δοξάζουμε τότε και θα Τον ευχαριστούμε, γιατί κάποτε....δεν μας βοήθησε, γιατί... δεν μας έδινε πάντα αυτό που Του ζητούσαμε, αλλά κάτι άλλο που ήταν, όπως θα έχει τότε αποδειχθεί, καλύτερο για μας. Παιδιά, να μιλάμε στον Θεό για κάθε μας ανάγκη. Να Του ζητάμε ό, τι θέλουμε και να Τον παρακαλούμε να κάνει ό, τι Εκείνος θέλει.           (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Γιατί δεν με βοήθησε; 8:15 π.μ., Μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016). 

      Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!