Τι γίνεται όμως, όταν δεν δεχόμαστε τους αδελφούς και τους αποστρεφόμαστε; Έχουν ίσως κάποιες αδυναμίες, κάποιες κακές συνήθειες. Τι θα κάνουμε τότε; Μήπως εμείς δεν έχουμε αδυναμίες; Πώς έχουμε την απαίτηση να μας δέχονται οι άλλοι; Γράφει κάτι σχετικό ο απόστολος Παύλος και με αυτό μας ανεβάζει στον Χριστό, τον μεγάλο Αδελφό:
"Διό προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ (Ρωμ. ιε, 15, 7)'': για να κατορθώσετε όμως όλοι σας ως ένας άνθρωπος και μια καρδιά να δοξάζετε τον Θεό, σας συνιστώ να δέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλον, όπως και ο Χριστός σας δέχθηκε όλους και σας έκανε αγαπητούς και δικούς Του, για να δοξάζεται ο Θεός. Ας τα προσέξουμε πολύ αυτά και ας τα μεταφέρουμε στον εαυτό μας. Ο Χριστός δέχεται εμένα, όσο αμαρτωλός κι ανάξιος κι αν είμαι, κι εγώ δεν θα δεχθώ τον αδελφό; Αυτό είναι τελείως απαράδεκτο.
Ίσως, αδελφέ, σε απασχολεί κι ένα άλλο ερώτημα: Πού βρίσκεται ο Πατέρας μας; Ο Χριστός μας έδωσε την απάντηση στη φράση «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ο Θεός είναι στον ουρανό κι εμείς στη γη. Μεγάλη απόσταση μας χωρίζει από τον Πατέρα μας, τον Θεό. Είμαστε εξόριστοι, ξενιτεμένοι και από τον Πατέρα μας απομακρυσμένοι. Τι σημαίνει όμως «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»; Ότι κατοικεί στους ουρανούς; Δεν είναι «πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν»; (Βρίσκεται παντού και τα περιλαμβάνει όλα, χωρίς Αυτός να περιλαμβάνεται σε τίποτε). Τότε πώς μπορούμε να Τον περιορίσουμε στον ουρανό;
Οι θεοφόροι Πατέρες εξηγούν ως εξής το «ἐν τοῖς οὐρανοῖς»: κάνει στους ουρανούς πιο αισθητή τη παρουσία Του εκεί παρά οπουδήποτε αλλού είναι φανερή η δόξα και το μεγαλείο Του. Εδώ όμως έχουμε να προσέξουμε και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: Όπου είναι ο Πατέρας, εκεί έχουν προορισμό να είναι και τα παιδιά Του.
Προορισμός μας λοιπόν είναι ο ουρανός. Δυστυχώς είμαστε κολλημένοι και ριζωμένοι στη γη και λησμονούμε τον ουρανό. Ο ουρανός είναι η μόνιμη πατρίδα μας. Η άνω Ιερουσαλήμ, όπως την ονομάζει ο Απόστολος Παύλος. Έχουμε προορισμό να γίνουμε ουρανοπολίτες. Να κατακτήσουμε τον ουρανό, όπου θα ενωθούμε για πάντα με τον Τριαδικό Θεό και θα Τον υμνούμε μαζί με τους αγγέλους και τους Αγίους «εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ας αφήσουμε λοιπόν τη λάσπη, τη γη κι ας ποθήσουμε τον ουρανό, την αληθινή πατρίδα μας. Να γίνουμε ουράνιοι άνθρωποι.
Πόσο δυσκίνητοι είμαστε! Γι’ αυτό όταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», η ψυχή μας να αφήνει τη γη και να πετά στον ουρανό, τα ουράνια σκηνώματα. Τότε θα πραγματοποιηθεί και το επόμενο αίτημα της προσευχής που λέει:
«Ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου»
Αμέτρητες φορές έχουμε απευθύνει προς τον Θεό το αίτημα «Ἁγιασθήτω το όνομά Σου». Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;
«Να αγιασθεί», δηλαδή «να αναγνωριστεί, Πατέρα μας, η αγιότητά Σου, ώστε να λατρεύεται αξίως το όνομά Σου». Μήπως όμως δεν είναι άγιο και πανάγιο το υπερύμνητο όνομα του Θεού; Περιμένει από εμάς ο Θεός να αγιασθεί το όνομά Του; Δεν έχει ανάγκη από εμάς για να δοξαστεί ο Θεός. Τον δοξάζουν οι αναρίθμητες στρατιές των Αγίων αγγέλων στον ουρανό. Ποιοι είμαστε εμείς που θα Τον δοξάσουμε; Ανάξιοι και μηδαμινοί, τιποτένιοι κι αμαρτωλοί.
Εδώ φαίνεται, αδελφέ, η άπειρη αγάπη του Θεού προς εμάς τα πλάσματα Του. Όταν ένα νήπιο αρχίζει να ψελλίζει τις πρώτες λέξεις, οι γονείς χαίρονται, το δέχονται με αγάπη και το ενισχύουν. Συγκινούνται, όταν ακούσουν να ψελλίζει το μικρό παιδί τις λέξεις «μαμά», «μπαμπά». Η αγάπη τους εκδηλώνεται πλούσια και δέχονται τα ψελλίσματα του παιδιού τους. Με παρόμοιο τρόπο κι ο Πανάγαθος Θεός και στοργικός Πατέρας μας δέχεται τις δικές μας φτωχές δοξολογίες.
Εδώ όμως κρύβεται και κάποια άλλη σπουδαία αλήθεια, που έχει σχέση με την καθημερινή ζωή μας: όταν ζητώ να αγιασθεί το όνομα του Θεού, δεν πρέπει να λησμονώ ότι αγιάζεται και δοξάζεται ο Θεός, όταν ο πιστός Χριστιανός και με τη ζωή του αγιάζει το όνομα του Θεού. Έτσι πρέπει να ζούμε. Να αναγνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι άγιος και να ζούμε κι εμείς αγία ζωή, όπως μας θέλει ο άγιος Θεός, ο Οποίος μας λέει: "Ἅγιοι γίγνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμι (Ά Πετρ. α, 16)". Αν τυχόν όμως παραβαίνουμε συστηματικά το θέλημά Του, τότε ο Θεός δεν αγιάζεται, δεν δοξάζεται, αλλά "βλασφημεῖται", αφού τα παιδιά Του τον εκθέτουν με τη ζωή τους και το κρίμα τους είναι φοβερό.
Το «Ἁγιασθήτω το όνομά Σου» έχει και κάποια επιπλέον σημασία, όπως το ερμηνεύουν οι Άγιοι Πατέρες. Παρακαλούμε το Θεό ὀχι μόνο εμείς να Τον αναγνωρίζουμε, να Τον σεβόμαστε και να Τον δοξολογούμε, αλλά όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι κάτοικοι της γης. Να πιστεύσουν όλοι όσοι κατοικούν επάνω στη γη και να δοξάζουν το πανάγιο όνομά Του. Αυτή την εντολή έδωσε ο Χριστός στους μαθητές Του: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη (Ματθαίου κη, 19)".
Εδώ είναι το μεγάλο όραμα της αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας και η ευθύνη όλων μας. Πόσο μας απασχολεί το ότι πρέπει όλοι οι άνθρωποι να πιστεύσουν και να σωθούν; Εμείς που πιστεύουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε μεγάλη ευθύνη για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει τα εξής: "Δεν θα χρειάζονταν λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειάζονταν δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς ήμασταν πραγματικοί Χριστιανοί".
Ο μακαριστός καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας περιλαμβάνει τα αιτήματα του "Πάτερ ἡμῶν" σε μια θερμή προσευχή που απευθύνει προς τον Θεό: "Ἁγία, ἁγία, ἁγία Τριάς ἀνέκφραστε, δός μοι, ἵνα ποιήσω καρπούς ἀρεστούς εἰς σέ, ζῶ ἐν σοί τηρῶν τά παραγγέλματά σου καί μετά παρρησίας προσαγορεύων σε Πατέρα. Ὅτε δέ θά ἐπικαλοῦμαι, ἵνα ἔλθῃ ἐπ' ἐμέ ἡ βασιλεία σου καί γίνεται καί ἐν ἐμοί τό θέλημά σου, ἄς ἀγιάζεται τό ὄνομά Σου, Κύριε, καί δι' ἐμοῦ διότι εἶσαι δυνατός καί ἔνδοξος καί εἰς Σε ανήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν (Π.Ν. Τρεμπέλα, Από την Ορθόδοξη Λατρεία μας, Αθήνα 2016, σελ. 450).
Όταν με τη ζωή μας αγιάζεται το όνομα του θεού, θα πραγματοποιείται και το επόμενο αίτημα:
"Ἐλθέτω ἠ βασιλεία σου"
Τι ζητάμε με το αίτημα αυτό που ο Κύριος έβαλε στην Προσευχή; Ποια είναι η Βασιλεία του Θεού και πώς θα έλθει;
(Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπιζά, Έχουμε Πατέρα!, εκδόσεις Σωτήρ,
Αθήνα, 2018)
συνεχίζεται....
Καλημέρα σας!
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Ιούλιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου