Οι συνθήκες της ζωής, όπως έχει διαμορφωθεί στις σύγχρονες
κοινωνίες, δεν βοηθούν στη συνοχή και ενότητα της οικογένειας. Η οικογένεια δεν
είναι δεμένη όπως άλλοτε. Ένας βασικός λόγος είναι ότι δεν μπορεί να βρίσκεται
συχνά συγκεντρωμένη όλη η οικογένεια.
Ο πατέρας αναγκάζεται από τις εργασιακές του υποχρεώσεις να
λείπει πολλές φορές σχεδόν όλη τη μέρα. Φεύγει το πρωί βιαστικός για γη
δουλειά. Όταν ζει σε μεγάλη πόλη, μπορεί να είναι αναγκασμένος να ξοδεύει πολύ
χρόνο, για να μεταβεί στον τόπο εργασίας του.
Και ίσως η απασχόλησή του εκεί να διαρκεί μέχρι το
απόγευμα, κάποιες φορές και μέχρι το βράδυ. Όταν επιστρέφει στο σπίτι, είναι
βέβαια κατάκοπος και δεν έχει τις σωματικές και ψυχικές αντοχές που
απαιτούνται, για να επικοινωνήσει με τη σύζυγο, να δει τα παιδιά, να ασχοληθεί
να προσφέρει την αγάπη του, να πάρει από το χαμόγελό τους, να παίξει λίγο μαζί
τους ή να συζητήσει κάπως πιο σοβαρά με όσα είναι μεγαλύτερα στην ηλικία•
να ενδιαφερθεί για τα μαθήματά τους, να ακούσει τα
προβλήματά τους, όσα έζησαν τη μέρα που πέρασε. Έχουν μεγάλη ανάγκη από την
επικοινωνία αυτή τα παιδιά, είτε μικρότερα είναι είτε μεγαλύτερα. Έχει ανάγκη
και η σύζυγος να πούνε οι δυο τους λίγα λόγια, να επικοινωνήσουν, να αλληλοενισχυθούν,
να ξεκουραστούν σ’ αυτήν την με αγάπη επικοινωνία.
Αλλά ο κόπος δεν δίνει τέτοιες δυνατότητες. Πολυτέλειες
μοιάζουν αυτά, που δεν τις δικαιολογούν οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής. Να φάνε
κάτι βιαστικά και να ξεκουραστούν στοιχειωδώς θέλουν οι άνθρωποι, για να
μπορέσουν την άλλη μέρα να συνεχίσουν στους ίδιους απαράλλακτα ρυθμούς.
Και όταν εργάζεται και η μητέρα; Όταν οι ανάγκες της
οικογένειας το απαιτούν να βρίσκεται και αυτή αρκετές ώρες τη μέρα έξω από το
σπίτι, να δουλεύει σκληρά, για να βγαίνουν πέρα τα έξοδα, για να μη λείψει
τίποτε από τα παιδιά; Που να είναι άραγε ο νους της όλη τη μέρα; Στη δουλειά
της, όπου πρέπει να είναι συνεπής, επιμελής και αποδοτική; Στο σύντροφο της
ζωής της, που παλεύει και αυτός και αγωνίζεται στον δικό του στίβο; Στα παιδιά
με τα δικά τους προβλήματα;
Στο μικρό που το άφησε με πυρετό στο σπίτι σε ξένα χέρια ή
στο μεγαλύτερο που δίνει εξετάσεις σήμερα και πρέπει οπωσδήποτε να πάει καλά,
για να ελπίζει για το αύριο, για το μέλλον του, σε μια εποχή που ούτε το παρόν
μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά; Ή στους γέροντες, στον παππού και στη
γιαγιά, που θέλουν κι αυτοί τη φροντίδα τους και έναν λόγο στηριγμού και
παρηγοριάς;
Να σκεφθεί τι θα κάνει μόλις γυρίσει στο σπίτι και πώς
πρέπει να οργανώσει κι εκεί τις δουλειές της, για να τα προλάβει όλα; Διότι
αισθάνεται ότι πρέπει να είναι καλή και πετυχημένη δασκάλα ή καθηγήτρια ή
νοσηλεύτρια ή υπάλληλος ή οτιδήποτε άλλο και συγχρόνως σύζυγος, μητέρα,
νοικοκυρά, παιδαγωγός. Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα προλάβει; Πώς να πολεμά
σε όλα τα μέτωπα και να νικά; Έχει τόσο πολλά να κάνει και τόσο περισσότερα να
σκεφθεί! Ούτε που λογαριάζει βέβαια να ξεκουραστεί λίγο, μόλις γυρίσει στο σπίτι.
Δυνατότητα τέτοια δεν υπάρχει.
Αυτές τις καταστάσεις τις αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλοί,
περισσότερο ασφαλώς οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά. Αν μάλιστα έχουν την
ευλογία να είναι πολύτεκνοι, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Οι
ευλογίες του Θεού συνεπάγονται μεγαλύτερες ευθύνες και κόπους περισσότερους,
όπως βέβαια και πλουσιότερες αμοιβές.
Τελικά στο σπίτι μπορεί να παραμένουν μόνο οι παππούδες και
κανένα μικρό. Όλοι οι άλλοι είναι σκορπισμένοι στους δρόμους... Δεν θα
αναφέρουμε εδώ την ολέθρια συνήθεια των νέων να βγαίνουν τη νύχτα κατά την ώρα
που θα έπρεπε να επιστρέφουν στο σπίτι. Δε μιλούμε για τις ολονύκτιες, σχεδόν
πάντα ψυχοφθόρες διασκεδάσεις, αλλά για τις αναγκαίες εξόδους που κρατούν την
οικογένεια σκορπισμένη στους δρόμους.
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη
σύγχρονη οικογένεια, Όλοι σκορπισμένοι στους δρόμους, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα
2016)
συνεχίζεται.....
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου