Αλλά και όταν ακόμη η οικογένεια τα καταφέρει να βρεθεί κάποιες ώρες στο σπίτι όλη μαζί, και τότε υπάρχει ο κίνδυνος του σκορπισμού της. Γονείς ή παιδιά, κουρασμένοι από όλη τη μέρα, μπορεί να καταφύγουν στην εύκολη λύση: τηλεόραση, ηλεκτρονικό υπολογιστή, διαδίκτυο και λοιπές ηλεκτρονικές δραπετεύσεις. Ο καθένας μόνος του, μπροστά σε μια οθόνη.
Έτσι και ο λίγος χρόνος που μένει, ξοδεύεται ανούσια, αν όχι και βλαβερά. Η οικογένεια βρίσκεται συγκεντρωμένη στον ίδιο τόπο, αλλά τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα την σκορπίζουν σε όλο τον κόσμο.
Πώς θα πλησιάσουν έτσι οι ψυχές; Πώς θα αισθανθεί ο ένας κοντά στον άλλον; Πώς θα ενισχυθούν και θα πάρουν δύναμη ο ένας από τον άλλον; Πώς θα νιώσουν δεμένοι με τους δεσμούς της αληθινής φυσικής αγάπης σε ένα ευλογημένο και αδιάσπαστο σύνολο;
Ερωτήματα δύσκολα και βασικά, που πρέπει να βρουν τις σωστές απαντήσεις, οι οποίες θα βοηθήσουν τη σύγχρονη οικογένεια να ζει μέσα σε ατμόσφαιρα αληθινής ειρήνης και να απολαμβάνει την ενότητα εκείνη που χαρίζει στα μέλη της βαθύ αίσθημα ασφάλειας και χαράς.
Όταν η μητέρα δεν εργάζεται, το σπίτι έχει πάντα τη βασίλισσά του στον θρόνο της, να κυβερνά τα πάντα μέσα στο σπίτι, να ζεσταίνει όλους με την παρουσία της, να τα βλέπει όλα με το στοργικό της μάτι και να τα φροντίζει με την αγάπη της. Ο σύζυγος φεύγει για τη δουλειά του και μένει ήσυχος· το σπίτι που άφησε πίσω του έχει τον άνθρωπό του, τα παιδιά έχουν τη φροντίδα τους, οι γέροντες γονείς την περιποίησή τους, όλα λειτουργούν καλά.
Αλλά και τα παιδιά δε μεγαλώνουν σε ξένα χέρια. Όταν δε ξεπεταχτούν λίγο και αρχίσουν να βγαίνουν στα σχολεία τους, στα φροντιστήριά τους, σε άλλες ποικίλες δραστηριότητες, γνωρίζουν πως, όταν γυρίσουν πίσω χαρούμενα απ΄τις καλές εντυπώσεις τους ή κουρασμένα και απογοητευμένα από κάτι δυσάρεστο που τους συνέβη, θα βρουν τη μητέρα να τα περιμένει με χαρά, να τα κλείσει στην αγκαλιά της, να ακούσει πρόθυμα τη χαρά τους και να απαλύνει με στοργικό χάδι τον πόνο τους.
Έτσι ζούσαμε παλιά. Ο πατέρας έβγαινε για τη δουλειά, η μητέρα έμενε στο σπίτι. Πάντα τη βρίσκαμε εκεί, να ετοιμάζει όλα τα αναγκαία με επιμέλεια, να φροντίζει το σπίτι με τη γυναικεία καλαισθησία και ακρίβεια, να περιμένει όλους με χαρά. Και όλοι με ευχάριστη προσμονή περιμέναμε τον πατέρα να γυρίσει, να γεμίσει το σπίτι μας με την παρουσία του και τις καρδιές μας με ένα αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας. Ήταν χαρούμενο, ήταν ζεστό το σπίτι μας τότε.
Η σύγχρονη ζωή όμως έχει πολλές απαιτήσεις και είναι οργανωμένη διαφορετικά. Οι γυναίκες αναγκάζονται συχνά να εργάζονται, να λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, να αναλαμβάνουν σε κάποιες περιπτώσεις και ευθύνες που δεν ταιριάζουν στη φύση τους, να κουράζονται πολύ και κατόπιν να γυρίζουν τσακισμένες στο σπίτι.
Τότε, και όταν είναι στο σπίτι τους, ουσιαστικά απουσιάζουν. Ο νους, η σκέψη γυρίζει εύκολα στη δουλειά, στα προβλήματα που αντιμετώπισαν εκεί και που κάποια τα άφησαν για την άλλη μέρα. Και όταν καταφέρουν να ασχοληθούν πια με το σπιτικό και τις ανάγκες της οικογένειας, θα το κάνουν με βιασύνη, διότι χρόνος πολύς δεν υπάρχει, και επίσης με εύκολο τον εκνευρισμό, διότι είναι πολύς ο κόπος που προηγήθηκε.
Την ίδια ψυχική ένταση μπορεί να φέρνει στο σπίτι και ο πατέρας, όταν γυρνά από την εργασία του, μάλιστα αν αυτή τον φορτίζει με πολλές ευθύνες και επιπλέον αν είναι αναγκασμένος να δουλεύει με μακρά ωράρια και επομένως να γυρνά αργά στην οικογένεια.
Γι’ αυτό και το πρώτο που θα μπορούσαμε να συστήσουμε στις περιπτώσεις αυτές είναι όταν οι γονείς γυρίζουν στο σπίτι, να αφοσιώνονταν σ’ αυτό. Ας ξεχάσουν πια τη δουλειά και όλες τις σχετικές φροντίδες• «ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς (Ματθ. στ, 34)». Αρκετά κουράστηκαν μ’ όλα τα ξένα ζητήματα. Αύριο πάλι. Τώρα είμαστε στο σπίτι μας. Ας κοιτάξουμε το σπίτι μας λοιπόν.
Να πάρουν πρώτα μια αναπνοή. Αν υπάρχει δυνατότητα, να ξεκουραστούν λίγο. Και ας ξεκινήσουν μετά: τη φροντίδα του σπιτιού, την επικοινωνία με τα παιδιά, τη μεταξύ τους επικοινωνία και δική τους συζήτηση και ό, τι άλλο χρειαστεί. Με κατά το δυνατόν ήρεμη διάθεση, όχι με δυσφορία, με γκρίνιες και αγανάκτηση, αλλά με ειρήνη και χαρά στην ψυχή τους.
Ο κόπος της ημέρας ας μην τους χαλαρώσει επικίνδυνα, ώστε να καταφύγουν στις εύκολες λύσεις: στην τηλεόραση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, το διαδίκτυο. Μ’ όλα αυτά πάλι βγαίνουν έξω, στον κόσμο. Το σπίτι το χάνουν. Και το σπίτι τους έχει ανάγκη. Τα παιδιά τους περιμένουν να κουβεντιάσουν μαζί τους, να καταλάβουν την αγάπη τους, να τους νιώσουν γονείς.
Και οι ίδιοι το θέλουν να νιώθουν γονείς, να χαίρονται τη χαρά και την αγάπη των παιδιών τους. Και ακόμη έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο, να αισθανθούν ότι είναι σύζυγοι, που συμπορεύονται στην οδό του καθήκοντος μα αυταπάρνηση και αγάπη. Η αγάπη δεν θέλει πολλές ώρες για να φανερωθεί, όταν υπάρχει. Ούτε εντελώς έκτακτους τρόπους. Είναι απλή στην έκφρασή της, ουσιαστική στην προσφορά της, στιβαρή στους τρόπους της. Και όλοι μέσα στο σπίτι νιώθουν τη γλυκιά θαλπωρή της, προπάντων τα παιδιά.
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη
σύγχρονη οικογένεια, Όλοι σκορπισμένοι στους δρόμους, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα
2016)
συνεχίζεται.....
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου