Ο Χριστός αγκαλιάζει την παιδεία (μέρος 2ο)

Η πρωτότυπη «συζήτησή μας» τελείωσε. Στην τάξη είχε απλωθεί μια σιωπή που έλεγε πολλά. Πρώτος τη διέκοψε ο πρόεδρος: 

- «Λοιπόν, στο διάλειμμα βάζουμε την εικόνα, υπάρχει αντίρρηση;»

Η τόσο εκφραστική σιωπή συνέχισε να μιλάει, μέχρι που τη διέκοψα: 

- Παιδιά, ειλικρινά σας ευχαριστώ, γιατί στα τόσο γνήσια βιώματά σας βλέπω να επιβεβαιώνονται τα όσα η παράδοση της Εκκλησίας μας έχει θησαυρίσει για τη θέση των ιερών εικόνων στη ζωή μας. Οι χριστιανοί ως άνθρωποι με ψυχή και σώμα, έχουμε ανάγκη, με την ψυχή και το σώμα μας, να προσεγγίζουμε τον Θεό, να βλέπουμε με τα μάτια μας τη μορφή Του (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός). Μια εικόνα είναι ένα άλλο στόμα που διδάσκει, κι εσείς παιδιά, είναι φανερό πως ακούτε και μαθαίνετε καλά τα μαθήματά της... οι περισσότεροι, και μακάρι κάποτε όλοι. 

Βέβαια, όπως η ένσαρκη παρουσία του Κυρίου Ιησού στη γη μας, έτσι κι η παρουσία της εικόνας Του στην τάξη μας δεν ψυχαναγκάζει κανέναν να Τον πιστέψει, να Τον ακολουθήσει. Μένει στη θέση της εκεί ψηλά, για να ξεχύνει πλούσια τη θεία χάρη και να καλεί, όποιον θέλει, να ξεδιψάει στη δροσιά της. 

Παιδιά, κάθε πρωί που θα μπαίνουμε στην τάξη, ας στρέψουμε το πρόσωπό μας στο πρόσωπο του Κυρίου κι ας του λέμε «ευχαριστώ» που θα περάσουμε τη μέρα μας κάτω από τη στοργική μάτια Του. Κι ας Τον παρακαλούμε να διασφαλίζει Εκείνος τη δυνατότητά μας μέσα στο χώρο της εργασίας μας, το σχολειό μας, να συναντάμε με το βλέμμα μας την «εικόνα του Θεού του αοράτου (Κολασσαείς, α15)», τον Χριστό, που έγινε άνθρωπος για να μας συναντήσει. 

———————————————————————— 

«Δε θα ξαναγίνει». Με αυτή την υπόσχεση έφευγε πάντα απ’ το Γραφείο του Διευθυντή καταλυπημένος και κατακόκκινος. Ξαναγινόταν όμως, κι έτσι κάποιος καθηγητής τον έστελνε πάλι Γραφείο για να γραφτεί στο ποινολόγιο η ποινή του: αποβολή... κι η αιτιολογία της: συμπεριφορά ανάρμοστη σε μαθητή· και η απολογία του: «Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ... δε θα ξαναγίνει». 

Αυτό επαναλαμβανόταν συχνά πέρυσι. Την εφετινή σχολική χρονιά όμως τα πράγματα άλλαξαν. 

Πέρασε μια εβδομάδα, πέρασε δεύτερη, τρίτη... ένας μήνας και δεύτερος, κι ο Χάρης δεν είχε δώσει καμία αφορμή για τιμωρία. 

Ο Διευθυντής ρωτούσε τους καθηγητές και μάθαινε πως η συμπεριφορά του είχε πολύ βελτιωθεί. Μια μέρα τον κάλεσε στο Γραφείο. Πήγε φανερά θορυβημένος. 

- Τι έκανα πάλι, κύριε; Δεν έγινε τίποτα...

- Έγινε κάτι, Χάρη... άλλαξες, διορθώθηκε... και σου αξίζουν συγχαρητήρια. Αλήθεια, πες μου, πώς τα κατάφερες; 

- Α, αυτό είναι το μυστικό μου, θα σας το πω όμως, απάντησε και κοκκίνισε πάλι, από χαρά τώρα. 

Μόλις άρχιζε το σχολείο, τον Σεπτέμβριο, μια μέρα ο κύριος των Θρησκευτικών είπε ότι γιόρταζε ο Σταυρός. Αφού μας διηγήθηκε την ιστορία αυτής της γιορτής, μας συμβούλεψε, όταν έρχονται δύσκολες ώρες, να κάνουμε με πίστη τον σταυρό μας, για να γίνεται δική μας η δύναμη του Εσταυρωμένου Χριστού. Από τότε, όταν νευριάζω και μου έρχεται να... φωνάξω... να χτυπήσω... κάνω τον σταυρό μου και... αλήθεια, σας λέω, κύριε, μου περνάει. Σα να έρχεται στην καρδιά μου αυτή η δύναμη και διώχνει μακριά το κακό. 

Το γεγονός συνέβη πριν λίγο καιρό και μαρτυρεί πως 2000 χρόνια οι πιστοί του Εσταυρωμένου ζούμε την ίδια εμπειρία, που έγινε ύμνος της εκκλησίας μας: «Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα... καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα». 

Από τη στιγμή της Σταύρωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού, το όργανο της καταδίκης έγινε όργανο σωτηρίας. Ο προαιώνιος αντίπαλός μας τραυματίσθηκε, αφοπλίσθηκε. Όλες οι δυνάμεις του απογυμνώθηκαν κι έγιναν ανίσχυρες. 

«Ο Σταυρός... έδιωξε την πλάνη, επανέφερε την αλήθεια, έκανε ουρανό τη γη και τους ανθρώπους "αγγέλους". Χάρη σ’ αυτόν οι δαίμονες δεν είναι πια φοβεροί, αλλά άξιοι περιφρόνησης. Ο Σταυρός είναι το τρόπαιο στον πόλεμο κατά του εχθρού, η μάχαιρα στην άμυνα κατά της αμαρτίας (Αγ. Ι. Χρυσόστομος). 

Ο Σταυρός είναι η ισχύς των πιστών και η πληγή των δαιμόνων. Δεν ενεργεί όμως μαγικά. Προϋποθέτει την απόφαση και τον αγώνα του χριστιανού να ακολουθεί τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή του σηκώνοντας τον σταυρό της υπακοής στο θέλημά Του. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει: Όταν βγαίνεις από την εξώπορτα, αυτό το λόγο πρώτα πες: «ἀποτάσσομαί σοι, σατανά, καί συντάσσομαί σοι, Χριστέ»· φεύγω από την παράταξή σου σατανά, και γίνομαι δικός σου στρατιώτης, Χριστέ. Αυτός ο λόγος θα γίνει η βακτηρία σου, αυτός και το όπλο σου, αυτός απροσμάχητος πύργος γύρω σου. Μαζί μ’ αυτόν τον λόγο σχημάτισε με πίστη και το σημείο του Σταυρού. Έτσι ούτε άνθρωπος, ούτε ο ίδιος ο διάβολος θα μπορέσει να σε βλάψει, βλέποντάς σε από παντού ασφαλισμένο.  

συνεχίζεται....

 

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Άδεια η τάξη μας, Αυτό είναι το μυστικό μου, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!