Ο Χριστός αγκαλιάζει την παιδεία (μέρος 1ο)

Καινούργια σχολική χρονιά, και σαν καινούργιο μας περίμενε το σχολειό μας, φρεσκοβαμμένο, με οικολογικά χρώματα, πεντακάθαρο, περιποιημένο. 

- Καλή χρονιά, παιδιά, και με γεια την αίθουσά σας. Όλο τον χρόνο να τη βλέπουμε έτσι, καθαρή και περιποιημένη όπως σήμερα, ευχήθηκα μπαίνοντας στο Β1. 

-Έτσι ακριβώς; ρώτησε ψιθυριστά η Κατερίνα στο πρώτο θρανίο, δείχνοντάς μου πάνω από τον πίνακα. 

Είχε δίκιο. Η εικόνα του Κυρίου που χρόνια βρισκόταν εκεί, έλειπε. Μ’ ανήσυχο το βλέμμα την αναζήτησα και την 
ανακάλυψα όρθια σε κάποια ράφι. Κατάλαβα. Ο κυρ Νίκος, ο επιστάτης, ο νοικοκύρης μας, να πω καλύτερα, έλειπε με αναρρωτική, κι η εικόνα που ξεκρεμάστηκε, για να βαφτεί ο τοίχος, δεν ξαναμπήκε στη θέση της. 

- Παιδιά, την ευχή θα την κάνω απορία. Έτσι θα μείνει η τάξη μας; 

- Αν εννοείτε χωρίς εικόνα, θα την κρεμάσουμε εμείς, απάντησε ο Μιχάλης, ο περσινός πρόεδρος του 5μελούς. 

Πέρασαν δυο μέρες κι η εικόνα βρισκόταν στο ράφι. 

- Παιδιά, τι θα γίνει με την εικόνα; 

- Δεν έχουμε καρφί, κυρία... ακούστηκε. 

- Έχουμε τον Στράτο... πετάχτηκε κάποιος, και γελάσαμε όλοι και πρώτος ο Στράτος, ένα καλόκαρδο αγόρι. Ο Στράτος ποτέ δεν έπαιζε τον ρόλο που φέρνει στο νου η λέξη «καρφί», συνήθιζε όμως να φέρνει για συζήτηση στην τάξη κάποιες διαφωνίες του διαλείμματος. 

- Κυρία, την εικόνα δεν τη βάλαμε, γιατί κάποιος έχει αντίρρηση. Υποστηρίζει ότι: «οι εικόνες στην τάξη ήταν για άλλες εποχές και όχι για το πολυπολιτισμικό σχολείο της δικής μας. 

- Να το συζητήσουμε,ακούστηκε από πολλούς. 

- Όμως να εκφραστείτε ελεύθερα, είπε έντονα ο Βασίλης...

Συμφωνούσα κι εγώ. Μετά από τις ευρωπαϊκές ειδήσεις των τελευταίων μηνών, ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη των μαθητών για το θέμα. 

- Θα συζητήσουμε, παιδιά, μ’ έναν αλλιώτικο τρόπο. Όποιος θέλει, θα γράψει σ’ ένα φύλλο, ανώνυμα, μια απάντηση στο παρακάτω ερώτημα: 

Τι νιώθεις βλέποντας την εικόνα του Χριστού στην τάξη; Ποιες σκέψεις σου προκάλεσε η απουσία της; 

Μετά από 15 λεπτά περίπου άρχισε η Δήμητρα να διαβάζει τις απαντήσεις... 

«Νιώθω ασφάλεια, παρηγοριά, ο Θεός είναι κοντά μου». 

«Συντροφιά και σιγουριά...κυρίως όταν γράφουμε διαγώνισμα». 

«Δύναμη στην αδυναμία μου». 

« Η σκέψη ότι δίπλα μου είναι ο Χριστός μ’ ανακουφίζει....»

«Αυτές τις μέρες που λείπει, νιώθω ένα κενό... γιατί δεν μπορώ να την κοιτάξω και να πάρω κουράγιο για τη συνέχεια». 

«Δε νιώθω τίποτα, γιατί δεν πιστεύω σε κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο».

«Από μένα μένει απαρατήρητη, σε κάποιον που πιστεύει δίνει ελπίδα και δύναμη».

«Όταν βλέπω τον Χριστό, νιώθω τα μάτια Του να με κοιτάζουν και να με συγκρατούν μπροστά στον όποιο κατήφορο». 

«Προσωπικά δεν αισθάνομαι τίποτα, ξέρω όμως ότι μερικά παιδιά που πιστεύουν, θέλουν τον Θεό κοντά τους, γι’ αυτό δεν μ’ ενοχλεί το να υπάρχει η εικόνα». 

«Δε χρειάζεται να έχεις μια εικόνα μπροστά σου, αλλά να έχεις πίστη στην καρδιά σου». 

«Έχει συμβεί, μετά από έναν καυγά, να κοιτάξω την εικόνα και να παραδεχθώ μέσα μου πως έχω άδικο». 

«Προς το παρόν κρατάω ουδέτερη θέση. Ξέρω όμως πως για πολλά παιδιά η παρουσία της εικόνας του Χριστού σημαίνει πολλά». 

«Θέλω να βλέπω την εικόνα του Χριστού, γι’ αυτό τώρα που λείπει φέρω μια μικρή εικονίτσα». 

«Βλέποντάς την μιλάω μυστικά στον Χριστό, με βοηθάει κάποτε να πάρω μια απόφαση». 

«Τον νιώθω δίπλα μου, λιγοστεύει το άγχος μου, με γαληνεύει». 

«Χωρίς την εικόνα, η αίθουσα μου φαίνεται άδεια...»

συνεχίζεται....

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Άδεια η τάξη μας, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!