Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 128ο

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, όπως ο Νώε πριν από τον κατακλυσμό μ' ένα σήμαντρο καλούσε τους ανθρώπους και τα ζώα στην κιβωτό, για να σωθούν από τον Κατακλυσμό, έτσι και ο Θεός με τις καμπάνες καλεί όλους μας στη Νέα Κιβωτό, την Εκκλησία Του, για να σωθούμε από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Οι ήχοι της καμπάνας είναι ουσιαστικά τα σαλπίσματα των αγγέλων που μας καλούν να τρέξουμε στον ναό. Οι καμπάνες χτυπούν τρεις φορές στην αρχή, στη μέση και στο τέλος του Όρθρου. Και εμείς, κάθε φορά που ακούμε τον χτύπο της καμπάνας, το κάλεσμα του Θεού, απαντάμε στην πρόσκλησή Του κάνοντας ευλαβικά τον σταυρό μας. 

Δυστυχώς, όμως, ενώ χτυπούν οι καμπάνες, κάποιοι Χριστιανοί αδιαφορούν, κοιμούνται. Είναι φοβερό να μας καλεί ο Θεός την Κυριακή το πρωί στη θεία Λατρεία, που είναι η πρόγευση της βασιλείας Του κι εμείς να κοιμόμαστε ή να πηγαίνουμε εκδρομές. Ξεκινάει ο Όρθρος. Ακούγεται η πρώτη καμπάνα. Ποιος χτυπάει την καμπάνα; Ο νεωκόρος; Ποιος καλεί; Ο Θεός! Στην πρώτη καμπάνα μας λέει: Ελάτε! Ποιους καλεί; Μόνο τους γέροντες; Πόσοι αδιαφορούμε στο κάλεσμα του Θεού; 

Κι ο Θεός επιμένει να καλεί. Χτυπά για δεύτερη φορά την καμπάνα. Ελάτε, μας ξαναλέει, σας περιμένω. Παλιότερα, μετά την τρίτη καμπάνα, κλείδωναν οι πυλωροί των ναών στις πόρτες. Αν μέχρι την τρίτη καμπάνα δεν είχες προλάβει να μπεις, έμενες έξω. Ξανάνοιγαν τις πόρτες όταν τελείωνε το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα, όχι για να μπει κανείς, αλλά για να βγούνε οι κατηχούμενοι και να μείνουν μόνο οι πιστοί. Και τις ξαναέκλειναν μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας. 

Τι πάθανε σήμερα μερικοί Χριστιανοί και πηγαίνουνε στο τέλος; Ιδιαιτέρως μερικοί νέοι γονείς με τα μικρά τους! Και δίνουν στον Θεό μόνο λίγα λεπτά; Μόνο λίγα λεπτά αξίζει ο Θεός και η ψυχή μας; Δεν αντέχουν τα παιδάκια μια ώρα στην εκκλησία; Στον παιδότοπο κάθονται ώρες. Στον τόπο του Θεού δεν αντέχουν ούτε μια ώρα; Κι αν δεν μάθουν τα παιδιά να εκκλησιάζονται από μικρά, πότε θα μάθουν; Όταν μπουν στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας; Αλλά και οι γονείς πώς θα ζητήσουν τη λατρεία του Θεού; 

Όταν γιορτάζει κάποιος φίλος μας και μας καλεί στη γιορτή του, πώς πάμε στο σπίτι του; Δεν πάμε με τα ρούχα της δουλειάς. Δεν πάμε βρώμικοι. Όσο πιο σεβαστό είναι το πρόσωπο στο οποίο θα πάμε, τόσο περισσότερο ετοιμαζόμαστε. Πλυμένοι, καθαροί πηγαίνουμε. Ντυνόμαστε κατάλληλα, βάζουμε τα πιο καθαρά και καλά μας ρούχα, παίρνουμε τα δώρα μας και πηγαίνουμε στο σπίτι αυτό. Κι αν έτσι ετοιμαζόμαστε όταν πρόκειται να πάμε στη γιορτή κάποιου φίλου μας, πόσο περισσότερο θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε, όταν πρόκειται να πάμε στο σπίτι του Θεού; 

Είναι ασέβεια να μπαίνουμε μέσα στον ναό ατημέλητοι, σαν να πηγαίνουμε στη δουλειά μας ή στο εξοχικό μας. Και πολύ περισσότερο είναι ασέβεια να πηγαίνουμε στον ναό με άσεμνη και προκλητική ενδυμασία. Ο ναός δεν είναι χώρος για επίδειξη. Αν αυτό δεν το προσέχουμε, και την ψυχή μας βλάπτουμε και τους πολλούς σκανδαλίζουμε. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει σχετικά ότι "η ενδυμασία μας στον ναό πρέπει να είναι καλή από κάθε πλευρά. Να είναι κόσμια και όχι εξεζητημένη". Κι επικαλείται τον απόστολο Παύλο που λέει: "Οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό τους με σεμνότητα και όχι με περίτεχνες κομμώσεις και με χρυσά κοσμήματα ή ενδύματα πολυτελή". Κι εξηγεί ότι "αν ο απόστολος Παύλος απαγορεύσει στις γυναίκες κάθε επίδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα παράξενα ρούχα κι άλλα παρόμοια". 

Έτσι, πριν μπούμε στον ναό, πρέπει να κάνουμε αυτό που έκανε κι ο Μωυσής, όταν μια μέρα είδε πάνω στο όρος Σινά ένα συγκλονιστικό μυστήριο: μια βάτο να φλέγεται, αλλά να μην καίγεται. Πειθάρχησε στη φωνή του Θεού που του έλεγε: Βγάλε τα σανδάλια σου και μην πλησιάσεις έτσι εδώ. Ο τόπος που στέκεσαι είναι ιερός, "γῆ ἁγία ἐστί". Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στον πιο ιερό τόπο της γης, στον Ναό του Θεού, δεν πάμε να συναντήσουμε τη φλεγόμενη βάτο, αλλά τη φωτιά του Θεού. Κι από εμάς ο Θεός δεν ζητά να βγάλουμε τα παπούτσια μας, αλλά να αφήνουμε έξω τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας και τις έγνοιες μας τις βιοτικές (τι θα μαγειρέψουμε το μεσημέρι, τι ξεχάσαμε να αγοράσουμε, πώς θα λύσουμε τα προβλήματα της ημέρας). 

Τα αφήνουμε στον Θεό. Θα τα λύσει Εκείνος, όταν εμείς έχουμε ως προτεραιότητα, ως πρώτη έγνοια και αγάπη, την αγάπη Του. Είναι φοβερό πράγμα να χρησιμοποιούμε μέσα στον ναό του Θεού τα κινητά μας τηλέφωνα. Στην εκκλησία δεν χρειαζόμαστε τα κινητά μας. Άλλο κινητό χρειαζόμαστε, με άλλα σήματα. Για να μιλήσουμε με τον Θεό, χρειαζόμαστε άλλες κεραίες που να μας συνδέουν όχι με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, αλλά με τον ουρανό, με τα υπερκόσμια. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!