Όσο κι αν ανεβαίνει στα χείλη το παράπονο: "Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καί ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθηκε; (Ησ. νγ, 1)". Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας; Και η υπερφυσική δυναμη του Κυρίου που εκδηλώνεται στον Μεσσία, σε ποιον φανερώθηκε και έγινε πιστευτή; Ας μην αποκάμνουμε. Ας μην αποθαρρυνόμαστε. Ας μην υποχωρούμε, όσο κι αν έρχονται στιγμές που ενδόμυχα λέμε τον λόγο του μεγάλου Αποστόλου, κάπως παραλλαγμένο: Ω ανόητοι άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένοι ή ολιγογράμματοι, "τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μή πείθεσθαι, οἷς κατ' ὀφθαλμούς Ἰησοῦς Χριστός προεγράφη ἐν ὑμῖν ἐσταυρωμένος; (Γαλ. γ, 1)".: ποιος σας βάσκανε για τις προόδους σας στην πίστη και την αρετή, ώστε τώρα να μην πείθεσθε στην αλήθεια εσείς, που μπροστά στα μάτια σας ζωγραφίστηκε καθαρά και με κάθε ακρίβεια ο Ιησούς Χριστός εσταυρωμένος, με το κήρυγμα που κάναμε ανάμεσά σας; Ας μην υποστέλλουμε τη σημαία του λόγου, του κηρύγματος, της διδασκαλίας. Το καθήκον μας είναι να εργαζόμαστε γεμάτοι από ένθεο ζήλο, με απόλυτη εμπιστοσύνη σ' Εκείνον, που είναι ο Κύριος του αμπελώνος. Να εργαζόμαστε έτσι όπως αν βρισκπόμασταν σε σταθερό έδαφος και σε ιδανικές συνθήκες. Να διδάσκουμε στα μέλη της οικογένειάς μας, στα παιδιά μας την αλήθεια του Χριστού παρέχοντάς τους παράδειγμα ζωής αληθινά χριστιανικής. Να κάνουμε το ολιγάριθμο Κατηχητικό όπως αν είχαμε πενήντα ή εκατό παιδιά. Να μιλούμε για τον Θεό στον κόσμο μας, που μοιάζει μερικές φορές με άστατο πέλαγος, με την ίδια πάντοτε όρεξη, ανεπηρέαστοι από το αν και κατά πόσο δέχεται πρόθυμα τη διδαχή μας, τη συμβουλή μας. Ενώ βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα και οι άνεμοι σφυρίζουν απειλητικά και τα κύματα υψώνονται πελώρια, ας μην ξεχνάμε την απρόσβλητη ανθεκτικότητα του σκάφους της Εκκλησίας. Τον Πλοηγό του, που στιβαρά κρατάει το τιμόνι. Τον παντοδύναμο Κύριο, ο Οποίος μπορεί να κάνει θαύματα, όταν η αγάπη Του το κρίνει. Το αποτέλεσμα, όπως προαναφέραμε, είναι δικό Του. Και στα αδιέξοδα, δίνει διέξοδο, και τις ατραπούς μεταβάλλει σε λεωφόρους. Ο αγώνας μας είναι ανάγκη να γίνεται με προσευχή. Με ικεσία θερμή που θα βγαίνει από τα βάθη μιας καρδιάς που φλέγεται από αγάπη προς τον Θεό και κατακαίεται από πύρινο ζήλο για τη δόξα Του. Τη δύναμη της προσευχής ως όπλου για την αντιμετώπιση του κακού τη γνωρίζουμε από τη ζωή του Κυρίου και της Εκκλησίας Του. Η προσευχή της Εκκλησίας έσεισε τον τόπο της συνάξεως και έκανε το θαύμα της απελευθερώσεως του θείου Πέτρου, διαλύοντας τόσο ζωηρά το αδιέξοδο της στιγμής εκείνης (βλ. Πραξ. ιβ, 5-11). Αλλά πάντοτε η προσευχή των Αγίων έκανε και κάνει θαύματα στην αντιμετώπιση του εχθρού και της πολεμικής του. Και σήμερα η προσευχή των Αγίων, των πιστών χριστιανών, των φλογερών εργατών μπορεί να αλλάξει καταστάσεις, να μαλακώνει ψυχές, να τις καθιστά επιδεκτικές και να τις μεταστρέφει "εἰς Χριστόν", αρπάζοντάς τις από το στόμα του λύκου. 
Και κυρίως αυτή η αγιότητα, της οποίας απόρροια θα είναι ο παρακλητικός λόγος, θα ζεσταίνει τις καρδιές, θα τις συγκινεί και θα τις ανακαινίζει. Διότι ο Άγιος μαρτυρεί ότι ο Χριστός δεν είναι μια νεκρή φυσιογνωμία του παρελθόντος, αλλά είναι ο ζωντανός Θεός. Εκείνος που κατευθύνει τον κόσμο, τον αναπλάθει, τον αναγεννά και τον κάνει "καινή κτίσι (Β Κορ. ε, 17)". συνεχίζεται....
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου