Πόσες εκείνος ο σταυρός απ’ τα καμπαναριά μας στην αντηλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες, χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες! Κ’ οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν μες’ απ’ τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν. Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν!
Λάμπουνε τ’ ασυγνέφιαστατα ουράνια σα ζαφείρια, Σαν μάτια π’ αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια. Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα, και από κάθε θύρα που ανοίγεται, βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες, γλυκές, καλοντυμένες. Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες. Στη ματιά τους λάμπ’ η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους. Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν (Κ. Κρυστάλλη, Ο Καλόγερος της Κλεισούρας, Από το Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964).
"Οὐδέν κρυπτόν ὅ οὐ γνωσθήσεται (Λουκά ιβ, 2)": Είναι γνωστό ότι πολλές πράξεις των ανθρώπων μένουν άγνωστες και σκεπάζονται από την αφάνεια. Περνούν απαρατήρητες προσπάθειες, ευγενείς πράξεις αγάπης και αυτοθυσίας, ηρωισμοί του καθήκοντος, αγώνες μυστικοί της ψυχής, που καταλήγουν σε νικη ένδοξη κατά του κακού. Αλλά επίσης κρύπτονται απάτες, ατιμίες, φαυλότητες και εγκλήματα που γίνονται στο σκοτάδι.
Εν τούτοις ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα θα μείνουν άγνωστα για πάντοτε. Περιστάσεις ανέλπιστες, αλλά και η επέμβαση της θείας δικαιοσύνης, κάνουν ώστε τα κρυπτά να έρθουν στο φως, η αρετή να αναγνωρίζεται, η κακια να στιγματίζεται. Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ύστερα από χρόνια πολλά, ξεσκεπάζεται ο υποκριτής και παραδίδεται στην κοινή περιφρόνησηκ, ενώ αντίθετα ένας που συκοφαντήθηκε και παραγνωρίσθηκε, αποκαθίστατα8ι στη δίκαιη εκτίμηση της κοινωνίας (Σπουδαία σκέψη)
Πίστη και πατρίδα είναι για μας ένα πράγμα. Και όποιος πολεμά το ένα, πολεμά και το άλλο κι ας μην ξεγελιέται. Η μάνα μας η πνευματική είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που ποτίστηκε με πολύ κι αγιασμένο αίμα. Κανένας λαός δεν έχυσε και δεν χύνει ως τα σήμερα το αίμα του για την πίστη, όσο ο δικός μας (Φώτης Κόντογλου).
Είμαι του ήλιου η θυγατέρα απ’ όλες η πιο χαϊδευτή. Χρόνια η αγάπη του πατέρα σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί. Όσο να πέσω νεκρωμένη, αυτόν το μάτι μου ζητεί· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη τριανταφυλλιά ή κιτριά· θαμπώνω της ψυχής το μάτι, για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά. Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη, μ’ αγάπησε μία θεά· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Όπου κι αν λάχω κατοικία δε μ’ απολείπουν οι καρποί·
ώς τα βαθιά μου γηρατεία δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή· μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη, κι είμαι γεμάτη προκοπή· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη, τη γη εθάψαν μια φορά· πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη στο Νώε η περιστερά όλης της γης είχα γραμμένη την εμορφιά και τη χαρά· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μ’ αποκάτου ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί, κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του λίγο προτού να σταυρωθεί· το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, έχει στη ρίζα μου χυθεί· είμ’ η ελιά η τιμημένη.
Κάποτε ένα αεροπλάνο δοκίμασε να απογειωθεί. Τελευταία στιγμή ένας από τους κινητήρες του δεν δούλεψε. Ο ένας κινητήρας δεν συμμετείχε στην προσπάθεια για ανέβασμα. Το αεροπλάνο βρυχήθηκε, έκανε μια προβληματική τροχιά πάνω στο έδαφος και σωριάστηκε λαβωμένο. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας. Είναι ανάγκη να λειτουργήσει ολόκληρη η πνευματική μας υπόσταση, για να μας δώσει δύναμη για το ανέβασμα. Να ζητάμε αληθινά τη Βασιλεία και την αιωνιότητα του Θεού. Να προσπαθούμε. Τότε θα γευόμαστε τις ευλογίες τυ Θεού (Σπουδαία σκέψη).
Όπου αγώνας και πόλεμος, εκεί και το κατάλληλο όπλο. Είναι λοιπόν φυσικό ότι και στον αγώνα της αρετής χρειάζονται ανάλογα όπλα. Πνευματικός είναι ο αγώνας, πνευματικός θα είναι και ο οπλισμός. Ο Χριστιανός που θέλει να ζήσει ζωή χριστιανική, να αποφύγει τους μολυσμούς και την καταισχύνη της αμαρτίας, να μορφωθεί τέκνο φωτεινό του επουρανίου Πατρός, να εργασθεί για το γενικό καλό και να συντελέσει με όλες τις δυνάμεις του στη διάδοση της χριστιανικής αλήθειας.
Εχθρός δε αόρατος είναι ο διάβολος, που εξαπατά τους ανθρωπους στο κακό και προσπαθει με κάθε τροπο να καλλιεργήσει παντού την αμαρτίατην ασέβεια, την αδικπία. Προπάντων με την προσευχή, με την πίστη και ελπίδα στον Θεό, με την προσπάθεια τη γενναία, πρέπει να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της αρετής (Σπουδαία σκέψη).
Κάθε θρησκευτικό βιβλίο είναι τόσο φωτιστικό, βοηθητικό κι ωφέλιμο στον καταρτισμό και τη μόρφωση τουν ανθρώπου, όσο είναι σύμφωνο με τις αλήθειες της Αγίας Γραφής και γενικά τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας κι όσο υποδεικνύει κι εξηγεί με σαφήνεια και καθαρότητα, περισσότερες, περιεκτικότερες και αναγκαιότερες θρησκευτικές αλήθειες (Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθοπούλου, Ο Προορισμός του ανθρώπου, Εκδόσεις Ζωή).
Κάποιος με ακούμπησε. Η φράση αυτή του Κυρίου δείχνει και σε μας πώς προσεγγίζεται ο Χριστός. Πολλές φορές και στις μέρες μας -κατά την προσέλευση στη Θεία Κοινωνία η στην αναμονή για την προσκύνηση κάποιου ιερού λειψάνου- παρατηρείται συνωστισμός, σύγχυση, ταραχή, ένταση, φωνές... Γεμίζουν οι εκλησίες τις μεγάλες εορτές. Πόσοι από αυτούς προσεύχονται αληθινά; Καν πόσοιν σωματικά μόνο είναι παρόντες, ενώ με τον νου τους βρίσκονται αλλού;.... Ο Χριστός προσεγγίζεται οπως Τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα: με ταπείνωση, με πίστη, με ευλάβεια, ειρήνη, κατάνυξη, φόβο Θεού (Σπουδαία σκέψη).
Εκείνα που είναι αδύνατα να γίνουν με τις ανθρώπινες δυνάμεις, γίνονται δυνατά και κατορθωτά με τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού. Θα' λεγε κανείς πως είναι ποτέ δυνατόν να περπατάει κάποιος πάνω στο νερό της θάλασσας. Κι όμως το είδαν πριν λίγα χρόνια να γίνεται με σύγχρονους αγίους στην πατρίδα μας. Είναι δυνατόν να πάρει σε εξετάσεις πανεπιστημιακά μαθήματα, ένας φοιτητής βαθμό 11, όταν το άριστα ως γνωστόν είναι 10; Κι όμως συνέβη στον συντάκτη αυτού του κειμένου. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Και πόσα άλλα ακόμη! (Σπουδαία σκέψη).
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!
Εύχομαι η κάθε χριστιανική ψυχή να βιώσει μέσα της μια μικρή φάτνη της Βηθλεέμ, για να ζεσταθεί από τη Χάρη του Ιησού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου