Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 80ο

Ευλογία του ύδατος: Ο ιερέας έπειτα ευλογούσε το νερό του Βαπτίσματος, εμφυσώντας σ' αυτό τρεις φορές. Όπως ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο, του μετάγγισε πνοή ζωής, έτσι κι τώρα ο ιερέας μεταγγίζει στο νερό της κολυμβήθρας τη Χάρι του Θεού. Για να υποδηλώσει ότι ο άνθρωπος δεν βαπτίζεται στο νερό της βρύσης, αλλά στο πανάγιο ύδωρ, που έτρεξε από την άχραντη πλευρά του Χριστού μας πάνω στον Σταυρό τη Μεγάλη Παρασκευή. Να σε ποιο νερό βαπτισθήκαμε όλοι μας. Αυτό μας καθάρισε, αυτό μας αναγέννησε και μας εισήγαγε στην εν Χριστώ ζωή. 

Επάλειψη με λάδι: Στη συνέχεια ο ιερέας ευλογούσε το λάδι με το οποίο θα άλειφε αυτόν που θα βαπτισθεί. Και καθώς τον έχριε στο στήθος, έλεγε: "είς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος". Δηλαδή, για να θεραπευθεί η ψυχή και το σώμα σου. Στα αυτιά: "εἰς άκοήν πίστεως", για να μάθεις να ακούς τις αλήθειες της πίστεως. Στη μύτη: "εἰς ὀσμήν εύωδίας πνευματικῆς", για να αισθάνεσαι την ευωδία της θείας Χάριτος. Στο στόμα: "τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν", για να μάθεις να λες σοφά πράγματα. Στα χέρια, για να κάνεις το καλό. Στα γόνατα, για να γονατίζεις στην προσευχή. Στα πόδια, για να ακολουθείς τον δρόμο του Χριστού και να καταπατάς τον διάβολο. 

Η επάλειψη αυτή με λάδι δεν γινόταν μόνο για να χαρίσει στον βαπτιζόμενο την ευλογία του Θεού · ούτε μόνο για να τον θεραπεύσει από ψυχικά και σωματικά τραύματα. Αλλά πολύ περισσότερο για να του διδάξει μια πολύ μεγάλη αλήθεια: ότι εισέρχεται σ' έναν στίβο μάχης, σε μια πάλη σκληρή. Στους αγώνες πάλης οι παλαιστές, πριν μπουν στον χώρο της αθλήσεως, αλείφονταν με λάδι, για να γλιστρά ο ένας από τον άλλον. 

Και στους πνευματικούς αγώνες σου λέει η Εκκλησία: Σε αλείφω με λάδι, όχι μόνο για να σε θεραπεύσω από τα τραύματα της ψυχής και του σώματος, αλλά για να μάθεις να γλιστράς, όταν παλεύεις με τον διάβολο. Μπαίνεις σε ένα πολύ σκληρό πεδίο. Τι νομίζεις; Αρνήθηκες δημόσια τον διάβολο, τον έφτυσες και θα σου το χαρίσει; Του έδειξες την αποστροφή σου και δεν θα σε εκδικηθεί; Να περιμένεις πόλεμο. Γι' αυτό πρέπει να μάθεις να παλεύεις. Διότι "δεν έχεις να παλέψεις με αντιπάλους ίδιους με σένα· αλλά με τα διαβολικά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες του σκότους". Μάθε λοιπόν να παλεύεις. 

Τριπλή κατάδυση: Στη συνέχεια ακολουθούσε η κατάδυση μέσα στο νερό. Τρεις φορές γινόταν αυτή η κατάδυση, διότι αναφέρεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος· αλλά και για να θυμίζει τις τρεις μέρες που ο Κύριος έμεινε νεκρός στον τάφο. 

α) Θάνατος: Η κατάδυση αυτή στο νερό έπρεπε να είναι ολοκληρωτική: να βυθίζεται ο βαπτιζόμενος ολόκληρος μέσα στο νερό· κι όχι να ραντίζεται ὀπως κάνουν οι παπικοί. 

"Εμβαπτίζομαι" σημαίνει μπαίνω ολόκληρος μέσα στο νερό. Γιατί; Διότι στο άγιο Βάπτισμα συντελείται ένας θάνατος και μια ανάσταση. Γι' αυτό και πρέπει να βυθίζεται όλος ο βαπτιζόμενος μέσα στο νερό, διότι η κατάδυση αυτή συμβολίζει τον θάνατο. Μέσα στο νερό του βαπτίσματος, πεθαίνει και ενταφιάζεται ο αμαρτωλός άνθρωπος. 

β) Εξἀλειψη προπατορικού αμαρτήματος: Ταυτόχρονα εξαλείφεται το προπατορικό αμάρτημα, αλλά και κάθε άλλη αμαρτία που έκανε ο άνθρωπος πριν από το βάπτισμά του. Οι αμαρτίες του αυτές δεν συγχωρούνται απλώς, αλλά εξαλείφονται· είναι σαν να μην έχουν γίνει ποτέ. Μέσα από την άγια κολυμβήθρα βγαίνει ο άνθρωπος πεντακάθαρος, αναμάρτητος. Βέβαια μετά το Βάπτισμα μένει κάποια ροπή προς το κακό, για να αγωνίζεται ο Χριστιανός, να πολεμά και να νικά. 

γ) Ανάσταση σε νέα ζωή: Μέσα από την ιερή κολυμβήθρα ο βαπτισμένος βγαίνει όχι μόνο νεκρός ως προς την αμαρτία, αλλά και αναγεννημένος σε νέα ζωή, αναστημένος στη ζωή του Χριστού, παιδί του Θεού, Χριστιανός πολίτης της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή μέλος της Εκκλησίας. Γι' αυτό το Βάπτισμα λέγεται και "Φώτισμα", διότι φωτίζεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι τηε αμαρτίας και ζει μέσα στο φως του Χριστού, ακτινοβολεί το φως του Χριστού. Κι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: "Το Βάπτισμα είναι εξαφάνιση της αμαρτίας, συμμετοχή στο φως, κατάλυση του σκότους, πορεία με τον Χριστό". 

δ) Ένδυση του Χριστού: Το μεγαλύτερο όμως θαύμα που ζούσε και ζει ο άνθρωπος στο άγιο Βάπτισμα, δεν είναι μόνο το ότι εισέρχεται στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά πολύ περισσότερο το ότι ο Θεός εισέρχεται στη ζωή του βαπτισμένου. Δηλαδή εκείνη την ώρα ο άνθρωπος ενδύεται τον Χριστό. Μέσα του μπαίνει ο Χριστός. Ας το εξηγήσουμε αυτό: Όταν ο Αδάμ κι η Εύα ήταν στον Παράδεισο φορούσαν ένα υπερφυσικό ένδυμα, ασυγκρίτως ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο. Το ένδυμα αυτό λεγόταν "θεοΰφαντη στολή". Δηλαδή στολή που την "ύφανε" ο Θεός. Τι ήταν αυτή η στολή; Ήταν το φως του Θεού, η θεία Χάρις. Οι πρωτόπλαστοι ακτινοβολούσαν τη θεία Χάρι ως φως ασυγκρίτως λαμπρότερο από το φως του ήλιου. Διότι ήταν καθρέφτες πεντακάθαροι του Θεού.

'Οταν όμως ο Αδάμ κι η Εύα αρνήθηκαν τον Θεό, έδιωξαν τη θεία Χάρι από πάνω τους, έμειναν γυμνοί. Γι' αυτό άρχισαν να ντρέπονται· κι έραψαν φύλλα συκιάς, για να κρύψουν τη γύμνια τους. Κι ο Θεός τους δίνει δερμάτινους χιτώνες από ψόφια ζώα, για να ντυθούν καλύτερα. Είναι σαν να τους έλεγε: Από δω και πέρα και τα ρούχα σας ακόμα θα αποδεικνύουν ότι είστε αιχμάλωτοι της φθοράς, του θανάτου. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι από τότε και μετά, μέχρι την ώρα που βαπτιζόμαστε, κουβαλούμε επάνω μας "δερμάτινους χιτώνες", έχουμε δηλαδή μέσα στη σάρκα μας τα σημάδια της φθοράς και του θανάτου. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 79ο

Ο φύλακας Άγγελος: Την ημέρα της Βαπτίσεως, όσοι θα βαπτίζονταν, στέκονταν έξω από τον ναό ανυπόδητοι, φορώντας έναν λευκό χιτώνα. Κι ο ιερέας ανάμεσα στις άλλες ευχές, διάβαζε στον καθένα και την εξής ευχή: Κύριε και Θεέ μου, κάνε ένα δώρο σ' αυτόν τον άνθρωπο που θέλει να γίνει δικό σου παιδί. "Σύζευξον τῇ ζωῇ αὐτοῦ Ἄγγελον φωτεινόν", δώσε του δίπλα του έναν αχώριστο φίλο, έναν φωτεινό φύλακα Άγγελο, για να τον έχει προστάτη σε όλη του τη ζωή και να γλυτώνει έτσι από κάθε επιβουλή του διαβόλου. Κι από την ώρα εκείνη αποκτήσαμε όλοι μας επίσημα από τον Θεό τον μοναδικό και προσωπικό φύλακα Άγγελο της ζωής μας. 

Αφορκισμοί: Στη συνέχεια, όσοι θα βαπτίζονταν στρέφονταν προς τη Δύση. Διότι η Δύση συμβολίζει το σκοτάδι, στο οποίο κυριαρχεί ο διάβολος. Και οι υποψήφιοι, για να δείξουν την αποστροφή τους προς τον διάβολο, σήκωναν τα χέρια ψηλά κι ανοιχτά, κι απαντούσαν στις ερωτήσεις των ιερέων. Τους ρωτούσε λοιπόν η Εκκλησία, τους ρωτούσε ο Θεός: "Ἀποτάσσῃ τῷ σατανᾷ"; Αρνιέσαι τον διάβολο, φεύγεις από το στράτευμά του; Κι ο κάθε υποψήφιος απαντούσε: "Ἀποτάσσομαι". Τον αρνιέμαι. Αρνιέμαι το σκοτάδι, τον διάβολο, την αμαρτία, τη σκοτεινή ζωή μου. Τα απαρνιέμαι όλα. Κι αυτό γινόταν τρεις φορές. 

Εκείνη την ώρα κάποιοι Άγιοι της Εκκλησίας άκουγαν κραυγές και έβλεπαν με τα πνευματικά τους μάτια δαίμονες να φεύγουν μακριά πανικόβλητοι και τρομοκρατημένοι. Και η Εκκλησία συνέχιζε τις ερωτήσεις: "Ἀπετάξω"; Έφυγες; Σίγουρα; Έφυγα! "Ἀπεταξάμην"! Τρεις φορές. Κι έφθανε αυτό; Όχι! Συνέχιζε να λέει ο ιερέας: Φύσηξε τρεις φορές προς τον διάβολο, μέσα από τα σπλάχνα σου. Δείξ' του πόσο τον αποστρέφεσαι. Σαν να του λες δεν σε θέλω στη ζωή μου, δεν θέλω να έχω καμιά σχέση μαζί σου. 

Αφού λοιπόν οι υποψήφιοι έβγαζαν τρεις φορές μέσα από τα κατάβαθά τους την απέχθειά τους προς το σκοτάδι, η Εκκλησία τους καλούσε να δείξουν την περιφρόνησή τους στον διάβολο και να τον φτύσουν κατάμουτρα τρεις φορές. "Ἔμπτυσον αὐτόν". Φτύσ' τον! Φτύσε τον διάβολο. Δηλαδή πες του: Δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου! Στη συνέχεια, σου έλεγε η Εκκλησία: Γύρνα τώρα προς την Ανατολή, προς τον Χριστό, προς το φως, προς τη νέα ζωή, προς τον Παράδεισο, προς τη Βασιλεία του Θεού. Και με τα χέρια ανοιχτά. Γιατί; Διότι στις παλιότερες εποχές, όταν οι δουλέμποροι πουλούσαν στις αγορές αιχμαλώτους ως δούλους, τους γύμνωναν και τους έβαζαν να στέκονται με τα χέρια ανοιχτά, για να βλέπουν οι αγοραστές αν είχαν πάνω στο σώμα τους κάποιο ελάττωμα. Αν άξιζε να τους αγοράσουν. 

Εφόσον λοιπόν τώρα φεύγεις από την αιχμαλωσία του διαβόλου, σε αγοράζει ο Χριστός, όχι με χρυσά νομίσματα, αλλά με ό, τι πιο πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο, με το τίμιο Αίμα Του· κι εκείνη την ώρα σε βλέπει ο Θεός αν είσαι άξιος να γίνεις παιδί Του και σε αγοράζει από την αιχμαλωσία, όχι για να σε ξανακάνει σκλάβο, αλλά ελεύθερο. Η Εκκλησία τώρα σε ρωτά: Αφού έχεις ήδη φύγει από τον διάβολο, θέλεις να' ρθείς στον Χριστό; Θέλεις να γίνεις στρατιώτης του Χριστού; Να μπεις στο στράτευμά του; "Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;" "Συντάσσομαι"!. Θέλω. Εισέρχομαι στον στρατό του Χριστού. Γίμομαι στρατιώτης Ιησού Χριστού! Κι αυτό γινόταν τρεις φορές. Κι έπειτα άλλες τρεις φορές σε ρωτούσε: Μπήκες στο στράτευμα του Χριστού; "Συνετάξω τῷ Χριστῷ"; "Συνεταξάμην"! Μπήκα. Συντάχθηκα!

Συνολικά λοιπόν κι εμείς, όταν βαπτιστήκαμε, όλοι μας δώσαμε 18 "διαβεβαιώσεις", διακηρύττοντας ότι θέλουμε να ανήκουμε στον Χριστό, ότι Τον αγαπάμε: 12 υποσχέσεις, 3 εμφυσήσεις και 3 εμπτυσμούς. Αλλά η Εκκλησία μας ζήτησε και μια υπογραφή. Υπογράφεις; Μας είπε.Υπογράφω! Ποια είναι η υπογραφή σου; Να ομολογήσεις δημόσια την πίστη σου, να πεις με όλη σου την ψυχή το Σύμβολο της Πίστεως: "Πιστέω εἰς ἕναν Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα...". Τι σχέση όμως έχουν όλες αυτές οι υποσχέσεις με τη σημερινή μας ζωή; 

Όλες αυτές τις υποσχέσεις που δώσαμε τότε, ο Θεός μας ζητά να τις επιβεβαιώνουμε κάθε στιγμή. Είσαι στο σπίτι, στον δρόμο, στην εργασία, στον υπολογιστή μπροστά· στην ώρα του πειρασμού... Σου λέει ο Χριστός κάθε στιγμή: Παιδί μου, θυμήσου, 19 ιερές "διαβεβαιώσεις" ἐδωσες. Με ποιον είσαι; Είσαι μαζί μου; Σίγουρα; Θυμάσαι ποιον όρισες αρχηγό της ζωής σου; Πρέπει να επιβεβαιώνεις κάθε στιγμή με τη ζωή σου τις υποσχέσεις που έδωσες. 

Τα μάτια σου να βλέπουν σωστά, τα αυτιά σου να ακούνε σωστά. Τα χέρια σου να κάνουν το καλό, τα πόδια σου να βαδίζουν στους δρόμους του Θεού. Δεν ανήκεις στον εαυτό σου. Σ' αγόρασε ο Χριστός με το Αίμα Του. Δεν έχεις δικαίωμα στην αμαρτία. Εσύ το είπες, εσύ το υποσχέθηκες. Ας συνεχίσουμε όμως την πορεία μας στην εν Χριστώ ζωή. 

Απέκδυση: Έπειτα η Εκκλησία καλούσε τους υποψήφιους να βγάλουν από πάνω τους τους "χιτῶνες τῆς φθορᾶς", για να ντυθούν με το Βάπτισμα τον χιτώνα της αθανασίας. Να πετάξουν τα κουρέλια της αμαρτίας. Για να δείξουν ότι διαγράφουν τελείως τον παλιό εαυτό τους και καθετί που τους συνδέει με το παρελθόν. 

συνεχίζεται.....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 78ο

Μέσα στην εμπειρία της Εκκλησίας υπάρχει άραγε κάποιο δοκιμασμένο δρομολόγιο, που μπορεί να μας δείξει την πορεία που ακολούθησαν οι άνθρωποι, προκειμένου να ζήσουν τη ζή με τον Θεό; Ασφαλώς και υπάρχει! Είναι η όλη πορεία που ακολουθεί κανείς, προκειμένου να εισέλθει στην εν Χριστώ ζωήμε το μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν κι εμείς να δούμε ποια στάδια προς την εν Χριστώ ζωή μας αποκαλύπτει το Μυστήριο αυτό· και πώς μπορούμε την εμπειρία αυτή να τη βιώνουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας. 

Ξεκινάμε λοιπόν ένα ταξίδι· διότι μια πορεία είναι το άγιο Βάπτισμα, μια έξοδος από το σκοτάδι και μια είσοδος στο φως του Θεού. Την πορεία αυτή όμως θα την ανιχνεύσουμε όχο  όπως τη ζούμε σήμερα, που έχει καθιερωθί για όλους ο νηπιοβαπτισμός. Αλλά όπως την ακολούθησαν οι πρώτοι Χριστιανοί, που βαπτίζονταν οι περισσότεροι ενήλικες, διότι γνώριζαν την πίστη σε μεγάλη ηλικία. Για να μπορέσουμε έτσι να καταγράψουμε τα ιερά βιώματα των ανθρώπων που είχαν επίγνωση του Μυστηρίου, στο οποίο εισέρχονταν. 

Στους πρώτους λοιπόν αιώνες της Εκκλησίας, όταν ήθελες να βαπτισθείς, θα έπρεπε να ακολουθήσεις κάποια βήματα. Να σε φέρει αρχικά κάποιος στην εκκλησία, να σε παρουσιάσει στον ιερέα, να του μιλήσει για σένα. Αυτός λεγόταν ανάδοχος. Ο ανάδοχος ήταν ο φλογερός Χριστιανός, που από μεγάλη αγάπη για τον Θεό σου είχε μεταγγίσει αυτή τη δίψα, τη λαχτάρα για τον Θεό· και γινόταν ο εγγυητής σου για την είσοδό σου στην Εκκλησία. Αυτός θα είχε την πνευματική ευθύνη για σένα και σ' όλη τη μετέπειτα πορεία της ζωής σου. 

Εφόσον λοιπόν γινόταν αυτή η πρώτη προσέγγιση, ακολουθούσε η διαδικακασία της κατηχήσεως. Για να γνωρίσεις ποιος είναι ο Θεός με τον οποίο θέλεις να ενωθείς. Το έργο αυτό της κατηχήσεως το έκαναν οι κατηχητές, κληρικοί ή λαϊκοί. Πολλοί από αυτούς είχαν φοιτήσει στις Κατηχητικές σχολές της εποχής εκείνης, οι οποίες υπήρχαν στην Αλεξάνδρεια, στα Ιεροσόλυμα, στη Σμύρνη, στην Αντιόχεια.

Υπήρχαν και αντίστοιχα βιβλία κατηχήσεως: οι Βαπτισματικές Κατηχήσεις, για όσους θα ζητούσαν να βαπτισθούν και οι Μυσταγωγικές Κατηχήσεις, για τους πιστούς μετά το Βάπτισμα. Η προβαπτισματική κατήχηση συνήθως διαρκούσε τρία χρόνια και είχε τρία επίπεδα, τρεις τάξεις: την πρώτη τάξη των ακροατών, τη δεύτερη τάξη των κατηχουμένων και τέλος την τρίτη τάξη των φωτιζομένων. Και η Μυσταγωγική Κατήχηση ακολουθούσε χρονικά το Βάπτισμα και συνεχιζόταν σ' όλη τη ζωή του πιστού. Πώς όμως γινόταν κατά επίπεδο η προβαπτισματική κατήχηση;

α) Ακροατές:Η πρώτη τάξη, των ακροατών, διαρκούσε συνήθως έναν χρόνο. Πήγαινες για έναν χρόνο κάθε εβδομάδα στην εκκλησία και ο κατηχητής σου έκανε τα πρώτα μαθήματα. Άκουγες μόνο βασικές αλήθειες της πίστεως, χωρίς να έχεις αντίστοιχες υποχρεώσεις. 

β) Κατηχούμενοι: Αν ήθελες να συνεχίσεις, προχωρούσες στη δεύτερη τάξη των κατηχουμένων, η οποία συνήθως διαρκούσε δύο χρόνια. 

Στην τάξη αυτή, έπρεπε να πηγαίνεις κάθε εβδομάδα στην εκκλησία, όπου γινόταν η κατήχηση. Τώρα όμως πλέον είχες και συγκεκριμένο δρομολόγιο ζωής. Ο ιερέας, αφού σε οδηγούσε πιο βαθιά στις βασικές αλήθειες της πίστεως, σου όριζε κάθε εβδομάδα κάποιο πνευματικό πρόγραμμα, σου ζητούσε την τήρηση κάποιων βασικών εντολών. 

Και σε τακτά χρονικά διαστήματα σε ερωτούσε: Τα έμαθες αυτά που είπαμε; Τήρησες τις εντολές που έμαθες; Σταμάτησες να ζεις όπως πριν; Σου όριζε το δρομολόγιο αυτό, έτσι ώστε να εισέλθεις στη χριστιανική ζωή με σταθερά βήματα. Κι αν ήσουν συνεπής, σε δεχόταν στη Θεία Λειτουργία, μέχρι και το ιερό Ευαγγέλιο. Δεν είχες όμως το δικαίωμα να παραμείνεις στο Μυστήριο, αφού δεν ήσουν βαπτισμένος. 

γ) Φωτιζόμενοι: Εφόσον λοιπόν επί δύο περίπου χρόνια ήσουν σταθερός στον πόθο σου να βαπτισθείς, προς το τέλος της δεύτερης χρονιάς, ερχόταν ο ανάδοχος μαζί σου και επιμαρτυρούσε στον ιερέα ότι πράγματι ζεις σύμφωνα με τις εντολές που έμαθες. Και η εεκλησία σε κατέτασσε στις τάξεις των φωτιζομένων. Σε έγραφε στο "βιβλίο της ζωής", στους καταλόγους δηλαδή των υποψηφίων για το ιερό Βάπτισμα. Αυτή η εγγραφή γινότα συνήθως την Κυριακή της Τυρινής ἠ στην αρχή της νηστείας των Χριστουγέννων. Έτσι άρχιζε μια πορεία 40 ή 50 ημερών με νηστεία, καθημερινή προσέλευση στον ναό για πνευματική προετοιμασία, εξορκισμούς και κατήχηση. Και ο ιερέας παρακολουθούσε την πορεία της ζωής σου. Έτσι, μετά από τις μέρες αυτές, το μέγα Σἀββατο, ή την παραμονή των Χριστουγέννων ή των Θεοφανείων, προχωρούσες προς το άγιο Βάπτισμα. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 77ο

Παρόμοια κι ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης επισημαίνει: "Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και να αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στον θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη! Μέσα σ' αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει". Ρώτησε κάποιος τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη: - Γέροντα, πώς η λογική αίσθηση του Θεού θα γίνει καρδιακή, ώστε να γνωρίσουμε τον Θεό; 

Κι ο όσιος Παΐσιος απάντησε: - Πρέπει να καθαρίσουμε την καρδιά μας. Αν καθαρίσει η καρδιά, έρχεται σ' αυτήν ο Θεός και Τον γνωρίζουμε. Προηγείται δηλαδή ο φιλότιμος αγώνας και τότε η καρδιακή αίσθηση του Θεού έρχεται σαν αποτέλεσμα.  Κι ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: "Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει αρχικά τον Θεό, αποκτά μια φυσική γνώση γι' Αυτόν. Αφού όμως πιστέψει στον Θεό και θέλει να Τον γνωρίσει βαθύτερα, αποκτά μια γνώση πνευματική, η οποία οδηγεί στην αίσθηση του Θεού", εξηγεί, "είναι η πρόγευση της αθάνατης ζωής. 

Αθάνατη ζωή είναι μια αίσθηση μέσα μας του Θεού, που οδηγεί στην αγάπη του Θεού, διότι καμιά γλυκύτητα της καρδιάς δεν μπορεί να συγκριθεί με τη γλυκύτητα της επιγνώσεως του Θεού". Ας αναφέρουμε ἐτσι εδώ μερικά βασικά βήματα που πρέπει να κάνεις, για να γνωρίσεις τον Χριστό: 

1. Ο πόνος της στερήσεώς Του: Το πρώτο βήμα, για να γνωρίσεις τον Χριστό είναι το να νιώσεις ότι υποφέρεις μακριά απ' Αυτόν, ότι δεν αντέχεις την απουσία Του. Αν δεν νιώσεις ανυπόφορα χωρίς Αυτόν, δεν θα Τον γνωρίσεις ποτέ. Ο πρώτος βηματισμός λοιπόν είναι η αίσθηση της στέρησης του Θεού. Διότι μέσα από την αίσθηση της "απουσίας" Του, γεννιέται ο πόθος της παρουσίας Του. Πρέπει να φθάσεις να πεις: Χωρίς τον Θεό δεν μπορώ να ζήσω. 

2. Ο πόθος του Θεού: Σε ένα δεύτερο βήμα είναι αναγκαίο να λαχταρήσεις τον Θεό. Και να Τον ικετεύεις διαρκώς: "Κϋριε, χάρισέ μου καρδιά που να Σε αναζητά με πόνο και λαχτάρα. Εγώ σε εγκατέλειψα. Εσύ μη με εγκαταλείπεις· έλα να με βρεις που Σε αναζητώ". Φθάνει μόνο αυτό; Ὀχι. 

3. Έξοδος από τη ζωή μας: Τώρα καλείσαι να κάνεις μια έξοδο. Για να γνωρίσεις καλά έναν άγνωστο, πρέπει να ζήσεις μαζί Του. Για να γνωρίσεις τον Χριστό, χρειάζεται να μπεις στη ζωή Του. Πώς θα μπεις στη ζωή Του; 

Αφού πρώτα βγεις από τη ζωή σου. Αφού βγεις από τα πάθη σου. Πρέπει να βγεις από εκείνα που σε ελκύουν στα ορατά, αλλά ασήμαντα και όχι στον αόρατο μα ατίμητο Κύριο. Και για να βγεις, καλείσαι να κάνεις μια ηρωική έξοδο, να κοτὖραστείς, να ματώσεις. Αυτά που λαχταράς, αυτά γνωρίζεις. Αν σε ενδιαφέρουν μόνο η διασκέδαση, οι μουσικές, το φαγητό, οι παρέες, τα ξεφαντώματα, αυτά θα ζεις. Τον Θεό όμως δεν θα Τον γνωρίσεις ποτέ. Θα έχεις μια γνώση τυπική, επιφανειακή. Και θα μείνεις ανικανοποίητος. 

4. Μετάνοια: Μετά από την ηρωική αυτή έξοδο, η ψυχή σου θα νιώσει τη μικρότητα και την αμαρτωλότητά της. Πώς θα πλησιάσει τον Θεό; Γι' αυτό θα πάρει τον δρόμο της μετάνοιας. Και μέσα στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως θα πεθάνει και θα ζήσει, θα μετανοήσει και θα αναστηθεί. Έτσι σταδιακά τα πάθη θα χάσουν τη δύναμή τους. Και η ψυχή ελεύθερη θα μπορεί να πετά. Θα λαχταρά να ζει με τον Θεό, να ενωθεί μαζί Του, να ζήσει.

5. Είσοδος στη ζωή του Θεού: Χρειάζεται όμως και μια είσοδος στη ζωή του Θεού. Και τι σημαίνει αυτό; Για να μπεις στη ζωή του Θεού, είναι απαραίτητο να είσαι βαπτισμένος Χριστιανός, να Τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά, να αγωνίζεσαι καθημερρινά να επιτελείς το θέλημα του Χριστού, να μιμείσαι τον Χριστό με όλη σου τη δύναμη και τη διάθεση, να Τον κοινωνάς με πόθο και λαχτάρα. Τότε θα ζει ο Χριστός μέσα σου. Έτσι, δεν θα ζεις απλώς με τον Χριστό, αλλά θα ζει μέσα σου ο ίδιος ο Χριστός. Και θα γνωρίζεις τον Χριστό όχι διανοητικά, αλλά καρδιακά, εσωτερικά, "μυστηριακά". Διότι ο Χριστός θα έρχεται μέσα σου και θα σου αποκαλύπτεται. Για να τα ζήσουμε εμείς όμως όλα αυτά, θα πρέπει να ζούμε μια ζωή πνευματική, μέσα στο φως και τη Χάρι του Θεού. Αλλά τι είναι όμως η πνευματική ζωή; Και πώς -πιο συγκεκριμένα- εισέρχεται κανείς στην πνευματική ζωή, στην εν Χριστώ ζωή;

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 76ο

 

Για να γνωρίσουμε όμως τον Χριστό, χρειάζεται όχι μόνο να έχουμε καθαρά αισθητήρια ή να γνωρίσουμε τη ζωή Του, αλλά και να τη ζήσουμε οι ίδιοι, όσο αυτό είναι δυνατόν. Να βιώνουμε μέσα μας τα γεγονότα της ζωής Του. Όχι όμως αντιγράφοντας εξωτερικά τις πράξεις του, αλλά βιώνοντας εσωτερικά, "πνευματικά", "μυστηριακά" τη ζωή Του. 

Και πιο πρακτικά: α) Ο Χριστός περπάτησε στους δρόμους της ζωής μας. Πρέπει κι εμείς να περπατήσουμε στους πνευματικούς δρόμους της ζωής Του., β) Ο Χριστός είχε στον τέλειο βαθμό όλες τις αρετές. Πρέπει και μεις να καλλιεργήσουμε μέσα μας τις αρετές του Χριστού, όσο μπορούμε περισσότερο., γ) Ο Χριστός αγαπούσε, σπλαχνιζόταν κάθε άνθρωπο, κι έτρεχε να ανακουφίσει κάθε βασανισμένο. 

Να αγαπήσουμε κι εμείς κάθε άνθρωπο ως εικόνα του Θεού και να θυσιαζόμαστε γι' αυτόν. δ) Ιδιαιτέρως όμως θα πρέπει να βιώσουμε τη ζωή του Χριστού στο αποκορύφωμα της αγάπης Του, στη σταυρική Του θυσία. Γι' αυτό άλλωστε είχε πει ο Χριστός: "Όταν θα με υψώσετε στον Σταυρό, τότε θα καταλάβετε ποιος πραγματικά είμαι". Διότι ο Κύριός μας πάνω στον Σταυρό κυρίως μας αποκάλυψε το μεγαλείο της αγιότητός Του. 

Μας έδειξε πόσο πολύ μας αγαπά, πόσο υπέφερε για τις αμαρτίες μας. Αν λοιπόν κι εμείς δεν βιώσουμε αυτή τη θυσιαστική αγάπη του Χριστού μας, αν δεν μάθουμε κι εμείς να σηκώνουμε με υπομονή τον δικό μας σταυρό, δεν θα γνωρίσουμε αληθινά τον Χριστό μας. 

Διότι αυτή η εμπειρία του πόνου μας εκτοξεύει πνευματικά τόσο ψηλά, ώστε να ανοίγει τα μάτια της ψυχής μας, για να μπορέσουμε να βλέπουμε πράγματα, που οι άλλοι δεν μπορούν να υποψιασθούν. Αυτό ακριβώς το βίωμα της θυσίας ζούσαν διαρκώς οι Άγιοι. Το μαρτύριο του αίματος περισσότερο οι μάρτυρες, του ιδρώτα περισσότερο οι κήρυκες του Ευαγγελίου και των δακρύων περισσότερο οι ασκητές. Έτσι γνώρισαν τον Χριστό, όχι με το μυαλό τους, αλλά με το βίωμά τους. 

Ο κορυφαίος ωστόσο τρόπος, για να γνωρίσουμε τον Χριστό, είναι να Τον έχουμε μυστηριακά μέσα μας, να Τον κοινωνούμε συνειδητά, να Τον έχουμε διαρκώς ένοικο της ψυχής μας. Έτσι, θα μας αποκαλύπτει ο Ίδιος όλο και περισσότερο τον εαυτό Του, για να Τον γνωρίζουμε όλο και βαθύτερα και να Τον αισθανόμαστε μέσα μας όλο και πιο δυνατά, πνευματικά, καρδιακά, υπερκόσμια. 

Αυτό ακριβώς τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγοντας ότι με τη θεία Κοινωνία "ο Θεός ενώνεται με μας και επιτρέπει να Τον γνωρίσουμε, και μάλιστα τόσο πολύ, όσο Εκείνος γνωρίζει ήδη εκείνους που γνωρίζει". Διότι με τη Θεία Κοινωνία ο Θεός αποκαλύπτει μέσα μας με καθαρότητα το πρόσωπό Του. Και μεις μπορούμε να Τον γνωρίσουμε με τον τελειότερο τρόπο που μπορεί να Τον γνωρίσει ο πεπερασμένος και πεσμένος στην αμαρτία άνθρωπος.  

Όταν κατοικήσει ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας, λέει ο απόστολος Παύλος, θα μπορούμε να καταλάβουμε ποιο είναι το πλάτος και το μήκος και το βάθος και το ύψος της ευσπλαχνίας Του. Θα γνωρίσουμε έμπρακτα την αγάπη με την οποία μας αγάπησε και που υπερβαίνει κάθε μέτρο και όριο της ανθρώπινης γνώσεως. Και έτσι θα Τον αγαπούμε και θα αφοσιωνόμαστε σ' Αυτόν όλο και περισσότερο. 

Ας αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά κάποια κείμενα Αγίων της Εκκλησίας μας, για να μας πουν αυτοί εμπειρικά τι σημαίνει να γνωρίζει τον Θεό ο άνθρωπος που Τον έχει μέσα του: Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εξηγεί: "Η πραγματική γνώση του Χριστού και της αγάπης Του προϋποθέτει το να έχει κανείς μέσα του τον ίδιο τον Χριστό". Αλλά και ο μέγας Αντώνιος έλεγε χαρακτηριστικά: "Μπορεί να γνωρίσει τον Θεό ο άνθρωπος που επιδιώκει να είναι για πάντα αχώριστος από τον Θεό". 

συνεχίζεται.... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και ανέμελος ο μήνας Ιούλιος!