Κάποια μέρα στην αρχαία Ελλάδα ο Περικλής έμαθε πως ο σοφός Αναξαγόρας ήταν κατάκοιτος και κινδύνευε να πεθάνει από την πείνα. Έτρεξε τότε στο σπίτι του και με ύφος λυπημένο του είπε: - Αν πεθάνεις, δεν θα κλάψω εσένα, αλλά την πόλη που θα χάσει έναν τέτοιο σοφό άνθρωπο. Ο Αναξαγόρας τότε με μισοσβησμένη φωνή του απάντησε: - Περικλή, εκείνοι που χρειάζονται λυχνάρι, του ρίχνουν και λάδι (Σπουδαία αρχαία ιστορία).
Σόλων πῶς ἄριστα οἱ πόλεις οἰκοῖντο ἐρωτηθείς εἶπεν, ἐάν οἱ μέν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθωνται οἱ δέ ἄρχοντες τοῖς νόμοις: όταν ο Σόλων ρωτήθηκε πώς θα κυβερνούνταν οι πόλεις με τον καλύτερο τρόπο, είπε: "Αν οι πολίτες υπακούουν στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους"(Ανθολογία του Στοβαίου). Η αγάπη στην υπηρεσία της Παιδαγωγικής δεν παραγγέλλεται, δεν πωλείται. δεν διατάσσεται, δεν επιβάλλεται με τη βία, αλλά εμπνέεται από τον παιδαγωγό στο παιδί, ενώ ελέγχεται η γνησιότητα και το μέγεθός της από το παιδί με καταπληκτική ακρίβεια (Κυρ. Παπακυριάκου).
χαρές πάντα και γέλια, στ' αλώνια τραγουδιών φωνές ξεφάντωμα στ' αμπέλια.
Κι όταν χορεύει η λεβεντιά στης Πασχαλιάς τη μέρα, βροντοκοπά το τύμπανο και κελαηδεί η φλογέρα. Στη μακρινή Πατρίδα έχει ευωδιά και χάρη το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι. Στους κλώνους της αμυγδαλιάς, σμίγουν ανθοί και χιόνια και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια. Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια, γλυκολαλούν οι πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.
Η ασημένια θάλασσα μ᾿ αφρούς την περιζώνει κι ο ουρανός με τ' άστρα του τη χρυσοστεφανώνει. Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώσει, τη δόξαζ' η παλληκαριά, τη φώτιζεν η γνώση. Και τώρ' από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη, πρόβαλε πάλ' η Ελευθεριά σαν πρώτα αντρειωμένη». «Φτάνει τη χώρα που μου λες, τη γνώρισα, την είδα, τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα». (Γ. Δροσίνης, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964)
Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που πάν' στη λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, θα μπω σ' ένα παλάτι το ξέρω θα ν' απάτη δεν θα' ναι αληθινό. Μες στο παλάτι θ' ανεβώ ώσπου να βρω τον θρόνο, βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ' αυτόν. Κόρη πανώρια, θα της πω άνοιξε τα φτερά σου, και πάρε με κοντά σου μονάχα αυτό ζητώ (Στίχοι που έγραψε ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη, στις 14/3/1957 στην Κύπρο από τους Άγγλους, σε ηλικία 19 ετών).
Σαν έρθει ο πόνος να σε βρει να τον δεχθείς παλικαρίσια. Στάσου λεβέντης σαν τη δρυ τη λαμπαδόκορμη την ίσια. Δώρο δικό Σου είναι κι ο πόνος, δώρο δικό Σου απ' τα ακριβά. Και φθάνω να σ' ευγνωμονώ γι' αυτές τις ώρες που πονώ (Γ. Βερίτης).
Το βάπτισμα ανακαινίζει το "κατ' εἰκόνα" εντός μας απονίπτοντας κάθε ρυτίδα αμαρτίας. Χρειάζεται όμως η συνέργειά μας δια της προσευχής, ώστε η θεία χάρις να εφαρμόσει πάνω στο ιχνογράφημα του "κατ' εἰκόνα" τα χρώματα του "καθ' ὁμοίωσιν" (Άγιος Διάδοχος, επισκ. Φωτικής).
Δεν φτάνει κανείς να επιτελεί καλά έργα. Σημασία έχει και πώς τα επιτελεί, με τι διαθέσεις, εσωτερικά ελατήρια. Μπορεί να κάνεις κάπου μια ελεημοσύνη. Αλλά να την κάνεις έτσι ώστε όλοι να σε δουν, για να σε επαινέσουν. Τότε το μόνο που πετυχαίνεις είναι ένα μηδενικό. Χαμένη όλη η αρετή σου. Κάνε το καλό σου κρυφά. Και πότε ο ουράνιος Πατέρας, που βλέπει ό, τι γίνεται στα κρυφά, θα σου δώσει ανταμοιβή και έπαινο στην παγκόσμια σύναξη αγγέλων και ανθρώπων; Στη Δευτέρα Παρουσία (Αρχ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου