25η Μαρτίου: εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην

 

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου... Η αρχή της σωτηρίας των ανθρώπων. Η χαρά είναι απερίγραπτη. Ο αμαρτωλός άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο της σωτηρίας του: "σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον", ψάλλουμε. Σήμερον και ο εορτασμός για τη σωτηρία από μια άλλη σκλαβιά, την των 400 χρόνων δουλεία, στον Τούρκο κατακτητή. Οι μάρτυρες και οι ήρωες αμέτρητοι, γενιές-γενιές στη μαρτυρική πορεία της Ελλάδας, διά μέσου των αιώνων.

Φορτωμένη με 400 χρόνων στεναγμούς, με δάκρυα, με αίματα, από τη μια γενιά στην άλλη, από παππού στον εγγονό. 

Η νύχτα αξημέρωτη... Πόσα φεγγάρια πέρασαν, πόσοι καιροί διάβηκαν... Μαυροφορούσαν οι Εκκλησιές, πενθούν τα μοναστήρια, μέρα και νύχτα οι λυγμοί, να δέονται, να καρτερούν να φέξει η αυγή. Και να! 25η Μαρτίου 1821!!!

Κτυπήσαν οι καμπάνες, η γης τραντάχτηκε και από τα σπλάχνα της, πετάχτηκε η Λευτεριά... βγήκε από των ηρώων και από των μαρτύρων τα αγιασμένα κόκαλα. Ορθή, ματοβαμμένη, έσκυψε και φίλησε τα αιματοποτισμένα χώματα. 

Της Ελλάδος τα βουνά σκιρτούν. Τα παιδιά της τα αντρειωμένα παίρνουν το σπαθί με την κόψη την τρομερή. Η μάνα η μεγαλόψυχη ντύθηκε το φως του ουρανού. Μπροστά ο εκλεκτός της αρχηγός, ο Γέρος, ο απεσταλμένος του Θεού, με τη φωνή τη βροντερή "φωτιά κι αστροπελέκι", κράζει: "απάνω τους, Έλληνες, ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Πατρίδας και πίσω πια δεν παίρνει την υπογραφήν του". 

Όλοι μαζί οι ήρωες όργωσαν με το σπαθί τους την ξεραμένη γη. Την πότισαν με το πανάκριβο αίμα τους. Σήκωσαν την Ελλάδα στο φως. Είπαν, αποφάσισαν, ελεύθερη να αφήσουν την Πατρίδα και το έκαναν. Γι' αυτούς ήταν ζωή ο θάνατος και σήκωσαν πολύ ψηλά τον ήλιο! Φώτισαν κάμπους και βουνά και αιθέρες. Βαδίζουν πια τα παιδιά τους ελεύθερα, μα πάντα πολεμώντας και αίμα ποτίζοντας τη γη των αθανάτων. Γιατί έτσι όρισε ο Θεός... με αίμα και με δάκρυα να κατακτιέται η λευτεριά. 

Σήμερα στη γιορτή είναι παρών ο Κολοκοτρώνης, του Παπαφλέσσα η φωτιά και του Κανάρη ο δαυλός, που δεν έσβησε. Εδώ είναι, σε κάθε ράχη και κορφή οι αθάνατοι σταυραετοί και μας φωνάζουν: "Κρατήστε την Ελλάδα ελεύθερη, μη σας τρομάζουν οι τρανοί της γης". 

Η Ελλάδα είναι το φως του κόσμου. Με την πίστη στον Θεό και τη φιλοπατρία, πάντα είναι μπροστά κι όλο ανεβαίνει ψηλά. Χαρείτε τη μεγάλη μέρα.... Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει (Λόγια που αναγνώσθηκαν στη χθεσινή εκκλησιαστική γιορτή). 

Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και την θρησκείαν μου, θα μιλήσω και θα ενεργήσω και ό, τι θέλουν ας κάνουν... Αυτείνη η πατρίδα λευτερώθη μ' αίματα και θυσίες.... Σ' αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού (Παρακαταθήκη του άδολου Στρατηγού Μακρυγιάννη). 

Τα πήραμε τα Γιάννινα, μάτια πολλά το λένε, μάτια πολλά το λένε, όπου γελούν και κλαίνε. Το λεν πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου, που τα έκαψεν η παγωνιά κι ανατριχίλα φόβου. Το λένε χτύποι και βροντές, το λένε κι οι καμπάνες, το λένε και χαρούμενες οι μαυροφόρες μάνες. Το λένε κι οι Γιαννιώτισσες που ζούσαν χρόνια βόγγου, το λένε κι οι Σουλιώτισσες στις ράχες του Ζαλόγγου (Γ. Σουρή, Τα πήραμε τα Γιάννινα)

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι, άφησε να πάρω κάτι κι’ από σένα, γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη. Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω, για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό, φυλαχτό απ' αρρώστια, φυλαχτό από Χάρο, μόνον λίγο χώμα, χώμα Ελληνικό!

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι, χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη, χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι, χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει, μόνο με της Πούλιας την ουράνια χάρη, μόνο με του Ήλιου τα θερμά φιλιά. Το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι, τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά. Χώμα  τιμημένο, πώχουν ανασκάψη για να θεμελιώσουν ένα Παρθενώνα, χώμα δοξασμένο, πώχουν ροδοβάψη αίματα στο Σούλι και στον Μαραθώνα, χώμα πώχει θάψη λείψαν' αγιασμένα απ' το Μεσολόγγι κι’

από τα Ψαρά, χώμα που θα φέρνη στον μικρόν εμένα θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά. Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια, κι’ όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλη, από σε θα παίρνη δύναμη, βοήθεια, μην την ξεπλανέσουν άλλα, ξένα κάλλη. H δική σου χάρη θα με δυναμώνη, κι’ όπου κι’ αν γυρίζω κι’ όπου κι’  αν σταθώ, συ θε να μου δίνης μια λαχτάρα μόνη: Πότε στην Ελλάδα πίσω θε ναρθώ. 

Κι αν το ριζικό μου -έρημο και μαύρο- μού΄γραψε να φύγω και να μη γυρίσω, το υστερνό συχώριο εις εσένα θαύρω, το υστερνό φιλί μου θε να σου χαρίσ. Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω, και το ξένο μνήμα θάναι πιο γλυκό, σα θαφτής μαζί μου, στην καρδιά μου απάνω, χώμα αγαπημένο, χώμα Ελληνικό! (Γ. Δροσίνης). 

Χρόνια πολλά, Ελλάδα μας! Αθάνατοι οι ήρωες του 1821!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!