Φράσεις για προβληματισμό 107ο μέρος

Παιδί μου, κατά την ασθένειά σου μην παραμελείς και μην αδιαφορείς, αλλά προσευχήσου στον Κύριο κι Αυτός θα σε γιατρέψει. Και στον γιατρό δώσε θέση και είσοδο ελεύθερη διότι ο Κύριος έκανε αυτόν κι ας μην απομακρυνθεί από σένα, διότι έχεις την ανάγκη του. Γιατί κι αυτός θα παρακαλέσει τον Κύριο, για να κατευοδώσει και να κατευθύνει επιτυχώς τις προσπάθειές του προς ανάπαυση και θεραπεία από την αρρώστια, προς επιβίωση και εξακολούθηση της ζωής σου (Σοφία Σειράχ λη, 9, 12-14). 

Στο παιδί σου και στη γυναίκα σου, στον αδελφό και τον φίλο σου, μη δίνεις εξουσία και δικαιώματα πάνω σου, εφ' όσον ζεις και μη δώσεις σε άλλους τα χρήματά σου, για να μην παρακαλάς αυτούς σαν να τους έχεις ανάγκη, όταν μετανιώσεις για την πράξη σου αυτή. Εφόσον ζεις και υπάρχει πνοή μέσα σου, μην ανταλλάξεις τον εαυτό σου με οτιδήποτε άλλο, ώστε άλλος να σε ορίζει και να έχει εξουσία πάνω σου. Σου συνιστώ όλα αυτά, γιατί είναι προτιμότερο να σε παρακαλούν και να έχουν την ανάγκη σου τα παιδιά σου, παρά να κοιτάξεις εσύ ικετευτικά στα χέρια των παιδιών σου (Σοφία Σειράχ,  λγ, 20-22). 

Ποτέ δεν βρέθηκε τέτοιο κακό στους ανθρώπους σαν το χρήμα, γιατί αυτό καταστρέφει πολιτείες, οδηγεί ανθρώπους μακριά από τα σπίτια τους στην τυχοδιωκτική ζωή, δελεάζει και διαφθείρει τους τίμιους και τους ωθεί σε πρόστυχες πράξεις. Το χρήμα δίδαξε στους ανθρώπους τον δόλο και την ασέβεια (Σοφοκλής). 

Πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας έχουν αποκτήσει διδακτορικό(!) στην κριτική για όλα, αλλά είναι αναλφάβητοι στην αυτοκριτική (Σπουδαία σκέψη). 

Ἔνδον σκάπτε,  ἔνδον ἡ πηγή  τοῦ ἀγαθοῦ καί  ἀεί ἀναβλύειν δυναμένη, ἐάν ἀεί σκάπτεις: σκάβε μέσα σου. Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβλύζει πάντα, αν πάντα την αναζητάς (Μάρκος Αυρήλιος). 

Εκείνος που ανατρέφει και παιδαγωγεί αυστηρά το παιδί του θα ωφεληθεί απ' αυτό και θα καυχηθεί γι' αυτό μεταξύ των γνωστών του. Εκείνος που παιδεύει πολύ το παιδί του, θα περιδέσει τις πληγές και τα τραύματά του από τις παρεκτροπές του. Για κάθε δε κατακραυγή κατά του παιδιού του που θα σφάλλει, θα ταράσσονται τα σπλάχνα του και το εσωτερικό του ολόκληρο (Σοφία Σειράχ λ, 2-7). 

Όπου η αρετή δεν εκτιμάται, εκεί η κακία μιλά ελεύθερα  (Δημόκριτος). 

Τρεις φορές στη ζωή αναγκαστικά θα κλάψει κι ο πιο σκληρός άνθρωπος: 1) όταν ο κυνηγημένος από τους ανθρώπους, σαν αγρίμι, χαϊδέψει το χέρι της μάνας, 2) όταν τον άρρωστο και απομονωμένο επισκεφθεί ο αντίπαλός του, φέρνοντάς του δώρα και συγχώρηση, 3) όταν του πει στο νεκροκρέβατο ο ιερέας: "μη φοβάσαι, το έλεος του Θεού είναι πιο μεγάλο από τις αμαρτίες σου" (π. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). 

Ο Ύψιστος παρήγαγε από τη γη φάρμακα κι ο κάθε φρόνιμος άνθρωπος δεν θα απορρίψει και δεν θα αποστραφεί αυτά. Μήπως με ξύλο δεν γλυκάθηκε το πικρό νερό της Μεράς, για να καταστεί γνωστή η δύναμη του ξύλου αυτού; Κι αυτός ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους τη γνώση και επιστήμη, για να δοξάζονται με τα θαυμαστά έργα Του. Με τα βότανα αυτά, τα οποία δημιούργησε ο Θεός, ο ιατρός θεράπευσε και σήκωσε τον πόνο του ασθενούς (Σοφία Σειράχ λη, 4-7). 

Να τιμάς τον γιατρό με τιμές οι οποίες του ανήκουν, σύμφωνα με τις ανάγκες στις οποίες μας εξυπηρετεί, διότι πράγματι ο θεός έκρινε αυτόν. Βεβαίως από τον Ύψιστο παρέχεται η θεραπεία διά μέσου του ιατρού. Γι' αυτό κι από αυτόν ακόμη τον βασιλιά θα λάβει δώρα για την ιατρική του ικανότητα. Η δεξιότητα και η ικανότητα του γιατρού θα τον εξυψώσει και θα τον καταστήσει διακεκριμένο και θα θαυμαστεί αυτός γι' αυτήν ενώπιον μεγάλων κι επισήμων ανθρώπων (Σοφία Σειράχ λη, 1-3). 

Ένας παράδοξος αγώνας ανάμεσα στον Κύριο Ιησού και σε μια Χαναναία γυναίκα περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή. Και το θαυμαστό είναι ότι στην πάλη αυτή, νίκησε, θα λέγαμε, η Χαναναία, η ειδωλολάτρισσα. Γιατί με τη θερμή ικεσία της είλκυσε το έλεος του κυρίου, άκουσε το εγκώμιό Του και κέρδισε αυτό που επίμονα ζητούσε. Πήρε από τον Χριστό αυτό που ήθελε, γιατί η προσευχή της έβγαινε από μια φλογισμένη καρδιά, είχε επιμονή χωρίς λογισμούς αμφιβολίας, χαρακτηριζόταν από βαθιά ταπείνωση. Με αυτά τα χαρακτηριστικά θα γίνεται δεκτή από τον Θεό κι η δική μας προσευχή (Σπουδαία σκέψη). 

Κάνε αυτό που μπορείς με αυτό που έχεις όπου βρίσκεσαι (Σπουδαία σκέψη). 

Έχεις θάρρος να λες την αλήθεια; Να διατηρείς τις αρχές και αξίες σου; Να νικάς τα πάθη σου; Να ομολογείς την πίστη σου; (Σπουδαία σκέψη). 

Είναι έμφυτος πόθος και σταθερή επιδίωξη του ανθρώπου το να φαίνεται σπουδαίος απέναντι στους άλλους, επιτυχημένος, καταξιωμένος. Συνήθως όμως πώς το επιδιώκει αυτό; Όπως ο Φαρισαίος, εξυψώνοντας τον εαυτό του και υποβιβάζοντας τους άλλους, δηλαδή με την αυτοπροβολή. Ο ίδιος, σε άλλες περιπτώσεις, δεν θέλει να αποδεχθεί το λάθος του, αλλά αραδιάζει σωρεία από δικαιολογίες. Όμως η απόφαση του δικαιοκρίτου Θεού τελικά θα τον καταδικάσει. Τι παγίδα φοβερή στήνουμε εναντίον του εαυτού μας, με την προσπάθεια για αυτοπροβολή! (Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Το αρχοντόπουλο της παραβολής κατάντησε να βόσκει γουρούνια. Και να θέλει να τρώει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα ζώα και κανείς να μην του δίνει... Τα λόγια αυτά του Κυρίου δείχνουν πού οδηγεί η αμαρτία τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο, που όταν βρίσκεται κοντά στον Θεό, τον Πατέρα Του, είναι άρχοντας, ενώ με την αμαρτία γίνεται άθλιος, ελεεινός, βρομιάρης, κουρελιάρης. Φαίνεται όμορφη, ελκυστική η αμαρτία. Αλλά το κατάντημά της είναι αυτό: ζωώδης κατάσταση... Όμως δεν ταιριάζει στον καθένα μας η κατάσταση αυτή. Ο άνθρωπος είναι θεόπλαστο πρόσωπο, άνθρωπος λογικός. Αρχοντόπουλο του Ουρανού! Μην το ξεχνάμε αυτό (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Πόσο λεπτός είναι ο Κύριος! Πόσο ευγενικός, πόσο συγκαταβατικός! Την αγάπη μας προς τους συνανθρώπους μας δεν τη συνδέει με εκπληκτικά κατορθώματα, αλλά με πολύ απλά, εύκολα και καθημερινά πράγματα. Λίγο ψωμί στον πεινασμένο, ένα ποτήρι νερό στον διψασμένο, στον γυμνό ένα ρούχο, στον άρρωστο ή φυλακισμένο μια επίσκεψη. Αυτό το λίγο, αν θα κάνουμε με την καρδιά μας, θα μας δώσει ο Χριστός παράδεισο αιώνιο! (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Ὅταν τριγύρω βλέπω τῆς φύσεως τά κάλλη, τόν ἥλιο, τή σελήνη, τ’ ἄστρα τά φωτεινά, τή θάλασσα, π’ ἀφρίζει κι ἁπλώνεται μεγάλη, τούς ποταμούς, τά δένδρα, τούς κάμπους, τά βουνά καί τ’ ἄνθη, πού στολίζουν ἀγρούς καί μονοπάτια, Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού μοῦ  δωκες τά μάτια. Κι ὅταν ἀκούω τό φλοῖσβο στήν ἥσυχη ἀμμουδιά κι ὅταν ἀκούω στό δάσος τό ζηλεμμένο ἀηδόνι κι

ὃταν ἀκούω τ’ ἀγέρι στοῦ δέντρου τά κλαδιά κι ὅταν ἀκούω ἀκόμη τούς στεναγμούς τοῦ γκιώνη καί τή φωνή τοῦ γρύλλου στή σκοτεινή νυχτιά, Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού  μοῦ ᾽δωκες τ’ αὐτιά. Κι ὅταν στό δρόμο βρίσκω γέρο, τυφλό, ζητιᾶνο ἢ κι ὀρφανά παιδάκια, πού τρέμουν καί πεινοῦν, καί σταματῶ μ’ ἀγάπη κι ἐλεημοσύνη κάνω κρυφά ἀπ’ τούς διαβάτες, πού δίπλα μου περνοῦν, κι εὐφραίνετ’ ἡ ψυχή μου κι ἀγάλλεται καί χαίρει, Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού μοῦ  ’δωκες τό χέρι (Ιωάννης Πολέμης, Αναγνωστικό Ε Δημοτικού, 1964).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Καλόν πνευματικό αγώνα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

.