Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 66ο

Άλλοι, όταν τους επισκέπτονται θλίψεις, φτάνουν στα άκρα· προχωρούν μάλιστα και σε χειρότερα: κυριεύονται από τον δαίμονα και γίνονται αυτόχειρες. Τους ακούμε έτσι να λένε: "Τη ζωή μου εγώ την ορίζω και θα την κάνω ό, τι θέλω εγώ". Κι άλλοτε: "Δεν υποφέρεται η θλίψη μου. Θα θέσω τέρμα στη ζωή μου, για να μην πονώ". Μπορεί να λέμε ότι η ζωή είναι δική μας, αλλά δεν τη βρήκαμε μοναχοί μας, ούτε τη δημιουργήσαμε εμείς. Ο Θεός μας την έδωσε από τους γονείς μας και θα μας την πάρει όταν Εκείνος κρίνει. 

Η ζωή είναι υπέρτατο δώρο Θεού. Δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε από άλλους να την αφαιρέσουμε ούτε από τον εαυτό μας. Να μη συρόμαστε ηττημένοι από τον δαίμονα, αλλά να αντιμετωπίζουμε νικηφόρα τις θλίψεις της ζωής και να βγαίνουμε από το καμίνι των θλίψεων ενισχυμένοι. "Θεωρητικά γνωρίζουμε", παραδέχονται πολλοί, "ποια είναι η χριστιανική αντιμετώπιση των θλίψεων, αλλά στην πράξη δεν κατορθώνουμε να φτάσουμε σε υψηλές κορυφές. 

Μακάρι να μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε κάθε φορά τις θλίψεις της ζωής με υπομονή, με χαρά, με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, με ηρεμία, με νηφαλιότητα, με θαρραλέο φρόνημα και ακατάβλητη γενναιότητα. Αλλά η θεωρία από την πράξη απέχουν αρκετά ". Όμως δεν είναι ακατόρθωτο να νικάμε τις θλίψεις, διότι δεν παλεύουμε με τις δικές μας δυνάμεις. 

Μας ενισχύει η πανσθενουργός Χάρις του Θεού, η οποία θεραπεύει "τά ἀσθενῆ" και αναπληρώνει "τά έλλείποντα". Στον φιλότιμο αγώνα που κάνουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής, λαμβάνουμε πολύ μεγάλη βοήθεια από τα μέσα της Χάριτος που άφθονα παρέχονται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία: από την προσευχή, τη μελέτη του θείου λόγου, τη νηστεία, την ιερά Εξομολόγηση, τη θεία Κοινωνία, το άγιο Ευχέλαιο. 

Όταν βρισκόμαστε σε δυσκολία και μάλιστα μεγάλη, επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού: "Ἐκ θλίψεως ἐπικαλεσάμην τόν Κύριον (Ψαλμός ριζ[117], 5)". Μέσα στη μεγάλη μου θλίψη, ζήτησα τη βοήθεια του Κυρίου. Γονατίζουμε στο "ταμιεῖον" μας, κάτω από τη σκιά του Εσταυρωμένου και προσευχόμαστε ταπεινά στον Θεό! Θέτουμε σε ενέργεια το παντοδύναμο όπλο της προσευχής, την αδιάλειπτη ενθύμηση του αγίου ονόματος του Κυρίου μας "Κύριε, Ἰησοῦ Χριστἐ, Υἱέ τοῦ Θεού, ἐλέησόν με" και λαμβάνουμε "δύναμιν ἐξ ὕψους". 

Έχει μεγάλη δύναμη το όπλο της προσευχής. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος σημειώνει ότι η προσευχή που γίνεται σε καιρούς θλίψεων είναι για τους πιστούς "καταφύγιον βοηθείας καί πηγή σωτηρίας καί θησαυρός πεποιθήσεως, καί λιμήν, σώζων τόν ἄνθρωπον ἐκ τρικυμίας τῶν πειρασμῶν, καί φῶς εἰς τούς ἐν σκότει εὑρισκομένους καί στήριγμα τῶν ασθενῶν, καί σκέπη ἐν καιρῷ πειρασμῶν καί βοήθειαν εἰς τήν ἀκμήν  τῆς ἀσθενείας καί ἀσπίς λυτρώσεως εἰς τούς ἀοράτους πολέμους καί βέλος κινούμενον κατά τῶν δαιμόνων". Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Ο Δαβίδ, όταν τον κυνηγούσε ο βασιλιάς Σαούλ με τρεις χιλιάδες άνδρες, για να τον σκοτώσει, προσευχήθηκε εκ βαθέων στον άγιο Θεό λέγοντας: "Ἐκχεῶ ἐνώπιον αὐτοῦ τήν δέησίν μου, τήν θλῖψιν μου ἐνώπιον αὐτοῦ ἀπαγγελῶ (Ψαλμ. ρμα [141], 2)". Θα αφήσω να ξεχειλίσει μέσα από τα βάθη της ψυχής μου ενώπιόν Του η δέησή μου, θα αποκαλύψω μπροστά Του τον πόνο και τη θλίψη της ψυχής μου. 

Κουρασμένος από το ανθρωποκυνηγητό ο Δαβίδ, μπήκε να ξεκουραστεί σε μια σπηλιά στα στενά της Εγγαδί. Λίγο αργότερα, στην ίδια σπηλιά μπήκε να ξεκουραστεί και ο Σαούλ. Εκεί ο Δαβίδ όχι μόνο δεν έγινε αντιληπτός -η θαυμαστή απάντηση του Θεού στην προσευχή του- αλλά ούτε και τον εκδικήθηκε. Απλά αποχώρησε δείχνοντας όλη την ανεξικακία του και δοξολογώντας τον Θεό για την προστασία Του. 

Ο προφήτης Ιωνάς, όταν βρέθηκε στην κοιλιά του κήτους, προσευχήθηκε θερμά στον Θεό λέγοντας: "Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρός Κύριον, τόν Θεόν μου, καί εἰσήκουσέ μου ἐκ κοιλίᾳς ἄδου κραυγῆς μου, ἄκουσας φωνῆς μου (Ιωνά, β, 3)". Δοκιμάστηκε τρία ημερόνυκτα στην κοιλιά του κήτους, αλλά ο Κύριος "προσέταξε τῷ κήτει" και τον έβγαλε σώο και αβλαβή στην ξηρά (γ, 11). Η δική μας σκέψη, όταν βρισκόμαστε σε δυσκολία μεγάλη, στρέφεται στον Θεό ή μήπως κολλάει στον πειρασμό;

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!