Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 65ο

"Ἀναλόγως, ὅσον ἦταν τό πλῆθος τῶν ἐν τῇ καρδίᾳ μου πόνων, τόσαι ἦταν καί αἱ παρηγορίαι, ὅπου μοῦ ἐχαρίζοντο ἀπό τόν Θεόν, αἱ ὁποῖαι εὔφραναν τήν ψυχήν μου. Ὅθεν, καθῶς ἦταν οἱ πόνοι καί αἱ λύπαι τῆς καρδίας μου, πολλαί καί μεγάλαι, ἔτσι ἀναλόγως καί αἱ παρά τοῦ Θεοῦ παρηγορίαι ἦταν πολλαί καί μεγάλαι, καί, καθώς ἦταν ἡ πληγή μου, ἔτσι ἐδίδετο παρά τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀνάλογος ἰατρεία μου", ερμηνεύει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. 

Στη δοκιμασία των θλίψεων είναι τόσο ισχυρή η θεία παράκληση που κάνει τους πιστούς να λησμονούν τους πόνους τους και να δοξολογούν τον Κύριο. Στο τέλος παρασύρει τα πάντα η πυρκαγιά της δοξολογίας του Θεού. Το κυριότερο που χρειαζόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε θλίψεις, είναι να μη χάνουμε την υπομονή μας. Γιατί διακινδυνεύουμε τη σωτηρία μας. Αν υπομένουμε τις θλίψεις, θα κερδίσουμε τη σωτηρία μας. "Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὐμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν (Λουκ. κα, 19)", προτρέπει ο θείος Διδάσκαλος. Με την υπομονή σας κερδίστε και σώστε τις ψυχές σας από τον κίνδυνο της απιστίας και της αιώνιας απώλειας. 

Και ασφαλώς ο Θεός καθέναν που ασκείται στο πνευματικό αγώνισμα της υπομονής, τον ενδυναμώνει, του δίνει το κουράγιο και την αντοχή που χρειάζεται. Είναι δίπλα του και του συμπαραστέκεται. Μπορεί να τον απαλλάξει από το βάρος της δυσκολίας με τρόπους θαυμαστούς. 

Μόνο που κι αυτή η δυσκολία όταν περάσει, θα έρθει άλλη. Γι' αυτό μας καλεί ο Κύριος να υπομένουμε τις θλίψεις μέχρι την τελευταία αναπνοή μας. Διότι "ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται (Ματθ. κδ, 13)". Εκείνος που θα δείξει υπομονή μέχρι το τέλος των δοκιμασιών, αυτός και μόνο θα σωθεί. Κάποιοι, όταν τους επισκέπτονται θλίψεις, εκνευρίζονται και ξεσπούν σε βλασφημίες. Μια τέτοια αντίδραση δείχνει ότι είμαστε ακαλλιέργητοι πνευματικά· ότι το εσωτερικό μας δεν είναι εξαγνισμένο. Ο θείος Διδάσκαλος μας λέει ότι ο αγαθός άνθρωπος έχει θησαυροφυλάκιο αγαθών σκέψεων και συναισθημάτων και από τον αγαθό αυτό θησαυρό της καρδιάς του βγάζει λόγια και πράξεις αγαθές. 

Ενώ ο πονηρός άνθρωπος έχει ακάθαρτο θησαυροφυλάκιο κι από τον ρυπαρό αυτό θησαυρό της καρδιάς του βγάζει λόγια και πράξεις πονηρές. Διότι το στόμα του κάθε ανθρώπου μιλάει από το ξεχείλισμα της καρδιάς του: "ἐκ γάρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα αὐτοῦ (Λουκά στ, 45)". Οι άνθρωποι του Θεού, όταν δοκιμάζονται με θλίψεις, δεν εκνευρίζονται, ούτε βλασφημούν τα θεία, αλλά δοξολογούν τον Θεό, όπως Τον δοξολογούσαν ο πολύαθλος Ιώβ, οι Τρεις Παίδες, ο απόστολος Παύλος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Ο πολύαθλος Ιώβ δεν βλασφήμησε τον Θεό στις θλίψεις του, αλλά τον δοξολόγησε λέγοντας: Γυμνός βγήκα από τον κοιλιά της μητέρας μου, "γυμνός καί ἀπελεύσομει έκεῖ". Ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος μου τα πήρε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι κι έγινε. "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας (Ιώβ α, 21)." Οι Τρεις Παίδες, όταν τους έριξαν στην κάμινο του πυρός, δοξολόγησαν τον Θεό, λέγοντας: "Εὐλογητός εἶ, Κύριε ὁ Θεός, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, καί αἰνετός καί ὑπερυψούμενος εἰς τούς αἰῶνας... Τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὐπερυψοῦτε αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας (Δα. προσευχή 23, 28, 34)". 

Κάλεσαν και όλη τη Δημιουργία να συμμετάσχει στη δοξολογία του Θεού: τους αγγέλους, τους ουρανούς, τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα, τη γη, τη θάλασσα και τη στεριά, τα πτηνά, τα ζώα και τα φυτά... Ήθελαν να μην απουσιάζει κανείς από την έπαλξη της δοξολογίας του Θεού. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!