Της δάφνης ξανανθίσαν τα κλωνάρια απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές, τα νέα για να στολίσουν παλικάρια, που απ' όλες της Ελλάδας τις μεριές τραβούν μ' ορμή, με θάρρος και μ' ελπίδα για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα. Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθει κι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός! Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη, της Λευτεριάς δε σβήστη ο αυγερινός. Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρει να σπέρνει κεραυνούς με το άλλο χέρι (Σπύρος Παναγιωτόπουλος, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964, Εφημερίς: "Καθημερινή").
Οι ήρωες που έχουν βάψε με το αίμα τους την ιερή γη της Βορείου Ηπείρου, οι μαχητές της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους. Θα φωτίζουν ανά τους αιώνες την οικουμένη (Άντονι Ήντεν, τότε Υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας). Γλυκειά του κόσμου Δέσποινα, μια χάρη θέλω να μου κάνεις. Το χέρι που λαβώθηκε βαριά απ' τον εχθρό μου και σκλαβωμένο τώρα στέκει, για να μπορέσω γρήγορα να ξανακάνω τον σταυρό μου να ξαναπιάσω το ντουφέκι! Δεν είμαι εγώ το Άδικο, το Δίκαιο είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ ο κατακτητής, εγώ είμαι η Ελλάδα κι έστησα εδώ τη λόγχη μου αλύγιστη λαμπάδα το Υπερμάχω Στρατηγώ! Να πολεμάω μερόνυχτα ω Άγια Παρθένα για την Πατρίδα όρθιος, γονατιστός για Σένα! (Τίμος Μωραϊτίνης, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1952).
Οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου είδαν πως το απότομο ρέμα (Βουγιούσα) εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους και έκαναν αυθόρμητα κάτι που ξανάγινε στον Καλαμά και στον Δρίνο. Μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και πιασμένες σφικτά από τους ώμους σχημάτισαν πρόχωμα που ανέκοπτε την ορμή του νερού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς (Σπουδαία μαρτυρία).
Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που είπε το 1981 ένας Έλληνας μιας ομάδας επισκεπτών της Αχρίδος στον Γιουγκοσλάβο ξεναγό τους, ο οποίος, όταν τους έδειξε ελληνικά αρχαιολογικά ευρήματα και ελληνικές επιγραφές, τους είπε ότι ήταν γραμμένες στην αρχαία σλαβική μακεδονική γλώσσα. Ο Έλληνας επισκέπτης τον αποστόμωσε με την ερώτηση: "Εγώ που είμαι Έλληνας, μπορώ και διαβάζω αυτές τις επιγραφές. Εσύ που είσαι Σλάβος Μακεδόνας, όπως μας λες, γιατί δεν μπορείς να τις διαβάσεις;" Απλούστατα, γιατί ήταν γραμμένες στην ελληνική και όχι στην ανύπαρκτη σλαβική μακεδονική γλώσσα (Σπουδαία μαρτυρία).
Εχθρός δε αόρατος είναι ο διάβολος, που εξαπατά τους ανθρώπους στο κακό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να καλλιεργήσει παντού την αμαρτία, την ασέβεια, την αδικία. Προπάντων με την προσευχή, με την πίστη και ελπίδα στον Θεό, με την προσπάθεια τη γενναία, πρέπει να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της αρετής (Σπουδαία σκέψη).
Κάθε θρησκευτικό βιβλίο είναι τόσο (δια)φωτιστικό, βοηθητικό και ωφέλιμο στον καταρτισμό και τη μόρφωση του ανθρώπου, όσο είναι σύμφωνο με τις αλήθειες της Αγίας Γραφής και γενικά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όσο αποδεικνύει και εξηγεί με σαφήνεια και καθαρότητα περισσότερες, περιεκτικότερες και αναγκαιότερες θρησκευτικές αλήθειες (Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθοπούλου, Ο Προορισμός του ανθρώπου, Εκδόσεις Ζωή).
Είμαστε αγαθή γη που δέχεται τον λόγο του Θεού και καρποφορεί; Ή μήπως η καρδιά μας είναι άγονο, πετρώδες ή ακανθώδες έδαφος; Ας κοπιάσουμε, για να κόψουμε τα αγκάθια των παθών, να πετάξουμε τις πέτρες της ολιγοπιστίας, των κακών συνηθειών, των αντιχριστιανικών ηθών και εθίμων κι ας οργώσουμε το χώμα της ψυχής μας, ώστε να γίνουμε καλή γη (Αυγουστίνος Καντιώτης).
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα. Πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση, ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. Γι' αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη και πολλές φορές παροξύνεται από τον διάβολο, για να ανακόψει την πορεία του αγωνιστή (Άγιος Νεκτάριος).
"Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἥψατό μου τις· ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ' έμοῦ (Λουκά η, 45-46)". Το παράδειγμα της γυναικείας φλογισμένης καρδιάς που τον άγγιξε με δέος, είναι αφυπνιστικό και για μας. Να δώσει ο Κύριος να ζήσουμε αυτή τη γεύση, που δεν μετριέται ούτε εκφράζεται, να γεμίζει την καρδιά και να ξεχύνεται σαν ευωδία πνευματικής ζωής (Σπουδαία σκέψη).
Γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υιός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται (Ματθ. κδ, 44): η ετοιμασία για ένα ταξίδι, ένα έργο είναι πάντοτε προϋπόθεση απαραίτητη για την καλή έκβαση και επιτυχία. Πολύ περισσότερο είναι απαραίτητη η ετοιμασία για τη ζωή της αιωνιότητας, για την παρουσία του Χριστού, για τη μέλλουσα κρίση. Με την ετοιμασία αυτή ο Χριστιανός είναι πάντοτε ήσυχος, άφοβος και ειρηνικός και πάντοτε ασφαλής, οποιαδήποτε ώρα κι αν έλθει ο θάνατος.
Δεν πρέπει να αναβάλλεται η ετοιμασία αυτή. Διότι είναι άδηλο το τέλος του καθενός, εντελώς άγνωστη η ώρα του θανάτου. Ο Χριστιανός είναι άνθρωπος συνετός και προβλεπτικός. Δεν περιμένει τις τελευταίες στιγμές, για να ετοιμασθεί για την αναχώρηση από την επίγεια ζωή. Έχει τακτοποιήσει τη συνείδησή του κι έχει κλείσει τους λογαριασμούς των υποχρεώσεων και των καθηκόντων του (Σπουδαία σκέψη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου