Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 42ο

 

Στο πρώτο παράδειγμα μνημονεύει τους αγίους αποστόλους Βαρνάβα και Παύλο, όταν θεράπευσαν στα Λύστρα τον εκ γενετής τυφλό. Τότε οι κάτοικοι των Λύστρων θέλησαν να τους τιμήσουν ως θεούς. Φώναζαν έτσι δυνατά ότι οι θεοί πήραν ανθρώπινη μορφή και κατέβηκαν κοντά τους. Τον Παύλο τον ονόμαζαν Ερμή και τον Βαρνάβα Δία. Κι ο ιερέας του Δία έφερε ταύρους και στεφάνια, για να προσφέρουν θυσία λατρείας για τον Παύλο και τον Βαρνάβα (Πρ. απ. ιδ, 8-13). 

Στο δεύτερο παράδειγμα ο θείος Πατήρ μνημονεύει τον απόστολο Παύλο, όταν τον δάγκωσε οχιά στη νήσο Μελίτη. Αρχικά οι κάτοικοι του νησιού έλεγαν μεταξύ τους: Οπωσδήποτε ο άνθρωπος αυτός είναι φονιάς, αν και γλίτωσε από τη θάλασσα, η θεία δίκη δεν τον άφησε να ζήσει. Εκτιμούσαν ότι θα πρησθεί αμέσως το χέρι του και θα πέσει κάτω νεκρός. Όμως ο απόστολος Παύλος δεν έπαθε απολύτως τίποτε. Τότε οι κάτοικοι του νησιού άλλαξαν γνώμη και έλεγαν πως είναι θεός: "μεταβαλλόμενοι ἔλεγον θεόν αὐτόν εἶναι (πρ. κη, 1-6)". 

Και στα δυο παραδείγματα φαίνεται πολύ καθαρά ότι οι θλίψεις δεν δυσκόλεψαν , αλλά προστάτευσαν τους αγίους Αποστόλους. Τους έδωσαν επιχείρημα ισχυρό να αποδείξουν ότι δεν είναι ανώτερα όντα. "Εἰσεπήδησαν εἰς τόν ὄχλον κράζοντες καί λέγοντες": Τι είναι αυτά που κάνετε; Κι εμείς άνθρωποι είμαστε, με την ίδια ασθενική και ανθρώπινη φύση που έχετε κι εσείς (Πρ. ιδ, 14-15). 

Πράγματι εάν οι πιστοί Χριστιανοί δεν δοκιμάζονταν, δεν αρρώσταιναν, δεν θλίβονταν παρά ελάχιστα, θα έλεγαν οι συνάνθρωποί τους: Αυτοί δεν έχουν την ίδια φύση με μας. Είναι άλλου είδους όντα. 

Αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοια αντιμετώπιση καθόλου δεν μας ωφελεί. Γι' αυτό επιτρέπει ο Θεός να αντιμετωπίζουμε συχνά-πυκνά θλίψεις. Δεν διαφέρουμε. Είμαστε ομοιοπαθείς με τους συνανθρώπους μας. Και ό, τι καλό συντελείται στο οστράκινο σκεύος μας, οφείλεται στη Χάρι του Θεού: "Οὐκ ἐγώ, ἀλλά ἡ Χάρις ἡ σύν ἐμοί (Α' Κορινθ. ιε, 16)". 

Μερικοί νομίζουν ότι στους πειρασμούς φαίνεται η δύναμη του διαβόλου, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στους πειρασμούς θριαμβεύει η δύναμη του Χριστού. Οι δαίμονες, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ορμούν σαν αιμοβόροι λύκοι, για να αιματοκυλήσουν την ποίμνη του Χριστού. Αλλά από την άνιση αναμέτρηση δεν εξέρχονται νικητές οι λύκο. Εξέρχονται τα άκακα αρνία του Χριστού. Έτσι φαίνεται η δύναμη του Χριστού κι όχι η δύναμη του διαβόλου. Να θυμηθούμε τρία παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η δύναμη του Θεού θριαμβεύει στην έσχατη ανθρώπινη αδυναμία: 

1. Οι Βαβυλώνιοι έκαψαν "τήν κάμινον τοῦ πυρός" με ακατέργαστο πετρέλαιο, πίσσα, στουπιά και κληματόβεργες, για να δυναμώσει η φωτιά επτά φορές περισσότερο από το συνηθισμένο. Κατόπιν έδεσαν τους Τρεις Παίδες και τους έριξαν στο πυρακτωμένο καμίνι να καούν. Αλλά οι Τρεις Παίδες αντί να καούν δροσίζονταν. Και "περιεπάτουν ἐν μέσῳ τῆς φλογός ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες τόν Θεόν καί εὐλογοῦντες τόν Κύριον (Δαν. γ,23)". 

2. Πριν θεραπευθεί ο εκ γενετής τυφλός, ρώτησαν οι Μαθητές τον Διδάσκαλο: Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε ο άνθρωπος αυτός τυφλός; Αμάρτησε ο ίδιος, όταν ήταν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του; Ή αμάρτησαν οι γονείς του και τιμωρείται το παιδί τους για τις αμαρτίες των γονέων τους; Ο Κύριος τους απάντησε: Ούτε αυτός αμάρτησε, ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός, για να φανερωθούν τα έργα της δυνάμεως του Θεού (Ιω. θ, 2-3). 

3. Οι Φιλιππήσιοι έριξαν τους αγίους αποστόλους Παύλο και Σίλα στο εσώτερο μέρος της φυλακής των Φιλίππων και τους ακινητοποίησαν στο βασανιστικό όργανο που λεγόταν ξύλο. Αλλα ενώ "ἐν τῷ ξύλῳ ἦσαν οἱ πόδες, ἐν τῆ ἁλύσει αἱ χεῖρες, τό δεσμωτήριον ἐσείετο κατά μέσην τήν νύκτα ὑμνούντων αὐτῶν". 

Και στα τρία παραδείγματα φαίνεται πολύ καθαρά ότι η κάμινος, η προσωρινή τύφλωση και η φυλακή δεν μπόρεσαν να βλάψουν τους Τρεις Παίδες, τον εκ γενετής τυφλό και τους αγίους Αποστόλους. Αντίθετα τους λάμπρυναν. Η παντοδυναμία του Θεού θριάμβευσε στην έσχατη ανθρώπινη αδυναμία. Ο άγιος Θεός μπορεί και με ολιγογράμματους και με άσημους ανθρώπους να εργάζεται μεγάλα και θαυμαστά: "Τά ἂσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά, καί τἀ ἀγενῆ τού κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός καί τά μή ὄντα, ἵνα τά ὄντα καταργήσῃ (Α' Κορ. α, 27. 28)". Η θεία Χάρις μπορεί να θεραπεύσει "τά ἀσθενῆ" και να αναπληρώνει "τά ἐλλείποντα". Έχει τη δύναμη να θριαμβεύει στους πειρασμούς και τις θλίψεις. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!