Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 7ο)

Περιμένω, παρκαρισμένος μέσα στο αμάξι κάποιον στη Λεωφόρο Πεντέλης. "Καβάλα" στο πεζοδρόμιο, φάτσα στην Κηφισίας, ακούω τα "γαλλικά" των υπολοίπων.... Λουφάζω στο κάθισμά μου (ούτως ή άλλως δεν χρειάζομαι να σκύψω και πολύ (για να κρυφτώ).... Κίνηση.... χαμός. Και ζω μια αναπάντεχη στιγμή.... Έτσι, "στο άσχετο", που λένε κι οι πιτσιρικάδες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε στα στέλνει αυτή η ρημάδα η ζωή. Θα σου το περιγράψω όσο μπορώ καλύτερα. Αν και διαβάζοντάς το, σε καμιά περίπτωση δεν θα νιώσεις αυτό που ένιωσα. 

Κατευθύνεται λοιπόν κατά πάνω μου (είπαμε, είμαι παράνομα πάνω στο πεζοδρόμιο) ένας παπάς με δυο τσάντες στα χέρια απ' αυτές τις παλιές, τις δασκαλίστικες. Μια από δω και μια από κει. Σαν ένας νέος Αρσένιος από τα Φάρασα της Καππαδοκίας μου' κανε.... Δάσκαλος και παπάς μαζί. Στον κόσμο του.... Τον παρατηρώ, από τη στιγμή που τον εντόπισαν τα μάτια μου να έρχεται. Με γρήγορο βήμα, κοντός, κάτισχνος., με ήρεμο και εντελώς χαλαρό πρόσωπο, απόλυτα συγκεντρωμένος σ' αυτά που μουρμουράει. ("Μιλάει μόνος του ο κακομοίρης", σκέφτηκα).... Με ένα μαύρο σκούφο στο κεφάλι και ένα μαύρο παλτό, απομεινάρι της παλιάς του ζωής....

Πλησιάζει στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου και κατευθύνεται να περάσει "ξυστά" από την πλαϊνή μου πόρτα του συνοδηγού. Ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Κάνει άλλωστε κι αρκετό κρύο. Δεν έχω ιδέα γιατί το' κανα.... Την ίδια ώρα που περνάει ο παπάς από το ύψος του παραθύρου μου, ακούω φευγαλέα, αλλά καθαρά αυτό που τόσην ώρα τον παρακολουθώ να μουρμουράει: - "Ιησού μου!, Ιησού μου"! Έμεινα! Έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω. όση ώρα χρειάστηκε να τον παρακολουθώ από τον καθρέφτη μου να χάνεται από τα μάτια μου. Και άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο μου φανερώθηκε μια τέτοια σκηνή σήμερα. 

Άρχισα να καταλήγω. "Για κάτι τέτοιους "κακομοίρηδες" μας κρατάει ο Θεός", που θα' λεγε και η γιαγιά μου, η Στάσα η Μικρασιάτισσα... "Και αυτή είναι η Ελλάδα μας"! Πάντα -μέσα στη σαβούρα και τη βρωμιά- θα υπάρχουν και θα κυκλοφορούν στα χωριά, αλλά και στις πόλεις της Ελλάδας, ένας Παπουλάκος, ένας παπα-Φώτης, ένας παπα-Νικόλας, ένας παπα-Δημήτρης, ένας γερο-Πορφύριος, ένας γερο -Παΐσιος, ένας παπα-Βασίλης, ένας παπα-Βάϊος, 

ένας παπα-Σπύρος, ένας παπα-Παναγιώτης, ένας παπα-Ονούφρης, ένας παπα-Ευσέβιος, ένας πατήρ Ανδρέας, ένας παπα-Ᾱπόστολος, ένας πατήρ Ανανίας, που θα λύνουν με τους ατελείωτους κόμπους τους -τι οξύμωρο!- τα προβλήματα της ζωής των άλλων, όχι της δικής τους.... Κι όταν αυτοί "φύγουν", ο λαός μας θα γεννήσει νέους. Μη μας φοβάσαι, λοιπόν. Μη μας φοβάσαι.... Αληθινό περιστατικό! Υπαρκτό πρόσωπο.... (μήπως το κατάλαβες ποιος είναι; )

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Μ' έναν μαύρο σκούφο στο κεφάλι, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!