Μια παρέα πέντε προσκυνητών στο Άγιο Όρος, από εκείνες που εδώ και αιώνες επισκέπτονται το περιβόλι της Παναγιάς... Πήγαν να φιλοξενηθούν σε κάποιο γνωστό μοναστήρι. Πέρασαν την πύλη και προχώρησαν εντυπωσιασμένοι προς τους μοναχούς, που μόλις είχαν βγει από την τραπεζαρία. Αναζήτησαν τον γέροντα. Είχαν ακούσει πολλά. Κάποια από αυτά διφορούμενα.... Ένα πηγαδάκι διαλύθηκε και ο γέροντας εμφανίστηκε μπροστά τους.
- Καλώς τους γιατρούς! τους υποδέχτηκε με το πλατύ καρδιακό του χαμόγελο, από εκείνα που αφήνουν έτσι αχνά να φαίνονται τα βάθη των ψυχών. Δεν ήταν και οι πέντε γιατροί. Έρχονταν όμως συστημένοι από γιατρό και περιβάλλον ιατρικό. Εκεί, στο προαύλιο της Μονής, έξω από το καθολικό και την τραπεζαρία, στα όρθια, κοιτώντας τους στα μάτια, άρχισε να λέει λίγες κουβέντες στον καθένα τους. Ο "δικός μας άνθρωπος" ήταν ο πέμπτος και τελευταίος στη σειρά. Αφού μίλησε με όλους, στράφηκε και σ' εκείνον:
- Εσένα, παλικάρι μου, πώς σε λένε; - Νικόλα, απάντησε εκείνος.
- Πότε περιμένεις να παντρευτείς, παιδί μου; Ο Νικόλας κοντοστάθηκε και προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
- Γέροντα, ξέρετε... Δεν βρέθηκε ακόμα η κατάλληλη κοπέλα....
- Ναι, η κοπέλα σου' φταιξε.... είπε, χαμογελώντας του και πάλι. Πόσο χρονών είσαι;
- Στα τριαντατέσσερα, Γέροντα. Είναι αλήθεια πως εδώ και κάμποσα χρόνια πάσχιζε να πάρει ανθρωπίνως την καλύτερη απόφαση για την ''επιλογή'' της γυναίκας που θα συμπορεύονταν μαζί για μια ζωή, δημιουργώντας οικογένεια. Με έναν τόνο λίγο αυστηρό, αλλά και συνάμα γλυκό του απάντησε: - Ναι... να καθαρίσεις την καρδιά σου πρώτα, παιδί μου, και θα' ρθει και η κοπέλα....
- Να καθαρίσω την καρδιά μου; Τι εννοείτε, Γέροντα;
- Φρόντισέ το, γιατί έτσι όπως πας, σε βλέπω να παντρεύεσαι στα σαρανταπέντε σου! Και γύρισε να φύγει, αφού χαιρέτησε την παρέα.... Ο Νικόλα μαζεύτηκε. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς θα μπορούσε να καθαρίσει την καρδιά του. Δεν έκρυψε όμως πως απογοητεύτηκε κιόλας. Του φάνηκε πολύ μακρινό εκείνο το "σαρανταπέντε" του Γέροντα.
Δεν θα' χε απομακρυνθεί πάνω από πέντε-έξι μέτρα ο Γέροντας και, σαν να' θελε να συνεχίσει την προηγούμενη συνομιλία του, στάθηκε, γύρισε και είπε: - Μπα, στα τριανταοκτώ σου θα παντρευτείς! Τους χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο και έφυγε. Αφήνοντάς τους σύξυλους και τους τέσσερις. Η παρέα έμεινε προβληματισμένη για λίγο στη μέση της αυλής. Σε όλους είχε πει κάτι ιδιαίτερο. Άλλοι το κατάλαβαν εκείνη τη στιγμή και άλλοι αργότερα. Την ίδια μέρα οι απογευματινές ώρες βρίσκουν κάποιους από την παρέα στην αυλή της Μονής να συζητούν για τις συμβουλές του γέροντα.
Να ψάχνουν όλοι τους να αποκρυπτογραφήσουν τα κρυμμένα μηνύματα που τους παρέδωσε μέσα στις δυο-τρεις κουβέντες που επιφύλαξε για τον καθένα τους. Τα ζεστά εξομολογητικά δάκρυα που έτρεξαν βρήκαν παρηγοριά στους ώμους των φίλων που σαν να έγιναν για πρώτη φορά πιο κοντινοί από ποτέ. Πέρασε η μέρα. Αλλιώτικη μέρα... Και η παρέα συνέχισε σε άλλο μοναστήρι. Εκεί άλλος Γέροντας φρόντισε να απαλύνει τη στενοχώρια του Νικόλα για το μακρινό... μέλλον του γάμου του. Πέρασαν τα χρόνια. Τουλάχιστον από κάποιους τα λόγια εκείνης της μέρας ξεχάστηκαν. Και βρέθηκαν όλοι ξανά μαζί εκεί, δίπλα στη θάλασσα.
Ένας από την παρέα "των πέντε", ο Άγγελος, σαν κάτι να θυμήθηκε. Πλησίασε τον Νικόλα και τον ρώτησε: - Γαμπρέ, πόσων χρονών είσαι;
- Τι θες, βρε, τέτοια ώρα και μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις; Δεν θα με συγχαρείς;
- Όχι, θα μου πεις πρώτα πόσων χρονών είσαι!
- Ωραία! Τριανταοκτώ είμαι. Ικανοποιήθηκες τώρα; είπε μισοαστεία μισοσοβαρά ο γαμπρός. - Είχε δίκιο τελικά ο Γέροντας! του θύμισε με το δάχτυλο στο πλάι του κεφαλιού ο Άγγελος και απομακρύνθηκε χαμογελώντας με ικανοποίηση.
Ο ένας εκ των πέντε. Και ο γαμπρός θυμήθηκε... Κι οι δυο θαύμασαν πώς μιλάει ο Θεός στους δικούς του... Κι έχουν ακόμα να το λένε. Πως κάποια μέρα τους ψιθύρισε ο Θεός. Μέσα από τις "ασυνάρτητες" τότε για αυτούς νουθεσίες ενός φωτισμένου Γέροντα....
(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Εσύ, παλικάρι, πότε περιμένεις να παντρευτείς; , Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου