Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 11ο)

 

Ήρθες μια μέρα και "συνωμοτικά" μου' πες:

-Πρέπει να σου πω! Το βλέμμα σου ήταν αλλιώτικο....

Ξέκλεψα λίγο χρόνο και ήρθα. 

- Λέγε! Τι σ' έπιασε πάλι;

- Αυτό θέλω! Να τα πω σε κάποιον... Λοιπόν, άκου:

Γύρισα από το "Μεταξά" στον Πειραιά. Με τις απαντήσεις της βιοψίας στα χέρια μου. Είχε..... τελικά. Και μάλιστα προχωρημένο... Τόσο που οι προβλέψεις του γιατρού δεν δίνανε παραπάνω από κάποιους μήνες. 

"Δεν θ' αντέξει σε σχήματα. Είναι πολύ ταλαιπωρημένος στα εβδομήντα τέσσερά του, για να τα καταφέρει... Καλύτερα να τον έχετε στο σπίτι. Να φύγει ενώ βρίσκεται δίπλα στους δικούς του ανθρώπους".... 

Μαυρισμένος στις σκέψεις μου μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα. Στο μυαλό μου καρφωμένη η τελευταία κουβέντα του γιατρού: 

"Όχι, θα της το πεις! Σιγά-σιγά, αλλά θα της το πεις... Σήμερα: "δεν πάμε πολύ καλά"....· αύριο: "τα πράγματα μάλλον χειροτερεύουν"....Θα της το πεις.... Κι ας είναι τριών μηνών έγκυος.... Δεν θα σου το συγχωρήσει ποτέ η γυναίκα σου, αν της κρύψεις πως πεθαίνει ο πατέρας της!"

Ένιωσα εγκλωβισμένος... Η σύζυγός μου βρίσκεται στον τρίτο μήνα. Ο πατέρας της πεθαίνει. Κι εγώ να πρέπει να διαχειριστώ όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση... Γύρισα σπίτι. Δεν είπα τίποτα. Μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μέχρι να δω τι θα κάνω. Ποιος θα μου πει τι να κάνω;

Και είπα να πάω "επάνω"... Στον Γέροντα... στο Μοναστήρι... πάνω στο βουνό. "Αύριο, που είναι και Παρασκευή. Δεν έχουμε και σχολεία την επόμενη. Στην αγρυπνία".... Της το' πα πως θα πάω. Νήστεψα. Και αφού τους κοίμισα όλους, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα. Μόνος. Οι σκέψεις μου κι εγώ. 

- "Να μπορούσα να του μιλήσω! Μόνο για λίγο.... Δυο κουβέντες να του πω. Τ' όνομά του.... να κάνει προσευχή. και να μου πει πώς να της το πω"... Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Σε κάθε αγρυπνία γίνεται χαμός. Έτσι ήταν κι απόψε. 

Ο κόσμος ατελείωτος. Φώτα σβηστά. Μόνο τα καντήλια. Σαν να'σαι στο Αγιονόρος. μόνο οι μαύρες φιγούρες τους να κυκλοφορούν μέσα στο μισοσκόταδο. Τους χάζευα να περνούν από μπροστά μου, με τα ράσα ν' ακουμπούν στο έδαφος και να σβήνουν γρήγορα. Σαν σκιές.... Συντονισμένες απόλυτα με τον τόπο και με τις στιγμές. Ποτέ δεν βγαίνει ο Γέροντας τέτοιες ώρες. Δεν εμφανίζεται. Κάθομαι σ' ένα στασίδι. Κουράστηκα. Ούτε προσευχή μπορώ να κάνω. Το κομποσκοίνι ανενεργό παίζει στα δάκτυλά μου. "Να μπορούσα να του μιλήσω!", επιμένει ανόητα το μυαλουδάκι μου...Αλλά με πόθο. 

Σαν να είσαι πιτσιρίκος ξανά και να είσαι σίγουρος πως το άλυτο πρόβλημά σου μονάχα ο πατέρας μπορεί να σου το λύσει. Κανένας άλλος. Μονάχα ο πατέρας σου. Κατέβασα τα μάτια και κοίταξα κάτω. Σκοτάδι. Χάθηκα... Ξαφνικά, ένα χέρι ακουμπάει απαλά στον ώμο μου. Σηκώνω το βλέμμα μου. Ο Γέροντας.... 

- Θέλεις να μου πεις κάτι; Τον κοιτάω. Με κοιτάει κι εκείνος. Μες στα μάτια. Κοκάλωσα. 

Ούτε που σηκώθηκα όρθιος. Άρπαξα το χέρι του και το φίλησα. Του είπα. Τις δυο κουβέντες.

- Θα τον βάλουμε, παιδί μου, στην προσευχή μας. Ό,τι θέλει ο καλός Θεός! Πώς το είπες το όνομά του; Μου ψιθύρισε. Κι έφυγε. κι ο παππούς το ίδιο. Σε δυο μήνες, παραμονή πρωτοχρονιάς. Κοινωνημένος κι εξομολογημένος. Μ' αυτή τη σειρά.... Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Θέλεις να μου πεις κάτι;, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους ένα ευφρόσυνο και ευλογημένο 2022!

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 10ο β μέρος- τελευταίο )

 

Τα έχεις πάρει! Σου' ρχεται να βρίσεις θεούς και δαίμονες.... Μα δεν μπορείς. Μόλις ξεμύτισε ο παπάς. Ωραίος τύπος, το παραδέχεσαι. Τον είχες δει τις προάλλες να μιλάει ώρα με εκείνους τους πρεζάκηδες στην πλατεία. Ένας μάλιστα ήρθε και μαζί του... Και τις άλλες που ερχόσουν από το γυμναστήριο, ξεφόρτωνε με το station-wagon του γεμάτες σακούλες του μάρκετ στην πόρτα της χήρας με τα ορφανά (τρία-τέσσερα έχει, ούτε που ξέρεις....) Χτύπησε το κουδούνι κι έφυγε πριν ανοίξει η πόρτα. Το' λεγες στους φίλους σου, αλλά κανείς δεν σε πίστεψε. Μήπως να του μίλαγες; Τώρα που είναι βράδυ και δεν σε βλέπει και κανείς.... 

Διστάζεις. Άσε καλύτερα. Πού να μπλέκεις τώρα με παπάδες και λιβάνια.... Δεν το' κανες ποτέ. Ούτε τότε που σε έπρηζε η μάνα σου νύχτα-μέρα... Θα το κάνεις τώρα στα σαραντατέσσερά σου; Φεύγεις! 

- Έϊ, παλικάρι, λέει χαμηλά ο παπάς. 

- Σε μένα μιλάς; (Γύρισες).

- Ναι! Θέλεις ένα πρόσφορο;

- Γιατί, εσύ, παπά, δεν το θες;

- Πήρα κι εγώ. Περίσσεψαν δύο. Έφεραν παραπάνω οι χριστιανοί. 

- Καλά, να το πάρω. Εσύ πού πας τέτοια ώρα στα σκοτάδια; Δεν έχεις το αμάξι; 

- Χάλασε, είναι στο συνεργείο. 

- Το φορτώνεις, παπά μου, το φορτώνεις!

(Δεν άντεξες)....

- Κάτσε να σε πάω εγώ....

- Σε ευχαριστώ!

Μπήκες. Μπήκε κι ο παπάς δίπλα σου. Τον παρατηρείς. Ατάραχος, φρέσκος, χωρίς ίχνος κούρασης πάνω του. Και πήγε μία η ώρα. Καλά, πώς γίνεται; Και δεν έχει λειτουργία αύριο; 

- Έχω θεία Λειτουργία αύριο. Απόψε έψαλα, για να ξεκουραστεί λίγο ο ψάλτης. Θα έχουμε και τον Δεσπότη αύριο. 

Μα καλά. Πώς; Είσαι σίγουρος πως δεν το είπες! Παράξενος παπάς...

Παίρνεις θάρρος. 

- Συγγνώμη, παπά μου. Τι νόημα έχει όλο αυτό που κάνατε με τον κοσμάκη εκεί κάτω; Θα μου πεις; 

- Θα σου πω, αφού το θες, με δυο κουβέντες. Είναι και αργά. 

Η πρώτη: Για την προσευχή των λίγων, ο Χριστός κρατάει και τους πολλούς....

Σταματάει να μιλάει. Δεν σε κοιτάει. Σαν κάτι να κάτι να παίζει με το χέρι του... Τη σκέφτεσαι για λίγο την κουβέντα που είπε.... 

- Και η δεύτερη;  (Βιάστηκες να ρωτήσεις....)

- Η Μάνα Του.....

- Τι η Μάνα Του; 

- Να... "πληρώνει" καλά!

- Είσαι εντάξει τώρα; 

Τώρα σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια! Τι εντάξει; Στέγνωσε το λαρύγγι μου. 

- Εντάξει είμαι, παπά μου, εντάξει είμαι.... Την ευχή σου....

ΥΓ: Μη μου πεις πως δεν έχεις πάρει χαμπάρι ότι οι πιο πολλές εκκλησίες  δεν είναι ασφυκτικά γεμάτες μόνο τις Κυριακές.....

Κι ότι δεν ξέρεις πως οικογενειάρχες με λίγα ή και με πολλά παιδιά τρέχουν βράδια, ακόμα και καθημερινές, στις εκκλησιές..... 

Και σε ρωτώ: Ο ύπνος δεν είναι γι' αυτούς πολύτιμος; Δεν έχουν την έννοια πώς θα ξυπνήσουν αύριο; Τα παιδιά τους, που παίρνουν μαζί τους, δεν πάνε σχολείο; Τα ματς σταμάτησαν να τους νοιάζουν; Οι γυναίκες τους τι λένε; Οι πεθερές τους; Και τι πάνε και λένε στις εικόνες; Και γιατί μετά από όλα αυτά είναι και χαρούμενοι; Δοκίμασες ποτέ; Πολλά ρώτησα.... Συμπάθα με.... Κι εγώ ψάχνω να βρω τις απαντήσεις.... Καλό ξημέρωμα! 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Πάρτι στην εκκλησία Σαββατόβραδο;, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Εύχομαι πνευματικά καλά Χριστούγεννα στις ψυχές όλων σας! 

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 10ο α μέρος )

Μα δεν ντρέπονται; Σάββατο 12.45 τα ξημερώματα; Πριν λίγο τελείωσε  το ματς. Παράταση και  πέναλτι... Χάσανε οι άχρηστοι πάλι. Οι καφετέριες ακόμα γεμάτες. Περνάς απέξω από την εκκλησία της αγίας Βαρβάρας. Ψυχή δεν υπάρχει... Χωρίς να το πολυκαταλάβεις, το μάτι σου πέφτει εκεί, στο υπόγειο. Σαν ν' αρχίζει κάποιος να βγαίνει, εκεί κάτω από το παρεκκλήσι. Βιαστικός. Αλλά δεν είναι μόνο ένας, βγαίνουν κι άλλοι τώρα. 

Στέκεσαι, με τα χέρια στις τσέπες, χωρίς να ξέρεις το γιατί και παρακολουθείς. Σαν χαζός... 

Τρεις πιτσιρικάδες με φαρδιά παντελόνια μέχρι το γόνατο. Κρατούν στα χέρια τα κινητά και πειράζουν ο ένας τον άλλον. Ακολουθεί ένα ζευγάρι. Αγκαλιά. Κουνάς το κεφάλι σου. Κάνει πράγματι ψύχρα τέτοια ώρα.... Μια παρέα, σαρανταπεντάρηδες τους κάνεις, κατευθύνονται γελώντας δυνατά και κάνοντας χειρονομίες, προς το κοντινότερο σουβλατζίδικο, με την ελπίδα, λέει, να το βρουν ανοιχτό. Είναι νηστικοί, λένε οι δυο από αυτούς, από το πρωί.... Έχεις πάθει!

Καλά, από πού βγήκαν όλοι αυτοί; Πάρτι στην εκκλησία Σαββατόβραδο; Μα δεν ντρέπονται; Για περίμενε. Ανεβαίνει τώρα ένας με την όπισθεν, σηκώνοντας με προσοχή τα μπροστινά πόδια ενός καροτσιού. Ο μικρός κοιμάται του καλού καιρού.... Κι άλλο καρότσι αμέσως μετά. και το μεγάλο αδελφάκι του δίπλα. Και ένας καραφλός με αθλητικά να μιλάει ασταμάτητα, ενώ τα δυο αγόρια δίπλα του χασμουριούνται.... Καλά έχουν τρελαθεί όλοι τους, δεν εξηγείται αλλιώς. Τα παιδάκια όμως γιατί τα ταλαιπωρούν; Ποιος ξέρει τι τους έχουν τάξει....

Κάτσε. Μόλις ξεπρόβαλαν πέντε-έξι γριές από εκείνες τις καλοζωισμένες με τα μαύρα και το κομοδινί μαλλί, δυο-δυο πιασμένες αγκαζέ. Προηγείται κουτσαίνοντας ένας γέρος κρατώντας τα κλειδιά του στα χέρια. Μη μου πεις πως θα οδηγήσει κιόλας τέτοια ώρα ο Μαθουσάλας. Μια-μια οι γιαγιάδες μπαίνουν μέσα στην Corolla. Πέρασε κανένα τέταρτο, σου φαίνεται, για να μπει και η τελευταία.... Ένα κομμάτι φούστα είναι πιασμένο έξω από την κλειστή πόρτα. Μισή μαγκούρα είναι έξω από το παράθυρο. Τις πήρε κι έφυγε ο παππούς. Πυρετός το Σαββατόβραδο...Δυο κοπελιές.... Φοιτήτριες; Μαθήτριες; Μα πώς μεγαλώνουν έτσι; Δεν κρατιέσαι.... 

- Ρε κορίτσια, τι κάνατε όλοι εκεί κάτω; Θα μου πείτε ή να βάλω τις φωνές; 

- Αγρυπνία είχε. 

- Γιατί τι είναι σήμερα; Καμιά γιορτή; Ποιος Άγιος γιορτάζει; 

- Ο άγιος Ουάρος. 

- Ο... ποιος; 

- Α! και ο προφήτης Ιωήλ, λέει η άλλη. 

- Α, ναι. Παραλίγο να το ξεχάσεις....

- Ε, και; Και είναι λόγος αυτός να ξενυχτήσετε, βρε κούκλες μου; Και καλά να ξενυχτήσετε! Αλλά στην εκκλησία; 

- Δίνουμε πανελλήνιες, κύριε, τόλμησε δειλά να πει η μία. 

- Ένας λόγος ακόμα, καλή μου. Δίνεις πανελλήνιες και αντί να είσαι σπίτι σου να διαβάζεις ή να κοιμάσαι, ώρα που είναι.... κάθεσαι σε ένα υπόγειο με τον Μαθουσάλα, τον παπά και τις γριές τους; Το ξέρουν οι μανάδες σας;

- Εδώ ήταν μαζί μας, με τη γιαγιά και τον παππού. Είναι ο Μαθουσάλας, που είπατε. Του πάει! λέει στην κολλητή της. Θα τον λέω έτσι, από εδώ και πέρα... Και σκάνε στα γέλια..... 

συνεχίζεται.....

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Πάρτι στην εκκλησία Σαββατόβραδο;, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 67ο μέρος

Τήν ἀρετἠν τῶν ἔργων εἶναι, μήτε λόγων πλείστων δεομένην, μήτε μαθημάτων: η αρετή ανήκει στα έργα και δεν χρειάζονται πολλά λόγια και μαθήματα (Αντισθένης). 

Ἀναφαίρετον ὅπλον ἀρετή: η αρετή είναι όπλο που δεν μπορεί να αφαιρεθεί (Αντισθένης). 

Ἀρετἠ διδακτή ἐστι: η αρετή μπορεί να διδαχθεί (Αντισθένης). 

Δεν είναι ανδρείος εκείνος που υποχωρεί στους παροξυσμούς της οργής, αλλά εκείνος που ακολουθεί πιστά την ηρεμία και την καλοκαγαθία σε κάθε περίπτωση (Μάρκος Αυρήλιος). 

Παρά μέν τῶν θεῶν ὑγείαν εὔχονται, πάντα δέ πλεῖστον τἀναντία τῇ ὑγείᾳ πράττουσιν: οι άνθρωποι προσεύχονται και ζητούν από τους θεούς υγεία, όμως οι περισσότεροι κάνουν όλα τα αντίθετα για την υγεία τους (Διογένης). 

Το να φθονείς κάποιον είναι σαν να ομολογείς ότι είσαι κατώτερος από εκείνον (Αριστοτέλης). 

Να θλίβεσαι όταν βλέπεις ανθρώπους να κάνουν το κακό. Όμως να πιστεύεις πάντα και να προσδοκάς τη βελτίωση των ανθρώπων (Απολλόδωρος). 

Δεν υπάρχει στο ανθρώπινο γένος υψηλό ανάστημα, που να μην το συνέτριψε ο χρόνος ή ο φθόνος (Απολλόδωρος). 

Ούτε πλούσιος να θέλεις να είσαι ούτε φτωχός. Ο μέσος όρος είναι ο καλύτερος. Γιατί αν πέσεις από χαμηλά, η δυσπραγία μπορεί να καλυφθεί. Ο μεγάλος όμως όγκος, πέφτοντας από ψηλά, γίνεται μεγάλο πτώμα (Απολλόδωρος). 

Η φτώχεια που δεν έχει χρέη είναι μεγάλος πλούτος (Αριστοτέλης). 

Οι νόμοι πρέπει να κυβερνούν και να είναι υπεράνω όλων (Αριστοτέλης).  

Ο γεωργός εξημερώνει και καλλιεργεί τη γη, ο φιλόσοφος την ψυχή (Θεόκριτος). 

Η σοφία του ουρανού έχει θεσπίσει να χρειάζεται πάντοτε ο άνθρωπος τους συνανθρώπους του (Θεόκριτος). 

Προσπαθώ να κρατώ τα ηνία της κοιλιάς μου και όποιος δεν ξέρει να τα κρατεί, ας περιμένει πολλά κακά (Κράτης). 

Και στον γέροντα και στον νέο πολύτιμο είναι να κρατούν σε σιωπή τη γλώσσα τους (Κράτης). 

Αν το να μιλάς γρήγορα και να λες πολλά είναι δείγμα φρονήσεως, τότε τα χελιδόνια θα ήταν πολύ σοφότερα από εμάς (Νικόστρατος). 

Όσο υπάρχει ζωή υπάρχει και ελπίδα. Ο Θεός (για τους αρχαίους ο Δίας) που στέλνει τη θύελλα και τη βροχή, στέλνει όμοια και μια ηλιόλουστη μέρα (Θεόκριτος). 

Τό φυλάξαι τ' ἀγαθά χαλεπώτερόν τοῦ κτήσασθαι: το πιο δύσκολο είναι να διατηρήσεις τα αγαθά παρά να τα αποκτήσεις (Δημοσθένης). 

Δεῖ γάρ δικαίως ἀλλήλοις τῆς πολιτείας κοινωνεῖν: πρέπει οι πολίτες να μετέχουν της πολιτείας, φερόμενοι δικαίως στις μεταξύ τους σχέσεις (Δημοσθένης). 

Θυμός συγκρατούμενος γνώρισμα φρονίμων: το να συγκρατούμε τον θυμό μας είναι γνώρισμα όσων έχουν μυαλό (Φιλήμων). 

Ἄνθρωπος ὤν τοῦτ' ἴσθι καί μέμνησ' ἀεί: είσαι άνθρωπος και αυτό να το γνωρίζεις και να το θυμάσαι πάντα (Φιλήμων). 

Παρακαλώ σε Κύριέ μου και προσκυνώ σε Θεέ μου, αρρώστεια εις την ξενιτειά του ξένου μην του δίνεις (Δημοτικό). 

Χρή δέ νομίζειν ἀναθεῖναι τά τρόπαια ταῦτα τούς πατέρας ἡμῶν οὐχ ἵνα θαυμάζωμεν αὐτά θεωροῦντες, ἀλλ' ἵνα μιμώμεθα τάς ἐκείνων ἀρετάς: πρέπει να είναι πεποίθησή σας ότι στήνουμε τα μνημεία αυτά στη μνήμη των πατέρων μας, όχι για να τα θαυμάζουμε, αλλά για να μιμούμεθα τις αρετές εκείνων (Δημοσθένης). 

Σταυρέ μου ξύλο άγιο ξύλο χαριτωμένο, Σταυρέ μου που εσταύρωσαν τον πλάστη και Θεό μου, την ώρα του θανάτου μου να σ' έχω βοηθό μου (Δημοτικό). 

Ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα μας τον πόθο του θησαυρισμού, όχι όμως για τα μάταια, αλλά για τα άφθαρτα αγαθά. Ας ζήσουμε τη χαρά να θησαυρίζουμε για τον Θεό. Ο πλούσιος πλεονέκτης έχει πιστέψει σ' ένα ψέμα, ότι η ευτυχία βρίσκεται στην απόλαυση των υλικών αγαθών. Γι' αυτό λέει: "Ψυχή.... φάγε, πίε, εὐφραίνου". Ακόμη σχεδιάζει και εργάζεται προκειμένου να αποκτήσει όλο και περισσότερα αγαθά. Αγνόησε αυτό που ακολούθησε: "Ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ". Αυτά που μάζεψες σε ποιον θα μείνουν; (Σπουδαία σκέψη). 

Το να μας αγαπούν οι  άλλοι και να μας βοηθούν στις ανάγκες που έχουμε, μας δίνει μια ευχαρίστηση ανθρώπινη. Το να αγαπούμε όμως εμείς και να βοηθούμε τους άλλους με φιλότιμο, κόπο, θυσία, αυταπάρνηση, αυτό φέρνει μέσα μας θεϊκή χαρά. Δίνει φτερά στην ψυχή, γενναιότητα στην καρδιά. Όχι ποιος είναι ο δικός σου άνθρωπος, αλλά για ποιον εσύ μπορείς να γίνεις ο δικός του άνθρωπος. Αγάπη: δύναμη κεντρομόλος ή φυγόκεντρος; (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ). 

Η άρρωστη γυναίκα του Ευαγγελίου πίστεψε ότι και μόνο αν άγγιζε κρυφά τον Κύριο, θα γινόταν καλά. Πράγματι ο Κύριος της χάρισε τη σωματική υγεία με μόνο το άγγιγμα του άκρου του ενδύματός Του. Έχουμε ανάγκη κι εμείς να προσβλέπουμε στον Κύριο ως την πηγή της αληθινής ζωής και να Τον ''αγγίζουμε'', ώστε να μας μεταδίδει ζωή και πνευματική υγεία. Να μη γευόμαστε απλώς στιγμές χάριτος, αλλά να ζούμε τη ζωή της χάριτος, δηλαδή να έλθει να κατοικήσει μέσα μας μόνιμα το Άγιο Πνεύμα (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα, δια των πρεσβειών του αγίου Νικολάου! 

Πολύχρονοι όσοι και όσες γιορτάζουν! 

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 9ο)

 

Ο Papajule διατηρούσε ένα μικρό μαγαζάκι στη μεγάλη αγορά της Kananga, πολύ κοντά στην ορθόδοξη Ιεραποστολή. Με τη γυναίκα του είχαν δώδεκα παιδιά. Εκείνος είχε τη συνήθεια, όσο δούλευε, να έχει το ραδιοφωνάκι του μόνιμα ανοιχτό. Εδώ και καιρό, είχε αρχίσει να του κάνει εντύπωση ένας σταθμός τελείως αλλιώτικος από όλους τους υπόλοιπους. Άκουγε λόγια παράξενα και πρωτόγνωρα, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ξανακούσει... Ραδιοφωνικός σταθμός της Ορθόδοξης Ιεραποστολής. "Η φωνή της Ορθοδοξίας". Πόσο άγγιζαν την ψυχή του όλα όσα άκουγε....

Ακόμα κι αυτή η μουσική, αλλά και τα παράξενα τραγούδια, οι ύμνοι αυτής της εκκλησίας ειρήνευαν την ψυχή του και τη γέμιζαν με μια αλλιώτικη γαλήνη. Έλεγε στη γυναίκα του κάθε τόσο αυτά που άκουγε και κατέληγε: - Μωρέ γυναίκα, μήπως εκεί είναι η αλήθεια; Και είμαστε τόσο κοντά.... Δεν πάμε να δούμε τι γίνεται σε αυτή τη μεγάλη εκκλησία, που χτυπούν τόσο χαρούμενες καμπάνες; Όλο έλεγαν, τα συμφωνούσαν, αλλά δεν αποφάσιζαν... ώσπου κάποια εποχή η σύζυγός του γέννησε και πάλι. Δίδυμα αυτή τη φορά. Κοριτσάκια. Υγιέστατα φαίνονταν και χαριτωμένα. Δεν άργησε όμως να φανεί από τις πρώτες μέρες μια παράξενη δυσκολία!

Ενώ το ένα αναπτυσσόταν ομαλά παίρνοντας το κανονικό βάρος, το άλλο έχανε. Έφτασαν να γίνουν τριών χρονών και η... τοσοδούλα δίδυμη έμοιαζε με ένα μικρό κουκλάκι, που ούτε περπατούσε ούτε μιλούσε. Και πού δεν το πήγαν το παιδάκι τους... Παρ' όλη τη φτώχεια τους δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια.... Τίποτε δεν κατάφεραν. Ήταν σίγουροι ότι κάποιο κακό πνεύμα, από αυτά που οι μάγοι ορίζουν, χτύπησε και τη δική τους πόρτα.... Δεν έμενε παρά να περιμένουν το μοιραίο. 

-Γυναίκα, μήπως είναι ώρα να πάμε στους ορθόδοξους; Πού ξέρεις, οι δικοί τους μάγοι μπορεί να κάνουν καλά το παιδί μας. Πήγαινε, μάθε και πες μου, είπε κάποια μέρα ο πατέρας. έφτασε η Κογκολέζα μάνα στην ορθόδοξη Ιεραποστολή με συνοχή και δισταγμούς κι έφυγε κατενθουσιασμένη και κατανενυγμένη... Όλα ήταν τόσο αλλιώτικα εκεί! Της φάνηκαν τόσο αληθινά, τόσο φωτεινά.... "-Δεν μπορεί, εδώ σίγουρα κατοικεί ο Θεός, ο αληθινός", έλεγε και ξανάλεγε. "Μου το λέει η καρδιά μου". 

Ρώτησε, έμαθε κι όλα τα έλεγε στον σύζυγό της, που ήταν ήδη μυημένος και ενημερωμένος από τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον οποίο δεν παρέλειπε ποτέ να ακούει. Κατηχήθηκαν με όλα τα παιδιά τους στην ομάδα των κατηχουμένων, ώσπου έφτασε η ευλογημένη μέρα της βάπτισης... Τι φωτεινή μέρα! Πόσο αξέχαστο θα μείνει το καρδιοχτύπι τους!

- Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού.... η δούλη του Θεού... εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.... 

Ένα-ένα όλα τα μέλη της οικογένειας του κυρίου  Ζυλ έμπαιναν στο Βαπτιστήρι και έβγαιναν ολοφώτεινοι πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Ήρθε η σειρά της μικρούλας δίδυμης. - Βαπτίζεται η δούλη του Θεού Όλγα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.... Βγήκε η Όλγα από το Βαπτιστήρι, στάθηκε στο πεζούλι όρθια, λαμπερή και χαρούμενη, κοίταξε τη μαμά της και φώναξε δυνατά: -Μαμά! 

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων κατέβηκε τα δυο σκαλοπάτια του Βαπτιστηρίου και χώθηκε στην αγκαλιά της μανούλας της. Η συγκίνηση και ο συγκλονισμός όλης της οικογένειας δεν περιγράφεται.... Η Όλγα, μετά το βάπτισμά της, άρχισε να μεγαλώνει και να εκδηλώνει μια ιδιαίτερη ευλάβεια.... Η αγάπη του αγίου Θεού κάλεσε μια ακόμη οικογένεια στην αλήθεια και στη σωτηρία.... Εκεί που κατοικεί ο Θεός... Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν... 

ΥΓ: Αφιερωμένο στην ψυχή εκείνη που έζησε όλα αυτά τα θαυμαστά από κοντά - και πιο κοντά δεν γίνεται- και ήταν και παρούσα στο αποκορύφωμά τους, εκεί δίπλα στην κολυμπήθρα. Το αυθεντικό αυτό περιστατικό μας το "εμπιστεύτηκε" η ίδια. 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Εδώ σίγουρα κατοικεί ο Θεός ο αληθινός! , Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Δεκέμβριος!