Πρέπει να μάθεις να χάνεις....

Καλημέρα σας, καλό μάθημα.....και στην ομάδα του μπάσκετ, επιτυχία! ευχήθηκε ο κ. Γεωργίου, ο γυμναστής και οι 180 μαθητές του 6ου Λυκείου κατευθύνονται προς τις τάξεις τους. Μόνο οι 12 της σχολικής ομάδας μπάσκετ μένουν στο προαύλιο. Στο χέρι μπουκαλάκι με νερό, στον ώμο το σακίδιο, στο πρόσωπο ζωγραφισμένη η αγωνία τους....παρά τις τόσες νίκες που τους έφεραν στον ημιτελικό.

- Άντε.... και με τη νίκη... θα το πάρουμε το πρωτάθλημα... και στην Εθνική..... Μαζεύουν ευχές και φιλικά πειράγματα μαζί....που τους κάνουν αισιόδοξους και... ξεκινούν.

Ώρα 13:00 μ.μ. Οι 8 από τους 12 φθάνουν στο σχολείο. Οι υπόλοιποι της ομάδας δεν άντεξαν να επιστρέψουν. Το νέο τους είχε προφθάσει: το 5ο Λύκειο κέρδισε τον αγώνα με σκορ 68-66.

- Χάσαμε, χάσαμε.... φώναζαν ρυθμικά ο Αλέξανδρος και ο Μηνάς, προσπαθώντας να χαμογελάσουν. Τέσσερις άλλοι ήταν αμίλητοι. Κι ενώ ο Παντελής κι ο Μάριος διηγούνταν με φωνές πώς μπήκε το τελευταίο καλάθι που έκρινε τη νίκη, ο κ. Γεωργίου, ο γυμναστής, τους συμπλήρωνε:

- Έπαιξε με τέχνη η ομάδα, και η άλλη όμως ήταν πολύ καλή.... Κάποια από τις δυο θα νικούσε.... η διαφορά στο σκορ μικρή...Ξέρουν τα παιδιά μας να παίζουν....πρόσθεσε, ενώ μυστικά αναρωτήθηκε: "ξέρουν τα παιδιά να παίζουν....να χάνουν ξέρουν;"
Τις επόμενες τρεις ώρες το μάθημα της Γυμναστικής γινόταν στην τάξη. Οι μαθητές απαντούσαν γραπτά και ανώνυμα στην ερώτηση του καθηγητή τους, κι εκείνος εύκολα κατηγοριοποιούσε τις απαντήσεις τους κι άρχισε να τις διαβάζει:

Πώς νιώθεις, όταν η ομάδα σου χάσει σ' έναν αγώνα;
Όταν χάνουμε, έχω νεύρα, θυμό, λύπη, πείσμα....
Είμαι χάλια .... παραπονεμένος.... στενοχωρημένος.... απογοητευμένος... θεωρώ ότι όλοι οι κόποι μου πήγαν χαμένοι....Νιώθω άχρηστος.... ότι είμαι ένα μηδενικό.... θέλω να αποχωρήσω από την ομάδα....

Έγραψαν και κάποιοι άλλοι:
Όταν χάνουμε, σίγουρα είναι δύσκολα, αλλά δεν το βάζουμε κάτω....δεν χάθηκε κι ο κόσμος.... κάποιος έπρεπε να νικήσει. Δίνουμε τα χέρια με τα παιδιά και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι....δεν πειράζει, υπάρχουν κι αλλά παιχνίδια...η προσπάθεια μετράει, συνεχίζουμε....Αποδέχομαι την ήττα και προσπαθώ στις επόμενες προπονήσεις για άλλον αγώνα.....Καταλαβαίνω ότι θέλω δουλειά....προσπαθώ να βρω τα λάθη που κάναμε, για να μην τα ξανακάνουμε....

Αν και οι απαντήσεις έκαναν το μάθημα... ο καθηγητής θέλησε να μοιραστεί με τα παιδιά του την πείρα των πολλών αγώνων του:
- Παιδιά....όποιος μάθει να χάνει, τελικά ....δεν αποτυγχάνει. Είναι κερδισμένος, αρκεί να το καταλάβει.

- Πώς όμως μαθαίνεις αυτό το δύσκολο μάθημα, κύριε; Γιατί είναι φανερό πως άλλοι από εμάς το γνωρίζουν κι άλλοι το αγνοούν.... ρώτησε ο Μηνάς και ο κ. Γεωργίου απάντησε:
- Μαθαίνεις να χάνεις, όταν συμφιλιώνεσαι με την ήττα και την αποδέχεσαι σαν ένα ενδεχόμενο αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Κάποιος θα χάσει, γιατί όχι κάποτε κι εσύ;

Τότε είναι πολύ ωφέλιμο να εντοπίσεις και να παραδεχθείς την όποια λανθασμένη κίνηση ή τακτική στον αγώνα, που πιθανόν να έγινε η αιτία της αποτυχίας. Απαραίτητο ακόμα να προστατεύσεις το αυτοσυναίσθημά σου από την ηττοπάθεια και την απογοήτευση που προκαλεί η σύγκριση με άλλους.

Πάρε το βλέμμα σου από την ήττα του χθες και ρίξε το στον αγώνα -γιατί όχι και τη νίκη- του αύριο. Προετοιμάσου καλύτερα..... Και...μη φοβάσαι την ήττα, μπορεί να είναι πιο χρήσιμη, αλλά και πιο πολύτιμη από πολλές νίκες....

- Πιο χρήσιμη το καταλαβαίνεις, πιο πολύτιμη όμως γιατί;, αναρωτηθήκαμε αρκετοί...κι ο καθηγητής μας συμπλήρωσε:
- Ξέρει την απάντηση εκείνος που έγραψε: «Μπορεί και να χαρώ σε μια ήττα. Δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες».

Και για να συμφωνήσουμε μαζί του, ας παρακολουθήσουμε ένα βίντεο....
-Η πρώτη σκηνή εκπλήσσει...Ο αγώνας δρόμου αρχίζει....Οι αθλητές, υποστηρίζονται από μπαστούνια, πατερίτσες, κηδεμόνες, νάρθηκες....άτομα με ειδικές δυνατότητες τα λένε ή αλλιώς πρωταθλητές στην υπομονή και στην καρτερία. 

Κάποιος από αυτούς φθάνει σε απόσταση αναπνοής από το τέρμα, σε λίγες στιγμές θα είναι ο πρώτος νικητής... Ξαφνικά ακούει έναν θόρυβο δυνατό και τη φωνή του δεύτερου να καλεί σε βοήθεια.Αστραπιαία....γυρίζει πίσω τον βλέπει πεσμένο στο έδαφος.

Ξεχνάει τότε την πρωτιά, τη διάκριση, το μετάλλιο και με την ίδια ταχύτητα τρέχει προς τον τραυματισμένο συναγωνιστή του. Τον μιμούνται και οι άλλοι. Όλοι μαζί καταφέρνουν να τον σηκώσουν και....να τερματίσουν.....

Σε λίγο -πάλι όλοι μαζί- αγκαλιασμένοι πάνω στο βάθρο, σηκώνουν το χρυσό....
Κι ο βετεράνος αθλητής, ο κ. Γεωργίου σχολίασε:
- Νικημένος μόνο ένας, ο ατομισμός.

Νικητές όλοι.... Ήξεραν χάνοντας, να κερδίζουν....να νικούν.
Ας το διδάξουν αυτοί οι μεγάλοι πρωταθλητές σε όλους τους αθλητές όλων των αγώνων της ζωής.... 
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Μετά τον ημιτελικό, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!