Είπαμε μέχρις εδώ ότι πολύ βοηθεί στην ορθή αγωγή των παιδιών μας το να αντιμετωπίζουμε τις εκτροπές τους με σταθερότητα στις αρχές μας, με κατανόηση στις δυσκολίες τους, με αγάπη πραγματική και βαθιά ταπείνωση.
Όλα αυτά είναι απαραίτητα. Δεν είναι όμως επαρκή. Χρειάζεται και κάτι ακόμη. Χρειάζεται η καταφυγή μας στον Θεό: "Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν (Ιω. ιε, 5)", μας είπε ο Κύριος. Χωρίς τη δική Του βοήθεια και συμπαράσταση, τίποτε δεν μπορούμε να καταφέρουμε στη ζωή μας.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορούμε να πετύχουμε στο πολύ σπουδαίο έργο της αγωγής των παιδιών. "Τῷ ὄντι αὕτη μοι φαίνεται τέχνη εἶναι τις τεχνῶν, καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν, ἄνθρωπον ἄγειν", λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Πραγματικά αυτή μου φαίνεται ότι είναι η πιο σπουδαία από όλες τις τέχνες, η ανώτερη απ' όλες τις επιστήμες, το να καθοδηγεί κανείς σωστά τον άνθρωπο.
Γι' αυτό είναι αναγκαίο να προσπαθούμε βέβαια και με τις δικές μας δυνάμεις, να καταφεύγουμε όμως και να συμβουλευόμαστε και ειδικούς, να εκμεταλλευόμαστε την πείρα των παλαιοτέρων, που μεγάλωσαν παιδιά και τα είδαν να πορεύονται σωστά στη ζωή τους, να σκεπτόμαστε και να επιλέγουμε τρόπους κατάλληλους για το κάθε παιδί χωριστά, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις δυνατότητές του.
Όμως πριν απ΄ όλα αυτά, μετά απ' όλα αυτά και για όλα αυτά είναι απαραίτητο να καταφεύγουμε στον Θεό με πίστη δυνατή και θερμή προσευχή. Εκείνος να προηγείται, Εκείνος να ακολουθεί, Εκείνος να ευλογεί κάθε μικρή δική μας προσπάθεια. Εκείνος να φωτίζει τα παιδιά μας να ακολουθούν τους δρόμους Του και να ζητούν κοντά Του την ευτυχία· Εκείνος να τα σκεπάζει από κάθε κίνδυνο σωματικό και πνευματικό, να τα κρατεί μέχρι τέλους σε ζωή σύμφωνη με τον άγιο νόμο Του.
Δυστυχώς, πολλές φορές χρησιμοποιούμε όλους τους άλλους τρόπους, όλα τα μέσα που διαθέτουμε, και όταν συμβεί να διαπιστώσουμε με θλίψη ότι δεν καταφέραμε τίποτε, τότε μόνο ίσως πάει ο νους μας στον Θεό. "Ας κάνουμε και καμιά προσευχή", λέμε. "Μήπως και γίνει τίποτε....Αφού εμείς δεν μπορούμε, μήπως μπορέσει ο Θεός".
Γίνεται έτσι φανερό ότι δεν γνωρίζουμε την ακαταμάχητη δύναμη του Θεού, ότι στηριζόμαστε πιο πολύ στις δικές μας δυνάμεις. Όσο διαφέρει όμως η ανθρώπινη δύναμη από τη θεία παντοδυναμία, τόσο διαφέρει η αποτελεσματικότητα μιας αγωγής που αγνοεί τον Θεό από εκείνην που στηρίζεται στη δική Του έμπνευση και χάρη, στη δική Του δραστική και θαυματουργό επέμβαση και θεραπεία.
"Εἰ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαχνισθείς ἐφ' ἡμᾶς", είχε πει ο πατέρας ενός δαιμονισμένου νέου, ζητώντας βοήθεια από τον Κύριο για το δυστυχισμένο παιδί του. Αν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου μας, Κύριε, και βοήθησέ μας. "Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τό εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι". Όχι εγώ αν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά εσύ αν μπορείς να πιστεύσεις, αν έχεις πίστη θερμή,όλα γίνονται.
Ο Χριστός ελευθέρωσε τον νέο εκείνον από το ακάθαρτο πνεύμα καί "κρατήσας αὐτόν τῆς χειρός ἤγειρεν αὐτόν, καί ἀνέστη". Τον κράτησε από το χέρι και τον σήκωσε, και εκείνος στάθηκε όρθιος, ελεύθερος πια από κάθε κακό. Και στη συνέχεια μίλησε στους μαθητές Του για τη δύναμη της προσευχής, που όταν μάλιστα ενισχύεται από τη νηστεία, παραλύει τη δύναμη του διαβόλου (Μαρκ. θ, 22-29).
Θαύμα μέγα και η θεραπεία της θυγατρός της Χαναναίας, που κατέφυγε στον Κύριο και "ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται (Ματθ. ιε, 22)". Η συνέχεια φανέρωσε τη δύναμη που έχει η προσευχή
της μάνας που απευθύνεται στον Κύριο με ακράδαντη πίστη, με βαθιά ταπείνωση και ανυποχώρητη επιμονή.Υπάρχουν
πολλές τέτοιες περιπτώσεις κατά τις οποίες οι προσευχές των γονέων
έσωσαν τα παιδιά τους όχι μόνο από σωματικές ταλαιπωρίες και ασθένειες,
αλλά και από τη θανατηφόρο αμαρτία και την αιώνια απώλεια.
Χαρακτηριστική είναι η προσευχή της αγίας Μόνικας για τον παραστρατημένο, τον άσωτο υιό της, προσευχή που την απηύθυνε ασταμάτητα επί δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια.
Μέχρι που πήρε αυτό που με δάκρυα ζητούσε. Ο αμαρτωλός νέος επέστρεψε με μετάνοια στην Εκκλησία, έγινε πιστό μέλος της, αφιερώθηκε στον Θεό και αναδείχθηκε Άγιος, ο άγιος Επίσκοπος Ιππώνος Αυγουστίνος!
Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας. Του Θεού είναι. Ο Θεός μας τα δίνει και σ' Αυτόν ανήκουν. Και γι' αυτό, όταν τα βλέπουμε να απομακρύνονται από τον Θεό, δικαιολογημένα υποφέρουμε και βασανιζόμαστε, πονεί ματώνει η ψυχή μας.
Αλλά αφού στον Θεό ανήκουν τα παιδιά, σ' Αυτόν να καταφεύγουμε πρώτιστα. Την αληθινή ευτυχία και τη σωτηρία τους πολύ περισσότερο από εμάς τη θέλει Εκείνος και πολύ αποτελεσματικότερα από εμάς μπορεί να την επιτύχει Εκείνος. Όλοι πονούμε και κλαίμε για τον δρόμο που παίρνουν τα νέα παιδιά σήμερα, σχεδόν στο σύνολό τους.
Ας κάνουμε τον πόνο μας προσευχή και ας γίνει το δάκρυ μας λιβάνι.
-Κύριε, τα παιδιά μας! Χάνουμε τα παιδιά μας! Βαδίζουν δρόμους "σκολιούς" (στραβούς), χάνονται σε βάραθρα και γκρεμούς. Δεν κάνουν πια τον σταυρό τους τα παιδιά μας, δεν προσκυνούν την εικόνα Σου, δεν θέλουν να γνωρίζουν τους δικούς Σου δρόμους, τον άγιο νόμο Σου.
Κύριε, θαύμα μόνο μπορεί να αναστήσει τους νέους μας σήμερα. Και τα θαύματα μόνο η δική Σου δύναμη, η δική Σου απέραντη αγάπη μπορεί να τα εργασθεί. Γι' αυτό με πίστη και ελπίδα, με θερμή ικεσία και αδιάλειπτη προσευχή, τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας και όλη μας τη ζωή, "ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν" σε Σένα τα αφήνουμε, από Εσένα όλα τα περιμένουμε και Εσένα παρακαλούμε. Για τα παιδιά μας, Κύριε!
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη
οικογένεια, Με θερμή προσευχή, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)
Εύχομαι το φως της θείας φάτνης να φωτίζει εσαεί τις ζωές μας! Καλά Χριστούγεννα!
Καλημέρα σας! Καλή
και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου