Ενηλικίωση και νεανικές παρεκτροπές (μέρος 3ο)

Η ριζική και ολέθρια αλλαγή στη νοοτροπία του κόσμου τα τελευταία χρόνια επηρεάζει άμεσα και αρνητικά τα παιδιά μας και τα παρασύρει σε τρόπους ζωής τελείως ξένους προς τις παραδοσιακές αρχές των μεγαλυτέρων και τα ήθη που επικρατούσαν παλαιότερα.Στην αντιμετώπιση αυτής της καταστάσεως, όπως έχουμε πει, διατρέχουμε τον κίνδυνο να αλλοιώνουμε και οι μεγαλύτεροι τα κριτήριά μας και να συμβιβαζόμαστε σε κάποιο βαθμό με το πνεύμα της εποχής μας.

Υπάρχει όμως και ένας ακόμη κίνδυνος, ο οποίος μάλιστα μπορεί να γεννιέται από τη διάθεσή μας να μένουμε αμετακίνητοι στις αρχές μας, ανυποχώρητοι σ’ αυτά που γνωρίζουμε και πιστεύουμε ως ορθά. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην αγωγή των παιδιών μας και να εμποδίζει τις προσπάθειές μας να τα βοηθήσουμε ουσιαστικά. Ποιος είναι ο κίνδυνος αυτός;

Υπάρχει το ενδεχόμενο η λύπη μας για την αλλαγή του κόσμου μέσα στον οποίο μεγαλώνουν οι νέοι σήμερα, και η σταθερή και ανυποχώρητη εμμονή μας στις γνήσιες και υγιείς αρχές μας να αναπτύσσουν ένα απόλυτο και απορριπτικό πνεύμα, να δημιουργούν απόσταση και αγεφύρωτο σχήμα με τους νέους, να μας καθιστούν υπεραυστηρούς στις κρίσεις μας, χωρίς κατανόηση στις δυσκολίες και στους πειρασμούς τους. Για να βοηθήσουμε τα παιδιά, πρέπει πρώτα να τα καταλάβουμε. Να καταλάβουμε τον αγώνα τους, τις δυσκολίες τους, τα ελαφρυντικά τους.

Γι’ αυτό ας σκεφθούμε ψύχραιμα κι ας θυμηθούμε πως, όταν εμείς μεγαλώναμε, υπήρχε πολλή και ουσιαστική βοήθεια στο έργο της αγωγής και από άλλους παράγοντες εκτός από την οικογένεια. Το σχολείο με την ελληνορθόδοξη αγωγή, η Εκκλησία με τη συστηματική κατήχηση, η κοινωνία με τις παραδοσιακές αρχές εύκολα μπορούσαν να επηρεάσουν θετικά το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών.

Στα χρόνια που ακολούθησαν όμως, και το σχολείο άλλαξε ουσιαστικά και η εκκλησιαστική κατήχηση περιορίστηκε σημαντικά και η κοινωνία διαποτίστηκε με άλλες, ξενόφερτες κυρίως, ιδέες και αρχές. Συγχρόνως φορτώθηκε υπερβολικά το πρόγραμμα των παιδιών, με τη δυνατότητα που τους δόθηκε να πολλαπλασιάζουν τις γνώσεις τους με πολλά φροντιστήρια και να έχουν μεγάλη ποικιλία στους τρόπους της ψυχαγωγίας τους.

Επίσης λίγες δεκαετίες πριν δεν γνώριζαν τα περισσότερα παιδιά τι θα πει νυκτερινή ζωή και διασκέδαση. Δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια παρά ελάχιστα νυκτερινή κέντρα. Τότε ίσως άρχιζε και η ευρύτερη διάδοση των ναρκωτικών και γινόταν λόγος για τις ολέθριες συνέπειες της χρήσεώς τους. 

Για γάμο πολιτικό δεν είχαμε ακούσει, και η έκτρωση τότε ήταν για όλους έγκλημα. Σήμερα καλύπτεται από τον νόμο και επιδοτείται μάλιστα από το κράτος! Η τηλεόραση ήταν μόνο κρατική και βέβαια κάπως συγκρατημένη. 

Δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια, που ανεξέλεγκτα πια κατακλύζουν με ό, τι χειρότερο και χυδαίο τα σπίτια μας και τις ψυχές μας. Δεν υπήρχε τότε το διαδίκτυο με την ποικίλη χρησιμότητά του βέβαια, αλλά και με την πάσης φύσεως ανηθικότητα, στην οποία εύκολα πια μπορούν να έχουν πρόσβαση και τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου.

Ας τα λάβουμε υπόψιν μας αυτά.  Οι νέοι σήμερα μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο με πολλούς και φοβερά δύσκολους πειρασμούς, που επιτίθενται την κάθε στιγμή, από κάθε κατεύθυνση, με αφόρητη σφοδρότητα και ανυποχώρητη επιμονή. Η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν οι νέοι, για να μείνουν στο ορθό είναι πολύ μεγαλύτερη από άλλοτε, απαιτεί θυσίες και ηρωισμό.

Και ο κίνδυνος να παρασυρθούν στο κακό, διαρκής και μεγάλος, ελλοχεύει σε κάθε τους βήμα. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι υποχωρούν και παρασύρονται. Για τους λίγους που επιμένουν να αγωνίζονται, ο αγώνας είναι πολύ σκληρότερος και για έναν επιπλέον λόγο: ότι είναι πια οι λίγοι, οι πολύ λίγοι.

Εξαιρέσεις φωτεινές που παλεύουν να κρατήσουν το φως τους μέσα σ’ ένα διαρκώς πυκνότερο σκοτάδι, που αγωνίζονται να κρατήσουν αναμμένη τη λαμπάδα της ψυχής τους, ενώ ο άνεμος φυσά σφοδρότερος από άλλοτε γύρω τους. Και όσο αγωνίζονται, τόσο γίνονται ο στόχος των πολλών, συχνά το αντικείμενο της χλεύης και των ειρωνειών των ανθρώπων του κόσμου.

Δεν είναι εύκολο να αποτελέσεις σήμερα την εξαίρεση, να πεις σταθερό και ανυποχώρητο το «όχι» στις ποικίλες και έντονες προκλήσεις του κόσμου, να αρνηθείς τις δελεαστικές προτάσεις του. 

Καταντά μαρτύριο πραγματικό κάποιες φορές το να είσαι διαφορετικός, να είσαι σωστός, προσεκτικός στα λόγια και στις σχέσεις σου, στην εξωτερική συμπεριφορά σου, να μένεις ακέραιος στα εσωτερικά σου κριτήρια και ανυποχώρητος στον προσωπικό σου αγώνα.

Να σταθούμε λοιπόν με συμπάθεια, με κατανόηση, με πόνο και αγάπη κοντά στα παιδιά μας. Να κατανοούμε τον αγώνα τους, το βάρος που σηκώνουν, την ένταση των πειρασμών τους. Για να ξέρουμε πού βρίσκονται. Συγχρόνως να μένουμε αμετακίνητοι στις αρχές μας. Για να ξέρουμε πού θέλουμε να τα οδηγήσουμε. Και κατόπιν να τα βοηθούμε θετικά. Με ποιον τρόπο;

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, Να κατανοούμε τις δυσκολίες των παιδιών, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

συνεχίζεται....
         Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Δεκέμβριος, δια των πρεσβειών του οσίου Πορφυρίου!