Οι σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες δεν θέλουν δυστυχώς τα παιδιά. Τα θεωρούν βάρος. Υπάρχουν και κάποιοι που, ενώ μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, συνειδητά το αποφεύγουν· προτιμούν τα μικρά κατοικίδια ζώα μέσα στο σπίτι τους παρά τη χαρούμενη παρουσία των παιδιών. Γι' αυτό και η κοινωνία μας δεν ζει με ελπίδα, δεν έχει χαρά, γερνάει και σβήνει μέσα στην κατάθλιψη και τη μελαγχολία, στερημένη από τη δροσιά και την ελπίδα της ζωής.
Υπάρχει βέβαια ένα ενδιαφέρον για την πρόοδο και προστασία των παιδιών. Καθορίζονται παγκόσμιες ημέρες αφιερωμένες στα παιδιά, λαμβάνονται μέτρα για την εξυπηρέτηση και ασφάλειά τους, οργανώνονται συστηματικά προγράμματα ειδικής αγωγής για παιδιά που παρουσιάζουν προβλήματα και έχουν ξεχωριστές ανάγκες. Επιπλέον καταδικάζονται με αποτροπιασμό οι τραγικοί θάνατοι παιδιών στους σύγχρονους πολέμους, ο υποσιτισμός τους στις χώρες του τρίτου κόσμου, η έλλειψη στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας και η απαράδεκτα μεγάλη θνησιμότητά τους.
Πώς όμως ο πολιτισμένος κόσμος, που δείχνει ευαισθησία και τόσο αυξημένο ενδιαφέρον για τα παιδιά, ψηφίζει νόμους που αμνηστεύουν το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων; Γιατί τα αθώα και ανυπεράσπιστα έμβρυα δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, ενώ σωστά αναμφιβόλως υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών που αντίκρισαν το φως του ήλιου; Πώς είναι δυνατόν ένας άνδρας να προχωρεί σε απόκτηση παιδιού χωρίς μητέρα ή μια γυναίκα χωρίς πατέρα, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο αφύσικο, αψυχολόγητο και αντιπαιδαγωγικό είναι αυτό για τα παιδιά;
Η αλήθεια είναι ότι στην πράξη τα παιδιά απορρίπτονται. Στη σύγχρονη οικογένεια οι γονείς δεν θέλουν πολλά παιδιά. Στην κοινωνία δεν βρίσκουν την υποστήριξη που χρειάζονται οι πολύτεκνες οικογένειες, κάποτε μάλιστα αντιμετωπίζουν και διωγμό. Πολλοί αποφεύγουν να νοικιάσουν το σπίτι τους σε οικογένεια που έχει περισσότερα από δυο παιδιά.
Στον επαγγελματικό χώρο επίσης αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη οι γονείς που αποκτούν παιδιά. Πολλές φορές απαιτείται από τις γυναίκες, προκειμένου να προσληφθούν σε κάποια εργασία, να μην αποκτούν παιδιά. Στο σχολείο επίσης και στην ευρύτερη κοινωνία, αποτελούν συχνά αντικείμενο ειρωνείας οικογένειες με πολλά παιδιά.
Όταν στέλνουμε τους ηλικιωμένους παππούδες στο γηροκομείο, όταν δεν θέλουμε τα παιδιά, όταν η μητέρα φεύγει συχνά και αναιτιολόγητα από το σπίτι, το σπίτι αδειάζει, η οικογένεια διαλύεται. Η κοινωνία μας όμως έχει ανάγκη από την οικογένεια. Ο κόσμος χρειάζεται τα παιδιά.
Αυτά μας δίνουν ζωή, αυτά μας δίνουν ελπίδα, τα παιδιά μας χαρίζουν την αληθινή χαρά και μας διδάσκουν τη καθαρότητα. Ένας κόσμος χωρίς παιδιά είναι καταδικασμένος σε θάνατο, αργοπεθαίνει και σβήνει. Τα παιδιά πρέπει να τα αγαπήσουμε πολύ γι' αυτό που μας δίνουν. Πρέπει όμως να τα τα αγαπήσουμε περισσότερο γι' αυτό που είναι.
Όταν μια γυναίκα δεν θέλει να δεσμευθεί με τα δεσμά του γάμου, επιθυμεί όμως να αποκτήσει ένα παιδί, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της μητρότητας, και προχωρεί, καταδικάζοντας έτσι το παιδί της να μεγαλώσει χωρίς πατέρα, η πράξη της είναι εγωκεντρική. Σκέφτεται τον εαυτό της και στην ανάγκη του εαυτού της θυσιάζει το δικό της παιδί. Όλη αυτή η κίνηση ασφαλώς στο τέλος αποβαίνει εις βάρος της, αλλά και εις βάρος όλης της κοινωνίας.
Τα παιδιά πρέπει να τα αγαπήσουμε με αγάπη αληθινή, βαθιά, πνευματική, αγάπη που θα μεταφράζεται σε θυσίες. Τότε μόνο θα έχουν αληθινή χαρά και πραγματική ανάπαυση κοντά μας και βέβαια τότε μόνο θα βοηθούμε τα παιδιά και θα τα παιδαγωγούμε σωστά.
Η αγάπη αυτή δεν μας επιβάλλει μόνο να στεκόμαστε με θαυμασμό απέναντι στον κόσμο τους, αλλά επιπλέον μας ωθεί να μπαίνουμε μέσα στον κόσμο τους. Να ασχολούμαστε μαζί τους. Να δίνουμε τον χρόνο που μας ζητούν.
Ακόμη να προσπαθούμε να μαθαίνουμε τη γλώσσα τους, ώστε να μπορούμε να συζητούμε με τα παιδιά, να ακούμε με προθυμία και υπομονή τις απορίες τους, να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματά τους και να απαντούμε υπεύθυνα στα ερωτήματα που τα βασανίζουν. Η αγάπη μπορεί να μας βοηθεί να κατεβαίνουμε στο επίπεδο των παιδιών, να παίζουμε μαζί τους, να χαιρόμαστε στον κόσμο τους, να καταλαβαίνουμε τι τα χαροποιεί, τι τα συγκινεί και τι τα φοβίζει, να συμμεριζόμαστε τις αγωνίες τους και, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, να κατανοούμε τον αγώνα τους.
Η αληθινή αγάπη προς τα παιδιά μπορεί να εμπνεύσει και βαθύ σεβασμό προς αυτά. Δυστυχώς η σύγχρονη κοινωνία δεν σέβεται τα παιδιά. Η τηλεόραση και πολύ περισσότερο το διαδίκτυο δεν σέβονται την καθαρότητα κι ευαισθησία της παιδικής ψυχής. Τα παιδιά δικαιούνται να μην τα γνωρίζουν όλα. Δικαιούνται το καθετί που τους είναι αναγκαίο να το μαθαίνουν στην ώρα του, και όχι να δέχονται γνώσεις που δεν μπορούν να τις διαχειρισθούν λόγω της ανωριμότητας της ηλικίας τους.
Το σύγχρονο σχολείο προχωρεί πολύ νωρίς, από το Δημοτικό ακόμη, στη συστηματική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και, χωρίς σεβασμό στην λεπτότητα της ψυχής τους, τα προβληματίζει επικίνδυνα, προκαλεί την περιέργειά τους, εξάπτει τη φαντασία τους και τα τα εξωθεί στην πονηριά και την αμαρτία. Τα σύγχρονα παιχνίδια διδάσκουν τη βία, εξοικειώνουν εύκολα με το δαιμονικό στοιχείο, προκαλούν τραύματα, φοβίες και ταραχή στη λεπτή παιδική ψυχή.
Όλα αυτά ταλαιπωρούν τα παιδιά μας, αλλοιώνουν τη συνείδησή τους, μεταβάλλουν τα κριτήριά τους, αναστατώνουν την ευαίσθητη και λεπτή ψυχή τους. Δεν τη σέβονται. Οφείλουμε να σεβαστούμε την καθαρότητα των παιδιών, την παιδικότητά τους, το δικαίωμά τους να παραμείνουν παιδιά. Και καθώς μεγαλώνουν, να σεβασθούμε την απαίτησή τους να μάθουν την αλήθεια, την ελευθερία τους, τις επιλογές τους, τα μυστικά τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε και τις αδυναμίες τους ακόμη. Να ανεχόμαστε με αγάπη τα λάθη τους και να τα διορθώνουμε με υπομονή.
Στο ζηλευτό, αυθεντικό και ευαίσθητο κόσμο των παιδιών πρέπει να μπαίνουμε με πολλή προσοχή. Έχουμε πολλά να διδαχθούμε, αλλά οφείλουμε και πολύ να βοηθήσουμε. Η ορθή αγωγή τους απαιτεί σωστή κατανόηση, μεγάλη προσοχή και πολύ λεπτούς χειρισμούς. Προπάντων βαθιά αγάπη και απέραντο σεβασμό.
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Με βαθιά αγάπη και
απέραντο σεβασμό, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα,
2016)
συνεχίζεται...
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου