Όταν οι σύζυγοι καταλάβουν ότι πρόκειται να γίνουν γονείς, ένα παράδοξο αίσθημα τους διακατέχει. Μια έκπληξη, μια πρωτόγνωρη χαρά, μια ευχάριστη απορία: Τι είναι αυτό που περιμένουν; Πώς θα το υποδεχθούν; Πόσο ιερό και μεγάλο το μυστήριο της ζωής! Κάποιος άνθρωπος πρόκειται να παρουσιαστεί σε λίγο ανάμεσά τους! Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αυτό δεν το καθόρισαν οι ίδιοι, αλλά όμως από αυτούς προέρχεται.
Μαζί με τη χαρά γι΄ αυτό που πρόκειται να γίνει και με το δέος για το μυστήριο της ζωής, το οποίο με την εντολή του Θεού ιερουργούν, αισθάνονται τεράστια και την ευθύνη τους. Και είπαμε πώς από την προγεννητική του ακόμη κατάσταση μπορούν να επηρεάζουν το παιδί τους και ορθά να το παιδαγωγούν.
Όταν πια το παιδί γεννηθεί στον κόσμο μας, όταν το κρατήσουν στα χέρια τους οι γονείς και το χαρούν ως δώρο ανεκτίμητο του Θεού και δικό τους απόκτημα, τότε καταλαβαίνουν ακόμη καλύτερα ότι βρίσκονται απέναντι σ' έναν κόσμο με έντονη ιδιαιτερότητα, στον κόσμο του δικού τους παιδιού, στον κόσμο των παιδιών τους, αν ο Θεός τους αξιώσει να αποκτήσουν στη συνέχεια και άλλα παιδιά.
Οι μεγάλοι απέναντι στον κόσμο των παιδιών. Απέναντι σ' έναν κόσμο που μας φέρνει τη χαρά, που προκαλεί το δέος, που μας σοβαρεύει, προβληματίζει, ξαφνιάζει, συγκινεί· που συχνά μας βάζει σε αμηχανία: Πώς να μιλήσουμε; Τι να απαντήσουμε;
Οπωσδήποτε αξίζει να μελετήσουμε υπεύθυνα και συστηματικά τον κόσμο των παιδιών μας, να τον γνωρίσουμε και να τον διακονήσουμε με προσοχή και επιμέλεια, με αγάπη αληθινή και πνεύμα θυσίας.
Διότι είναι ένας κόσμος ζηλευτός. Γιατί άραγε; Ο κόσμος των παιδιών έχει βασικό του χαρακτηριστικό τη γνησιότητα, την αδολότητα, την καθαρότητα.
Τα παιδιά εξαρτώνται από την φροντίδα και την προστασία των μεγάλων, εύκολα φοβούνται, έχουν αίσθηση της αδυναμίας τους και γι' αυτό εύκολα ταπεινοφρονούν. Έχουν μια ζηλευτή απλότητα και αυτό φαίνεται στο πόσο εύκολα, με απλά πράγματα, χαίρονται.
Έχουν θαυμαστή αθωότητα και γι' αυτό πιστεύουν ό, τι τους πούμε. Διακρίνονται από αμνησικακία. Μπορεί να μαλώνουν, αλλά σύντομα το ξεχνούν και παίζουν πάλι μαζί σαν να μη συνέβη τίποτα. Εμπιστεύονται απόλυτα τους μεγάλους, τους γονείς και τους δασκάλους τους. Εξαρτώνται εύκολα. Το κτυπάς το παιδί και πάλι σε πλησιάζει. Έχουν μεγάλη ευαισθησία. Στοιχίζει αφάνταστα στην ψυχή τους και μια μικρή δυσαρμονία στις σχέσεις των γονέων. Ναι! Έχουν τα παιδιά πολλές αρετές, που είναι δυσεύρετες στον κόσμο των μεγάλων.
Τα παιδιά διασώζουν μέσα τους την εικόνα του Θεού σε ζηλευτή καθαρότητα. Ένα παιδί μπορεί πάντοτε να μας θυμίζει κάτι από την πρώτη ομορφιά του ανθρώπου. Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο των παιδιών. Γι' αυτό ο κόσμος τους είναι θαυμαστός και ζηλευτός.
Οι μαθητές του Κυρίου ρώτησαν κάποτε: " Τίς ἄρα μείζων ἐστίν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;" Τὀτε ο Κύριος, για να τους δείξει ποιος είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών, αφού προσκάλεσε ένα παιδί, το έστησε ανάμεσά τους και είπε: "Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τα παιδία, οὐ μή εἰσέλθετε εἰς τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν".
Σας βεβαιώνω με απόλυτο τρόπο ότι, αν δεν αλλάξετε φρόνημα και δεν γίνετε ταπεινοί και απονήρευτοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών. "Ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτόν ὡς τό παιδίον τοῦτο, οὗτος ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ιη, 1-4)". Οι άνθρωποι του κόσμου δεν μπορούν να εννοήσουν ότι το αληθινό μεγαλείο βρίσκεται στην ταπείνωση.
Ο κόσμος συνήθως τιμά τα παιδιά, διότι αυτά αποτελούν την ελπίδα για το αύριο. Ο Χριστός τα τιμά, διότι ανήκουν στη βασιλεία του Θεού σήμερα. Όχι γι' αυτό που θα δημιουργήσουν αύριο στη ζωή, αλλά γι' αυτό που μας χαρίζουν σήμερα. Πιο πολύ από την τεχνική πρόοδο και επιστήμη μας χρειάζεται η καθαρότητα, που φέρνει τον Θεό κοντά μας.
"Ἑάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τα παιδία....". Η βασιλεία του Θεού είναι μια παράδοξη βασιλεία, μια βασιλεία για παιδιά. Ο κόσμος των παιδιών είναι μια εικόνα της βασιλείας του παιδιού. Κάθε παιδί που έρχεται στη ζωή, φέρνει στον κόσμο της ματαιότητας και της αμαρτίας τη βασιλεία του Θεού και είναι προορισμένο για τη χαρά της αιωνιότητας. Γι' αυτό είναι ζηλευτός ο κόσμος των παιδιών.
Έχει και ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είναι ένας κόσμος σε ανάπτυξη. Και καθετί που αναπτύσσεται, καθετί που διαμορφώνεται με κόπο και προσπάθεια, είναι ζηλευτό και το σεβόμαστε. Κάτι περιμένουμε. Κάποιες ελπίδες δημιουργούμε. Να δούμε τι θα γίνει.
Πάντοτε βέβαια ο άνθρωπος αναπτύσσεται και τελειοποιείται· περισσότερο όμως το παιδί. Ζει έντονα τη μεταβολή σ' όλα τα επίπεδα της ζωής του. Προχωρεί στη σωματική, τη διανοητική και την πνευματική του ανάπτυξη.
Καθώς το παιδί μεγαλώνει, αρχίζει να εμφανίζεται και ο παλαιός άνθρωπος με τις απαιτήσεις και τις αδυναμίες του, τη βαριά κληρονομιά της αμαρτίας. Διότι κάθε παιδί είναι ένας απόγονος του Αδάμ, που έπεσε στην αμαρτία και κληροδότησε σ' όλους τους απογόνους του αυτή τη θλιβερή κατάσταση της αμαρτίας.
Παρουσιάζονται έτσι στο κάθε παιδί τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, που πολεμούν την καθαρότητά της: οι εγωισμοί, τα πείσματα, οι θυμοί, η εκδικητικότητα, η μνησικακία. Συγχρόνως αναπτύσσει σιγά-σιγά η παιδική ψυχή και τις μεγάλες εφέσεις της, τους μεγάλους οραματισμούς, τους βαθύτερους ανθρώπινους πόθους της.
Τα παιδιά, καθώς μάλιστα περνούν στην εφηβική ηλικία, αρχίζουν να νιώθουν ακατανίκητη τη δίψα για την αλήθεια, για το απόλυτο, για τη ζωή. Για όλα αυτά ο κόσμος τους είναι ζηλευτός και αξίζει να τον πλησιάσουμε και να τον υπηρετήσουμε με πολλή προσοχή και με τον κατάλληλο τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Θα τον πούμε στη συνέχεια.
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Απέναντι στον κόσμο
των παιδιών, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 2016)
συνεχίζεται...
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου