28η Οκτωβρίου 1940

Μαζέψαμε του ήλιου τη σοδειά κάτω απ’ τη στέγη μας. Και περιμέναμε να 'ρθει το πρωτοβρόχι να ποτίσει τις γέρικες ελιές μας, το στεγνό το χώμα μας, να σπείρουμε ξανά το στάρι που μας τρέφει, ν΄ανοίξουμε το μούστο που μας θερμαίνει, ν’ ακούσουμε τα τραγούδια που μας γέννησαν στο παλιό τζάκι με το σκουριασμένο καριοφύλλι, γύρω στη μαύρη ποδιά τής μάνας μας.

Μας γύρευε ο γείτονάς μας νερό και του δίναμε, μας γύρευε ο παπάς πρόσφορο και του ζυμώναμε, μας γύρευε ο μπεκρής κρασί και του κερνούσαμε, μας γύρευεν ο ξένος ίσκιο κι έπαιρνε την καρδιά μας. Κι είχαμε ανοικτά τα σπίτια μας και δίχως μάνταλα τις πόρτες. Κι είχαμε φτώχεια, μα ήμασταν πλούσιοι απ’ τα μαργαριτάρια του ιδρώτα μας, από τα μάτια της γυναίκας μας, από το γέλιο των παιδιών μας.

Δεν θέλαμε άλλο χώμα για τον τάφο μας παρά το χώμα που χορεύαμε συρτό. Δεν θέλαμε άλλη θάλασσα για ψάρεμα παρά τη θάλασσα που μάθαμε κολύμπι. Δεν θέλαμε άλλον ουρανό για χιόνι και βροχή παρά τον ουρανό που βρέχει την καλοσύνη μας. Η αγάπη μας αγκάλιαζε τον κόσμο.
Πηγαίναμε στους τάφους των νεκρών μας και μνημονεύαμε όλους του νεκρούς, εχτρούς και φίλους κι αλλόφυλους. 

Η μάνα μας μοιρολογούσε με την ξένη μάνα. Το καντήλι μας άναβε για όλες τις ψυχές. Μόλις που άρχιζαν πάλι να καπνίζουν τα τζάκια μας. Τ’ αλέτρια μας ήταν έτοιμα για όργωμα. Η γη μας περίμενε τους καινούργιους σπόρους. Οι γερανοί χαιρετούσαν το καλοκαίρι μας. Η πρώτη βροχή δρόσιζε το κορμί μας. Ο χειμώνας άρχιζε το ελληνικό του παραμύθι. Περιμέναμε τον πετεινό να μας φέρει το ξημέρωμα, τον γείτονά μας να χτυπήσει την πόρτα μας, τη γυναίκα μας ν’ ανάψει  το λύχνο και τη φωτιά και να μας πει «Καλή στράτα», «Καλή σπορά». 

Περιμέναμε τα σπουργίτια να μαζέψουν τους άχωστους σπόρους και τη σουσουράδα να σεργιανίσει στις δράνες. Περιμέναμε…και μας ξύπνησαν οι καμπάνες. Οι καμπάνες, οι καμπάνες, οι καμπάνες, μ’ άλλον ήχο, μ’ άλλο χτύπο, μ’ άλλο ξύπνημα οι καμπάνες. Μ’ άλλο αλάφιασμα κι οι μάνες, ενώ βούιζαν οι καμπάνες, κι ενώ φεύγαν, φεύγαν, φεύγαν τρομαγμένα από τις δράνες τα σπουργίτια κι ενώ κλαίγαν και μούγκριζαν τα βόδια μες τους στάβλους.

Ποιος τις χτύπαε τέτοια ώρα, ποια δαιμόνια ήρθαν στη χώρα; Ποια τελώνια;
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν φωνάζει ο πετεινός σας.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν χτυπάει ο γείτονάς σας.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε! Δεν θα πάτε στα χωράφια.
- Σηκωθείτε, σηκωθείτε!

Φάντασμα ήρθε μες στη νύχτα και χτυπάει, χτυπάει την πόρτα, το ποτήρι μάς κερνούσε χτες το βράδυ με το χέρι, στ’ άσπρα γάντια του κρυβόταν το μαχαίρι του φονιά. 

Ληστής ήταν και μας έστηνε καρτέρι μες στη νύχτα.
Φάντασμα ήταν και μας χτύπησε την πόρτα μες στη νύχτα. Να του ανοίξουμε χτυπούσε, μα είχε μπει κρυφά σαν φίδι και σουρνόταν στο σκοτάδι σαν οχιά φαρμακερή. Τότε σείστηκε όλη η γη μας κι άρχισαν τα ποτάμια να φουσκώνουν
και τα βουνά ξερίζωσαν και το πετροβολούσαν.

Νίκου Σφυρόερα, Ελληνικός Όρθρος, 28η Οκτωβρίου 1940, περιοδικό Συγκομιδή, Αθήνα 1988)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιόρταζαν χτες! 

Χρόνια πολλά σε κάθε Έλληνα που νιώθει βαθιά στην καρδιά του την αυριανή μέρα ως ιστορική πατριωτική επέτειο!