Πώς νιώθει ένας έφηβος στο σχολείο (Μέρος 2ο)

Μετά την παρουσίαση του 1ου μέρους "Πώς νιώθει ένας έφηβος στο σχολείο", σήμερα ολοκληρώνεται το θέμα με το 2ο και τελευταίο μέρος των μαθητικών σκέψεων.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου για το σχολείο του 21^ου αιώνα. Δεν αντέχω να φορώ ποδιά κι έτσι μου αρέσει να ντύνομαι ελεύθερα κι όχι ακατάλληλα (όπως κάποιες συμμαθήτριές μου). Οι καθηγητές μου άλλωστε λένε πως νοσταλγούν τους καιρούς που οι μαθητές φορούσαν στολές και οι δάσκαλοι μπορούσαν να δώσουν και κάποιο ελαφρύ χαστούκι στους άτακτους μαθητές (Σημείωση: Τι λέμε τώρα! Εγώ πάντως αστειεύτηκα, δεν το εννοούσα, η καθηγήτρια!)

Η σύγχρονη εκπαίδευση δεν εμπεριέχει βίαιες τιμωρίες όπως παλιά, αλλά ταυτόχρονα έχουν προστεθεί και σύγχρονα τεχνολογικά μέσα για τη διευκόλυνση στη διαπαιδαγώγηση. Κι ακόμη, η μάθηση περιλαμβάνει εξωσχολικές δραστηριότητες, οι οποίες καταναλώνουν μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς μας. Οι σημερινοί όμως μαθητές δεν σέβονται τους καθηγητές, αν και η προσοχή σε ένα μάθημα εξαρτάται κι από τον καθηγητή, ιδίως από τον τρόπο που παραδίδει το μάθημα.

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα συγκριτικά με άλλες χώρες χωλαίνει. Στο εξωτερικό αντίθετα υπάρχουν πολλές δραστηριότητες για τους μαθητές, ώστε το μάθημα να γίνεται ενδιαφέρον και να επηρεάζει θετικά το γνωστικό επίπεδο των μαθητών. Εμείς οι μαθητές λέμε: πού θα πάει, δεν θα περάσουν τα δύσκολα αυτά χρόνια; 

Έχω να διαβάσω πολύ και δεν προλαβαίνω να κάνω όσα θέλω. Εύχομαι να πάει καλά η μέρα σήμερα, αν και δεν ξέρω τι θα συμβεί: θα δεχθώ την επίπληξη της κυρίας διευθύντριας, θα πάρω ωριαία αποβολή ή απλώς βάση σε κάποιο διαγώνισμα; Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Μια ερώτηση έχω: πότε θα έρθει το σαββατοκύριακο;

Αν είσαι καλός μαθητής, δεν φοβάσαι. Αντίθετα όμως, αν δεν πάρεις καλούς βαθμούς, θα σε πρήζουν οι γονείς σου. Όχι μόνο οι φίλοι, αλλά και οι καθηγητές μας μάς συμβουλεύουν και μας μαθαίνουν γράμματα, μια και τα μαθήματα κάποτε γίνονται δύσκολα. 

Η κάθε μέρα φαίνεται ίδια, τόσο δύσκολη και τραγική, όσο και φριχτή. Το σχολείο δεν το φοβάμαι ή δεν το μισώ, απλώς δεν το αντέχω. Δεν φταίνε τα μαθήματα, οι καθηγητές ή και οι γονείς. Απλούστατα με πνίγει. Μπορεί να είναι η ρουτίνα ή ακόμα κι η μοναξιά μου, καθώς δεν έχω έναν καλό φίλο, για να μιλήσω.

Όταν μάλιστα κάποια στιγμή χτυπάει το κουδούνι, υπάρχουν φορές που δεν θέλω να βγω από την τάξη, καθώς δεν έχω πού να πάω, για αυτό και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Οι γνωστοί μου κάθε φορά με αγχώνουν. Πρέπει να προσέχω τι θα πω και τι θα κάνω. Ακόμα και στο σπίτι μου νιώθω απομονωμένη σε ένα περιορισμένο χώρο, καθώς μόνο η μουσική νιώθω να με ευχαριστεί. Έτσι, μόνο στο δωμάτιό μου μπορώ να απολαύσω την ελευθερία μου, γιατί εκεί νιώθω αληθινά, χωρίς να υποδύομαι. Μπορώ ώρες να παραμείνω και να σκέφτομαι με προβληματισμό τη ζωή μου, αλλά ένα ξέρω: δεν έχω πρόβλημα με το σχολείο, μόνο με τους ανθρώπους. Τελικά, μπορεί τίποτε από αυτά να μην ισχύει και το θέμα να είμαι εγώ η ίδια!

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!