Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Απλοποίηση ελληνικής γραφής ζητά Κύπριος ευρωβουλευτής



Μόλις έλαβα αυτό το μήνυμα στο e-mail μου και πραγματικά εκνευρίζομαι μόνο στη σκέψη, όχι σε πιθανή υλοποίησή του:

"ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΛΑΒΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΙΣΩΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ.

Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης,με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου, Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.

Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως τροφή για σκέψη τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.

2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι', 'αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'

4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα(α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν ,ξ , ο ,π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας.

Προωθήστε το mail αυτό για την ενημέρωση του κόσμου για τη νέα αυτή και δόλια ανθελληνική επίθεση, με το πρόσχημα δήθεν του εκσυγχρονισμού της (ήδη επικίνδυνα ρημαγμένης τα τελευταία χρόνια) γλώσσας μας!

Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ:

Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε

1. τη γλώσσα,

2. τη θρησκεία,

3. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ."

ΑΙΣΧΟΣ!!!!

Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου!!!

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τεχνολογική εποχή και έφηβοι


Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι μπορεί να δώσει ένας εκπαιδευτικός με συνείδηση στη σημερινή νεολαία; Ποιο είναι εκείνο το συναίσθημα που μπορεί να μεταλαμπαδεύσει -και όχι μόνο τη γνώση-ώστε να κερδίσει την αγάπη των παιδιών και να τα ευαισθητοποιήσει στη χάραξη ενός μελλοντικού δρόμου;

Πρέπει να πω, από προσωπική εμπειρία ότι οι μαθητές μου είναι ενεργητικοί και αεικίνητοι με τη γνώση, αλλά όχι με τη ζωή τους. Δεν έχουν πάντα ενδιαφέροντα που θα τους κάνουν να θέσουν στόχους. Κι όταν κάποτε τους ρώτησα ποια είναι η άποψή τους για τη ζωή και πώς νιώθουν,οι απαντήσεις που εισέπραξα είναι: Βαριόμαστε!Όλα στη ζωή είναι βαρετά! Τόση κενότης λοιπόν;

Σκέφτομαι λοιπόν και απορώ αν πολλές φορές τα παιδιά έχουν ζωή ή την κυνηγούν και την ψάχνουν. Ή μήπως την έχουν ήδη εξασφαλίσει και είναι επαναπαυμένα από τις οικογένειές τους και δεν προσπαθούν καν; Μήπως η σύγχρονη οικογένεια είναι φειδωλή πλέον στη συζήτηση με τα μέλη της ή ίσως δεν υπάρχει χρόνος και διάθεση για συζήτηση ανάμεσα σε γονείς και παιδιά;

Νομίζω πως η νεολαία στον 21ο αιώνα διανύει μια από τις δυσκολότερες εποχές στη ζωή του ανθρώπου. Νέοι με απουσία για ζωή, νέοι που δεν έχουν όνειρα, νέοι που μεγαλώνουν με ήδη σκοτωμένα όνειρα, νέοι χωρίς διάθεση να συνεχίσουν να ελπίζουν.

Η τεχνολογική εποχή μήπως μεγαλούργησε στην ανάπτυξη της επικοινωνίας μέσω Η/Υ και τερατούργησε στην ανατροφή και τα ενδιαφέροντα των εφήβων;

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Ιστορία των νομισμάτων Γ'






Υποδιαίρεση της δραχμής ήταν ο οβολός, με αξία ίση με το ένα έκτο της δραχμής. Η λέξη οβολός προέρχεται από το αρχαίο οβελός, που σημαίνει τη σημερινή σούβλα. Έξι σούβλες, όσες πιάνει μαζί μια ανδρική χούφτα, αποτελούσαν παλαιότερα μονάδα πληρωμής. Η παράσταση βασιλέων και ηγεμόνων στα νομίσματα άρχισε αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους και διατηρείται μέχρι των ημερών μας. Κυριότερο υλικό κατασκευής νομισμάτων ήταν ο άργυρος και μόνο για νομίσματα μικρής αξίας αξιοποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου ο χαλκός.

Τα πρώτα ρωμαϊκά νομίσματα δημιουργήθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. και ήταν, τα μικρά σφυρήλατα από χαλκό και μπρούντζο, τα μεγάλα χυτά (aes grave) με βάρος μία ρωμαΙκή libra (~327 g). Τα πρώιμα ρωμαϊκά νομίσματα είχαν στη μία πλευρά μία απεικόνιση της πλώρης πλοίου και στην άλλη πλευρά κάποια θεότητα. Το πρώτο αργυρό νόμισμα της Ρώμης κυκλοφόρησε περί το 269 π.Χ., αλλά η μαζική παραγωγή ασημένιων νομισμάτων, τα δηνάρια (denarius), άρχισε από το 187 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ ήταν ο πρώτος ηγεμόνας που αποτυπώθηκε σε νόμισμα εν ζωή.

Στα αυτοκρατορικά χρόνια κυκλοφόρησαν νομίσματα χρυσά (aureus), αργυρά (denarius), ορειχάλκινα (sestertius, dupondinus) και χάλκινα (as). Με τις συνεχείς εναλλαγές των αυτοκρατόρων αποσταθεροποιήθηκε το νομισματικό σύστημα της Ρώμης ενώ, με το διαχωρισμό του κράτους σε δύο τμήματα, το ανατολικό κράτος, Βυζάντιο, ανέπτυξε μία αυτοτελή νομισματική δημιουργία.

Ιστορία των νομισμάτων Β'










Αντίστοιχα με τα σπαθιά και τα ψάρια στην Κίνα, χρησιμοποιούνταν στη μινωική Κρήτη και στις Μυκήνες, αλλά και στην Αίγυπτο παλαιότερα, τα χάλκινα ή ορειχάλκινα τάλαντα ως μονάδα βάρους και πληρωμής. Πρόκειται για κομμάτι μετάλλου με βάρος περί τα 25 κιλά που έχει το σχήμα προβιάς βοδιού, από την οποία έχουν αποκοπεί κεφάλι και ουρά. Είναι προφανές ότι, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα συγκεκριμένα προϊόντα αποτελούσαν προγενέστερα μέσα πληρωμής και η μορφή τους διατηρήθηκε στις χάλκινες κατασκευές για να συσχετίζονται με την παλαιότερη ιδιότητά τους. Στα ομηρικά έπη αναφέρεται ως μέτρο αξίας και μέσο πληρωμής ο βούς, το βόδι. Τα χάλκινα όπλα του Διομήδη έχουν εννεάβοια αξία, ο ευκατάστατος ήταν πολυβούτης, ο φτωχός αβούτης.

Το πρώτο μεταλλικό χρήμα παρουσιάστηκε στο χώρο της Μεσογείου γύρω στο 2000 π.Χ. Ήταν μικροσκοπικές παραστάσεις ζώων από μπρούντζο. Τα πρώτα νομίσματα κατασκευάστηκαν από τους Λύδιους περίπου μεταξύ του 650 και του 620 π.Χ. για την πληρωμή μισθών σε στρατιώτες. Από τεχνικής πλευράς, αυτά τα νομίσματα ήταν σβώλοι από ρινίσματα ηλέκτρου (φυσικό κράμα χρυσού και αργύρου) με βάρος περίπου 8 g, οι οποίοι είχαν συσσωματωθεί σε κατάλληλη θερμοκρασία. Από το έτος 620 π.Χ. έφεραν αυτοί οι σβώλοι στη μία πλευρά τους τη βασιλική σφραγίδα ή διάφορες χαράξεις. Αρχικά η πίσω πλευρά είχε μόνο ένα βαθούλωμα, στο οποίο προσαρμοζόταν μια λαβή για να «κτυπάει» ο τεχνίτης εύκολα τη σφραγίδα στην μπροστινή πλευρά. Αργότερα έφεραν τα λυδικά νομίσματα χαράξεις και στις δύο πλευρές, σταδιακά κυκλοφόρησαν δε νομίσματα με διαφορετικές αξίες και διαφοροποιημένα ως προς το μέγεθος.

Στην Αθήνα εισήχθη η δραχμή τον 7ο αιώνα π.Χ. από τον βασιλιά του 'Αργους Φείδωνα. Μέχρι το έτος 400 π.Χ. είχε διαδοθεί σταδιακά η χρήση νομισμάτων σε όλο τον ελληνόφωνο χώρο και είχε παρακμάσει έτσι τελείως το ανταλλακτικό εμπόριο. Δεν υπήρχε όμως ποτέ ένα ενιαίο νομισματικό σύστημα, αλλά συγκεκριμένα νομίσματα δέσποζαν σε ευρύτερες οικονομικές και πολιτικές περιοχές. Με την πάροδο του χρόνου επεκράτησαν τελικά στον ελληνικό χώρο το αττικό τετράδραχμο με βάρος 17 γραμμαρίων και νομίσματα με πολλαπλάσια αξία. Σε αντιστοιχία με τα αθηναϊκά νομίσματα έθεσαν σε κυκλοφορία τετράδραχμα και άλλες πόλεις, όπως π.χ. η Νάξος της Σικελίας περί το 430 π.Χ., με απεικόνιση του Διονύσου.

Η ιστορία των νομισμάτων Α'





Άρθρο του καθηγητού Στ. Γ. Φραγκόπουλου


Η ιστορία των νομισμάτων φαίνεται να αρχίζει στην Κίνα. Ήδη την 3η χιλιετία π.Χ. ήταν διαθέσιμα χάλκινα χειροτεχνήματα που παρίσταναν σπαθιά, εργαλεία, αλλά και διάφορα ψάρια, οικόσιτα ζώα, δημητριακά κ.ά., είδη που διέθεταν εκείνη την εποχή σημαντική ανταλλακτική αξία. Αυτή η επινόηση διευκόλυνε και διέδωσε το εμπόριο και αποτέλεσε ουσιαστικά το πρώτο βήμα για την καθιέρωση των νομισμάτων και για τη σταδιακή κατάργηση του ανταλλακτικού εμπορίου. Από αυτά τα χειροτεχνήματα προέκυψαν σταδιακά μικρά χυτά χάλκινα νομίσματα. Στην Κίνα δεν παρήχθησαν εκείνη την εποχή ακόμα νομίσματα από άργυρο, ο οποίος ήταν διαθέσιμος μόνο σε μορφή ράβδων.

Τα μεταλλικά νομίσματα γίνονταν αποδεκτά από τους εμπορευόμενους ως μέσο πληρωμής, επειδή διέθεταν, σε σχέση με τα παραγόμενα προϊόντα, σταθερότητα αξίας, ιδιαίτερα όταν κατασκευάζονταν από ευγενή μέταλλα. Τα μέταλλα δεν απαξιώνονται με την πάροδο του χρόνου, όπως π.χ. τα αγροτικά και βιοτεχνικά προϊόντα, αλλά διατηρούν την αξία τους, λόγω της στενότητας της πρώτης ύλης.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ο πρώτος ''αρχαίος'' υπολογιστής


Όταν το 1901 Έλληνες σφουγγαράδες ανακάλυψαν τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, κανείς δεν περίμενε ότι θα αποτελούσε έναν από τους πιο πολύπλοκους γρίφους στην ιστορία.

Οι ερευνητές που έχουν ασχοληθεί με την κατανόηση αυτού του πανάρχαιου ρολογιού, πίστευαν για πολλά χρόνια ότι κύρια χρησιμότητά του ήταν ο υπολογισμός της κίνησης των αστρικών σωμάτων.

Μια νέα ομάδα επιστημόνων ανακάλυψε πρόσφατα πως μία από τις ενδείξεις κατέγραφε τις ημερομηνίες της αρχαίας Ολυμπιάδας κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να αποτελούσε σημείο αναφοράς για το πέρασμα του χρόνου.

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι η πιο αρχαία διασωθείσα διάταξη με οδοντωτούς τροχούς. Αποτελείται από μπρούτζινα γρανάζια και ειδικές ενδείξεις, ενώ η πρώτη αναφορά για κάτι παρόμοιο είναι τουλάχιστον 1000 χρόνια αργότερα.

Κοινωνική σπουδαιότητα

Ο Tony Freeth, μέλος της ερευνητικής ομάδας για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, δήλωσε ότι πραγματικά εξεπλάγην με την ανακάλυψη.

«Είχαμε γνώση ότι ο συγκεκριμένος μηχανισμός είχε δημιουργηθεί για να υπολογίζει σύνθετους κύκλους μαθηματικής αστρονομίας. Πραγματικά η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν διαπιστώσαμε ότι επάνω του αποτυπωνόταν, επίσης, ο τετραετής κύκλος των αγώνων που διεξάγονταν στην αρχαία Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως οι αγώνες ήταν τέτοιας πολιτιστικής και κοινωνικής σημασίας που είναι απόλυτα λογικό να περιλαμβάνεται η συγκεκριμένη περίοδος στον μηχανισμό».

Με την τεχνική της X-Ray τομογραφίας οι επιστήμονες είχαν την ευκαιρία να δουν σε τρισδιάστατη εικόνα τα 29 διασωθέντα γρανάζια. Η υψηλής ανάλυσης οπτική παράσταση τους πρόσφερε τη δυνατότητα να παρατηρήσουν από κοντά τα μικροσκοπικά γράμματα που βρίσκονται σκαλισμένα στην επιφάνειά του. Το «δευτερεύον καντράν» θεωρούνταν μέχρι πρότινος ότι αντιπροσώπευε το Καλλιππικό ημερολόγιο (κύκλος 940 σεληνιακών μηνών που ισοδυναμεί σε περίπου 76 χρόνια).
Παρόλα αυτά, ο Freeth και οι συνεργάτες του έχουν πλέον τη δυνατότητα να καθορίσουν, σύμφωνα με τις επιγραφές, ότι πρόκειται για τον τετραετή «Ολυμπιακό» κύκλο.
Επιπρόσθετα, η ερευνητική ομάδα είχε τη δυνατότητα να αναγνωρίσει τα ονόματα και των 12 αρχαίων ελληνικών μηνών οι οποίοι αντιστοιχούσαν στις Κορινθιακές αποικίες.

(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Έθιμα και εορτές των Λακεδαιμονίων




ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΕΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Ο ετήσιος κύκλος της καθημερινής ζωής στη Σπάρτη, ήταν γεμάτος εορτές και μεγαλοπρεπείς ιεροπραξίες, από τις οποίες ελάχιστες έχουν δυστυχώς διασωθεί από την ιστορική μνήμη. Ούτε καν το πλήρες μηνολόγιό της δεν γνωρίζουμε, αφού μάς λείπουν τρείς μήνες (Γνωρίζουμε μόνο τους μήνες από τη σελήνη του Μαρτίου έως την σελήνη του Νοεμβρίου: Αρτεμίσιος, Γεράστιος, Φλιάσιος, Αγριάνιος, Υακίνθιος, Καρνείος, Πάναμος, Απελλαίος, Ηράσιος).

Μερικές από τις σπαρτιατικές εορτές που εμείς σήμερα γνωρίζουμε κατατίθενται παρακάτω ως ελάχιστη συμβολή στην επανανακάλυψη της αληθινής εθνικής μας Παραδόσεως.

Γυμνοπαιδιά:

Ανά έτος μεγάλη εορτή των σπαρτιατοπαίδων προς τιμήν των Θεών Απόλλωνος Πυθαέως, Αρτέμιδος, Λητούς και ίσως επίσης του Διονύσου. Στην αγορά της πόλεως στήνονταν τα αγάλματα των τιμώμενων Θεών και γύρω τους οι γυμνοί σπαρτιατόπαιδες εκτελούσαν λατρευτικούς χορούς, μιμητικές παραστάσεις και γυμναστικές ασκήσεις, κάτω από τη μουσική συνοδεία παιάνων του Διονυσοδώρου ή μελών του Αλκμάνος και του Θάλητος. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, η διάρκεια των εορτών ήταν δεκαήμερη. Την τελευταία ημέρα και στον χώρο του Θεάτρου, συμμετείχαν στους χορούς και οι άνδρες της πόλεως. Η συμμετοχή των ανδρών ίσως καθιερώθηκε σε ανάμνηση της νίκης των Σπαρτιατών στη Θυρέα κατά των Αργείων και την κατάκτηση της Κυνουρίας (546 π.α.χ.χ. -πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως), αλλά και προς τιμήν του ήρωα Ορθυάδου. Το ανδρικό τμήμα των «Γυμνοπαιδιών» αναλύεται σε προσφορές σπονδής και χορούς γυμνόποδων πολεμιστών με μακρυά μαλλιά (σε υπενθύμιση του όρκου των αντιπάλων τους να μην αφήσουν μακρυά τα μαλλιά τους και να μη ξαναφορέσουν οι Αργείες γυναίκες χρυσά κοσμήματα αν δεν ανακτήσουν την Κυνουρία). Στη διάρκεια των «Γυμνοπαιδιών» επικρατούσε στην πόλη ατμόσφαιρα μεγάλης χαράς και ευθυμίας, οι δε ιεροπραξίες αποτελούσαν σημαντικό τμήμα της παιδευτικής αγωγής των νέων. Ενδεικτική της σοβαρότητάς τους είναι η διασωθείσα πληροφορία ότι οι Σπαρτιάτες δεν διέκοψαν την τέλεση των «Γυμνοπαιδιών» ακόμη και όταν στη διάρκειά τους έφθασε η είδηση για την πανωλεθρία του στρατού τους στη μάχη των Λεύκτρων.

Δάμια:

Αρχαιότατες εορτές με θυσίες και λατρευτικούς χορούς γυναικών προς τιμήν της Θεάς Δαμίας, θεότητος της ευφορίας που συλλατρευόταν με τη Θεά Αυξησία στην Σπάρτη, την Τροιζήνα, την Επίδαυρο και την Αίγινα. Οι σύγχρονοι μελετητές ταυτίζουν τις δύο Θεές με τη Δήμητρα (Δα Μα) και την Περσεφόνη.

Διαβατήρια:

Ειδικές θυσίες των Δωριέων, κατά κανόνα στο Θεό Δία «Αγήτορα», που η ευοίωνη ή όχι τέλεσή τους απεφάσιζε αν ο στρατός θα διέβαινε ή όχι τα σύνορα της «πατρίδος γής» για εκστρατεία. Πρωθιερείς των θυσιών αυτών ήσαν στη Σπάρτη οι Ηρακλείδες βασιλείς, που σε θετική έκβαση των θυσιών συναπεκόμιζαν με τελετουργικό τρόπο φωτιά από τον βωμό με τη βοήθεια ειδικού ιερέως, του λεγόμενου «Πυρφόρου», την οποία φωτιά ώφειλαν να μεταφέρουν τουλάχιστον έως τα σύνορα της πόλεως και να θυσιάσουν εκεί ξανά στο Δία και την Αθηνά. Αν οι θυσίες αποδεικνύονταν ευοίωνες, ακολουθούσε μεταφορά της επιβώμιας φλόγας, μπροστά από όλο το στράτευμα και δίπλα στο «δόκανο» (δηλ. στο ιερό λάβαρο των Σπαρτιατών που ήταν ένα ξύλινο ανεικονικό άγαλμα των Διοσκούρων), μέχρι τα σύνορα των εχθρών.

Διαμαστίγωσις:

Γονιμικές ή εξιλαστικές τελετές των Σπαρτιατών προς τιμήμ της Αρτέμιδος «Ορθίας» ή «Λυγοδεσμίας», τις οποίες η παράδοση της πόλεως θέλει να έχει καθιερώσει ο ίδιος ο Λυκούργος. Στην αρχή των τελετών, προσωπιδοφόροι έφηβοι χόρευαν τον θρησκευτικό χορό «Δεικελιστή» μετά το πέρας του οποίου αφιέρωναν τα ιερά προσωπεία στο Ιερό της Αρτέμιδος. Στη συνέχεια, επιλεγμένοι έφηβοι μαστιγώνονταν με βέργες λυγαριάς μπροστά στον βωμό της Θεάς, παρουσία της ιέρειάς της που κρατούσε στα χέρια της το ξύλινο «διιπετές» ξόανό της (το οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς έφερναν να «βαραίνει» κάθε φορά που η μαστίγωση δεν γινόταν με την πρέπουσα ένταση). Οι σπάνιοι νικητές αυτών των αγώνων καρτερίας στέφονταν «βωμονίκαι» κι ετιμώντο ιδιαίτερα από την πόλη, είχαν δε το προνόμιο να αφιερώσουν στο Ναό της Θεάς στήλη με το όνομά τους, μία εξαιρετική τιμή για τους Σπαρτιάτες που ούτε καν στον τάφο τους εδικαιούντο να αναγράφουν το όνομά τους, παρά μόνο αν είχαν σκοτωθεί στη μάχη.

Ελένια:

Εορτές των Σπαρτιατών προς τιμήν της ομηρικής Ελένης και του προδωρικού βασιλιά Μενελάου, στο τέμενος των Θεραπνών, με μεγαλειώδη πομπή παρθένων πάνω σε άμαξες που λέγονταν «κάνναθρα».

Εναγίσματα:

Σπονδές και θυσίες προς τιμή των νεκρών, που ουσιαστικά εντάσσονται στο ευρύτερο ταφικό έθος των αρχαίων Ελλήνων. Πάνω στον διακοσμημένο με κορδέλλες και στεφάνια από σέλινο τάφο, οι συγγενείς του νεκρού χύνουν άνθη και μύρο, καθώς και τη σπονδή «μελίκρατον», από μέλι, γάλα και κρασί, και καίνε στον βωμό αποξηραμένα άνθη ή στάχυα, σπάζοντας πήλινα αγγεία που αφήνονται πάνω στον τάφο. Η πρώτη θυσία («τρίτα») γίνεται την τρίτη ημέρα από την εκφορά και καύση / ταφή του νεκρού. Την ένατη ημέρα («ένατον») γίνονται οι επίσημες αποδόσεις των νεκρικών τιμών με κορύφωσή τους ένα νεκρικό δείπνο. Ίδιες ιεροπραξίες με εκείνες του «ενάτου» τελούνται και κατά την «τριακάδα» (δηλαδή κατά την τριακοστή ημέρα) και την «ετησία» (δηλαδή μετά από ένα ακριβώς έτος).

Κάρνεια, Καρνεία:

Στον επώνυμο μήνα Καρνείο (σελήνη Αυγούστου) των Λακεδαιμονίων, εωρτάζονταν από αυτούς ανά τετραετία με θυσίες και αγώνες τα εννεαήμερα «Κάρνεια» ή «Καρνεία», μια πολεμική και μυητική εορτή, υπό την φροντίδα ιδιαίτερου όμιλλου άγαμων νεαρών θρησκευτών που ωνομάζονταν «Καρνεάται», αφιερωμένη στους Θεούς Κάρνο ή Κάρνειο (δηλαδή κριός, αρχαία προ-δωρική θεότητα της γονιμότητας και της καρποφορίας που αλλού επικαλύφθηκε από τον Απόλλωνα και αλλού από τον Ερμή), τον Απόλλωνα «Καρνείο» και το Θεό Διόνυσο. Στη διάρκειά των «Καρνείων» όλοι απείχαν από κάθε εγκόσμιο και στρατιωτικό έργο. Τα «Κάρνεια» εωρτάζονταν και σε άλλες δωρικές πόλεις, όπως αποδεικνύεται από την ύπαρξη επώνυμου μήνα και στα δικά τους μηνολόγια. Ιδιαίτερα κέντρα τέλεσης των «Καρνείων» αναφέρονται η πόλη Φαρραί της Μεσσηνίας, το Άργος, η νήσος Ανάφη, η Θήρα (με κέντρο τον Ναό των Εφήβων, το λεγόμενο «Εφηβαίον»), η Κυρήνη και το περίφημο «Καρνάσιον» (ιερό άλσος κυπαρισσόδεντρων) της Οιχαλίας, καθώς και η νήσος Πάτμος αλλά και μη-δωρικές πόλεις, όπως η Μυτιλήνη, το Μεταπόντιον, η Τήνος, η Θήβα κ.α.

Καστόρειον:

Επιβλητική πολεμική τελετή των Σπαρτιατών πριν την σύγκρουση με τον εχθρό. Οι οπλίτες παρατάσσονταν στεφανωμένοι με τα κράνη και τις ασπίδες μπροστά στα πόδια τους, και ο επικεφαλής βασιλιάς θυσίαζε μία κατσίκα στην Αρτέμιδα «Αγροτέρα» («Σφαγιασάμενοι οι Λακεδαιμόνιοι τη αγροτέρα, ωσπερ νομίζεται τὴν χίμαιραν, ηγουντο επί τοὺς εναντίους», Ξενοφ., Ελληνικά, 4.2, 20), τον Απόλλωνα «Βαδρόμιο» και τις Μούσες, ενώ οι αυλοί έπαιζαν έναν ειδικό παιάνα προς τιμήν των Διοσκούρων και των προγονικών ψυχών. Αυτός ο πολεμικός παιάν συνέχιζε να παίζεται από τους αυλητές μέχρι την ολοκλήρωση των θυσιών και τη μελέτη του σφάγιου από τους μάντεις, και στη συνέχεια οι πολεμιστές φορώντας τις ασπίδες και τις περικεφαλαίες τους, άρχιζαν να τον ψάλλουν δυνατά όλοι μαζί, καθώς στρέφονταν κατά των εχθρών και βάδιζαν εναντίον τους.

Κελοία:

Μουσικοί αγώνες των Σπαρτιατών στους οποίους συμμετείχαν όλοι οι νεαροί Λακεδαιμόνιοι από το 10ο έτος της ηλικίας τους έως την πλήρη ενηλικίωσή τους. Αποτελούσαν τμήμα της επίσημης πολιτειακής αγωγής. Οι αγώνες αυτοί λέγονταν κάποιες φορές και «Μώα» προς τιμή των Μουσών και του Θεού Απόλλωνος.

Κορυθάλια:

Εορτή των έφηβων Σπαρτιατών προς τιμήν της Θεάς Αρτέμιδος «Κορυθαλίας», με προσφορές «γαλαθηνών ορθαγορίσκων», αρτοκλασία «ιπνιτών» άρτων, φαλλοφορία από γυναικοντυμένους και προσωπιδοφόρους άνδρες (τους λεγόμενους «κυριττούς»), χορούς παρθένων (των λεγόμενων «κορυθαλιστριών»), περιφορά «κορυθάλης» (του λακωνικού δηλαδή αντίστοιχου της «ειρεσιώνης» των αττικών Πυανεψίων) και κρέμασμα μικρών αντιγράφων της πάνω από τις πόρτες των οικιών.

Περίδειπνον:

Τελετές εντασσόμενες στο ευρύτερο ταφικό έθος των Ελλήνων. Μετά την ταφή του νεκρού, ακολουθεί συγκέντρωση των συγγενών και καθαρμός της οικίας του αλλά και των ιδίων (από το μίασμα του συγχρωτισμού με νεκρό) με θυμίαμα και αγιασμό. Ακολουθεί μεγάλο νεκρόδειπνο που σηματοδοτεί την επιστροφή στην καθημερινή ζωή και την οινοποσία / κρεοφαγία. Στη διάρκεια του δείπνου γίνεται εκθειασμός του αποθανόντος και χύνονταν σπονδές στις προγονικές ψυχές.


Ταφές:

Θρησκευτικές τελετές αποτελούν φυσικά για τους Έλληνες και οι ταφές των νεκρών, που βασικά αποσκοπούν στην αξιοπρεπή εξαφάνιση του νεκρού σώματος και την απόδοση τιμών προς την ψυχή του συγγενούς ή του συμπολίτη που αναχωρεί για να συναντήσει τις προγονικές εκείνες. Βασική μέθοδος ταφής υπήρξε η άμεση δια της καύσεως εξαφάνιση του νεκρού σώματος, αρωματισμένου με μύρα και άλλα αρώματα, και η μετέπειτα συλλογή και απόθεση σε τάφο της τέφρας ή των υπολειμμάτων των οστών που προηγουμένως πλένονταν με κρασί και κλείνονταν μέσα σε χρυσό ή ασημένιο δοχείο σκεπασμένο με μαύρο ύφασμα. Από τον 7ο π.α.χ.χ. αιώνα και μετά, εμφανίζεται παράλληλα και η σκέτη ενταφιαστική πρακτική («κατόρυξις», «έγχωσις», «παράχωσις»), η καύση όμως εξακολουθεί ν’αποτελεί την κατ’εξοχήν Ελληνική μέθοδο ταφής, αφού οι πρόγονοί μας άρχισαν να καίνε τους νεκρούς τους τουλάχιστον από το 7.000 π.α.χ.χ. από όσο η ανασκαφή έχει αποδείξει, με διατήρηση της καύσεως έως και τον 4ο μ.α.χ.χ. αιώνα που απαγορεύθηκε η καύση από τους χριστιανούς, ως στοιχείο του ελληνικού εθνισμού. Πάντα η ταφή της τέφρας ή του σώματος συνοδεύεται από απόθεση κτερισμάτων, ενώ τα ιδιαίτερα ταφικά τελετικά της κάθε πόλεως ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, αντανακλώντας ουσιαστικά τα νομιζόμενα τής σε κάθε τόπο ιδιαίτερης προγονολατρείας. Κατά κανόνα πάντως γίνονται επικλήσεις στον Θεό Ερμή ως ψυχοπομπό και προστάτη των ψυχών και ανάγνωση ευχών για καλή διαδρομή στην «αϊδιον αποδημίαν» του νεκρού προς τη χώρα που βρίσκονται οι προγονικές του ψυχές. Θα αναφέρουμε εδώ περιληπτικά το ταφικό έθος των Σπαρτιατών: Την «πρόθεση» του νεκρού που δίνει την ευκαιρία στους συγγενείς και φίλους του να τον δούν για τελευταία φορά και να εκφωνήσουν προς τιμήν του επικήδειους λόγους ακολουθεί η «εκφορά» του. Ο νεκρός εκφέρεται πριν την ανατολή του ηλίου πάνω σε ασπίδα, τυλιγμένος με κόκκινο ύφασμα και δαφνοστόλιστος. Ακολουθεί η καύση και η ταφή του σε τάφο λιτό, δίχως επιγράμματα, εκτός αν ο νεκρός έχει φονευθεί σε πεδίο μάχης. Πάνω στον τάφο γίνονται σπονδές («Εναγίσματα», βλ.λ.) και ακολουθεί δεκαήμερο πένθος που λύεται με θυσία στη Θεά Δήμητρα, προστάτιδα των «δημητρίων» δηλαδή των νεκρών. Η λήξη του πένθους κατά την ενδέκατη ημέρα είχε νομοθετηθεί με αυστηρότητα από τον Λυκούργο. Φυσικά, σε άλλες πόλεις των Ελλήνων το έσχατο όριο πένθους ορίζεται διαφορετικά, όπως λ.χ. στην πόλη των Αθηνών όπου το πένθος διαρκεί τριάντα συνολικά ημέρες, με τη λεγόμενη «τριακάδα θυσία».

Τιθενίδια, Τιθηνίδια:

Εορτές των τροφών των παιδιών (Τιθήναι). Γονιμικές και ευχαριστήριες τελετές των Σπαρτιατισσών στις Αμύκλες προς τιμήν της τοπικής Θεάς «Κορυθαλίας» Αρτέμιδος -που η λακωνική παράδοση ήθελε να έχει υπάρξει τροφός του Θεού Διονύσου-, με θυσία χοίρων, κυκλικούς χορούς, άσεμνα άσματα, φαλλοφορία από «κυριττούς» προσωπιδοφόρους (βλ. και «Κορυθάλια») και ευωχίες. Κορυφαία στιγμή των εορτασμών ήταν η επίσημη παρουσίαση των αρσενικών παιδιών των Λακεδαιμονίων από τις τροφούς τους, μπροστά στο άγαλμα της Θεάς και στην πρωθιέρειά της.

Υακίνθια:

Κάθε χρόνο, με το τέλος της Ανοίξεως κατά τον σπαρτιατικό μήνα Φλιάσιο (σελήνη Μαϊου), ή στα μέσα του καλοκαιριού κατά τον μήνα Υακίνθιο (σελήνη Ιουλίου), οι Λακεδαιμόνιοι εώρταζαν επί τρείς ημέρες στις Αμύκλες τα λεγόμενα «Υακίνθια» με εναγισμούς και κοινά δείπνα προς τιμήν του πανέμορφου Υακίνθου, ενός Θνήσκοντος και Ανασταινομένου γονιμικού Θεού, υιού -ωστόσο κατά την παράδοση- του Αμύκλα, που σκότωσε κατά λάθος ο θαυμαστής του Θεός Απόλλων. Την πρώτη ημέρα των «Υακινθίων» προσφέρονταν μελαγχολικά θυσίες στους νεκρούς από αστεφάνωτους (σε ένδειξη πένθους) θρησκευτές και νεκρόδειπνα δίχως ψωμί, πίττες ή άλλα γλυκίσματα, ενώ γίνονταν επίσης και κάποιες τελετές προς τιμή του «ωραίου εφήβου» (Υακίνθου). Στις δύο επόμενες ημέρες η ατμόσφαιρα άλλαζε σε εορταστική, οι θρησκευτές στεφανώνονταν με κισσό και οι εορτασμοί έκλειναν με παιάνες, χορούς, πομπή, και, τέλος, με αρτοκλασία, θυσίες και συνεστιάσεις προς τιμή του «Καρνείου» Απόλλωνος στις οποίες καλούνταν να συμμετάσχουν και οι δούλοι και οι ξένοι. «Υακίνθια» εωρτάζονταν επίσης και στο Άργος, τον Τάραντα, τη Θήρα, την Ανάφη, την Κυρήνη και την Κώ.

www.hellenictao.com

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Περί Οδύσσειας της ''κατατρεγμένης''


Αλήθεια, υπάρχει κάποιος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο που να μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει μάχιμη εκπαίδευση;
Θα μπορούσε να πει κάποιος ή κάποια προς τι τόση αγανάκτηση;

Ειλικρινά, αναρωτιέμαι αν οι ιθύνοντες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κατανοούν ότι όλα τα προγράμματα που καταρτίζονται με τις ενδεικτικές ώρες διδασκαλίας ανά μάθημα, δεν μπορούν να έχουν λογική βάση στη δημοσία εκπαίδευση.
Όσοι εργάζονται στην εκπαίδευση.. ξέρουν!

Προσπαθώ να διδάξω την Οδύσσεια, το νέο σχολικό βιβλίο του 2009.

1. Τα σχολικό βιβλίο του ΟΕΔΒ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑΛΕΙ στο σχολείο μου.
2. Το βιβλίο προσωπικά το απέκτησα από συνάδελφο άλλου σχολείου εδώ και 12 μέρες.
3. Ο ΟΕΔΒ μας διεμήνυσε (άκουσον! άκουσον!)το εξής:μια που ο τυπογράφος τους ταλαιπωρεί και όπως προβλέπουν θα αργήσει κατά πολύ το βιβλίο, είναι καλύτερο τα παιδιά να αγοράσουν το εν λόγω βιβλίο. Κι ύστερα σου λένε ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!
4. Στα βιβλιοπωλεία το συγκεκριμένο βιβλίο έχει εξαντληθεί.
Και το αποκορύφωμα!
5. Πρόσφατα λάβαμε το βιβλίο του καθηγητή!!!!

Θα αναρωτηθεί ο καθένας:Εν τέλει, πώς πραγματοποιείται το μάθημα;

Εδώ και ένα δίμηνο λοιπόν εκτυπώνω σελίδες ανά ενότητα από το ομώνυμο βιβλίο που έχει αναρτηθεί στις σελίδες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
Τυπικό δείγμα των πρώτων 20 σελίδων του μαθητικού βιβλίου, μπορεί κάποιος να βρει εδώ:
http://pi-schools.sch.gr/gymnasio/odysseia/math/s_1_20.pdf

Αν φανταστεί οιοσδήποτε ότι έχω 2 τμήματα από 20 παιδιά, καταλαβαίνει τι σωρεία φωτοτυπιών έχω να τυπώνω σε εβδομαδιαία βάση.


Θεωρώ απαράδεκτη τόση καθυστέρηση. Ειδικά, μάλιστα, που το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ό, τι καλύτερο έχει προσφερθεί για διδασκαλία!

Και μάλιστα από μια παλαίμαχη φιλόλογο, τη Μαρία Σαμαρά, της οποίας την παρουσίαση παρακολούθησα σε πρόσφατο σεμινάριο.

Κι έπειτα μου λένε να διδάξω αυτό το αριστούργημα σε 35 διδακτικές ώρες!

Ποιος όμως ρώτησε εμένα τη δική μου Οδύσσεια,όταν οι μαθητές μου δεν έχουν το βιβλίο;

«Το γαρ οράν το φως ηλίου ζην εστι»

Πότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το πιρούνι;




Το πρώτο υποτυπώδες πιρούνι πιθανότητα χρησιμοποιήθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια, όμως η καθημερινή χρήση του στην κουζίνα είναι πρόσφατη στην ιστορία του ανθρώπου.

Οι πρωτόγονοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν ένα είδος μικρής διχάλας σαν φυσικό πιρούνι για να τρώνε το κρέας. Πιρούνια που έμοιαζαν με τα σημερινά άρχισαν να χρησιμοποιούνται για το μαγείρεμα του κρέατος: ήταν μακριά, φτιαγμένα από κόκαλο ή σκληρό ξύλο και κατέληγαν σε δύο μύτες. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να καθιερωθούν τα πιρούνια για γενική χρήση. Τον 16ο αι. στη Βενετία θεωρούσαν ιδιότροπους όσους τα χρησιμοποιούσαν, ενώ μέχρι και το 17ο αι. στη Γαλλία όλοι έτρωγαν με τα δάχτυλα. Προς τα τέλη του 18ου αι. το πιρούνι έγινε απαραίτητο σε όλα τα σπίτια.

(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Ένας άθεος




Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στο Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;

Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.

Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Φυσικά.

Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;


Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους.Πού είναι η καλοσύνη του
Θεού λοιπόν;

Φοιτ.: .....

Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;

Φοιτ.: Όχι.

Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;

Φοιτ.: Ο...Θεός....

Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;

Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: ?ρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;

Φοιτ.: ....

Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;

Φοιτ.: Μάλιστα.

Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;

Φοιτ.: ..

Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;

Φοιτ.: Όχι, κύριε.

Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;

Φοιτ.: ..Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.

Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;


Φοιτ.: Ναι.

Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;

Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.

Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;

Καθ.: Ναι.

Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;

Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;

Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως,λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα, το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει.Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.

Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;

Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.

Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;

Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να
μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό, όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις
το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους
φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;

Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια

Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;

Καθ.: ....

Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκετε την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Άρα μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;

Καθ.: ....

Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου
και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;

Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.

Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

Πότε οι νέοι έχουν την πρώτη σεξουαλική τους επαφή;




Σχεδόν οι μισοί μαθητές Λυκείου (ποσοστό 48%) είναι σεξουλικά δραστήριοι, δείχνει έρευνα του ΑΠΘ στο νομό Θεσσαλονίκης. Από τους μαθητές που έχουν σεξουαλική ζωή, περίπου οι μισοί είχαν την πρώτη τους επαφή μέχρι την ηλικία των 15 ετών.

Όπως ανακοινώθηκε στην ημερίδα με θέμα Προβλήματα εφηβικής ηλικίας, την οποία Επιτροπή Κοινωνικής Πολιτικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, το 18,3% των σεξουαλικά ενεργών μαθητών Λυκείου είχαν την πρώτη τους επαφή πριν τα 14, το 30,9% στα 15, το 33,3% στα 16, το 13,4% στα 17, το 2,8% στα 18 και το 1,2% στα 19.

Οι περισσότεροι από αυτούς (37,2%) είχαν μέχρι σήμερα μόνο έναν ερωτικό σύντροφο, ενώ ένα ποσοστό 15% δήλωσε πως είχε 6 ερωτικούς συντρόφους.

Το ανησυχητικό είναι ότι το 10,6% είχε κάνει χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών ουσίας πριν το σεξ. Μεταξύ αυτών των σεξουαλικά ενεργών εφήβων, το 64% δήλωσε ότι έχει καπνίσει και το 95,5% ότι έχει κάνει χρήση αλκοόλ.

Ανησυχητικό είναι επίσης ότι 21% δήλωσε ότι δεν χρησιμοποιεί κανένα αντισυλληπτικό μέσο. Το 76% χρησιμοποίησε προφυλακτικό, το 2,1% αντισυλληπτικά χάπια και το 3,7% την τακτική της διακεκομμένης συνουσία. Το 82,9% δήλωσε ότι έχει ενημερωθεί για το AIDS.

«Συνυπολογίζοντας την επίδραση άλλων παραγόντων βρέθηκε ότι η έναρξη σεξουαλικής δραστηριότητας των εφήβων επηρεάζεται από το φύλο, την ηλικία, τον τύπο του λυκείου και το κάπνισμα. Τα αγόρια, οι έφηβοι που φοιτούσαν σε επαγγελματικό λύκειο και οι μαθητές που κάπνιζαν είχαν σημαντικά μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν σεξουαλική δραστηριότητα» ανέφερε η μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ Μαγδαλινή Πατσεάδου, η οποία εκπόνησε την έρευνα.

Στη μελέτη έλαβαν μέρος 523 μαθητές (294 κορίτσια και 228 αγόρια) από 11 λύκεια του νομού Θεσσαλονίκης, με στόχο την καταγραφή διαφόρων παραμέτρων της σεξουαλικής συμπεριφοράς του μαθητικού πληθυσμού και τη η διερεύνηση της επίδρασης άλλων παραγόντων στην έναρξη της σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Από την πλευρά του, ο ο αναπληρωτής υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ «Ιθάκη», Βασίλης Καλαμπαλίκης επισήμανε ότι η μέση ηλικία έναρξης της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών για το σύνολο της Ελλάδας είναι τα 15,5 έτη, αν και το 1/3 των χρηστών ξεκίνησε τη χρήση πριν τα 15.

Άρθρο από www.pathfinder.gr

Ο φασισμός ήθελε να γιορτάσει, αλλά γνώρισε τη συντριβή




Ανεξάρτητα απ όσα γράφονται κατά καιρούς, η ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας το 1940 ήταν αναμενόμενη. Αλλωστε, από τον Αύγουστο η κυβέρνηση προχώρησε σε μερική επιστράτευση. Η προέλευση της τορπίλης, που δέχτηκε το «Ελλη» στο λιμάνι της Τήνου, είχε διαπιστωθεί αμέσως.
Ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Ιταλούς να υποχωρήσουν. Μέχρι τον Δεκέμβριο το ένα τέταρτο των αλβανικών εδαφών είχε περιέλθει στους Ελληνες
Ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Ιταλούς να υποχωρήσουν. Μέχρι τον Δεκέμβριο το ένα τέταρτο των αλβανικών εδαφών είχε περιέλθει στους Ελληνες


Η επίδοση του τελεσιγράφου αναμενόταν από μέρα σε μέρα. Η 28η Οκτωβρίου θεωρούνταν η πλέον πιθανή, διότι αποτελούσε εθνική γιορτή του φασισμού στην Ιταλία. Επρόκειτο για την επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη και της πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας από τον Μουσολίνι.
Αριστερά, ο Ιωάννης Μεταξάς (κέντρο) με τον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι (δεξιά), πριν από τον πόλεμο. Δεξιά, το «Εθνος» στις 28 Οκτωβρίου 1940 «Υπέρ βωμών και εστιών»
Αριστερά, ο Ιωάννης Μεταξάς (κέντρο) με τον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι (δεξιά), πριν από τον πόλεμο. Δεξιά, το «Εθνος» στις 28 Οκτωβρίου 1940 «Υπέρ βωμών και εστιών»


Ηταν 3.00 μετά τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου, όταν ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, ανέβηκε μέχρι την Κηφισιά, στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, για να επιδώσει το τελεσίγραφο. Εξέπνεε στις 6.00 τα ξημερώματα, αλλά ήδη μία ώρα πριν, τα ιταλικά στρατεύματα είχαν προσβάλει τις ελληνικές μονάδες προκαλύψεως.

* Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε. Ανάγκασε τους Ιταλούς να υποχωρήσουν. Μέχρι τον Δεκέμβριο σχεδόν το ένα τέταρτο των αλβανικών εδαφών είχε περιέλθει στους Ελληνες.
* Η εαρινή επίθεση των Ιταλών, τον Μάρτιο του 1941, απέτυχε. Μόνο κέρδος κάποιες είχαν μικρές εδαφικές λωρίδες στην περιοχή της Χειμάρρας.
* Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά του Αξονα στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Συνέβαλε στην ανύψωση του ηθικού των ευρωπαϊκών λαών.

Οι περισσότεροι ιστορικοί σήμερα συμφωνούν ότι, στο μέτρο των δυνάμεών της, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει την επίθεση. Κι αυτό, παρά το γεγονός πως το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν πίστευε στη νίκη. Ο ίδιος ο Μεταξάς έγραφε στο ημερολόγιό του: «Ο πόλεμος που σήμερα αναλαμβάνει το έθνος είναι μόνον και μόνον πόλεμος τιμής».

ΙΤΑΛΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ
Εδωσε το τελεσίγραφο μετά τη δεξίωση

Ο τότε 59χρονος Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, ήταν διπλωμάτης καριέρας, ευφυής και κοσμικός. Η θύελλα του πολέμου μπορεί να πλησίαζε, αλλά εκείνος διαβεβαίωνε τους πάντες περί των καλών προθέσεων του Μπενίτο Μουσολίνι έναντι της Ελλάδας. Εφτασε στο σημείο την παραμονή της κήρυξης του πολέμου να οργανώσει στην πρεσβεία μεγάλη δεξίωση.

Με το τέλος της δεξίωσης οι υπηρεσίες της πρεσβείας είχαν ολοκληρώσει την αποκρυπτογράφηση του τελεσιγράφου, που το κείμενό του ερχόταν τμηματικά από τη Ρώμη. Ο Γκράτσι έσπευσε ο ίδιος στην Κηφισιά για να το επιδώσει στον πρωθυπουργό. Η απαίτηση ήταν «να επιτραπεί στα ιταλικά στρατεύματα η ελεύθερη διέλευση, προκειμένου να καταλάβουν επίκαιρες θέσεις επί του εδάφους του Βασιλείου της Ελλάδας».

Η απάντηση δόθηκε στη γαλλική γλώσσα:

«Αlors, c est la guerre» (λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος), φράση που αποτελούσε το «ΟΧΙ» της Ελλάδας. Με το πρώτο φως της ημέρας και την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων ο Γκράτσι, ακολουθούμενος από το προσωπικό της πρεσβείας και τα μέλη της ιταλικής παροικίας, αναχώρησε από την Ελλάδα.

Εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου λίγες εβδομάδες αργότερα υπέστη την έκρηξη οργής του Μουσολίνι. Με τις μυστικές του αναφορές είχε δώσει εικόνα εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα για τους Ελληνες. Τους παρουσίαζε ανίκανους για οποιαδήποτε αποτελεσματική άμυνα, πολύ περισσότερο έναντι της σύγχρονης ιταλικής πολεμικής μηχανής. Πέθανε το 1961 σε ηλικία 70 ετών.

ΟΠΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ
Οι πρώτοι νεκροί του πολέμου

Με την εκδήλωση της ιταλικής επίθεσης στα φυλάκια προκαλύψεως γράφτηκαν μερικές από τις ηρωικότερες σελίδες της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Οι αξιωματικοί και οι φαντάροι μας εξευτέλισαν σε όλα τα μέτωπα τον υπερφίαλο Μουσολίνι.

Το κύριο βάρος της επίθεσης δέχτηκε το Απόσπασμα Πίνδου, με βασικό κορμό το 51ο Σύνταγμα Πεζικού και διοικητή τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη. Εδρα του σχηματισμού ήταν το Επταχώρι Πίνδου. Στις 5.00 το πρωί, με την εκδήλωση της εισβολής και με τα πρώτα βλήματα, έξω από το 21ο φυλάκιο φονεύεται ο 28χρονος οπλίτης Βασίλης Τσαβαλιάρης από το Γοργογύρι Τρικάλων, παντρεμένος με τρία παιδιά. Τον βρήκε θραύσμα όλμου πάνω από το φρύδι.

Τα τελευταία του λόγια ήταν «Πάν τα παιδούλια μου...». Ο πρώτος αξιωματικός του στρατού Ξηράς, που έδωσε τη ζωή του για την Ελλάδα, ήταν ο 29χρονος υπολοχαγός από την ιταλοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου, Αλέξανδρος Διάκος. Επεσε νεκρός κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου ως διοικητής Λόχου.

Στη μάχη εκείνη πιάστηκαν αιχμάλωτοι τρεις Ιταλοί αξιωματικοί και 222 οπλίτες. Επιτεύχθηκε η ανακατάληψη της Γραμμής Γύφτισσα - Οξιά. Η αναφορά που έφτασε στα χέρια του Δαβάκη ανέφερε: «Ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ όπλου να αντιμετωπίση νέαν, θραυσθείσα και αυτή, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του.

Ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επικεφαλής, εκραύγασε με φωνήν Αρεως: «Εμπρός, παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο», ριπή πολυβόλου τον εφόνευσεν». Τη διοίκηση του Λόχου αναλαμβάνει αμέσως ο 38χρονος έφεδρος ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας από τον Πλάτανο Τρικάλων. Σε λίγα λεπτά της ώρας πέφτει και αυτός. Είναι ο πρώτος έφεδρος αξιωματικός νεκρός.

ΕΥ. ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ
Ο πρώτος πεσών της Αεροπορίας

Ο πρώτος νεκρός αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας ήταν ο 24χρονος Ευάγγελος Γιάνναρης του 2ου Ανεξάρτητου Σμήνους.

Στις 30 Οκτωβρίου, τρίτη μέρα του πολέμου, μετείχε σε αναγνωριστική αποστολή, στην οποία πήραν μέρος τρία αεροσκάφη τύπου «Χένσεν». Στο αεροπλάνο, όπου επέβαινε ο Γιάνναρης, χειριστής ήταν ο Λεωνίδας Τζάντας. Αφού ολοκλήρωσαν με επιτυχία την αποστολή τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με πέντε εχθρικά «Φίατ 42». Η γενναία καρδιά του Γιάνναρη έπαψε να χτυπά, όταν τον γάζωσαν τα εχθρικά πυρά. Τα δικά του πυρομαχικά είχαν εξαντληθεί.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ
Το «μυστικό» της νίκης του συνταγματάρχη Κ. Δαβάκη

Ο συνταγματάρχης Πεζικού Κωνσταντίνος Δαβάκης, ήρωας του αλβανικού μετώπου το 1940, γεννήθηκε στα Κεχριάνικα Λακωνίας, το 1897. Πνίγηκε στην Αδριατική Θάλασσα, καθώς τορπιλίστηκε το πλοίο που τον μετέφερε όμηρο στην Ιταλία, μαζί με άλλους αξιωματικούς.

Ηταν έμπειρος και καταρτισμένος στρατιωτικός. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1916. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου της Αθήνας και στη Γαλλική Σχολή Αρμάτων του Παρισιού.

Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε μέρος στις μάχες του Σκρα και της Δοϊράνης, όπου διακρίθηκε για την ανδρεία και την τόλμη του. Ομως η υγεία του υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα από την εισπνοή ασφυξιογόνων αερίων.

Το 1918 προβιβάστηκε σε λοχαγό επ ανδραγαθία.

Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων Αλπανός. Τιμήθηκε μα το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας.

Τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη πήρε το 1931. Διετέλεσε επιτελάρχης της 2ας Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού. Εγραψε διατριβές για τη στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων.

Το 1937 αποσύρθηκε για λόγους υγείας και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα.

Τον Αύγουστο του 1940, με τη μερική επιστράτευση, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία.

Ανέλαβε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και στη συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου.

Τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου η υπό τις διαταγές του δύναμη 2.000 ανδρών κλήθηκε να αντιμετωπίσει την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια». Η ζώνη ευθύνης του είχε έκταση 35 χιλιομέτρων.

Προτίμησε μια αρχικά αμυντική τακτική. Αναγκάστηκε να κάνει ελιγμό, περιμένοντας τις ενισχύσεις, που ήρθαν την 1η Νοεμβρίου.

Τότε οι ελληνικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση, κύκλωσαν τους Ιταλούς και τους υποχρέωσαν σε υποχώρηση.

Την έκτη μέρα του πολέμου ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος, μαχόμενος στη θέση Προφήτης Ηλίας Κάντσικου (σημ. Δροσοπηγής). Εδιωξε τους συμπολεμιστές του, που έσπευσαν να τον περιποιηθούν. Τον αξιωματικό που τον πλησίασε, διέταξε να φύγει. Είπε: «Ασε με εμένα. Πες με πεθαμένο! Κοίτα μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!».

Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός του δημιούργησε περιπλοκές στην παλιά πνευμονική νόσο που είχε αποκτήσει στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ετσι υποχρεώθηκε να πάρει τον δρόμο για τα μετόπισθεν.

Η νίκη του αποσπάσματος Δαβάκη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Θεωρείται η πρώτη συμμαχική νίκη επί των δυνάμεων του Αξονα. Η επιτυχία έχει ένα μυστικό: «Την άμεση διάγνωση τακτικού λάθους, που έκανε ο Ιταλός Μέραρχος, να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα, χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του».

Ο Δαβάκης εντόπισε το σφάλμα. Και από τη δεύτερη μέρα του πολέμου ήταν σίγουρος ότι «απ αυτό το λάθος θα μαντρώνονταν οι Ιταλοί».

Η νοσηλεία του Δαβάκη ήταν μακρόχρονη. Τον Δεκέμβριο του 1942, και ενώ η χώρα βρισκόταν υπό κατοχή, νοσηλευόταν ακόμα στην Αθήνα.

Οι ιταλικές Αρχές τον συνέλαβαν μαζί με άλλους αξιωματικούς, φοβούμενοι τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, που είχε κάνει κιόλας αισθητή την παρουσία της σε πόλεις και χωριά.

Οι συλληφθέντες, ύποπτοι αντιστασιακής δράσης, οδηγήθηκαν στην Πάτρα.

Από το λιμάνι της επιβιβάστηκαν στο πλοίο «Τσιτά ντι Τζένοβα» (=Πόλη της Γένοβας) για να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών το πλοίο βυθίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο. Οι περισσότεροι από τους επιβαίνοντες πνίγηκαν στα νερά της Αδριατικής. Ανάμεσά τους και ο Δαβάκης.

Θοδωρής Ρουμπάνης

Αρθρο από www.ethnos.gr

Να σταματήσουν οι μαθητικές παρελάσεις;


ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΑΛΛΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
Καιρός για «όχι» και στις μαθητικές παρελάσεις;
Των ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Ομως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας...».

Λόγια της Αλκης Ζέη, πριν από δύο χρόνια περίπου, αναφορικά και με τις μαθητικές παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου.

Τα τελευταία χρόνια όλο και πυκνώνουν οι φωνές και από πολλούς εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων που διαφωνούν, καθώς «η παρέλαση επισκιάζει τον παιδευτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει για το σχολείο ο εορτασμός των εθνικών επετείων».

Απόλυτα αρνητικός ο Δ. Μπράτης (ΔΟΕ). Προβληματίζεται ο Δ. Πεππές (ΟΛΜΕ) Απόλυτα αρνητικός ο Δ. Μπράτης (ΔΟΕ). Προβληματίζεται ο Δ. Πεππές (ΟΛΜΕ) «Εδώ και χρόνια γίνεται συζήτηση τόσο στον εκπαιδευτικό κόσμο όσο και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για τον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. Είναι σίγουρο ότι οι παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο μιας άλλης εποχής και δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα το ουσιατικό στη σημερινή, σύγχρονη εκπαιδευτική και μαθησιακή διαδικασία», σημειώνει ο Δημήτρης Μπράτης, πρόεδρος ΔΟΕ (Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας).

«Μεγαλύτερο βάρος πρέπει να δοθεί μέσα στα σχολεία για την ανάλυση του περιεχομένου των εθνικών εορτών και για το πώς αυτό θα γίνει κτήμα των μαθητών. Είναι βέβαιο, πάντως, πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη να δεχτεί την κατάργηση του θεσμού, γι' αυτό χρειάζεται ένας σοβαρός και εποικοδομητικός διάλογος, στον οποίο θα συμμετέχουν όλες οι πλευρές».

«Το εκπαιδευτικό ζητούμενο είναι το πρότυπο το οποίο θα προκύπτει από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης, όπου ένας ολόκληρος λαός αντιστάθηκε στις ιδέες του φασισμού», υπογραμμίζει ο Δημήτρης Πεππές, πρόεδρος ΟΛΜΕ (Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης). «Από κει κι ύστερα οι διάφορες εκδηλώσεις οι οποίες διαδραματίζονται στον χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να συντείνουν προς την κατεύθυνση αυτή. Υπάρχει ένας προβληματισμός τα τελευταία χρόνια στο κατά πόσον οι μαθητικές παρελάσεις, ως τέτοιες εκδηλώσεις, συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Η Ομοσπονδία δεν έχει καταλήξει σε συγκεκριμένη θέση, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προκύπτει από αυτές τις εκδηλώσεις ο στόχος, δηλαδή η νέα γενιά να μπορεί με βάση τα συγκεκριμένα πρότυπα να κινηθεί ανάλογα στην κατοπινή του ζωή. Εξάλλου, θα πρέπει να τονιστεί πως η συμμετοχή στις παρελάσεις πρέπει να είναι εθελούσια και ίσως πρέπει να δούμε το ζήτημα υπό αυτό το πρίσμα, της εκούσιας συμμετοχής, και να μη σταθούμε θετικά ή αρνητικά».

Αρνητική στις παρελάσεις είναι η Ενωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (Χανίων), καθώς, όπως επισημαίνει με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, «Πρέπει να περάσουμε σε ένα νέο επίπεδο επικοινωνίας με τα παιδιά και σ' αυτή την κατεύθυνση δεν βοηθούν καθόλου διαχωρισμοί, όπως οι "κοντοί" και οι "ψηλοί", οι "σημαιοφόροι" και οι "άλλοι", που καλλιεργούνται με τη λογική των παρελάσεων. Το πώς τιμάς το εθνικό μας σύμβολο, τη σημαία, δεν έχει σχέση με την επίδοση αυτού ή εκείνου του μαθητή, αλλά με την κατανόηση της ουσίας κάθε εθνικής επετείου. Να μιλήσουμε απλά και κατανοητά στους μαθητές, αυτό προέχει». *


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ
«Γελοιοποίηση αντί για μέθεξη»

«Τείνω να διαμορφώσω την άποψη ότι οι μαθητικές παρελάσεις στις εθνικές και τοπικές εορτές, όπως βλέπουμε να έχουν εξελιχθεί και να γίνονται, ουδέν εξυπηρετούν, δεν βοηθούν στη διατήρηση μνημών και δεν δημιουργούν ανάταση.

Είναι κακώς προετοιμασμένες, οι αρχηγοί των παρελαυνόντων τμημάτων δεν ενδιαφέρονται να δώσουν παλμό, ο βηματισμός είναι άναρχος, πολλοί από τους συμμετέχοντες/ουσες ενδύονται κατά τρόπο έως και προκλητικό και γενικώς προκαλείται θυμηδία. Μάλλον συμβάλλουν σε υποβάθμιση και γελοιοποίηση ιστορικών μνημών και επιτυχιών του λαού μας, παρά σε μέθεξη. Χαρακτηριστική δε βολή τούς δόθηκε στο πρόσφατο παρελθόν από τις καταδικαστέες αντιδράσεις στην αξιέπαινη αρίστευση αλλογενών μαθητών, στους οποίους ακραίοι συμπατριώτες μας αρνήθηκαν να τους το αναγνωρίσουν με τη σημαιοφορία τους στην παρέλαση. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να χαιρόμαστε γι' αυτούς τους νέους συνέλληνες, παρά να αντιδρούμε.

Σε μια περίοδο απομυθοποιήσεως των πάντων, εξασθενήσεως μνημών και παγκοσμιοποιήσεως, μάλλον επέστη ο χρόνος να παύσουμε να γελοιοποιούμε τις εθνικές εορτές και με τις μαθητικές παρελάσεις» Πρύτανης ΕΜΠ

ΘΟΔΩΡΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑΣ
«Να γίνονται εκδηλώσεις μέσα στα σχολεία»

«Η ιστορική συνείδηση και μνήμη αποτελούν απαραίτητες συνθήκες για την επιβίωση και τη διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας ενός λαού ή / και έθνους.

Κατά συνέπεια, οι παράγοντες που συμβάλλουν στην ενδυνάμωση και διατήρηση αυτών των αξιών, δεν μπορεί παρά να είναι κοινά αποδεκτοί από το σύνολο στο οποίο αναφέρονται. Παρά την αδιαμφισβήτητη αποδοχή τους όμως, ζητούμενο παραμένει ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκεται η πραγματοποίηση του κοινού στόχου, ο οποίος εκλαμβάνεται διαφορετικά από τους αρμόδιους παράγοντες της εκπαίδευσης και της πολιτείας. Γιατί η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βιώνει την αντιφατικότητα της φυσιογνωμίας της, τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό από τη μια και την ομφαλοσκοπική εντροπία από την άλλη. Οι μαθητικές παρελάσεις, με τον τρόπο που συνεχίζουν να εμφανίζονται, δεν αποτελούν παρά επιβιώσεις μιας προ πολλού ξεπερασμένης αντίληψης που ιδεολογικά, παιδαγωγικά και κοινωνιολογικά δεν αντιστοιχεί πια στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Περισσότερο, λοιπόν, από εκδηλώσεις ενός επιφανειακού εντυπωσιασμού και μιας τυπολατρικής εμμονής στην κακώς νοούμενη παράδοση, η απότιση φόρου τιμής στην ιστορική πραγματικότητα και η κοινή αποδοχή της πολιτισμικής μνήμης, πρέπει να εμφανιστούν με διαφορετική μορφή. Οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και κηδεμόνες και γενικότερα ολόκληρη η συγκεκριμένη κατά περίπτωση μαθητική κοινότητα μπορούν να πραγματοποιούν εκδηλώσεις πολιτιστικού περιεχομένου μέσα στον χώρο του σχολείου και με ποικίλες δράσεις (θεατρικό παιχνίδι και παράσταση, χάπενινγκ και πολυθέαμα) βιωματικού χαρακτήρα να έρθουν σε άμεση επαφή με το ιστορικό παρελθόν, ώστε να συνειδητοποιήσουν πραγματικά την εθνική τους ταυτότητα.

Αυτός είναι, ίσως, ο καλύτερος τρόπος για την επίτευξη του τελικού αποτελέσματος, περισσότερο από ανούσιες φιέστες, με συχνά κιτς εμφάνιση».

Καθηγητής Θεατρολογίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ
«Εχουν κάτι από πασαρέλα αλλά και συντροφικότητα»

«Βαριόμουνα, από μικρός, να συμμετέχω σε παρελάσεις, αλλά και με γοήτευαν -εξάλλου ήταν μια ευκαιρία να φλερτάρουμε με τα κορίτσια των Θηλέων, που ανέβαζαν τη φούστα πάνω απ' το γόνατο και μας τρέλαινε η μοβ κλείδωση, τα κοντά λευκά καλτσάκια, η απαρχή των μηρών.

Δεν ξέρω, πια, αν είναι χρήσιμες ή όχι, και με ποια έννοια άραγε; Πάντως, πέρα από τις πολιτικές εμμονές και ιδιοτέλειες, ένθεν και ένθεν (οι πιο φοβερές ήταν οι παρελάσεις στη Σοβιετία, με τους στρατηγούς να έχουνε καπλαντισμένα τα στήθη από γαλόνια), το να βλέπω τόσους νέους μαζί είναι κάτι που ακόμα με γοητεύει, μέσα στη γεροντοκρατία. Και, παρ' ότι δεν έχω παιδιά, κατανοώ τη συγκίνηση, ίσως και την περηφάνια των γονιών. Ανθρώπινο. Εξάλλου και η επαναστατική γυμναστική άλλων ομάδων, με λάβαρα και σημαίες, είναι μια μορφή παρέλασης, που επίσης μου αρέσει. Το πράγμα, σε κάθε περίπτωση, περιέχει κάτι από πασαρέλα, συντροφικότητα, συν ολίγον φρόνημα. Ιδίως αν η μέρα είναι φαντασμαγορική και η σημαιοφόρος γιορτάζει του Αγίου Διμετρίου». Συγγραφέας

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ
«Μιλιταρισμός και εθνικοφροσύνη»

«Η απάντηση (θετική ή αρνητική) στο ερώτημα αν πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις εξαρτάται από τον στόχο που εξυπηρετούν σήμερα οι σχολικές παρελάσεις στο πλαίσιο της αγωγής του πολίτη.

Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις εντάσσονται στο εκπαιδευτικό έργο (πάντως καταναλώνουν εκπαιδευτικό χρόνο), ποιος ακριβώς είναι ο παιδαγωγικός τους ρόλος;

Η μιλιταριστική οργάνωση, ο αποκλεισμός όλων εκείνων (μικρών παιδιών, πάντως) που δεν "δικαιούνται" να μοιράζονται τη γαλανόλευκη βάσει σοβινιστικών συνειρμών, τα "σκάνδαλα" που ξεσπούν κατά καιρούς με θύματα άριστους μεν αλλά αλλοδαπούς μαθητές δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης ως προς το συμβολισμό της παρέλασης. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μεταπολεμικά η υπεράσπιση της σημαίας εναποτίθετο μόνο σε όσους πρόσφεραν τα εχέγγυα της εθνικής "αυθεντικότητας", η οποία ταυτιζόταν με την "εθνικοφροσύνη", και ότι οι παρελάσεις ως επιβεβαίωση "εθνικοφροσύνης" άνθησαν κατεξοχήν στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Στη σύγχρονη δημοκρατική Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να εξακολουθεί να υπάρχει ένας απαρχαιωμένος θεσμός που διδάσκει τη στρατιωτική πειθαρχία ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εχουμε αναρωτηθεί ποιες αξίες και ποια πρότυπα συμπεριφοράς εμπνέει στις νέες γενιές μια στρατιωτικού ύφους τελετή με πειθαρχημένο βηματισμό και ομοιόμορφες στολές;».

Καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΑΡΟΣ
«Μόνο ανατριχίλα μου προκαλούν»

«Δεν μ αρέσουν καθόλου οι παρελάσεις. Για να κάνω σαφή τη θέση μου, τις βρίσκω φασιστικές.

Τα φασιστικά καθεστώτα στηρίζονται σ' αυτή την ανόητη επίδειξη βηματισμού υπηκόων τους, που επί το πλείστον συμμετέχουν υποχρεωτικά (και υποχρεώνεις με πολλούς τρόπους κάποιον) για να δείξουν τι άραγε;... πως τον ΛΟΚατζή άμα θες τον κάνεις μαζορέτα, που και στριφογυρνά το όπλο και βηματίζει στον ρυθμό... αστεία πράματα.

Ολα αυτά τα ΛΟΚ-ΟΥΚ-ΠΟΥΚ...-ΚΔΟΑ μού φαίνονται πολύ γελοία όταν βολτάρουν καμαρωτά στην Πανεπιστημίου. Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου η φωνή του εκφωνητή της ΥΕΝΕΔ να τσαμπουκαλεύεται με τον επίδοξο εισβολέα που θα δει τα μούσκουλα και όχι να τολμήσει... αλλά ούτε να του περάσει από το νου. Η έννοια της μαθητικής παρέλασης μου προκαλεί ανατριχίλα. Με υποχρέωσαν να παρελάσω επί χούντας, και ποτέ δεν το αποδέχτηκα, αλλά που υποχρέωσαν την κόρη μου να παρελάσει το 2000, ποτέ δεν το κατάλαβα. Τη στιγμή μάλιστα που "υπερπατριώτες" απαγορεύουν σε άριστους "μετέχοντες της ελληνικής παιδείας" να παρελάσουν. Φαίνεται πως η Ελλάδα σήμερα μπορεί να μην είναι περήφανη για τα μυαλά που τρέφει και γαλουχεί, αλλά είναι περήφανη για τα μπούτια που την περπατούν και την παρελαύνουν».

Ζωγράφος

Ἀρθρο από www.enet.gr

Συνέδριο στο Σικάγο για την ελληνική γλώσσα




Το 9o Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Γλωσσολογίας με θέμα: «Διαχρονική πορεία της ελληνικής γλώσσας, προσεγγίσεις στη μελέτη και ανάλυσή της», πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου από τις 29 έως τις 31 Οκτωβρίου 2009, υπό την αιγίδα της «Διεθνούς Εταιρείας Ελληνικής Γλωσσολογίας» (International Society for Greek Linguistics) και της «Μεσοδυτικής Επιτροπής για τη Σύγχρονη Ελληνική Γλωσσολογία» (Midwest Committee for Modern Greek Linguistics).

Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της οργανωτικής επιτροπής, η ελληνική γλώσσα, μία από τις αρχαιότερες γλώσσες με αδιάλειπτη ιστορική παρουσία περίπου από τον 14ο αιώνα πΧ μέχρι σήμερα, αποτελεί πάντοτε ένα ζωτικό εργαστήριο για τη μελέτη της γλωσσικής αλλαγής. Το πρόσφατο ενδιαφέρον σε άλλες πτυχές της γλωσσικής ανάλυσης, εξετάζοντας την γλώσσα ως ένα συγχρονικό σύστημα αλληλοσχετιζόμενων στοιχείων ήχου, μορφής και νοήματος στο πλαίσιο της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας, άνοιξε νέες διαστάσεις στη μελέτη της ελληνικής γλώσσας.

Στη συνέχεια, επισημαίνεται ότι από κάθε άποψη, η συμβολή της γλωσσολογικής εξέτασης της ελληνικής γλώσσας υπήρξε σημαντική στη γενική γνώση της λειτουργίας της γλώσσας.

Το Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Γλωσσολογίας διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια από το 1993 και φέτος, είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται στη Βόρεια Αμερική και ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για να παρουσιασθούν εργασίες στην ελληνική γλώσσα από μελετητές αμερικανών ιδρυμάτων, καθώς και συναδέλφων από την Ευρώπη και άλλες περιοχές, όπως τονίζεται.

Το πρόγραμμα του περιλάμβανε την παρουσίαση εκατό διατριβών, καθώς και συνεδρίες εισηγήσεων διακεκριμένων ακαδημαϊκών, καλύπτοντας θέματα Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας, Υπολογιστικής Γλωσσολογίας (computational), Γλωσσολογίας Σωμάτων Κειμένων, Συνομιλιακή Ανάλυση, Διαλεκτολογία, Ιστορική Γλωσσολογία, Περιγραφή Γλώσσας, Μορφολογία, Νευρογλωσσολογία, Φωνητική, Φωνολογία, Πραγματολογία, Ψυχογλωσσολογία, Σημασιολογία, Κοινωνιογλωσσολογία, και Συντακτικό.

Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας.

Την οργανωτική επιτροπή απάρτιζαν οι πανεπιστημιακοί Αναστασία Γιαννακίδου, Μπράϊαν Τζόζεφ (Brian Joseph), Τζέισον Μέρτσαντ (Jason Merchant), Πιέτρο Μπορτόουν (Pietro Bortone) και Μαρίνα Τερκουράφη. Στο πλαίσιο του συνεδρίου, διοργανώθηκαν κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Ινστιτούτο Εγγύς Ανατολής του Πανεπιστημίου του Σικάγου (Oriental Institute of the University of Chicago) και στο Ελληνικό Μουσείο του Σικάγου (Hellenic Museum of Chicago).
Άρθρο από την www.kathimerini.gr

Βρέθηκε ο αρχαιότερος ιστός αράχνης 140 εκατομμυρίων ετών


Ένας ιστός αράχνης, εγκλωβισμένος σε ένα κομμάτι κεχριμπαριού, που βρέθηκε από δύο αδέλφια ερασιτέχνες παλαιοντολόγους σε μια παραλία του ανατολικού Σάσεξ στη Βρετανία, πέρυσι το Δεκέμβριο, είναι, όπως επιβεβαίωσαν οι επιστήμονες, ο αρχαιότερος που έχει ποτέ βρεθεί στον κόσμο, καθώς χρονολογείται πριν από 140 εκατ. χρόνια περίπου, σε μια εποχή δηλαδή που ακόμα στη Γη κυριαρχούσαν οι δεινόσαυροι

Ο ιστός είχε δημιουργηθεί από έναν πρόγονο των σύγχρονων αραχνών, σύμφωνα με τους ερευνητές του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, υπό τον καθηγητή παλαιοβιολογίας Μάρτιν Μπρέζιερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Γεωλογικής Εταιρίας (Journal of Geological Society), όπως ανέφεραν οι «Τάιμς του Λονδίνου».

Μέσα στο κεχριμπάρι διατηρήθηκαν ακόμα και οι μικροσκοπικές κολλώδεις σταγόνες που οι αράχνες άφηναν πάνω στον ιστό τους, για να παγιδεύουν καλύτερα τα θύματά τους. Οι διατηρημένες κλωστές του απολιθωμένου ιστού έχουν μήκος ένα χιλιοστό η κάθε μία και είναι ενωμένες μεταξύ τους.

Το κεχριμπάρι που ανακαλύφθηκε (ένα από αρχαιότερα κεχριμπάρια που έχουν ποτέ ανακαλυφθεί με κάποιο απολίθωμα στο εσωτερικό τους), περιέχει επίσης φυτική ύλη, περιττώματα εντόμων και αρχαία μικρόβια, μεταξύ αυτών μερικά από τα αρχαιότερα ακτινοβακτήρια που έχουν ποτέ βρεθεί.

Ο ιστός μελετήθηκε με μια νέα τεχνική μικροσκοπίου, κατά την οποία το κεχριμπάρι αναλύθηκε από 40 διαφορετικές γωνίες και στη συνέχεια ανακατασκευάστηκε ψηφιακά σε υπολογιστή. Η ανάλυση, μεταξύ άλλων, έδειξε ότι οι αράχνες πριν από 140 εκατ. χρόνια τρέφονταν με τους προγόνους των μυγών, των σκόρων και των μελισσών.

Άρθρο από www.enet.gr

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Πότε ο άνθρωπος άρχισε να παίζει μουσική;


To 1996 δύο ομάδες αρχαιολόγων ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν σε οικισμούς των Νεάντερταλ (στη Σλοβενία και στην Κοιλάδα Νεάντερ της Γερμανίας) θραύσματα αντικειμένων σε σχήμα αυλού.

Κοκάλινα και τα δύο (το ένα είναι φτιαγμένο από το μηριαίο οστό μιας αρκούδας και το άλλο από δόντι μαστόδοντα), φέρουν σειρές από τρύπες σε διαστήματα που επιτρέπουν την παραγωγή μουσικών ήχων. Αν επιβεβαιωθεί η θεωρία ότι είναι τα πρώτα μουσικά όργανα, αυτό θα σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίζει μουσική εδώ και τουλάχιστον 50.000 χρόνια.


(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)

Το πρώτο ρομπότ



Την πατέντα για το πρώτο ρομπότ στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού θα μπορούσε να διεκδικήσει επάξια ο Ήρων, μηχανικός από την Αλεξάνδρεια, που έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ.
Κατασκεύασε ένα τρίτροχο όχημα το οποίο ήταν αυτοκινούμενο, χάρη σε ένα πρωτόλειο πλην πρωτοποριακό για την εποχή του «λογισμικό». Η λειτουργία του μηχανήματος; Να ψυχαγωγεί τα πλήθη με τις... θαυματουργές ικανότητές του.

(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)

Γιατί η πίτσα είναι στρογγυλή;


Ο πρόγονος της πίτσας γεννήθηκε στην αρχαία Αίγυπτο, όπου ανακαλύφθηκε το ζύμωμα του ψωμιού. Ήταν ένα είδος στρογγυλής πίτας που στο σχήμα και στο χρώμα θύμιζε τον ηλιακό δίσκο. Ψηνόταν σε πυρωμένες πέτρες κι αργότερα στο φούρνο.

Και οι Έλληνες έτρωγαν ένα είδος στρογγυλής πίτσας που αποκαλούσαν μάζα, ενώ οι Ρωμαίοι μαγείρευαν πίτες ζυμαρικών που ονόμαζαν πλακέντα και όφα. Η τελευταία παρασκευαζόταν από κριθάρι και νερό. Στις θρησκευτικές τελετές των πρώτων χριστιανικών χρόνων χρησιμοποιούνταν άζυμα ψωμιά σε κυκλικό σχήμα.

Γύρω στο έτος 1000 άρχισαν να μιλούν για picea (ψωμί λεπτό και στρογγυλό, αρτυσμένο με λάδι ή λαρδί και βότανα). Λίγο αργότερα η λέξη picea έγινε πίτσα, αλλά το σημερινό κλασικό σχήμα της το οφείλουμε στους φουρνάρηδες της Νάπολης του 18ου και 19ου αιώνα καθώς και στην εισαγωγή της ντομάτας από την Αμερική.

Η στρογγυλή φόρμα με τα χοντρά και ανασηκωμένα άκρα επέτρεπε στην πίτσα να διπλώνεται σε τρίγωνο για να συγκρατεί τη στρώση της ντομάτας και να διατηρείται ζεστή, ώστε να την τρώει κάποιος στο δρόμο.

(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)

Το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης


Ο περίφημος πάπυρος του Δερβενίου θεωρείται το αρχαιότερο βιβλίο της Ευρώπης.
Πρόκειται για τον γνωστό, από το Φεβρουάριο του 1962, πάπυρο με ορφικό κείμενο, που βρέθηκε καμένος στον κιβωτιόσχημο τάφο του Δερβενίου (στον ίδιο όπου βρέθηκε ο εντυπωσιακός χάλκινος κρατήρας με την τέφρα του νεκρού, ένα χρυσό στεφάνι και άλλα σκεύη). Ο πάπυρος πρέπει να γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα (πριν από το θάνατο και την καύση του νεκρού που προσδιορίζεται στα 340 π.Χ.). Το κείμενο του παπύρου αποτελεί μια φιλοσοφική πραγματεία δοκιμιακής σχεδόν μορφής, ένα σχόλιο για ένα ορφικό ποίημα του 5ου αιώνα π.Χ.

(Από τη σύγχρονη επικαιρότητα)
Related Posts with Thumbnails