Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 133ο

Γι' αυτό η Εκκλησία μας στην ιερή της υμνολογία μας τονίζει ότι τα ιερά γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας τελούνται στο κάθε "σήμερα". Για παράδειγμα: Τα Χριστούγεννα ψάλλουμε: "Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου". Μα πώς "σήμερα"; Ο Χριστός γεννήθηκε πριν δυο χιλιάδες χρόνια. "Σήμερα", λέει η Εκκλησία. Τα Θεοφάνεια ψάλλουμε: "Σήμερον ὁ Ἰορδάνης....". Μα πώς ''σήμερα"; Πέρασαν τόσα χρόνια. Τη Μεγάλη Παρασκευή πάλι: "Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου....". Και το Πάσχα: "Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει". Πριν από τη θεία κοινωνία: "Τού δείπνου σου, τοῦ μυστικοῦ, σήμερον Υἱέ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε". 

Πώς γίνονται όλα αυτά "σήμερα"; Με το μυαλό μας; Με τη φαντασία μας; Όχι. Ή ο Θεός φέρνει τα γεγονότα αυτά μπροστά μας, τα προεκτείνει χρονικά σε μας ή μεταφέρει εμάς στον χρόνο των γεγονότων. Ο Θεός μέσα στην Εκκλησία ενώνει τον χρόνο της γης και του ουρανού. Καταργεί μυστηριακά τον χρόνο και μας μεταφέρει στα τελούμενα. 

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Στη Μεταμόρφωση του Χριστού συναντώνται πρόσωπα από διαφορετικούς χρόνους και χώρους. Οι τρεις μαθητές από τον χρόνο και τον χώρο της γης, ο προφήτης Μωυσής από τον χώρο και τον χρόνο του Άδη, ο προφήτης Ηλίας από τον χώρο και τον χρόνο του ουρανού. Και ο ίδιος ο Κύριος ως άνθρωπος από τον ανθρώπινο χώρο και χρόνο, αλλά ως Θεός άχρονος και αχώρητος από την αιωνιότητα. 

Γι' αυτό και εξάγει τους δυο Προφήτες από τον χώρο και τον χρόνο τους και τους εισάγει στο μυστήριο της Μεταμορφώσεώς του. Έτσι στη Μεταμόρφωση συναντώνται τρεις διαφορετικοί χρόνοι με την αιωνιότητα. 

Γίνονται όλοι οι άνθρωποι σύγχρονοι μεταξύ τους, γιατί ανάμεσά τους είναι ο υπέρχρονος Χριστός. Αυτή όμως τη συνάντηση και την έξοδο από τον χρόνο και τον χώρο μπορούμε να την ζήσουμε και εμείς μυστηριακώς σε κάθε Λειτουργία. Αυτή την έξοδο από τον χρόνο και την είσοδο στο "παρόν" του Θεού, μπορεί να τη ζήσει ο αγιασμένος πιστός που είναι ενωμένος με την άκτιστη Θεία Χάρι. Όσο λοιπόν περισσότερο πλησιάζουμε τον Θεό και γινόμαστε δοχεία δεκτικά της Χάριτός του, όσο περισσότερο επιδιώκουμε την κάθαρσή μας, τον αγιασμό μας και την ένωσή μας με τον αιώνιο Θεό, τόσο περισσότερο μπορούμε να βιώνουμε την έξοδό μας από τον χώρο και  τον χρόνο της εγκοσμιότητος και την είσοδό μας στο παρόν του Θεού, στον ουρανό, στη Βασιλεία Του. 

Για να πραγματοποιηθεί η είσοδός μας στην ζωή του Θεού, πρέπει να προηγηθεί μια έξοδος: η έξοδος από το παρόν, η έξοδος από καθετί που μας σκλαβώνει στην γη, η έξοδός μας από καθετί το αμαρτωλό. Εάν είμαστε εγκλωβισμένοι στα εγκόσμια, στα αμαρτωλά, δεν μπορούμε να βιώσουμε τα άγια, τα ουράνια. Για να ζήσουμε τη Θεία Λατρεία, θα πρέπει να πλησιάσουμε με ψυχές καθαρές, ειρηνικές. Έχοντας συνδιαλλαγεί με τους αδελφούς μας. Απαλλαγμένοι από μέριμνες και πάθη. Αφού συντελεσθεί αυτή η έξοδος, ακολουθεί η είσοδος. Είσοδος στη ζωή του Θεού. Αλλά για να συντελεσθεί η είσοδός μας στην πνευματική σφαίρα, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις: 

α) Να ετοιμάσουμε την καρδιά μας: Για να εισέλθουμε στη ζωή του Θεού, πρέπει πρώτα ο Θεός να εισέλθει στη δική μας. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να του δώσουμε χώρο στην καρδιά μας. Να του ετοιμάσουμε τόπο με μετάνοια, προσευχή, μελέτη, περισυλλογή, νηστεία. Να του προσφέρουμε καθαρή την καρδιά μας, για να έλθει μέσα μας. Για να ενωθεί με μας και να μας εισαγάγει στην αιωνιότητα. Να μη ζούμε πλέον εμείς, αλλά να ζει μέσα μας ο Ίδιος. Αυτός να κυριεύει την ψυχή μας και να την κάνει ένα κομμάτι του Παραδείσου. 

β) Να συμμετέχουμε με συναίσθηση: Να μη συνηθίζουμε την συμμετοχή μας στη λατρεία του Θεού. Αλλά να συμμετέχουμε ολόψυχα στα τελούμενα. Να έχουμε επίγνωση ότι βρισκόμαστε ενώπιον του Κυρίου! να σκεπτόμαστε διαρκώς ότι γύρω μας βρίσκονται Άγγελοι και Άγιοι. Κι αυτό να μας συγκλονίζει και να μας κρατά διαρκώς σε εσωτερική συνοχή. 

"Είμαστε στην εκκλησία πολλοί, αλλά λίγοι είναι αυτοί που προσεύχονται. Κι από αυτούς που προσεύχονται, άλλοι είναι ζαλισμένοι, άλλοι χασμουριούνται, άλλοι στριφογυρίζουν κι ανυπομονούν πότε θα τελειώσει η ψαλμωδία, πότε θα φύγουν από την εκκλησία, λες και πρόκειται να φύγουν από φυλακή", λέει ο Μέγας Βασίλειος. Να προσευχόμαστε λοιπόν στην εκκλησία με συναίσθηση, να καίει η καρδιά μας από αγάπη για τον Θεό. Να γεμίζει η ψυχή μας με τη Χάρι του ουρανού και τελικά να φεύγουμε από τον ναό αλλαγμένοι, να αστράφτει το βλέμμα μας. 

Κι αν έτσι πηγαίνουμε στην εκκλησία, θα γευόμαστε κι εμείς αυτό που βιώνουν και οι Άγιοι. Θα ζούμε μαζί με Αγγέλους, με Αγίους, με τον Χριστό μας, με την Παναγιά μας. Και δεν θα βαριόμαστε στην εκκλησία. Αντίθετα θα λέμε: αχ, να μην τελείωνε! Κι όλο το Σαββατόβραδο θα λέμε: αχ, πότε θα ξημερώσει, να' ρθει η ώρα η ευλογημένη να πάω στο σπίτι του Θεού, να ζήσω τον Παράδεισο.... Μετά τον εκκλησιασμό, λέει ο ιερός Χρυσόστομος: 

"Κι αν ακόμη βγεις από την ιερή σύναξη χωρίς να πεις τίποτα, θα βλέπουν οι άλλοι στην εμφάνισή σου και στο βλέμμα σου και στη φωνή σου και στο βάδισμά σου και σε όλη σου τη σεμνότητα, το κέρδος που αποκόμισες από τον ναό.... σαν να κατεβαίνεις από τους ίδιους τους ουρανούς. Δίδαξε όσους δεν εκκλησιάζονται ότι έψαλες μαζί με τους αγγέλους, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι συναντήθηκες με τον Χριστό, μίλησες μαζί του". 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Δεκέμβριος!