Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 129ο

Εισερχόμαστε (στον ναό) με την πίστη ότι ο χώρος είναι ιερός και ότι εκεί η παρουσία του Κυρίου γίνεται αισθητότερη. Αλλά και με ευλάβεια και φόβο Θεού! Οι Άγιοι όταν έμπαιναν στην εκκλησία και μόνο που πλησίαζαν στην αυλή του ναού αισθάνονταν δέος και βίωναν ουράνιες καταστάσεις. Εμείς βέβαια δεν τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Δεν κατανοούμε ότι, όταν εκκλησιαζόμαστε, εισερχόμαστε στον ουρανό, ανεβαίνουμε στον θρόνο του Θεού. 

Όταν γιορτάζει κάποιος φίλος μας και πάμε στο σπίτι του, χτυπάμε την πόρτα κι ο φίλος μας βγαίνει στην είσοδο να μας καλωσορίσει. Έτσι γίνεται και στους ναούς μας. Αοράτως μας καλωσορίζουν οι άγιοι Άγγελοι και οι Άγιοι, ιδιαιτέρως μάλιστα εκείνοι που γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Όταν πάμε σε μια γιορτή τι κρατάμε στα χέρια μας; Τα δώρα μας. Έτσι και στους ναούς μας προσφέρουμε το δώρο μας στον Θεό. Ποιο δώρο κρατάμε; Ένα κεράκι. Το κεράκι, θα πείτε, είναι δώρο στον Θεό; Το κεράκι δεν είναι το δώρο, αλλά συμβολίζει το δώρο. Ποιο δώρο;

Στον ναό προσφέρουμε ως δώρο τον εαυτό μας. Αυτή είναι η πραγματική προσφορά που δίνουμε στην Εκκλησία κι όχι το κεράκι μας. Το κεράκι μας είναι ένα σύμβολο. Είναι σαν να λέμε στον Χριστό μας: "Κύριέ μου, όπως λιώνει το κεράκι και φωτίζει, έτσι να λιώνει και η καρδιά μου από αγάπη για σένα. Όλη η ζωή μου μια φωτιά να είναι, ένα λιώσιμο, ένα δόσιμο να λιώνω για σένα, για να φωτίζω". Επιπλέον, για να ανάψουμε το σβησμένο κερί μας, πρέπει να πάρουμε φλόγα από τη φλόγα των άλλων κεριών και το πρώτο κερί παίρνει τη φλόγα του από το ακοίμητο καντήλι της Αγίας Τράπεζας. 

Αυτό μας υποδηλώνει ότι για να έχουμε φλόγα μέσα στην ψυχή μας, πρέπει να "ανάψουμε" τη λαμπάδα της ψυχής μας από το φως του Θεού. Και να ζούμε μέσα σ' αυτό το φως του Αγίου Πνεύματος,  που πήραμε με τη Βάπτισή μας. Κι όπως ανάβει το κεράκι μας και φεγγοβολά, έτσι και στην ψυχή μας πρέπει να ακτινοβολεί το φως του Χριστού και να κατακαίει κάθε κακία και πάθος που έχουμε μέσα μας. Και όπως το κερί για να φωτίζει, λιώνει, καίγεται, χάνεται, έτσι κι εμείς, για να φωτίζουμε γύρω μας, πρέπει να λιώνουμε από αγάπη για τον Θεό και να θυσιαζόμαστε για τους αδελφούς μας, Έτσι θα ακτινοβολεί το φως του Θεού και γύρω μας, στη ζωή μας και στην κοινωνία μας. 

Το φως των κεριών συμβολίζει ακόμα και το φως των Αγίων. Γι' αυτό και στα μοναστήρια που έχουν ακόμη πολυελαίους με κεριά, στις Ιερές Ακολουθίες, κουνούν τους πολυελαίους, για να φανερώσουν ότι κι οι Άγιοι γιορτάζουν και συγχορεύουν μαζί μας. Μερικές ευλαβικές κυρίες δίνουν τον Θεό ένα πολύ ανώτερο δώρο με το να ζυμώνουν πρόσφορα. Βέβαια δεν μπορεί οποιαδήποτε νοικοκυρά να ζυμώσει πρόσφορο. πρέπει να έχει ευλογία από τον Πνευματικό της, που την παρέχει όταν υπάρχουν οι ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις. Δυστυχώς όμως, στις μέρες μας, τέτοιες νοικοκυρές όλο και περισσότερο σπανίζουν, και οι ιερείς αναγκάζονται να χρησιμοποιούν πρόσφορα από τον φούρνο. Το πρόσφορο όμως πρέπει να είναι ζυμωμένο με προσευχή, κι όχι αγορασμένο. 

Η νοικοκυρά λοιπόν που θα ζυμώσει το πρόσφορο, αφού πάρει ευλογία από τον Πνευματικό της, με καθαρά χέρια, με καθαρό σώμα και καθαρή καρδιά, θα προσευχηθεί, θα ανάψει το καντηλάκι, θα ανάψει το θυμίαμα και θα ζυμώσει το πρόσφορο λέγοντας διάφορες προσευχές, για να ευλογήσει ο Θεός το έργο της. Και τα σκεύη που θα χρησιμοποιήσει πρέπει να είναι καθαρά και να τα έχει αποκλειστικά γι' αυτή τη διακονία. 

Το πρόσφορο αυτό, θα το πάει στον ναό, τυλιγμένο σε μια καθαρή πετσέτα, μαζί με κάποια ονόματα ζωντανών και κεκοιμημένων, για να τα μνημονεύσει ο ιερέας στον Όρθρο. Είναι καλύτερο να πάει το πρόσφορο στον ναό, αν είναι δυνατόν, από το Σάββατο στον εσπερινό κι όχι την Κυριακή το πρωί, για να το έχει ο ιερέας έγκαιρα , ώστε την άλλη μέρα, πρωί-πρωί να το ετοιμάσει. Και θα αξιωθεί να δωρίσει στον Θεό ένα πρόσφορο, από το οποίο ο ιερέας θα ξεχωρίσει το μέρος εκείνο που θα γίνει σώμα Χριστού. 

Το υπόλοιπο πρόσφορο θα κοπεί στη συνέχεια για αντίδωρο, το οποίο θα προσφέρει ο ιερέας στους πιστούς στο τέλος της θείας Λειτουργίας, ως ευλογία σ' αυτούς που για κάποιον λόγο δεν έλαβαν το "Δώρο", δηλαδή τη θεία Κοινωνία. Το αντίδωρο οι πιστοί πρέπει να το τρώνε νηστικοί και να το παίρνουν από το χέρι του ιερέως, για να δέχονται και την ευλογία του. Σε κάθε θεία Λειτουργία ο ιερέας δέχεται γι' αυτήν που ζύμωσε το πρόσφορο, για όσα ονόματα έδωσε να μνημονευθούν και για τους σκοπούς που τα πρόσφερε, αλλά και γι' αυτούς που τα έφεραν στον ναό. 

Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ' αυτό; Να λοιπόν ένα άλλο δώρο που κάνουμε στον Θεό. Ουσιαστικά του δίνουμε τον άρτο που θα μεταβληθεί στο τίμιο Σώμα Του. Ας δούμε λοιπόν τα μέρη του ναού. Το πρώτο τμήμα του ναού, ο νάρθηκας συμβολίζει τη γη. Είναι ο προθάλαμος του ουρανού. Είναι ο "τόπος της εξορίας" του ανθρώπου και "ο δρόμος της επιστροφής" στον χαμένο παράδεισο. Γι' αυτό και στους τοίχους του νάρθηκα βλέπουμε συνήθως αγιογραφίες από την εξορία του Αδάμ, αλλά και από τον Παράδεισο και τη Δευτέρα Παρουσία. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!