Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 124ο

Μέσα στην εμπειρία των αγίων ασκητών υπάρχει και η λεγόμενη νοερά ή καρδιακή προσευχή. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι "σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, νοερή ή καρδιακή προσευχή είναι η προσευχή που κάνει ο άνθρωπος χωρίς να μιλά με το στόμα, αλλά μόνο με τον ενδιάθετο λόγο, της καρδιάς, λέγοντας αυτή τη σύντομη και μονολόγιστη προσευχή: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με". Στην εποχή μας πολλοί πιστοί προσεύχονται με την προσευχή αυτή, καθώς είναι σύντομη και μπορεί να λέγεται παντού. Κι επειδή οι σημερινές συνθήκες περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας και γεμίζουν τον νου με πολλές μέριμνες, η μονολόγιστη είναι πολύ βοηθητική, ιδιαιτέρως για τις ώρες που ο νους δεν μπορεί να πει τίποτε άλλο. 

Με την προσευχή αυτή, εξηγεί ο άγιος Νικόδημος, "ο νους συμμαζεύεται πιο εύκολα, ενώ στις άλλες προσευχές, τις εκτενέστερες, ο νους εύκολα διασκορπίζεται". Η νοερά προσευχή για πρακτικούς λόγους γίνεται από τους μοναχούς συνήθως με το κομποσχοίνι. Ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι "το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι άγιοι Πατέρες μας. Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι.... Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη. Είναι το όπλο του μοναχού και οι κόμποι είναι σφαίρες που θερίζουν τους δαίμονες". Βοηθητικό είναι και για μας το κομποσχοινάκι, αρκεί να μην το χρησιμοποιούμε επιδεικτικά, όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο, αλλά διακριτικά. 

Η προσευχή είναι αρχικά μια κραυγή στα τυφλά. Γιατί τον Θεό δεν τον βλέπεις, δεν τον αγγίζεις, δεν τον ακούς. Γι' αυτό και η προσευχή, στα πρώτα τουλάχιστον στάδια της πνευματικής ζωής, δεν είναι απόλαυση, είναι αγώνας και κόπος. Κι έτσι συχνά νιώθεις στην προσευχή σου κουρασμένος, ψυχρός, κυριαρχημένος από άλλα ενδιαφέροντα και αιχμαλωτισμένος από τα πάθη σου. Όταν όμως ο Θεός νεκρώσει μέσα σου τα πάθη και αγαπήσεις αληθινά τον Θεό, τότε η προσευχή σου γίνεται απόλαυση και χαρά. Και τότε δεν θα θέλέις να σταματήσεις ποτέ την προσευχή σου. 

Μέχρι να φθάσεις όμως σ' αυτό το σημείο ιδρώνεις, ματώνεις, πονάς. Η προσευχή σου στην αρχή δεν είναι διάλογος με τον Θεό, αλλά κραυγές. Μόνο εσύ μιλάς και φωνάζεις. Επειδή τον Θεό δεν τον βλέπεις, δεν τον ακούς. Κραυγάζεις εσωτερικά όπως ο Μωυσής, όταν βρισκόταν μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα με τους Ισραηλίτες κι από πίσω τους έρχονταν οι Αιγύπτιοι να τους εξολοθρεύσουν. Ήταν τότε που ο Θεός είπε στον Μωυσή: "Τί βοᾶς πρός με;". Πώς μου φωνάζεις έτσι, σε άκουσα. Αφού λοιπόν προχωρήσεις πνευματικά, σιγά σιγά αρχίζεις να νιώθεις την παρουσία του Θεού δίπλα σου. Αρχίζεις να Τον αισθάνεσαι εσωτερικά. 

Λέει σχετικά ο άγιος Παΐσιος: "Να προσπαθήσεις να αισθάνεσαι πάντοτε την παρουσία του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων και να κινείσαι σαν να είναι παρόντες. Γιατί πράγματι είναι παρόντες, άσχετα αν εμείς δεν τους βλέπουμε με τα σωματικά μάτια". Και εξηγεί ότι αυτός που κατορθώνει να έχει συνέχεια τον νου του στον Θεό, σιγά-σιγά αυτό θα γίνει κατάσταση μέσα του. Όταν λοιπόν αισθάνεσαι μέσα σου ότι ο Χριστός είναι δίπλα σου, αυτό σου μεταγγίζει μια χαρά απερίγραπτη. Κι όσο περισσότερο νιώθεις την αγάπη του Θεού μέσα σου, τόσο και θερμαίνεται η ψυχή σου και πλημμυρίζει από χαρά. 

Η Χάρις του Θεού σε μεταμορφώνει μέρα με την ημέρα και σου χαρίζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος: αγάπη, χαρά, ειρήνη, πίστη, καλοσύνη, εγκράτεια. Φωτίζει τον νου σου, σε ενθουσιάζει και σε κάνει να έχεις άγιες επιθυμίες. Σου εμπνέει μια ζωή ουράνια. Τι νιώθουν στην προσευχή τους οι Άγιοι, που ζουν μέσα στη Χάρι του Θεού; Ο προφήτης Ηλίας, για παράδειγμα, πριν νιώσει την παρουσία της Χάριτος του Θεού δίπλα του, έζησε γύρω του έναν δυνατό σεισμό, που τον συγκλόνισε. 

Και η φωτιά που κατέκαψε τα πάντα γύρω του ήταν μια εμπειρία που πυρπόλησε την ψυχή του και τον προετοίμασε να νιώσει το πέρασμα του Θεού. Και αισθάνθηκε το πέρασμα του Θεού σαν μια φωνή "αὔρας λεπτῆς", σαν μια ουράνια δροσιά, ένα λεπτό ουράνιο φύσημα του ανέμου που τον τύλιξε και γέμισε την καρδιά του με άπειρη χαρά. Οι Άγιοι, που ζουν τέτοιες καταστάσεις, νιώθουν μια εσωτερική φωτιά να θερμαίνει την καρδιά τους και να ανεβάζει τον νου τους στα ουράνια. 

Και σταδιακά ανυψώνονται πάνω από τις καταστάσεις του κόσμου αυτού. Βέβαια εμείς οι τιποτένιοι και αμαρτωλοί δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε όλα αυτά. Ωστόσο κάποιες φορές ο Θεός μέσα στην αγάπη Του επιτρέπει σε κάποιους ανθρώπους να νιώσουν και αισθητά την παρουσία Του, για να γλυκαθεί η καρδιά τους, να θερμανθεί η αγάπη τους γι' Αυτόν. Σε μια ώρα ιερή νιώθεις μια δροσιά στην ψυχή σου, μια αίσθηση ότι είναι ο Θεός δίπλα σου. Και λες: μα τώρα εγώ δεν αξίζω αυτή την εμπειρία. Σου τη χαρίζει όμως ο Θεός όχι γιατί το αξίζεις, αλλά γιατί σ' αγαπάει!

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!