Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 122ο

Πριν ξεκινήσουμε την προσευχή μας θα μπορούσαμε να ανάψουμε ένα κεράκι μπροστά στο εικονοστάσι, στις εικόνες του Κυρίου, της Θεοτόκου, των Αγίων μας. Έχοντας μπροστά μας τις ιερές εικόνες, έρχονται στη σκέψη μας η ζωή, τα θαύματα, τα μαρτύρια των Αγίων αυτών. Κι εμείς νιώθουμε ότι οι Άγιοι μας ακούνε, μας βλέπουν και πρεσβεύουν για μας. Ακούνε τις προσευχές μας, μεταφέρουν τα αιτήματά μας στον Θεό και Του ζητούν να τα εκπληρώσει. 

Και το κεράκι που ανάβουμε μπροστά στις εικόνες των Αγίων μας, υποδηλώνει ότι για να έχουμε φλόγα μέσα στην ψυχή μας, πρέπει να "ανάψουμε" τη λαμπάδα της ψυχής από το φως του Θεού. Και όπως ανάβει το κεράκι μας και φεγγοβολά, έτσι και μέσα μας πρέπει να ακτινοβολεί το φως του Χριστού και να κατακαίει κάθε μας κακία και πάθος. Τέλος, μπορούμε να ανάβουμε και ένα θυμιατήρι και να προσφέρουμε στον Θεό μαζί με τις προσευχές μας το θυμίαμα της καρδιάς μας. Αυτό συμβολίζει την ανάταση του νου και της καρδιάς στον ουρανό. Την αγνή προσφορά της λατρείας και ικεσίας μας. 

Ο άγιος Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην εικόνα της. "Πώς να πάω με άδεια χέρια να την παρακαλέσω", έλεγε. Προσευχόμαστε συνήθως όρθιοι ή γονατιστοί, στραμμένοι προς την Ανατολή, με τα χέρια σταυρωμένα. "Όταν προσεύχεσαι, μπορείς να είσαι όρθιος, για να δείξεις έτσι ότι τρέχεις προς τον Θεό, να δείξεις τη φορά σου προς τον Θεό, την αγωνία σου. Μπορεί όμως και να είσαι και γονατιστός, για να εκφράσεις τα χάλια σου, ότι είσαι ανάξιος. 

Μπορεί να πέσεις και μπρούμυτα, για να δείξεις ότι είσαι αποτυχημένος, συντετριμμένος. Μπορεί να περπατάς στο δωμάτιο, να μιλάς μόνος σου και να μοιάζεις με τρελό, σαν να παραμιλάς, για να ξεπεράσεις τον κόπο σου (Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)". Τι είναι οι μετάνοιες; Είναι μια άσκηση μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας μας, που έχει τις ρίζες της στην προσευχή που έκανε ο Κύριος στον κήπο της Γεθσημανή. Τότε ο Κύριος έπεσε με το πρόσωπό Του κάτω στο έδαφος και προσευχόταν  "μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων". 

Οι μοναχοί και πολλοί πιστοί προσεύχονται, κάνοντας μετάνοιες με τον εξής τρόπο: Κάνουν τον σταυρό τους και μετά γονατίζουν αγγίζοντας τη γη με το πρόσωπό τους και μετά πάλι σηκώνονται όρθιοι  και ξαναγονατίζουν πολλές φορές, με την ψυχή τους να αναστενάζει και να λέει ένα καρδιακό "Κύριε ελέησον...". Σε όλες τις προσευχές μας και στις ιερές Ακολουθίες, αλλά και σε άλλες στιγμές της ζωής μας, οι πιστοί κάνουμε το σημείο του σταυρού. 

"Το σημείο αυτό είναι η σφραγίδα των πιστών και φόβος των δαιμόνων (Κύριλλος Ιεροσολύμων)". Η ευλαβική αυτή συνήθεια υπήρχε στην Εκκλησία από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Ήδη από τον 2ο αιώνα ο ομολογητής Τερτυλλιανός γράφει: "Όπου κι αν πας, κι όταν τρως, κι όταν πέφτεις στο κρεβάτι... να κάνεις στο μέτωπό σου το σημείο του σταυρού". Κι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: "Να μαθαίνετε τα παιδιά σας από πολύ μικρά να κάνουν τον σταυρό τους. Και προτού να τον μάθουν εκείνα να τον κάνουν με το χέρι τους, να κάνετε εσείς επάνω τους το σημείο του Σταυρού". Το σημείο του Σταυρού όμως πρέπει να το κάνουμε σωστά, χωρίς βιασύνη και προχειρότητα. Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας την πίστη μας στον ένα Θεό, που έχει τρία πρόσωπα. 

Τα άλλα δυο δάκτυλα που ακουμπούν στην παλάμη συμβολίζουν τις δυο φύσεις του Κυρίου μας, τη θεία και την ανθρώπινη. Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, δείχνοντας έτσι ότι αγαπούμε τον Θεό μ' όλη τη σκέψη μας. Έπειτα κατεβάζουμε το χέρι μας στην κοιλιά κι έτσι δηλώνουμε ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλα τα συναισθήματά μας. Τέλος, ανεβάζουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στον δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε δραστηριότητά μας ανήκει σ΄ Εκείνον. 

Σύμφωνα με την εμπειρία των Αγίων, το περιεχόμενο της προσευχής μας πρέπει να έχει τρία στοιχεία. Αρχικά να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε τον Θεό για το μεγαλείο Του και για όλα όσα μας χαρίζει. Στη συνέχεια να Του ζητούμε να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Και τέλος, να Τον ικετεύουμε να εκπληρώσει τα αιτήματα της καρδιάς μας. Η διαίρεση αυτή του περιεχομένου της προσευχής δεν αποτελεί μια σύγχρονη σχολαστική επινόηση, αλλά αποτελεί πατερική παράδοση αιώνων, την οποία συγκεφαλαιώνουν ο Μέγας Βασίλειος κι ο άγιος Ιωάννης της "Κλίμακος". 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ευφρόσυνο, δημιουργικό και με υγεία το νέο σχολικό έτος!