Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 104ο

Η ζωή και το έργο των αγίων Αποστόλων μας δίνει ακριβώς αυτό το μήνυμα-σύνθημα, ότι όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, προκειμένου να κρατηθεί ο πιστός γνήσιος και ακέραιος στην πίστη τη χριστιανική, όσο αρνητικό κι αν είναι το κλίμα, όσο παγωμένες κι αν είναι οι καρδιές των ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ζει και αναστρέφεται, όσο κι αν έχει μπροστά του έναν ή περισσότερους ανθρώπους "ἀπειθοῦντας καί ἀντιλέγοντας (Ησ. ξε, 2)", δε δικαιολογείται απογοήτευση και δειλία. 

Πολύ περισσότερο δεν συγχωρείται η κατάθεση των όπλων και η σιωπή. Η ιστορία της Εκκλησίας μας βεβαιώνει ότι το κακό θα νικηθεί, θα ντροπιαστεί και θα περισταλεί. Η αλήθεια θα λάμψει και η βασιλεία του Θεού θα κυριαρχήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό φαίνεται καθαρά και από την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο.  Στην Κόρινθο ο θείος Απόστολος έφτασε αποφασισμένος να δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό (βλ. Πρ. ιη, 1-11). Και πράγματι μιλά και πείθει "Ἰουδαίους καί Ἕλληνας (στίχος 4)". Όμως οι αντιδράσεις παρουσιάζονται ισχυρές. Ο Παύλος τότε αρχίζει να "συνέχεται τῷ πνεύματι (στίχος 5)". Η κατάσταση γι' αυτόν είναι εξαιρετικά δύσκολη. 

Μπροστά στο αδιέξοδο, μπροστά στη σκληροκαρδία των Κορινθίων και την απροθυμία τους να δεχτούν τον ευαγγελικό λόγο, γεννώνται στην ψυχή του σκέψεις να εγκαταλείψει την πόλη και να πορευθεί σ' άλλους τόπους πιο επιδεκτικούς του θείου κηρύγματος. Τα ασκημένα και φωτισμένα μάτια του δεν μπορούσαν να διακρίνουν ότι σ' αυτήν την πόλη "λαός ἐστι πολύς (στίχος 10)", που θα γινόταν λαός του Κυρίου. 

Τη δύσκολη αυτή ώρα που ο τίμιος εργάτης κάμπτεται, επεμβαίνει ο Κύριος "δι' ὁράματος" και στηρίζει τον δούλο Του με εκείνο το συγκλονιστικό "λάλει καί μή σιωπήσῃς, διότι ἐγώ είμι μετά σοῦ, καί ούδείς ἐπιθήσεταί σοι τοῦ κακῶσαι σε (στίχοι 9-10)". Το αδιέξοδο ξεπεράστηκε. Το θαύμα έγινε. Εκεί που όλα ήταν κατάμαυρα και ολοσκότεινα, φως Χριστού αρχίζει να καταυγάζει τις ψυχές, Μια Εκκλησία όλο ζωντάνια και δυναμισμό αναδύεται μέσααπό την ειδωλολατρική διαφθορά, μέσα από το σάπιο ιουδαϊκό κατεστημένο. 

Μπορεί τα παιδιά μας, οι σύζυγοι, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες να φαίνονται αδιάφοροι, ανεπίδεκτοι, αρνητικοί ή και εχθρκοί απέναντι στην πίστη και την ηθική του Ευαγγελίου. Ο, τι κι αν συμβαίνει, οι πιστοί χριστιανοί, και αυτοί οι ποιμένες και εργάτες της Εκκλησίας, ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στην πόλη, στην πατρίδα μας, στο στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον μας, υπάρχουν ψυχές που περιμένουν το φως του Χριστού, για να ανθίσουν στο χάδι του. 

Ας κρατήσουμε τη φλόγα της πίστης αναμμένη στις δικές μας ψυχές και κοντά τους κάποιες άλλες ψυχές μπορεί να φωτισθούν, να θερμανθούν, να ζωογονηθούν και να σταθεροποιηθούν στην εν Χριστώ ζωή. Τη συγκεφαλαίωσητου όλου πνεύματος της αποστολικής εργασίας, που γίνεται φάρος καθοδηγητικός για μας, βρίσκουμε στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου των "Πράξεων (βλ. Πρ. κη, 1-3)". 

Ο θείος Παύλος, δέσμιος στη Ρώμη για το όνομα και την αγάπη του Κυρίου, φυλακισμένος για δυο ολόκληρα χρόνια, κηρύττει τον Χριστό μέσα από το κελί της φυλακής, παρά τις αμφισβητήσεις των προκρίτων Ιουδαίων της συναγωγής. Κι ενώ εκείνοι αναχωρούν από το κελί του "πολλήν ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς συζήτησιν (στίχος 29)", ο Παύλος "ἀπεδέχετο πάντας τούς εἰσπορευομένους πρός αὐτόν, κηρύσσων τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί διδάσκων τά περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάσης παρρησίας ἀκωλύτως (στίχοι 30-31)". Δεχόταν πρόθυμα και με ευχάριστη διάθεση όλους όσοι πήγαιναν να τον επισκεφθούν. 

Και όχι μόνο τους δεχόταν στο κελί της φυλακής, αλλά και κήρυσσε τη βασιλεία του Θεού, την οποία έδωσε ως κληρονομιά ο Μεσσίας Χριστός στους ανθρώπους, και τους δίδασκε τις αλήθειες που αναφέρονταν στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όλη αυτή την εργασία την έκανε με θάρρος και παρρησία, χωρίς να του παρεμβάλεται απέξω κανένα εμπόδιο. Πόσο βάθος έχουν οι στίχοι αυτοί! Αλλά και πόσο μας ενθαρρύνει το ιερό κείμενο και μας χαράσσει πορεία ζωής και δράσης ως μελών της Εκκλησίας που θέλουν και αγωνίζονται να ζήσουν κατά Θεόν και να καταστήσουν κοινωνούς της χάριτος του Θεού και τους αδελφούς τους, που ζουν στην άγνοια· που κινδυνεύουν από τον καυστικό λίβα της αθεΐας, της απιστίας, της ζωής του κόσμου, ο οποίος "ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται". 

Ο πιστός μαθητής του Χριστού είτε ζει σε χώρα που απολαμβάνει την πολιτική ελευθερία είτε αύριο βρεθεί δέσμιος, φυλακισμένος, κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, αλυσοδεμένος και φρουρούμενος, έχοντας τους πάντες εναντίον του, δεν αποθαρρύνεται, δεν καταθέτει τα όπλα. Πάντα νικά με τη Χάρη του Θεού, διότι στην παντοδυναμία του Θεού Λόγου τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ματαιώσειτα σχέδιά Του και να σβήσει την πίστη από τις καρδιές των ανθρώπων. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα!