Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 103ο

Κάθε πιστός που είναι "ἐπιστολή" που την έγραψε ο Χριστός με διακόνους Του τους αγίους Αποστόλους και τους διαδόχους τους κληρικούς, και ως μέλος της Εκκλησίας έχει αναλάβει να μιλά για λογαριασμό του Κυρίου, όταν αντιμετωπίζει αδιέξοδα στην επιτέλεση του προορισμού του· όταν διαπιστώνει την αδιαφορία, την άρνηση ή την αντίδραση των συνανθρώπων του, ακόμα κι αυτών των οικείων του, στην προσπάθειά του να τους συνδέσει με τον Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής· όταν εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες τον βεβαιώνουν ότι όλα είναι χαμένα, ότι άδικα κοπιάζει· 

όταν ο λογισμός του ψιθυρίζει ότι καρποφορία δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει, δεν έχει παρά να στρέφει το βλέμμα στη ζωή της Εκκλησίας, να μελετά την ιστορία της και να εδραιώνεται στην πίστη για την τελική νίκη του Χριστού, τη συντριβή του κακού και την επικράτηση της αλήθειας και του φωτός στις ψυχές των ανθρώπων. 

Επιπλέον να μελετά τη ζωή και τη δράση των πιστών μελών της Εκκλησίας που τελειώθηκαν "ἐν Κυρίῳ", για να συνεχίζει απτόητος την πορεία του, χωρίς δισταγμούς κι αναστολές, εμπῖστευόμενος την καρποφορία του λόγου και την έκβαση των πραγμάτων σ' Εκείνον, ο Οποίος "πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί είς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν (Α Τιμ. β, 4)". 

Γραμμή πλεύσεως στο σοβαρότατο αυτό θέμα μας χαράσσει κατά πρώτο και κύριο λόγο η Αγία μας Γραφή. Και ειδικότερα το βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων", το ιερό και συνάμα ηρωικό, που και θα πρέπει να αποτελεί εγκόλπιο σε καθημερινή βάση στη ζωή και τη δράση κάθε πιστού, που θέλει να ζήσει "ἐν Χριστῷ" και "διά τόν Χριστόν" και να εργασθεί για τη δόξα του Θεού και την επέκταση της βασιλείας Του στη γη. Στις σελίδες του ιερού αυτού βιβλίου, που αποτελεί τη μόνη θεόπνευστη ιστορία της πρώτης Εκκλησίας, το Πνεύμα το Άγιο μας παρουσιάζει την πρώτη αναμέτρηση της Εκκλησίας με τον άρχοντα του σκότους. Εκεί δίνονται οι πρώτες όντως φονικές μάχες ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. 

Οι άγιοι Απόστολοι αρχίζουν το έργο της μεταστροφής του κόσμου "ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων (Ματθ. ι, 16)". Όλοι γύρω τους είναι όχι απλώς αντίθετοι, αλλά αντίπαλοι με εχθρική διάθεση. Η ειδωλολατρία από τη μια είναι ριζωμένη και κυριαρχεί απ' ἀκρου σε άκρο της γης. Ο ιουδαϊσμός από την άλλη είναι σκληρός και φανατικός, χωρίς να μπορεί να δεχθεί την καινή διδαχή του Ευαγγελίου. Ανθρωπίνως η προσπάθειά τους θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ουτοπία, ως ενέργεια που είχε εγγενή τα στοιχεία της αποτυχίας. 

Και όμως οι άγιοι εκείνοι άνδρες, αθόρυβα, σταθερά, αταλάντευτα καταφέρνουν αλλεπάλληλα κτυπήματα στον κορμό της ειδωλολατρίας, επιχειρώντας προσπέλαση στα ισχυρότερα κέντρα, στα σπουδαιότερα κάστρα της, όπως την Έφεσο, την Αντιόχεια, την Αθήνα, την Κόρινθο και αυτή τη Ρώμη. Προσφέρουν τον εαυτό τους, τις δυνάμεις τους, όλη την ύπαρξή τους στην υπηρεσία του Κυρίου, χωρίς απογοητεύσεις και αναστολές. Ο πόλεμος είναι ανελέητος. Το κόστος του τολμήματός τους μεγάλο: φυλακίσεις, λιθοβολισμοί, ξυλοδαρμοί, θάνατος μαρτυρικός. 

Στο τέλος νίκησαν. Το θαύμα έγινε. Όσο κι αν αντέδρασε ο "δράκων" χύνοντας με ορμή "ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ὕδωρ ὀπίσω τῆς γυναικός", προκειμένου να την πνίξει στον ποταμό των μαρτυρικών αιμάτων, αυτά τα αίματα απεξήραναν τον ποταμό του κακού και συντέλεσαν στο να διαλυθεί το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Αλήθεια, έχουμε δικαίωμα να μελαγχολούμε και να απογοητευόμαστε εμείς σήμερα ως χριστιανοί, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού στη θέση που βρίσκεται ο καθένας είτε ως οικογενειάρχης, είτε ως εκπαιδευτικός, επιστήμονας, απλός εργαζόμενος;

Ασφαλώς και δεν δικαιούμαστε να δίνουμε τόπο στην ηττοπάθεια ή την απογοήτευση, όσο δυσμενείς κι αν είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε και διεξάγουμε τον αγώνα της "ἐν Χριστῷ" τελείωσής μας και της εξάπλωσης της βασιλείας Του στις καρδιές των συνανθρώπων μας. Σ' όποιο σχολείο κι αν μπούμε- αν είμαστε εκπαιδευτικοί-, σ' όποια υπηρεσία δημόσια ή ιδιωτική, όλοι μας έχουμε μπροστά μας ανθρώπους τουλάχιστον βαπτισμένους και μυρωμένους στο σύνολό τους, όσο κι αν έχει αλλοιωθεί η δημογραφική εικόνα της πατρίδας μας με την άμετρη διείσδυση σ' αυτήν πλήθους προσφύγων ή μεταναστών, νομίμων ή παρανόμων. 

Όσο αδιάφορα κι αγριεμένα κι αν είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας, όσο κι αν στην πράξη ζουν ζωή ειδωλολατρική, έχουν λάβει τη σφραγίδα των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Η ροπή του κακού είναι οπωσδήποτε εξασθενημένη, όσο κι αν το "κατ' εἰκόνα" είναι αμαυρωμένο. Ας σκεφθούμε όμως τους Αγίους Αποστόλους ανάμεσα σε ειδωλολάτρες, που σε κάθε τους βήμα συναντούσαν ανθρώπους δαιμονόπληκτους.

Τι ψυχική αντοχή έπρεπε να είχαν οι άνθρωποι εκείνοι; Σκεφτείτε τον Απόστολο Παύλο στην Αθήνα, στον Άρειο Πάγο, να αγωνίζεται να μεταλαμπαδεύσει στις ψυχές των γεμάτων ειρωνεία και χλευασμό Αθηναίων την πίστη του Χριστού; Σκεφθείτε τον στη Θεσσαλονίκη με τους Εβραίους να μαίνονται, απαιτώντας από τον Ιάσονα την παράδοση στα βέβηλα χέρια τους του ίδιου του Αποστόλου και των συνεργατών του. Ας φέρουμε στη μνήμη  μας τον ίδιο θείο Απόστολο στα σκαλοπάτια του ναού των Ιεροσολύμων και τους Εβραίους να πετάνε χώμα στον αέρα και να ζητούν να τον αφανίσουν!

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα!