Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 88ο

Και πολύ περισσότερο να μπορεί να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από κάθε μας πτώση. Για παράδειγμα, μπορεί εμείς να πούμε μια αμαρτία και να νομίζουμε ότι αυτή είναι η βασική αιτία που μας ταλαιπωρεί και μας αναστατώνει. Ο Πνευματικός όμως θα ψάξει να βρει ποια είναι η αιτία αυτής της αμαρτίας. Είναι ο εγωισμός; Είναι η ζήλια; Μήπως κρύβονται άλλα πράγματα που δεν τα λέμε ή δεν τα καταλαβαίνουμε; 

Όπως ένας γιατρός, όταν δει μια πληγή, δεν σου κάνει αμέσως μια πρόχειρη διάγνωση... Αλλά ψάχνει να βρει την αιτία του προβλήματος: Αυτή η πληγή από πού προήλθε; Πού οφείλεται; Έχεις στο δέρμα σου ένα έκζεμα, ένα σπυράκι... Μπορεί να είναι καρκίνος, μπορεί και να μην είναι και τίποτα. Έχεις πυρετό; Γιατί; Περνάς ένα κρύωμα ή έχεις κάτι πολύ πιο σοβαρό; Παρόμοια λοιπόν ο Πνευματικός μας πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει από αυτά που του λέμε κι από αυτά που βλέπει ποια είναι η ακριβής αιτία των αμαρτημάτων μας. Να βλέπει όχι μόνο αυτά που φαίνονται εξωτερικά, αλλά να διεισδύει στην καρδιά μας, για να κάνει τη σωστή διάγνωση. Ο Πνευματικός μας πρέπει να καταλαβαίνει το πραγματικό μας πρόσωπο κι όχι αυτό που θέλουμε να του παρουσιάσουμε. 

Και για να μπορέσει να το κάνει αυτό, δεν χρειάζεται μόνο κάποιες γνώσεις ψυχολογίας, αλλά κυρίως τον φωτισμό και τη Χάρι του Θεού. Και για να έχει τον φωτισμό του Θεού και "διάκριση" στις οδηγίες του, πρέπει να είναι αγιασμένος. Πνευματικός λοιπόν "που δεν έχει το φως του Αγίου Πνεύματος μέσα του, ούτε τις δικές του πράξεις μπορεί να δει καλά, αλλά ούτε κι άλλους μπορεί να οδηγήσει ή να τους διδάξει το θέλημα του Θεού, ούτε είναι άξιος να αναδέχεται τους λογισμούς των άλλων (Συμεών ο νέος Θεολόγος, Κατήχησις)". 

Ο Πνευματικός μας πρέπει να έχει και αγάπη. Αγάπη όχι κοσμική, συναισθηματική, αλλά πνευματική. Η πνευματική αγάπη είναι απαύγασμα της αγάπης του Χριστού. Δεν είναι συναισθηματισμός. Δεν είναι μια αγάπη που μας αιχμαλωτίζει και μας κάνει ανελεύθερους. Αλλά μια αγάπη που μας ελευθερώνει, μας φιλοτιμεί, μας ωθεί σε μεγαλύτερο πνευματικό αγώνα. Ο Πνευματικός λοιπόν που έχει μια τέτοια πνευματική αγάπη, μας προσεγγίζει με σεβασμό και ευθύνη. Ούτε με μια αμνήστευση που θα μας καταστρέψει, αλλά ούτε και με μια σκληρότητα, που να μην μπορούμε να την αντέξουμε. 

Αγάπη σημαίνει ακόμη ότι σε μια δύσκολη ώρα της ζωής μας, που παρουσιάζουμε μια πτώση ή έχουμε ένα πρόβλημα, μια αρρώστια, έναν κίνδυνο, ο Πνευματικός μας πονάει μαζί μας, κλαίει μαζί μας, συμπάσχει μαζί μας, σηκώνει μαζί μας τα βάρη που εμείς έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνουμε κι εμείς. Όπως και ένα μικρό παιδάκι καταλαβαίνει ποιοι το αγαπούν και ποιοι δεν το αγαπούν. Εφόσον λοιπόν έχουμε βρει έναν τέτοιο Πνευματικό, ποιαν πρπέπει να είναι η δική μας ανταπόκριση; 

Πρέπει πρώτα από όλα να έχουμε κι εμείς αγάπη στον Πνευματικό μας. Δεν πηγαίνουμεν στην Εξομολόγηση από καθήκον, μόνο και μόνο για να κοινωνήσουμε. Δεν πάμε από υποχρέωση. Δεν πάμε επειδή έτσι μάθαμε. Πηγαίνουμε να βρούμε τον Πατέρα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έχουμε στον Πνευματικό μας μια προσκόλληση αρρωστημένη. Ούτε διαρκώς θα καυχόμαστε, "εγώ έχω Πνευματικό τον πατέρα...". Διότι πολλές φορές υποκάρδια μπορεί μέσα από αυτή την αναφορά μας να κρύβουμε έναν καλυμμένο εγωισμό. Να νομίζουμε δηλαδή ότι όταν έχουμε έναν καλό Πνευματικό, αυτό καταξιώνει και μας. 

Αλλά το να έχουμε έναν άγιο Πνευματικό, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε κι εμείς άγιοι. Όπως λέει κι ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: "Ο αδ΄ποκιμος μαθητής που καυχιέται στους γύρω του για τα κατορθώματα του διδασκάλου του, και νομίζει ότι έτσι δοξάζεται κι αυτός, προκαλεί περισσότερο την καταφρόνια των άλλων, οι οποπίοι θα απορούν: πώς ένα τόσο καλό δένδρο έβγαλε ένα τόσο άκαρπο κλαδί;". Αν έχουμε πραγματική αγάπη προς τον Πνευματικο μας, θα πρέπει να του έχουμε και εμπιστοσύνη. ¨Πρέπει να εμπιστευόμαστε χωρίς αμφιβολίες τπν πνευματικό μας πατέρα, που έχει αναλάβει την πνευματική μας φροντίδα¨. Να του αναθετουμε τον εαυτό μας ολόκληρο. 

Να τον αναγνωρίζουμε ως οδηγό στον δρόμο μας, ως ιατρό για τα πάθη μας, ως καραβοκύρη στις τρικυμίες της ζωής μας, ως Πατέρα μας. Στην Εξομολόγηση έτσι δεν θα λέμε μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά και τους λογισμούς μας. "Δεν πρέπει να κρατπάμε κανένα κρυφό κίνημα της ψυχής μας... αλλά να ξεσκεπάζουμε κάθε κρυφή διάθεση της καρδάς μας". Θα λέμε και τις δυσκολίες μας και κάποια θέματα σοβαρά της ζωής μας. Εδώ όμως χρειάζεται και μια προσοχή: Δεν απασχολούμε τον Πνευματικό μας με θπέματα που δεν τον αφορούν,πχ. τι αυτοκίνητο θα πάρουμε ή τι έπιπλα θα αγοράσουμε. Ο Πνευματικός μας κατευθύνει σε σοβαρά κυρίως θέματα της Πνευματικής ζωής. 

Και εμείς δεν πρέπει να του ζητάμε να υπεισέρχεται σε πράγματα τα οποία είναι έξω από τα καθήκοντά του. Στα σοβαρά λοιπόν πνευματικά θέματα του εμπιστευόμαστε πλήρως τη ζωή μας. Όπως όταν πάμε σε έναν γιατρό, πρέπει πρώτα να τον εμπιστευθούμε. Αν δεν του έχουμε εμπιστοσύνη, δεν τον αφήνουμε να μας εξετάσει, να μας ανοίξει μια πληγή, να μας κάνει μια εγχείρηση. Ανάλογα και τον Πνευματικό μας πρέπει να τον εμπιστευόμαστε. Να έχουμε την πεποίθηση ότι είναι η φωνή του Χριστού μας, πως ό, τι λέει δεν είναι προσωπική του άποψη. Είναι  η απάντηση του Θεού. 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 116ο μέρος

«Τόση βιάση και σπουδή; Για πού πας καλό παιδί ; Κίνησες νωρίς - νωρίς και τρεχάτος προχωρείς; Στάσου δα να διασκεδάσεις με τις ομορφιές της πλάσης! κόψε απ' τα περβόλια πάλι του χινόπωρου τα κάλλη!" "Να σταθώ; Δεν ευκαιρώ, γιατί πάω στο φτερό. Και πού πάω να στο πω ; Στο σχολειό μου π' αγαπώ! Άνοιξε για πρώτη μέρα. Βλέπεις τα παιδιά εκεί πέρα; Έχουν μόνα τους ταιριάξει χωριστά κάθε μιά τάξη". 

"Είσαι βλέπω μαθητής, Μα στον ώμο τι κρατείς, που με τη ματιά την πρώτη σ' έκαμα για στρατιώτη;" Είναι τ'αρματά μου αυτά, τ ' ακριβά τ' αγαπητά. Το κοντύλι μου κι η πλάκα, το βιβλίο μου στη σάκα. Κι έλα πια να σε χαρώ, με ρωτάς κι αργοπορώ... Είναι η ώρα περασμένη, άκου, ο κώδωνας σημαίνει (Τέλλος Άγρας, Αναγνωστικό Β τάξης 1976). 

Για τους νέους η μόρφωση είναι σωφροσύνη, για τους ηλικιωμένους παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στόλισμα (Διογένης ο Λαέρτιος). 

Σοφία να' χεις στη ζωή, Πίστη στα όνειρά σου, Ελπίδα για το αύριο, Αγάπη στην καρδιά σου (Σπουδαία σκέψη). 

Λυχνάρι στο σώμα μας είναι το μάτι. Όταν το μάτι είναι καθαρό, ολόκληρο το σώμα φωτίζεται. Κινείται με άνεση. Εργάζεται με χαρά. Και η ψυχή αν είναι καθαρή και αλώβητη, η ύπαρξη κυκλοφορεί στο φως κι απολαμβάνει τη χάρη (Σπουδαία σκέψη). 

Τῆς τέχνης ταύτης οὐκ έστιν μείζων. Τί γάρ ἴσον τοῦ ῥυθμίσαι ψυχήν καί διαπλάσαι νέου διάνοιαν; Καί γάρ παντός ζωγράφου καί παντός ἀνδριαντοποιοῦ τόν ταύτην ἔχοντα τήν ἐπιστήμην ἀκριβέστερον διακεῖσθαι χρή: από την τέχνη αυτή δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Γιατί τι είναι ίσο με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια κάθε νέου; Γιατί, πράγματι, από κάθε ζωγράφο κι από κάθε αγαλματοποιό πρέπει να είναι προσεκτικότερος εκείνος που ασκεί αυτή την τέχνη- δηλαδή την τέχνη της αγωγής (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Η σιγή σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας, μετά την άρνηση του Θεού και την απόρριψη του Ιησού Χριστού (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). 

Ὑπόνοια δεινόν ἐστιν ἀνθρώποις κακόν: η καχυποψία είναι φοβερό κακό στους ανθρώπους (Μένανδρος). 

Σιγᾶν τήν ἀλήθειαν χρυσόν έστι θάπτειν: το να κρύβει κάποιος την αλήθεια και να μην ομιλεί όταν πρέπει γι' αυτήν, είναι σαν να θάβει χρυσό (Πυθαγόρας). 

Ὕπνος πέφυκεν σωμάτων σωτηρία: ο ύπνος είναι από τη φύση του σωτηρία και ξεκούραση για τα σώματα (Μένανδρος). 

Ἕως τίνος, οκνηρέ, κατάκεισαι; Ὀλίγον μέν ὑπνοῖς, όλίγον δέ κάθησαι, μικρόν δέ νυστάζεις, ὀλίγον δέ ἐναγκαλίζῃ χερσί στήθη: Ως πότε οκνηρέ, θα κάθεσαι ξαπλωμένος; Λίγη ώρα κοιμάσαι, λίγο κάθεσαι, λίγο νυστάζεις, λίγο αγκαλιάζεις τα στήθη σου με σταυρωμένα χέρια (Παροιμ. στ, 9-10).

Ὁ ἐλαχίστοις ἀρκούμενος πλουσιώτατος έστι: αυτός που αρκείται στα ελάχιστα είναι πλουσιότατος (Σωκράτης). 

Θάλασσα είναι η ζωή μας, όχι σπάνια φουρτουνιασμένη. Δεν είναι μόνο τα κύματα των διαφόρων δυσάρεστων περιστάσεων της ζωής: ασθένεια, αδικία, συκοφαντία, αποτυχία, πένθος. Είναι και ο εσωτερικός σάλος που προκαλεί ο διάβολος ή η αρρωστημένη φύση μας: πειρασμοί, λογισμοί ακάθαρτοι, συναισθήματα ένοχα, διλήμματα συνειδησιακά, αδιέξοδα ψυχικά. Μέσα στην ταλαιπωρία αυτή, την οποιαδήποτε τρικυμία της ζωής μας, μπορούμε να την ακούσουμε κι εμείς την προσταγή του Κυρίου: "ἐλθέ". Να περπατήσουμε πάνω στα κύματα και να πάμε κοντά Του (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Απόστολος Πέτρος, παρόλο ως έμπειρος ψαράς ήξερε ότι δεν ψαρεύουν με το φως της ημέρας, κάνει υπακοή στον λόγο τουΧριστού και γίνεται το θαύμα! Πολλές φορές η ανθρώπινη λογική χρειάζεται να παραμερισθεί από την εμπιστοσύνη στον Θεό και στον Νόμο Του. Θα χρειασθεί ενδεχομένως να πούμε κι εμείς το "ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου" και να θυσιάσουμε μια φιλία, μια κοσμική επιτυχία, μια αναγνώριση, μια θέση, αν αυτό το απαιτεί η ηθική μας ακεραιότητα και η υπακοή στον Νόμο του Θεού. Και τότε θα δούμε κι εμείς το θαύμα, να βουλιάζουμε από τις θεϊκές ευλογίες (Σπουδαία σκέψη). 

Οι πολλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Συνηθισμένα πράγματα αυτά. Ο Κύριος θέλει από τους δικούς του να πετούν σε ουράνιες σφαίρες. Είναι μεγαλείο να πεις επαινετικά λόγια σε μια παρέα για κάποιον που χθες σε κατηγόρησε. Ή να ξέρεις ότι σου έχει προξενήσει ζημιά κι εσύ να βρεις τρόπο να τον ευεργετήσεις. Αυτό είναι πράγματι κορυφαίο άθλημα (Σπουδαία σκέψη).