Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 87ο

Ο Πνευματικός μας είναι και ο προσωπικός μας γιατρός. Είναι ο γιατρός της ψυχής μας, που με μεγάλη αγάπη, με βάση τη διδασκαλία του Κυρίου, θεραπεύει τα πάθη μας και μας βοηθά να αποκτήσουμε την εν Χριστώ υγεία. Γιατί όπως αρρωσταίνει το σώμα μας, αρρωσταίνει κι η ψυχή μας. Όπως περνάμε διάφορα νοσήματα, ορθοπεδικά, παθολογικά και άλλα, έτσι και στην πνευματική ζωή η ψυχή μας συχνά νοσεί και υποφέρει από διάφορα πνευματικά πάθη. Και ο Πνευματικός μας έχει τον ρόλο και του ιατρού. 

Αλλά ένας καλός γιατρός δεν δίνει σε όλους τα ίδια φάρμακα, χωρίς πρώτα να κάνει τη σωστή διάγνωση. Βλέπει σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο άρρωστος. Και δεν δίνει σε όλους παυσίπονα. Αλλά σε άλλους αντιβιοτικά, σε άλλους κορτιζόνες, σε άλλους συνιστά ξεκούραση και σε άλλους εγχείρηση. Προτείνει δηλαδή στον καθένα διαφορετική θεραπεία, δίνει διαφορετικές οδηγίες, διαφορετική φαρμακευτική αγωγή. Έτσι κι ο πνευματικός πρέπει πρώτα να κάνει τη σωστή διάγνωση κι έπειτα να συστήσει την αντίστοιχη θεραπεία. 

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να είναι ο Πνευματκός έμπειρος, κατάλληλος. Πώς θα βρούμε λοιπόν έναν τέτοιο Πνευματικό; Όταν, για παράδειγμα, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν πηγαίνουμε σ΄ όποιον γιατρό βρούμε μπροστά μας! Δεν λέμε: Αυτός ο γιατρός είναι καλός άνθρωπος, ας πάμε σ' αυτόν! Αλλά ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερο, κάποιον ειδικευμένο, που να ξέρει καλά να θεραπεύει τις συγκεκριμένς παθήσεις. Ανάλογα λοιπόν, ψάχνουμε να βρούμε και έναν έμπειρο Πνευματικό. 

Γι' αυτό δεν θα ψάξουμε να βρούμε κάποιον , για να μας κάνει εκπτώσεις, να βολέψει τα πάθη μας, να αμνηστεύσει τις αδυναμίες μας. Αν πάμε σ' έναν γιατρό και μας πει: "Δεν έχεις τίποτα, δεν πειράζει, πάρε μια ασπιρίνη" κι εμείς έχουμε κάτι πολύ σοβαρό, θα πεθάνουμε. Δεν επιδιώκουμε λοιπόν να βρούμε κάποιον χαλαρό οδηγό, που θα μας πει: "Δεν έχεις τίποτα, φύγε". Αλλά αυτόν που θα προσπαθήσει με στοργή ν' ακουμπήσει την πληγή μας και να μας βοηθήσει να την θεραπεύσουμε. 

Ούτε μπορούμε να έχουμε παράλληλα δυο-τρεις Πνευματικούς, για να λέμε άλλα στον έναν, άλλα στον άλλον κι άλλα στον τρίτο. Τα βαριά στον άγνωστο, τα μέτρια στον μακρινό και τα καθημερινά στον κοντινό μας. Πρέπει ο Πνευματικός μας να είναι ένας και να τα ξέρει όλα. Αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε σε σωστή διάγνωση, ούτε στη σωστή θεραπεία. 

Γράφει ο άγιος Συμεών: "Μη γυρνάς εδώ κι εκεί αναζητώντας ονομαστούς μοναχούς... Εάν με τη Χάρι του Θεού γνώρισες έναν πνευματκό πατέρα, λέγε τα θέματά σου σ' αυτόν και μόνο". Ο Πνευματικός μας λοιπόν πρέπει να είναι πνευματικός και στο όνομα και στη ζωή του. Να είναι δηλαδή άνθρωπος της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Για να χειραγωγήσει και να θεραπεύσει τον κάθε πιστό, θα πρέπει πρώτα να είναι ο ίδιος υγιής, αγωνιστής του καλού αγώνα. 

Να εξομολογείται κι ο ίδιος σε άλλον καλό Πνευματικό. Να ζει πρώτα ο ίδιος αυτά που ζητάει από τους άλλους. Να ζει τη χριστιανική ζωή και να είναι ένα πρότυπο ζωής. Να είναι τύπος των πιστών. Να μας παιδαγωγεί όχι μόνο με αυτά που λέει, αλλά και με αυτά που ζει. Πρέπει να είναι η ζωή του εναργές υπόδειγμα κάθε εντολής του Κυρίου. Πώς όμως θα μπορέσουμε να βρούμε τον κατάλληλο, έμπειρο και αγιασμένο Πνευματικό; Δεν είναι εύκολη η επιλογή. 

Δεν είναι πάντοτε αντικειμενική η κρίση μας. Γι' αυτό πρέπει και το θέμα της ευρέσεως Πνευματικού να το δούμε όχι μόνο ως μια δική μας αναζήτηση, αλλά και ως δώρο του Θεού, ως απάντηση στις προσευχές μας. Γι' αυτό ο Πνευματικός πρέπει να έχει απαραίτητα τη μεγαλύτερη αρετή που ονομάζεται "διάκριση". Και η αρετή αυτή αποτελεί δώρο του Θεού. Και τι σημαίνει διάκριση;

Διάκριση σημαίνει να μπορεί ο Πνευματικός μας να μας καταλαβαίνει. Να ξέρει πότε πρέπει να μας μαλώσει και πότε πρέπει να μας παρηγορήσει. Να διακρίνει τα βάθη της ψυχής μας, τις διαθέσεις μας, τα κίνητρά μας. Διότι κάποιες φορές εμείς πηγαίνουμε στον Πνευματικό και άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα έχουμε κάνει. 

Ο Πνευματικός όμως πρέπει να είναι έμπειρος και να έχει τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Να έχει τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, για να μας δίνει και τις κατάλληλες οδηγίες. "Ο πνευματικός πρέπει να έχει διάκριση, πνευματικά δηλαδή μάτια, για να βλέπει μέσα στην καρδιά των πνευματικών του παιδιών. Έτσι θα μπορεί να προβαίνει κάθε φορά σε σωστή διάγνωση και να δίνει την κατάλληλη θεραπεία". 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Οκτώβριος! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 86ο

Όπως στη φυσική μας ζωή, όλοι έχουμε κάποιον πατέρα, που μας γέννησε, έτσι και μέσα στην Εκκλησία πρέπει να έχουμε έναν πνευματικό Πατέρα, που θα μας αναγεννά πνευματκά. Αυτός θα μας οδηγήσει στη βαθιά και συνειδητή πίστη και θα μας κατευθύνει σε μια συνεπή και βιωματική χριστιανική ζωή. Θα μας βοηθά ακόμη να σηκωνόμαστε από τις πτώσεις μας και να προχωρούμε σταθερά στον πνευματικό μας αγώνα. 

Θα μας οδηγεί με τις συμβουλές του, με τις προσευχές του, με τη ζωή του, το παράδειγμά του. Θα μας οδηγεί προς τον Χριστό, θα μας δείχνει τον Χριστό, θα μας ενώνει μαζί Του. Γι' αυτό κι ο απόστολος Παύλος έλεγε στους Χριστιανούς: "Μπορεί να έχετε πολλούς παιδαγωγούς στη ζωή σας, αλλά όχι και πολλούς πατέρες. Εγώ στάθηκα στη ζωή σας πατέρας με τα δάκρυά μου, με τις νουθεσίες μουμε τις προσευχές μου. Εγώ σας γέννησα μέσα από την εμεπιρία της Εκκλησίας και τη διδασκαλία του Ευαγγελίου". 

Και αλλού τόνιζε: "να μην ξεχνάτε ότι εγώ κάθε μέρα, πρωί και βράδυ, μέρα και νύχτα, επί τόσα χρόνια μαζί σας δε σταμάτησα να σας νουθετώ και να σας καθοδηγώ έναν-έναν, τον καθένα ξεχωριστά". Γι' αυτό κι έλεγε ότι ήθελε να τους μεταδώσει όχι μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του την ψυχή. Κι αποκάλυπτε τον βαθύ του πόθο να σχηματιστεί μέσα τους η μορφή του Χριστού. 

Αυτόν τον ρόλο είχαν αρχικά οι Απόστολοι και στη συνέχεια οι μαθητές τους, οι διάδοχοί τους, οι επίσκοποι κι οι ιερείς της Εκκλησίας μας. Και αυτή την εμεπιρία της Εκκλησίας πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς σήμερα. Διότι στην πνευματική ζωή δεν μπορούμε να πορευόμαστε μόνοι μας. Έχουμε ανάγκη από πνευματικό πατέρα κι οδηγό. Η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία, η πνευματική μας ζωή, είναι ένας δρόμος ανηφορικός, δύσκολος· καμιά φορά επικίνδυνος και συχνά κρύβει παγίδες κι εχθρούς. 

Μας πολεμάει ο διάβολος, μας πολεμάει ο κακός μας εαυτός, μας πολεμάει κι ο κόσμος. Γι' αυτό, όπως όταν ανεβαίνουμε σε ένα βουνό, χρειαζόμαστε κάποιον οδηγό να μας κατευθύνει, ένα στήριγμα να μας στηρίζει,έτσι και στην πνευματική μας ζωή δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς πνευματικό οδηγό. Διότι εμείς δεν ανεβαίνουμε σε κάποιο ψηλό βουνό, δεν βαδίζουμε για την υψηλότερη κορυφή της γης, αλλά ανεβαίνουμε για το υψηλότερο σημείο του σύμπαντος. 

Ανεβαίνουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που οδηγεί στη ζωή, στον Παράδεισο· κι έχουμε ανάγκη από κάποιον να μας δείχνει τον δρόμο. Από κάποιον που ήδη έχει βαδίσει τον δρόμο αυτόν, που ξέρει τα μυστκά του, τους κινδύνους, τις κακοτοπιές. Κι αν εμείς κάνουμε λάθη, να μας διορθώνει στη σωστή πορεία. 

Κι αν κινδυνεύουμε σε γκρεμούς, να μας φέρνει σε ασφαλισμένα μονοπάτια. Κι αν απειλούμαστε από θηρία, αγρίμια, δυσμενείς καιρικές συνθήκες, από άλλες αντιξοότητες, στην ανάβασή μας αυτή ο Πνευματικός θα μας βοηθήσει πάρα πολύ να γλιτώσουμε από κάθε κίνδυνο. Έχουμε ανάγκη λοιπόν όλοι από έναν Πνευματικό, που όχι μόνο να μας συγχωρεί τις αμαρτίες μας, αλλά και να κατευθύνει τη ζωή μας. Διότι στη ζωή μας την πνευματική, δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει ο Χριστός ορατά δίπλα μας στις δύσκολες επιλογέ μας, να μας πει κάνε αυτό ή κάνε το άλλο. Έχει όμως τους ιερείς του, τους αγιασμένους ανθρώπους του μέσα στην Εκκλησία, οι οποίοι έχουν το χρέος και τη μεγάλη ευθύνη και αποστολή να μας καθοδηγούν πνευματικά. 

Στο ταξίδι λοιπόν της ζωής μας ο Πνευματικός είναι ο οδηγός κι ο καπετάνιος μας. Και στις φουρτούνες και στις τρικυμίες και παντού έχει τη γνώση, την εμπειρία, τον φωτισμό, τη Χάρι, ώστε να μας καθοδηγεί σωστά. Μια δεύτερη εικόνα, που παρουσιάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την ανάγλη του πνευματικού Πατέρα, είναι η εικόνα του αθλητή. Ένας αθλητής, όταν θέλει να μάθει καλά να αθλείται, δεν πάει μόνος του στο στάδιο, αλλά έχει τον προπονητή του. 

Αυτός τον βοηθάει στο καθημερινό του πρόγραμμα. Αυτός του καθορίζει τι θα τρώει, τι θα αποφεύγει να τρώει ή να πιει, ποιες ασκήσεις πρέπει να κάνει και με ποιον τρόπο, πώς θα αθλείται χωρίς υπερβολές, χωρίς ολιγωρία, χωρίς προχειρότητες ή καταχρήσεις.  Ο προπονητής λοιπόν δείχνει στον αθλητή τον τρόπο που πρέπει να αγωνιστεί. Κι όσο πιο καλός είναι ο προπονητής, τόσο πιο καλός μπορεί να γίνει ο αθλητής, αν θέλει κι αν έχει βέβαια τις δυνατότητες. 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 115ο μέρος

Κατά τη συγκλονιστική στιγμή της κοιμήσεώς της, στρατιές αγγέλων την υποδέχονται θεοπρεπώς και σπεύδουν να την οδηγήσουν στα ύψη του ουρανού. Η Θεοτόκος τώρα πορεύεται προς τα άνω βασίλεια. Φθάνει μέχρι τον θρόνο τον βασιλικό, αντικρίζει τον μονάκριβο και ποθητό Υιό της, στέκεται δίπλα Του με μητρική παρρησία. Τώρα η Θεομήτωρ εγκαθίσταται στην πρέπουσα δόξα της. Εκεί δέχτεται και ακτινοβολεί από το φως της θεότητας. Μέσα στους αιώνες πλέον τη μακαρίζουν όλες οι ανθρώπινες γενεές ως το πλέον ένδοξο πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας μετά τον Υιό της (Σπουδαία σκέψη). 

Η ζωή του ανθρώπου που ελπίζει και πιστεύει στον Θεό βρίσκεται υπό την στοργική παρακλούθηση του ουρανίου Πατρός. Διότι ο Θεός είναι ο υπέρτατος κυβερνήτης του κόσμου. Ιδιαιτέρως όμως είναι κηδεμόνας και προστάτης εκείνων που θέλουν να ανήκουν στο δικό Του βασίλειο. Γι' αυτό και κάθε προσπάθεια του ανθρώπου και μάλιστα η προσπάθεια την οποία υπαγορεύει η ιδέα του καθήκοντος, η απόφαση της υποταγής στις εντολές του Θεού, η αγάπη προς την αρετή και ο πόθος για την εξυπηρέτηση του πλησίον, δεν είναι δυνατό να αφήσει αδάφορο τον αγαθό Θεό. Ο Θεός επεμβαίνει κατά τρόπο πάνσοφο, για να βοηθήσει τις καλές αποφάσεις και προσπάθειες των παιδιών του. Με τη δική Του δε βοήθεια και καθοδήγησ, το καλό αποτέλεσμα είναι πάντοτε εξασφαλισμένο (Σπουδαία σκέψη). 

Ο άνθρωπος από τη δημιουργία του διαθέτει το "εἶναι" και το ''ἀεί εἶναι''. Η διαφορά είναι στο "εὖ" και ''φεῦ'', δηλαδή το "ἀεί εὖ εἶναι" και το "ἀεί φεῦ εἶναι". Έτσι, ο κάθε άνιρωπος από τη δημιουργία του είναι κατά χάριν αιώνιος· διαφέρει όμως ο τρόπος με τον οποίο θα ζήσει αιώνια (Μάξιμος Ομολογητής). 

Θεέ μου, μην εγκαταλείπεις τους δούλους σου που ζουν μακριά από την Εκκλησία, η αγάπη Σου να ενεργήσει και να τους φέρει όλους κοντά Σου. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων σου που υποφέρουν από τον καρκίνο. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων σου που υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων σου που υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες. 

Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων σου που υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες. Μνήσθητι, Κύριε, των αρχόντων (προέδρων, υπουργών) και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά. Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες. Μνήσθητι, Κύριε, των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων. Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στη ζωή, των χήρων και των χηρών. 

Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν. Μνήσθητι, Κύριε, όλων των ξενιτεμένων. Μνήσθητι, Κύριε, όλων όσων ταξιδεύουν στη θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς. Μνήσθητι, Κύριε, της Εκκλησίας μας, των πατέρων (κληρκών) της Εκκλησίας και των πιστών. 

Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων. Μνήσθητι, Κύριε και των δούλων σου που είναι σε καιρό πολέμου. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων σου που καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται. Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων. Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά Σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό κι από τον πόλεμο. 

Και την αγαπημένη μας Ελλάδα, μέρα και νύχτα να την έχεις στην αγκαλιά Σου, να τη σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τη φυλάγεις από κάθε κακό κι από τον πόλεμο. Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων, εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ' αυτές. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που υποφέρουν από ψυχικἀ και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως. Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που ζήτησαν τις προσευχές μας (Από τις προσευχές του Αγίου Παΐσίου). 

Φύγε, Κύριε. Δεν σε αντέχουμε άλλο. Η παρουσία σου μας είναι ενοχλητική. Είχαμε την ησυχία μας. Τρέφαμε τους χοίρους μας, που βέβαια είναι απαγορευμένο από τον Μωσαϊκό νόμο, αλλά όμως το εμπόριό τους μας απέφερε κέρδη πολλά. Ήρθες εσύ και χάσαμε πολλά.... Φοβερό! Κάποιοι άνθρωποι  προτιμούν τα γουρούνια τους από τον Κύριο. Προτιμούν να τρέφουν μέσα στην καρδιά τους πάθη άνομα: τον φθόνο, το μίσος, την κακία, την ανηθικότητα...Κι όταν ζητήσει ο Χριστός, να μπει μέσα τους, για να τους απαλλάξει από όλα αυτά, δεν δέχονται. Διώχνουν τον Κύριο, για να μείνουν με τα κτηνώδη πάθη τους! (Σπουδαία σκέψη)

Καί ἔφαγον πάντες καί ἐχορτάσθησαν (Ματθ. ιδ, 14-22): Πέντε χιλιάδες χόρτασαν με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια! Πότε; Όταν τα ευλόγησε ο Θεός. Όταν πει ο Χριστός, μπορεί να κάνει όσο θέλεις, όσο χρειάζεται- κι ακόμη παραπάνω- να σου περισσέψει κιόλας. Η ζωή μπορεί να τα φέρει έτσι, που να δεις μπροστά σου το φάσμα της φτώχειας, της στέρησης. Μάθε να αποθέτεις στον Θεό με τη θερμή προσευχή σου "τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον". Κάντε όλοι μαζί στην οικογένεια και την προσευχή. Θα κάνει ο Κύριος το θαύμα του. Θα ευλογήσει τα αγαθά της οικογενείας σου (Αρχιμ. Αποστ. Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 85ο

Πρώτον να φύγει από την προηγούμενη ζωή του, να βγει από την αμαρτωλή του καθημερινότητα. να βγει από τον χώρο του. Να κάνει μια γενναία έξοδο. Να φύγει απ' αυτό που ζει. Να διαγράψει αυτό που μέχρι τώρα ζούσε. Να πει: Τέλος. Τέλειωσαν όλα τα παλιά. πεθαίνω γι' αυτά. Δεν υπάρχω πλέον για την αμαρτία. 

Το πρώτο βήμα στην πνευματική ζωή είναι μια έξοδος, ένας θάνατος. Το δεύτερο βήμα είναι να επανασυνδεθεί ουσιαστικά με την Εκκλησία. Μόνο εκεί μπορεί να βρει τον Θεό. Δεν αρκεί να μελετά μόνος του στο σπίτι του την Αγία Γραφή ή να ακούει ομιλίες από το ραδιόφωνο ή το διαδίκτυο ή να προσεύχεται στο σπίτι τουν χωρίς να έχει σχέση με την Εκκλησία.

Μόνο όταν μετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας μπορεί να ζήσει πνευματική ζωή, να έχει τη Χάρι του Θεού, ν' αρχίζει σιγά-σιγά να ωριμάζει πνευματικά, να προχωράει όλο και περισσότερο προς τον Θεό, να ενώνεται μ' Αυτόν.  Τώρα πλέον αρχίζει μέσα του και αισθάνεται έναν πόνο γι' αυτό που ήταν πριν και μια ανέκφραστη χαρά γι΄ αυτό που ζει τώρα. Είναι στο στάδιο της καθάρσεως, της μετανοίας. 

Νιώθει βαθιά ταπείνωση, καθώς θυμάται τα όσα είχε κάνει μέχρι τώρα, αλλά και μια λαχτάρα ν' αλλάξει. Να ζήσει. Και προστρέχει με δάκρυα καθαρτικά στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Εκεί τον περιμένει ο ίδιος ο Χριστός να του συγχωρήσει τις αμαρτίες του, να τον δεχθεί στην αγκαλιά Του, να τον ξανακάνει παιδί Του. 

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, μετανοημένος, μεταμορφωμένος, μετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, παίρνει μέσα του τον ίδιο τον Θεό. Και ο Θεός μπαίνει μέσα του, τον πλημμυρίζει με το φως Του. Και ο άνθρωπος συγκλονίζεται. 

Ζει σε άλλον κόσμο, νιώθει χαρά ανέκφραστη, δεν θέλει με τίποτα να χάσει αυτή την εμπειρία. Ζει στην κατάσταση του ενθουσιασμού. Ενθουσιασμός εδώ δεν σημαίνει έκρηκη συναισθημάτων, αλλά μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος γίνεται ένθεος, ζει μέσα του τον Θεό. Σε ευατή την κατάσταση αλλιώς σκέπτεται, αλλιώς βλέπει, αλλιώς ακούει. Εμείς τώρα πού βρισκόμαστε; Σε ποια κατάσταση; Ζούμε πνευματική ζωή; Μπήκαμε στο στάδιο της καθάρσεως;

Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε αληθινή πνευματική ζωή; Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να καταλάβουμε ότι χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να ζήσουμε. Να καταλάβουμε ότι η πνευματική ζωή δεν είναι υποχρέωση, αγγαρεία· είναι προϋπόθεση ζωής. 

Είναι κανείς που δεν θέλει να φάει το ωραιότερο φαγητό. Ναι! Ο άρρωστος. Αν είσαι υγιής και πεινάς, δεν βλέπεις το ωραιότερο φαγητό ως καθήκον, αλλά το λαχταράς με βουλιμία. Ο υγιής πεινά και τρώει. Αλλιώς πεθαίνει. Ο υγιής πνευματικά πεινάει τον Θεό. Διψάει τον Θεό. Δεν τον πιέζει κανείς να πάει στην εκκλησία ή να προσευχηθεί. Το λαχταρά.

Καθημερινή πνευματική ζωή σημαίνει να μη χάσω τον Θεό. και για να μην τον χάσω, τηρώ τις εντολές Του. Όχι καταναγκαστικά, από φόβο. Αλλά από τη λαχτάρα να είμαι πάντοτε μαζί Του. Γι' αυτό ποθώ την προσευχή, τη νηστεία, τη μελέτη, την άσκηση, τη μυστηριακή ζωή. Και μισώ καθετί που μπορεί να με απομακρύνει από κοντά Του. 

Όχι να ενθουσιαζόμαστε μια φορά σε μιαν αγρυπνία, σε μια ομιλία, σε μια Ακολουθία... και μόλις πάμε στο σπίτι να κάνουμε τα ανάποδα. Στη σταθερή πνευματική ζωή, στην αληθινή και βαθιά δεν χρειαζόμαστε εκρήξεις επιφανειακού ενθουσιασμού μιας στιγμής, σ'ενα προσκύνημα, σ' έναν γέροντα, σε ένα θαύμα... Αυτοί οι ενθουσιασμοί, αν δεν έχουν βάθος, φέρνουν κατόπιν απογοήτευση. 

Η πνευματική ζωή θέλει σταθερότητα. Ούτε κλάματα και ξεσπάσματα και μετά πνευματική αμνησία. Όλα να γίνονται με σταθερά βήματα, σύμφωνα με τις οδηγίες του Πνευματικού μας. Και για να αποκτήσουμε μια πνευματική σταθερότητα, πρέπει να ιεραρχούμε τα πράγματα σωστά. Να μη βάζουμε άλλες προτεραιότητες. Γιατί για άλλα πράγματα χάνουμε και τον ύπνο μας και όταν είναι για τον Θεό να μην προλαβαίνουμε; Ιεραρχούμε λοιπόν τα πράγματα και πιστεύουμε αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "πάντα Θεοῦ δεύτερα". Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Πρώτα από όλα είναι ο Θεός. 

Να έχουμε αγάπη πυρακτωμένη για τον Χριστό μας. Χωρίς το πυρ αυτό της θείας αγάπης, η εν Χριστώ ζωή καταντά χλωμή, καχεκτική, ανήμπορη. Δεν μπορεί να επιβιώσει. Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να έχει γνήσια και αληθινή πνευματική ζωή, θα πρέπει να έχει και κάποιες άλλες βασικές προϋποθέσεις: πνευματικό οδηγό, μετάνοια, πνευματικό αγώνα, άσκηση, καθημερινό πρόγραμμα, μελέτη, προσευχή, εκκλησιαστική ζωή, μυστηριακή ζωή. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα! 

Καλή σχολική χρονιά σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 84ο

Η Χάρις του Θεού, σύμφωνα με τους ιερούς Πατέρες, ανυψώνει τον άνθρωπο σε τρία επίπεδα πνευματικής ζωής: Πρώτο το στάδιο της καθάρσεως, δεύτερο το στάδιο του φωτιδμού, τρίτο το στάδιο της θεώσεως. Δηλαδή η Χάρις του Θεού αρχικά μας καθαρίζει, έπειτα μας φωτίζει και στη συνέχεια μας ενώνει με τον Θεό. Όλοι οι πιστοί λοιπόν δεν ζουν στο ίδιο επίπεδο πνευματικής ζωής. Άλλοι βρίσκονται στο στάδιο της καθάρσεως, άλλοι στο στάδιο του φωτισμού και οι Άγιοι στο στάδιο της θεώσεως. 

Όταν λέμε ότι η Χάρις του Θεού είναι καθαρτική, είναι φωτιστική, είναι θεοποιός, αυτό δεν σημαίνει ότι η άλλη Χάρις καθαρίζει, ἀλλη φωτίζει και άλλη θεώνει. Η ίδια Χάρις είναι. Και τα τρία επίπεδα της πνευματικής ζωής δεν είναι πάντοτε στεγανά, αλλά μπορεί να αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο ή να λειτουργούν ταυτόχρονα, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του κάθε πιστού. Μπορεί κάποιος να φθάσει στο ανώτερο επίπεδο ή στο στάδιο του φωτισμού και να πέσει στην αμαρτία. Η κάθαρση όμως, ούτως ή άλλως, προηγείται. Μας το είπε ο ίδιος ο Κύριος: "Δεν μπορείς να δεις τον Θεό, εάν δεν έχεις καθαρή καρδιά". 

Τελικά πνευματική ζωή είναι η ζωή του πιστού που έχει μέσα του όχι μόνο τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, αλλά και τον ίδιο τον Θεό. Είναι η μυστική ζωή που μας ενώνει με τον Θεό:"Πνευματική ζωή είναι η ζωή του Χριστού μέσα μας". Η ζωή αυτή τελεσιουργείται με τα ιερά Μυστήρια. Με το Μυατήριο του Βαπτίσματος ο άνθρωπος εισέρχεται στη ζωή και γίνεται παιδί του Θεού. Με το άγιο Χρίσμα εφοδιάζεται με τη Χάρι του Θεού, για να μπορεί να αγωνίζεται πνευματικά, να νικά τα πάθη, να καλλιεργεί μέσα του τις αρετές. Και τέλος, η θεία Κοινωνία συντηρεί και διατηρεί τη ζωή αυτή. 

Ο άνθρωπος ζει μέσα του τον Χριστό, ενώνεται μ' Αυτόν, φωτίεται, καθαρίζεται, θεώνεται. Έχουμε λοιπόν πνευματική ζωή, όταν έχουμε τον Θεό μέσα μας και Του ζητάμε να εργάζεται τη μεταμόρφωσή μας. Διότι δεν καθαρίζουμε εμείς τον εαυτό μας. Εμείς προσφέρουμε τη θέλησή μας και ο Θεός μας καθαρίει. Δεν φωτίζουμε εμείς την ψυχή μας. Ο Θεός τη φωτίζει. Δεν ενώνουμε εμείς τον εαυτό μς με τον Θεό. Ο Θεός μας ενώνει μαζί Του. Ούτε εμείς παράγουμε καρπούς αρετών. Ο Θεός τους δίνει. Πνευματική λοιπόν ζωή σημαίνει να αφήσουμε τον Θεό να καρποφορήσει μέσα μας όλα τα δώρα Του. Να αφήσουμε τον Θεό να μας καθαρίσει, να μας φωτίσει και να μας ενώσει μαζί Του. 

Στην παραβολή του ασώτου υιού, ο πατέρας της παραβολής είχε γύρω του τριών ειδών ανθρώπους: Είχε γιους, μισθωτούς και δούλους. Κι αυτή η εικόνα μας βοηθά να καταλάβουμε ότι στην πνευματική ζωή μπορεί να είσαι ή δούλος ή μισθωτός ή γιος. Δηλαδή να ζεις κοντά στον Θεό ως δούλος, επειδή φοβάσαι μην πας στην κόλαση. Ή να είσαι μισθωτός, να ζεις κοντά στο Θεό από συμφέρον, για να πάρεις μισθό, να κερδίσεις τον Παράδεισο. 

Ή να είσαι γιος. Δηλαδή να λαχταράς να ζεις ενωμένος με τον Θεό μόνο και μόνο επειδή Τον αγαπάς. Και δεν θέλεις τίποτε άλλο στον κόσμο, παρά μόνο να είσαι μαζί Του. Αν έχουμε σχέση δούλου, μισθωτού ή παιδιοὐ με τον Θεό, βιώνουμε τελείως διαφορετικά την κάθε πνευματική εμπειρία. Αν η ψυχή μας είναι στο στάδιο της καθάρσεως, του φωτισμού, της θεώσεως, βιώνει τελείως διαφορετικά τα μυστήρια του Θεού. 

Τα ίδια πνευματικά ερεθίσματα δεν δίνουν τα ίδια πνευματικά αποτελέσματα σε όλους. Στην Ιερουσαλήμ κάποτε μιλούσε ο Κύριος σε πλήθη ανθρώπων. Κάποια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Θεού: "καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω". Δεν άκουσαν όλοι καθαρά τη φωνή του Θεού. Οι πολλοί άκουσαν τον ήχο της, χωρίς να ξεχωρίσουν τα λόγια. Γι' αυτό ἀλλοι είπαν ότι άκουσαν κάποια βροντή. Κι άλλοι έλεγαν ότι ένας άγγελος μίλησε. Ανάλογα με τα πνευματικά αισθητήριά τους ο καθένας ή άκουγε μόνο μια βροντή, ή άκουγε λόγια, χωρίς να καταλβαίνει το νόημά τους. Και κάποιοι μαθητές που ήταν ανώτεροι πνευματικά διέκριναν το περιεχόμενο των λόγων του Θεού. 

Μόνο ο Κύριος είδε και τον Πατέρα Του, που εκείνη την ώρα Του μιλούσε. Η φωνή ήταν ξεκάθαρη, αλλά κατανοήθηκε από τον καθένα ανάλογα με την καθαρότητα του νου του. Ανάλογα λοιπόν με την κατάσταση της ψυχής μας, ακούει κανείς καθαρά ή αινιγματικά ή καθόλου. Στην πνευματική ζωή λοιπόν ζεις πνευματικές εμπειρίες, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση της ψυχής σου. Μπορεί οι άλλοι να ακούν τη φωνή του Θεού και συ να μην ακούς τίποτα. Ένας που δεν έχει καμιά σχέση με την Εκκλησία και δεν ξέρει τίποτε, πώς μπαίνει στην πνευματική ζωή; 

Η πρώτη κίνηση που κάνει ο Θεός είναι η κίνηση της κλήσεως. Καλεί ο Θεός. Κι έχει πολλούς τρόπους να καλεί τον άνθρωπο: μ' έναν φίλο, μ' ένα βιβλίο, με μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, μ' ένα μήνυμα στο κινητό, με μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος. Η πρώτη κίνηση του Θεού είναι να σε καλέσει. Σου λέει: Έλα κοντά μου. Ἐλα σε μια Ακολουθία, έλα σε μια ομιλία, έλα σε έναν πνευματικό άνθρωπο. Αν ο άνθρωποε πει το ναι καλείται να κάνει τα εξής επόμενα βήματα: 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!