Με τη γλυκιά αυγούλα χαρούμενο ξυπνώ και στέλνω προσευχούλα θερμή στον ουρανό. Βοήθησέ με, Θεέ μου να' μαι καλό παιδί και πάντα χάριζέ μου χαρά και προκοπή... (Μιχαήλ Στασινόπουλος, Το πρώτο κείμενο στο Αναγνωστικό Β τάξης, 1976)
-Τόση βιάση και σπουδή. Για πού πας, καλό παιδί; Κίνησες νωρίς νωρίς και τρεχάτο προχωρείς. Στάσου να διασκεδάσεις με τις ομορφιές της Πλάσης! Κόψε απ' τα περιβόλια πάλι του φθινόπωρου τα κάλλη! - Να σταθώ; Δεν ευκαιρώ γιατί πάω στο φτερό. Και πού πάω να σου το πω, στο σχολειό μου π' αγαπώ! (Τέλλος Άγρας, Αναγνωστικό Β τάξης, 1976).
Τό ἑλληνικόν ἔθνος όφείλῃ νά ἐργασθῇ, πρῶτον ὅπως τελειωθῇ αὐτό ἐν τῇ σοφίᾳ καί τῇ ἀρετῇ... καί δεύτερον.... ὑπέρ τῶν άδελφῶν καί τῶν πλησίον αὐτοῦ. Ἡ πατρίς καί ἡ Έκκλησία ἔχει σήμερον ὑπέρ ποτε ἀνάγκην ἀνδρῶν ἀφοσιωμένων εἰς τάς ἀρχάς τοῦ σταυροῦ, ἀνδρῶν ἀκαταπονήτων ἀνδρών ζώντων οὐχί δι' ἑαυτούς, ἀλλά διά τό γένος καί τήν Ἐκκλησίαν (Άγιος Νεκτάριος). Όσο ζω και δεν πεθαίνω, τόσο πιο πολλά μαθαίνω (Λαϊκή παροιμία).
Τῆς τέχνης ταύτης οὐκ ἐστιν ἄλλη μείζων. Τί γάρ ἴσον τοῦ ρυθμίσαι ψυχήν καί διαπλάσαι νέου διάνοιαν; Καί γάρ παντός ζωγράφου καί παντός ἀδριαντοποιοῦ τόν ταῦτα ἔχοντα τήν ἐπιστήμην ἀκριβέστερον διακεῖσθαι χρή: Από την τέχνη αυτή δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Γιατί τι είναι ίσο με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια του νέου; Γιατί, πράγματι, από κάθε ζωγράφο και κάθε αγαλματοποιό πρέπει να είναι προσεκτικότερος εκείνος που ασκεί αυτή την τέχνη, δηλ. την τέχνη της αγωγής (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Πρεσβύτατον τῶν ὄντων, θεός· ἀγέννητον γάρ. Κἀλλιστον, κόσμος· ποίημα γάρ Θεοῦ. Τάχιστον, νοῦς· διά παντός γάρ τρέχει. Ἰσχυρότατον, ἀνάγκη· κρατεῖ γάρ πάντων. Σοφώτατον, χρόνος· ἀνευρίσκει γάρ πάντα. Τί δύσκολον; Τό ἑαυτόν γνῶναι. Τί εὐκολον; Τό ἄλλῳ ὐποθέσθαι συμβουλεύειν (Θαλής ο Μιλήσιος). Μην βλάπτεις κανέναν. Βλάπτεις, όχι μόνο όταν κάνεις το κακό, αλλά και όταν αμελείς να κάνεις το καλό (Βενιαμίν Φραγκλίνος).
Η άνευ φραγμών ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ης δημιουργίας, αποτελούσα την κυρία αιτία καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, είναι κατά τη μαρτυρία της Θεολογίας, της τέχνης και της λογοτεχνίας, αποτέλεσμα πτώσεως του ανθρώπου, παρακοής προς την εντολή του Κυρίου και μη συμμορφώσεως προς το θέλημα του Θεού (Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, "Άγιος Νικήτας", Περιοδικό Ι. Μ. Σερρών και Νιγρίτας).
Οὕτως ἀταλαἰπωρος τοῖς πολλοῖς ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας καί ἐπί τά ἑτοῖμα μᾶλλον τρέπονται: τόσο επιπόλαια και χωρίς κόπο και ταλαιπωρία ασχολούνται πολλοί με την αναζήτηση της αλήθειας, με αποτέλεσμα να κατευθύνονται συνήθως πιο πολύ στα πρόχειρα (Θουκυδίδης), Ὁ ἐλαχίστοις ἀρκούμενος, πλουσιώτατος ἐστι: αυτός που αρκείται στα ελάχιστα είναι πλουσιότατος (Σωκράτης).
"Ἀκούσας δέ ὁ νεανίσκος τόν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος (Ματθ. ιθ, 16-26)". Ήταν πράγματι καθαρός νέος, ειλικρινής και είχε αναζητήσεις πνευματικές. Δαγκώθηκε όμως η νεανική καρδιά, όταν του ζήτησε να πουλήσει όλη την περιουσία του, να δώσει στους πτωχούς και κατόπιν να ακολουθήσει τον Χριστό. Ό, τι άλλο, ναι. Όχι αυτό, πονάει. Πονάει αυτό. Σκυθρώπιασε, έφυγε από τον Χριστό. Δεν το άντεχε αυτό. Αν διακρίνεις αυτό το "ένα" μέσα σου, πάρε την απόφαση και άρχισε να αγωνίζεσαι. Η θυσία στο "ένα" δεν μένει χωρίς αντίκρισμα. Ζήτα το από τον Χριστό. "Τἀ ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν". Παρά ένα τέλειος, για ένα... χαμένος (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, σελ. 60-61, εκδόσεις Σωτήρ).
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου