Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 47ο

 

Ίσως να αντιλέξει κανείς ότι το "ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν'' συνιστά αποστολικό βίο. Μπορεί να μην είμαστε όλοι Απόστολοι, αλλά κατά το μέτρο του δυνατού καλούμαστε όλοι οι Χριστιανοί να έχουμε πνεύμα σταυρού και θυσίας, να έχουμε απόφαση θανάτου, να σηκώνουμε με αυταπάρνηση τον σταυρό μας και να ακολουθούμε τον Κύριο "ὅπου ἄν ὑπάγῃ (Αποκ ιδ, 4)". Μέσα στη βιοπάλη χαιρόμαστε, όταν χαιρετούμε σταυροφόρους όλων των ηλικιών και των επαγγελμάτων, οι οποίοι κάνουν κάποιες θυσίες για την αγάπη του Χριστού! 

Κι όσο πιο πολλές θυσίες προθυμοποιούνται να κάνουν, τόσο περισσότερο τους χαριτώνει ο Θεός να πραγματοποιούν κι άλλες ακόμα μεγαλύτερες. Αν υπομείνουν κι αυτές τις θυσίες, τους αξιώνει της ύψιστης τιμής να "ἀνταπληρώνουν τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ", πάσχοντας υπέρ του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Ο Χριστός θυσιάστηκε, σταυρώθηκε, έχυσε το Αίμα Του για χάρη μας, αλλά καί "μετά ταῦτα μύρια ποιεῖ". Μόνο που μετά τη σταυρική θυσία Του, "ἅ ἔδει ἐκεῖνον παθεῖν", όσα έπρεπε Εκείνος να πάθει, τα υφίσταται αντ' Αυτού το Σώμα Του, η Εκκλησία. Έπαθε η Κεφαλή, ο Χριστός. Πάσχει και το Σώμα Του η Εκκλησία. 

Τα παθήματα της Εκκλησίας τα υφίστανται οι πιστοί, αλλά λογίζονται ως Χριστού παθήματα. Στο πρόσωπό τους ο Χριστός διώκεται. Γι' αυτό είπε ο αναστάς Κύριος στν διώκτη Σαύλο: "Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; (Πραξ. θ, 4)". Δεν του είπε: Σαούλ, Σαούλ, γιατί καταδιώκεις τους Χριστιανούς; Αλλά του είπε: Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Αλλά και ο απόστολος Παύλος γράφει στην προς Γαλάτας επιστολή του: "Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδείς παρεχέτω· ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω (στ, 17)". Στο εξής ας μη μου δημιουργεί κανείς κόπους κι ενοχλήσεις, ζητώντας από μένα να απολογούμαι για όσα κάνω. Διότι εγώ βαστάζω στο σώμα μου τα σημάδι των πληγών που δέχθηκα για τον Κύριο Ιησού. Κι οι πληγές μου αυτές είναι η απολογία μου. 

"Τά στίγματα τοῦ Κυρίου" ήταν τα λαμπρότερα παράσημα του αποστόλου Παύλου. Όταν τον φυλάκιζαν, όταν τον οδηγούσαν στο δικαστήριο, πόσο "περίβλεπτος" ήταν, πόσο "λαμπρός καί περιφανής παρά πᾶσιν ἐφαίνετο, μάλιστα δέ παρ' ὧν ἐπολεμεῖτο καί ἐπεβουλεύετο"! Κι όχι μόνο στους ανθρώπους φαινόταν "λαμπρός καί περιφανής", αλλά και στους δαίμονες "τότε μᾶλλον ἦν φοβερός, ὅτε ἐμαστίζετο", σημειώνει με θαυμασμό ο ιερός Χρυσόστομος. Υπάρχει τιμητικότερο από το να φέρουμε κι εμείς στο σώμα μας κάποια στίγματα του Κυρίου Ιησού; 

Υπάρχει τιμητικότερο από το "νά ἀνταναπληρώνουμε τά ὑστερήματα τῶν θλίψεών Του", ενισχυόμενοι από τη Χάρι και την εσωτερική παρηγοριά του Χριστού; Μπορούμε να αναλογισθούμε τι θα χάναμε, αν δε επέτρεπε ο Θεός τις θλίψεις; Όσοι γίνονται μέτοχοι στο Πάθος του Κυρίου, γίνονται συμμέτοχοι και στην Ανάστασή Του, στη θεια Του δόξα ""Εἰ γάρ συναπεθάνομεν, καί συζήσομεν· εἰ ὑπομένομεν, καί συμβασιλεύσομεν (Β Τιμ. β, 11-12). Εάν πεθάνουμε μαζί με τον Χριστό με το άγιο Βάπτισμα και τις θλίψεις που υποφέρουμε γι' Αυτόν, μαζί Του και θα ζήσουμε στην άλλη ζωή. Εάν δείχνουμε και υπομονή, τότε και θα βασιλεύσουμε μαζί Του. Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις, για να μας υπερυψώσει και να μας δοξάσει στη θεία Βασιλεία Του. 

Εμείς νομίζουμε ότι οι θλίψεις μας ταπεινώνουν. Στην πραγματικότητα μας ανυψώνουν και μας δοξάζουν σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στη Β προς Κορινθίους επιστολή του: "Τό γάρ παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ΄ ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζετο ἡμῖν (δ, 17)". Οι θλίψεις μας που γρήγορα περνούν και είναι γι' αυτό ελαφριές, ετοιμάζουν σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό αιώνιο βάρος δόξας σε μας. Από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζει τελείως το σκηνικό της ζωής μας. Περνούμε από τα παρόντα στα μέλλοντα, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και από "τό ἐλαφρόν τῆς θλίψεως" στην αιώνια και μεγάλη δόξα. Να θυμηθούμε τον φτωχό Λάζαρο της Παραβολής του Πλουσίου και του Λαζάρου. 

Δοκιμάστηκε ένα χρονικό διάστημα στην παρούσα ζωή, αλλά τώρα "παρακαλεῖται" στον γλυκύτατο Παράδεισο (Λουκ. ιστ, 25). Το σκηνικό της ζωής του άλλαξε, από τη μια στιγμή στην άλλη. Μετά την περιφρόνηση των ανθρώπων, οι άγγελοι! Μετά την αυλόπορτα του πλουσίου, ο κόλπος του Αβραάμ! Μετά την εξαντλητική πείνα, η ατελείωτη αφθονία! Μετά την ανυπόφορη θλίψη, η γλυκιά απόλαυση! Να θυμηθούμε κι άλλους δικαίους και Αγίους που δοκιμάστηκαν με θλίψεις και δοξάσθηκαν. 

Πότε ήταν πιο δοξασμένος ο πολύαθλος Ιώβ; Πριν από τις θλίψεις ή μετά από αυτές; Πριν από τις θλίψεις ήταν "ἄνθρωπος ἀληθινός, ἄμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπό παντός πονηροῦ πράγματος (Ιώβ, α, 1". Είχε δέκα παιδιά, κτήνη, πρόβατα και καμήλες πολλές. 

Έπειτα πέρασε από καμίνι θλίψεων και προς στιγμήν φάνηκε ότι τα έχασε όλα. Αλλά ο Κύριος ευλόγησε τα "έσχατα" του Ιώβ περισσότερο από τα "ἔμπροσθεν". Τα ζωντανά του έγιναν διπλάσια: "πρόβατα μύρια, τετρακισχίλια, κάμηλοι ἐξακισχίλιαι, ζεύγη βοῶν χίλια, ὄνοι θήλειαι νομάδες χίλιαι ". Επίσης απέκτησε άλλα δέκα παιδιά, επτά αγόρια και τρία κορίτσια (μβ, 12-13) και δοξάστηκε στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τόσο πολύ, που τον μνημονεύουν με εύφημη μνεία όλες οι γενιές των πιστών! 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!