Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 46ο

Γι' αυτό, όταν βλέπεις άνθρωπο του Θεού να θλίβεται, να κακοπαθεί, να βρίσκεται "ἐν ἀρρωστίᾳ καί πενίᾳ" και με αναρίθμητα άλλα κακά να τελειώνει τη ζωή του, να λες στον εαυτό σου: Αν δεν υπήρχε ανάσταση και Κρίση, δεν θα τον άφηνε ο Θεός να υποφέρει τόσα βάσανα σ' αυτόν τον κόσμο χωρίς να απολαύσει σχεδόν κανένα καλό. "Ὅθεν δῆλον ὅτι ἐτέραν αὐτῆς ἡτοίμασεν ζωήν ἠδίῳ τῆς παρούσης καί πολλῷ ἀνεκτοτέραν". 

Από αυτό γίνεται φανερό ότι ο Θεός τους ετοιμάζει Βασιλεία Ουρανών, ασυγκρίτως απολαυστικότερη και καλύτερη από την παρούσα ζωή. Επειδή τους ετοιμάζει την μακαριότητα της αιώνιας ζωής, στην οποία θα τους αμείψει "κατ' ἀξίαν", ανάλογα με τα έργα τους, "διά τοῦτο ἀνέχεται τὀν μέν κακούμενον, τόν δέ τρυφῶντα ὁρῶν ". Γι' αυτό ανέχεται να βλέπει τον ένα να υποφέρει άδικα αι τον άλλο να απολαμβάνει χωρίς να το αξίζει, συμπεραίνει ο χρυσορρήμων Πατήρ (Ιωάννης Χρυσόστομος). Τη μεγάλη και επιφανή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας θα δούμε κι άλλες εκπλήξεις. Διότι υπάρχουν εκλεκτές ψυχές που ζητούν από τον Θεό να αρρωστήσουν αυτές και να θεραπευθούν προσφιλή τους πρόσωπα!

Έτσι, ένας εξαίρετος πατέρας έξι μικρών παιδιών, όταν αρρώστησε η σύζυγός του από καρκίνο, παρακάλεσε τον Θεό λέγοντας: " Κύριε, τα παιδιά ορφανεύουν από μητέρα. Κάνε καλά τη σύζυγό μου, για να μείνει κοντά στα παιδιά και δώσε σε μένα άλλη ασθένεια. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του. Η σύζυγός του έγινε τελείως καλά κι εκείνος αναπαύθηκε εν Κυρίω από άλλη αρρώστια. 

Πόσο πολύ ευαρεστείται ο άγιος Θεός στην αρχοντική αγάπη τέτοιων παιδιών Του! Δέχεται τη θυσία τους, όπως -τηρουμένων  των αναλογιών- δέχθηκε τη θυσία του Μονογενούς Υιού Του, που σταυρώθηκε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Τους ετοιμάζει "τόν  στέφανον τῆς δικαιοσύνης (Β Τιμ. δ, 8)", που θα δώσει την ημέρα της Κρίσεως σε όσους Τον αγαπούν και γίνονται θυσία για τους άλλους. Όσο κι αν ηχεί παράδοξο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να υφιστάμεθα παθήματα για την αγάπη του Χριστού. Δεν πάσχουμε για ανθρώπους ή για κάτι άλλο βιοτικό, αλλά για τον Βασιλέα των όλων: "Οὐ γάρ δι' ἀνθρώπους, οὐδέ δι' ἄλλο τι βιωτικόν ταῦτα πάσχομεν, ἀλλά διά τόν τῶν ὅλων βασιλέα ", σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. 

Αυτό είναι το γνήσιο πνεύμα του Ευαγγελίου: να έχουμε πνεύμα θυσίας, απόφαση θανάτου πόθο να υποστούμε ακόμη και μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού! "Τόν Χριστό μου παρακαλῶ νά μέ ἀξιώσῃ νά χύσω τό αἷμα μου διά τήν ἀγάπη του", έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Το "ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν" είναι προνόμιο των Χριστιανών. Ο απόστολος Παύλος το ονομάζει χάρισμα. "Ὑμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν (Φιληππ. α, 29) ". Όπως δεν είναι για όλους  πίστη -"οὐ γάρ πάντων ἡ πίστις (Β Θεσσ. γ, 2)"-, έτσι δεν είναι για όλους και τα παθήματα υπέρ Χριστού. 

Βεβαίως κανείς άνθρωπος δεν αποκλείεται από την πίστη κι από τα παθήματα. Αλλά δεν ανταποκρίνονται όλοι με την ίδια προθυμία στην πίστη και στα παθήματα. Δεν γίνονται όλοι συμμέτοχοι στο Πάθος του Κυρίου μας. Δεν προσφέρονται όλοι να πάθουν υπέρ του αγίου Ονόματός Του, να βαστάσουν το Όνομα του Κυρίου μας,  "ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ (Πράξεις θ, 15-16)". Σ' αυτούς που προσφέρονται να πάθουν για τον Χριστό, χαρίζεται ως δώρο, ως βραβείο, ως επιβράβευση της καλής διαθέσεώς τους το "ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν", Σ' αυτούς που έχουν απόφαση θανάτου, επιδαψειλεύεται η Θεία Χάρις να υπομείνουν "πολλήν ἄθλησιν παθημάτων (Εβρ. ι, 32)". Άρα χρειάζεται και η δική μας ολοπρόθυμη διάθεση. "Ἀμφοτέρων χρεία, καί τῆς ἡμετέρας προθυμίας καί τῆς τοῦ Θεοῦ προμηθείας",παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. 

Μερικοί νομίζουν ότι ως "ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν" λογίζεται μονάχα το τελικό μαρτύριο. Όμως παρόμοια λογίζεται και κάθε λογή μικρότερο μαρτύριο. Μάρτυρας δεν είναι μόνο αυτός που οδηγείται στο μαρτύριο, αλλά "καί ὁ ὑπέρ ἐλαττόνων σφαγείς μάρτυς ἐστίν ἀπηρτισμένος". Ο άγιος Θεός ανταμείβει όχι μόνον την τελική πράξη, αλλά και την πρόθεση και τα ελατήρια και τις καθημερινές μικρότερες θυσίες που γίνονται για την αγάπη Του. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: "Κἄν τῇ φύσει κεκληρωμένον ᾖ μόνον ἅπαξ ἀποθανεῖν, τῇ προαιρέσει τό καθ' ἡμέραν τοῦτο πάσχειν, εἰ βουληθείημεν, ἔδωκεν ὁ Θεός". Που σημαίνει με απλούστερα λόγια ότι κλήρος των ανθρώπων είναι να πεθάνουμε σωματικά μια φορά. Αλλά ως  προς την προαίρεση, ο άγιος Θεός μας έδωσε τη δυνατότητα να πεθαίνουμε μυριάδες φορές: "Ἕνεκά σου θανατούμεθα ὄλην τήν ἡμέραν (Ρωμ η, 36)". Μπορούμε να θυσιαζόμαστε στης αγάπης τον βωμό κάθε στιγμή και ώρα της ζωής μας. Αρκεί να τ0 θέλουμε. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!