Ήταν αγαπημένο αντρόγυνο η Αγάθη με τον Παύλο. Ποτέ τους δεν αντάλλαξαν πικρή κουβέντα. Κι αν κάποτε ένιωθαν κουρασμένοι, δεν συζητούσαν για σοβαρά θέματα. Εκείνο που κυρίως τους απασχολούσε ήταν η πρόοδος των τριών για την ώρα παιδιών τους, δυο αγοριών και μιας κόρης, που τα μεγάλωναν με χριστιανική αγωγή. Σ' αυτό συμφωνούσαν και οι δυο. Το είχαν πει μάλιστα πριν στεφανωθούν. Τα έπαιρναν μαζί τους κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή στην εκκλησία, και σαν εκπαιδευτικοί που ήταν και οι δύο, προλάβαιναν και αντιμετώπιζαν επιτυχημένα, με τη βοήθεια του Θεού, τις παιδικές ή εφηβικές αντιδράσεις τους. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα μέσα στη Χάρι του Θεού. Κάτι όμως έλειπε. Ένα απόγευμα, καθώς έπιναν τον καφέ τους στο μπαλκόνι τους, είπε η Αγάθη στον άντρα της:
- Παύλε μου, διάβασα αυτές τις μέρες κάτι που μου' κανε πολύ μεγάλη εντύπωση και είπα να σου το πω. Πιστεύω να σ' αρέσει. - Τα ακούω, όπως πάντα, με χαρά!
- Κάποιος είπε να γράψουν στο μνήμα του: ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΑ ΕΧΑΣΑ ΟΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑ. Πώς σου φαίνεται;
- Πολύ ωραίο, έξυπνο και πραγματικό!- Εγώ το πάω και κάπου αλλού. Εμείς, δόξα τω Θεώ, τα έχουμε όλα ωραία. Καλό σπίτι, καλή δουλειά, καλά παιδιά, όμως υστερούμε σε κάτι.
- Σε τι δηλαδή;
- Είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, στα δικά μας ή μήπως κάνω λάθος;
- Μάλλον έχεις δίκιο. Ζούμε με το ατομικιστικό πνεύμα της εποχής μας, που έχει επηρεάσει λίγο-πολύ όλους μας.
- Προσφέρουμε , βέβαια, άντρα μου, στα παιδιά της Πατρίδας μας, ό, τι μπορούμε. Δεν αρκούμαστε μόνο στις ξερές γνώσεις. Τους μιλάμε και για τα ιδανικά του Ευαγγελίου, της Ορθοδοξίας μας, για την αξία του καλού χαρακτήρα και τόσα άλλα. Είναι προσφορά και δόσιμο όλα αυτά, δεν συμφωνείς; - Συμφωνώ απολύτως.
- Δε φτάνει όμως, νομίζω, Παύλε μου. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας υποφέρουν κι εμείς να μένουμε κλεισμένοι στο καβούκι μας; Τι Χριστιανοί είμαστε τότε;
- Έχεις δίκιο. Αναρωτιέμαι όμως πού το πας με αυτά που μου λες. - Τα λέω αυτά, διότι μόλις προχθές έμαθα ότι δυο τετράγωνα πιο πέρα από μας, μένει μια συγχωριανή μιας γειτόνισσας, που την έχουν εγκαταλείψει όλοι οι συγγενείς της και οι συγχωριανοί.. Ζει κατάμονη! Τι θα' λεγες αν αποφασίζαμε να την επισκεφθούμε κάποια μέρα;
- Και σήμερα μάλιστα!Σε λίγη ώρα οι δυο σύζυγοι χτυπούσαν την πόρτα της γιαγιάς που τους άνοιξε και τους κοίταζε απορημένη , γιατί μέρες πολλές είχε να περάσει κάποιος στο σπιτάκι της.
Της άφησαν ένα δέμα με γλυκά, της συστήθηκαν ότι είναι συγχωριανοί της, τη ρώτησαν για την υγεία της, γιατί είδαν πολλά φάρμακα στο τραπέζι της, τη ρώτησαν κι έμαθαν ότι την έλεγαν Σοφία κι αμέσως ρίχτηκαν επί το έργο.
Σκούπισαν και καθάρισαν το σπίτι κι άλλαξαν τα σεντόνια της, ενώ εκείνη κρατούσε συνέχεια την κοιλιά της, διότι την πονούσε, όπως είπε, πολύ το στομάχι της κι έδειξε ένα άδειο κουτί με το φάρμακο. Πήρε αμέσως το άδειο κουτί ο Παύλος και βγήκε και έψαξε και βρήκε σ' ένα φαρμακείο το καλό φάρμακο για το στομάχι και της το πρόσφερε. Κι αφού συζήτησαν αρκετά, την καληνύχτισαν, παίρνοντας μαζί τους τα σεντόνια της, για να τα πλύνουν στο πλυντήριό τους/ συνεχίζεται.....
(Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, ... Κι έγινε το θαύμα, Η μοναχική γιαγιά, Αθήνα 2021, Εκδόσεις Σωτήρ).
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου