Φράσεις για προβληματισμό 46ο μέρος

Είναι προτιμότερο να είναι κανείς επαίτης παρά απαίδευτος.Διότι οι μεν ζητιάνοι έχουν ανάγκη χρημάτων, οι δε απαίδευτοι έχουν ανάγκη ανθρωπισμού, δηλαδή έχουν ανάγκη να γίνουν άνθρωποι (Διογένης Λαέρτιος). Έχουν ανάγκη από παίδευση (παιδεία), η οποία κάνει τον άνθρωπο πραγματικά άνθρωπο (Ν.Π. Βασιλειάδη, Χριστιανισμός και ανθρωπισμός, σελ. 21, εκδόσεις Σωτήρ).

Τα μεγάλα έργα ανήκουν στους νέους, οι συνετές σκέψεις στους μεσήλικες, οι ευχές στους γέροντες (Υπερείδης). 
Η φρόνηση είναι η μητέρα όλων των αρετών. Όταν είσαι συνετός, επιτυγχάνεις πάντοτε στη ζωή σου (Αριστοτέλης).

Όπου τελειώνει ο νόμος αρχίζει η τυραννία (Πιτ).
Η τάξη και η πειθαρχία είναι οι δυο μεγαλύτερες αρετές για κάθε άνθρωπο και για κάθε λαό (Όμηρος). 
Τάξη στο χώρο, πρόγραμμα στον χρόνο, μέθοδο στην εργασία (Ευριπίδης). 

Η χειρότερη αρρώστια είναι να έχεις αχαλίνωτη γλώσσα (Ευριπίδης). 

Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα (Ζαν Μορό).

Όποιος πείθεται από διαβολές και συκοφαντίες ή ύπουλος είναι ή ανόητος (Μένανδρος). 
Κάθε υπερβολή εναντιώνεται στη φύση (Ιπποκράτης). 

Ο άνθρωπος μπορεί να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, όταν δεν αφήνει να τον παρασύρει ο θυμός του (Δημοσθένης).

Εμπιστεύσου όχι όσους σε επαινούν για καθετί που κάνεις ή που λες, αλλά όσους σε επιπλήττουν για τα σφάλματά σου (Ισοκράτης).

Οὐχί τόν ἔλεγχον κωλύει (εμποδίζει) ὁ Κύριος, ἀλλά τό κατακρίνειν.Ὁ μέν ἔλεγχος ἐπ' ὠφελείᾳ ἐστίν, ἡ δέ κατάκρισις ἐπί ὀνειδισμῷ καί ἐξουδενώσει. Μή κρίνετε, ἵνα μή κριθεῖτε (Σπουδαία σκέψη).

Ο απαισιόδοξος βλέπει δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία και ο αισιόδοξος βλέπει ευκαιρίες σε κάθε δυσκολία (Ουίνστον Τσόρτσιλ).

Οι πιστοί Χριστιανοί οφείλουμε "μηδέν προπετές πράσσειν (Πραξ. ιθ, 36)". Να αποφεύγουμε την προπέτεια. Ο λόγος μας να είναι μετρημένος, σεμνός, καρπός ώριμης σκέψης. Οι ενέργειές μας να μην είναι βιαστικές και με συναισθηματική φόρτιση. Ο πραγματικά πιστός "οἰκονομήσει τούς λόγους αὐτοῦ ἐν κρίσει", θα προσέχει πολύ τα λόγια και τις κρίσεις του, ώστε να μην θίξει κανέναν (Ψαλμός ρια 111, 5)(Σπουδαία σκέψη).

Αὐτός (ὁ Θεός) ἐξ΄ἀρχῆς ἐποίησεν ἄνθρωπον καί ἀφῆκεν αὐτόν ἐν χειρί διαβουλίου αὐτοῦ: εάν υπάρχει αμαρτία, υπεύθυνος για αυτήν είναι μόνο ο άνθρωπος και όχι ο Θεός. Ο Θεός εξαρχής δημιούργησε τον άνθρωπο και τον άφησε στην εξουσία της ίδιας του της εκλογής και αποφάσεως (Σοφία Σειράχ, ιε, 14).

Είναι κάποιες ώρες δύσκολες, ώρες μαύρες, σκοτεινές, που πνίγεται η ψυχή και τα χάνει. Θλίψεις μεγάλες και απροσδόκητες, δοκιμασίες πολλές, πειρασμοί αλλεπάλληλοι, ασθένειες βαριές μας λυγίζουν. Γιατί Θεέ μου; 

"Ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; (Ψαλμ. ιβ, 2-3)". Ας μην αφήνουμε την πίστη μας να εξασθενήσει. Εμείς συχνά Τον λησμονούμε. Εκείνος ποτέ δεν μας λησμονεί, ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Ας καταφεύγουμε με πίστη στον Κύριο, με θερμή προσευχή και να περιμένουμε την ώρα Του (Σπουδαία σκέψη).

"Λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, Ιωα.ιβ, 1-18": Από ευγνωμοσύνη για το θαύμα που είχε κάνει στον αδελφό τους,οι δυο αδερφές, Μάρθα και Μαρία, προσφέρουν στον Κύριο ό, τι πολύτιμο έχουν. Η πιστή μαθήτρια Μαρία εκδηλώνει τα αισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον λατρευτό της Διδάσκαλο με το πολύτιμο μύρο. Στον Χριστό δίνουμε ό, τι πιο ακριβό και πολύτιμο διαθέτουμε: τα πιο ακριβά μας αισθήματα, τους πιο θερμούς χτύπους της καρδιάς μας, τους πιο αγνούς πόθους μας (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ).

Ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς καί ἐθαμβοῦντο (Μαρκ. ι, 32-45). Προχωρούσε μπροστά μόνος Του. Επιτάχυνε το βήμα Του. Και οι μαθητές ακολουθούσαν θαμπωμένοι από το βλέμμα του Διδασκάλου τους. Και με ένα αδιόρατο φόβο στην καρδιά... Ο Κύριος πορεύεται προς το πάθος Του. Το βλέμμα καρφωμένο στα Ιεροσόλυμα. Ο Κύριος μας υπενθυμίζει τη δική μας πορεία προς την Ιερουσαλήμ - την ουράνια. Και η πορεία μας αυτή να μη γίνεται ανέμελα, χαλαρά, άτονα με νωθρότητα και αδιαφορία. Σταθερή και η δική μας πορεία (Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ).

Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ονομάζεται έτσι διότι τη μέρα αυτή η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη διαχρονική νίκη της έναντι όλων των αιρέσεων, καθώς κι όλων εκείνων που την καταδίωξαν. Η Εκκλησία δεν είναι γήινο κατασκεύασμα. 

Η Εκκλησία είναι από τον ουρανό, είναι ουρανός η Εκκλησία, η Βασιλεία των ουρανών πάνω στη γη. Η Εκκλησία αποτελεί τον χώρο εκείνο από τον οποίο ο πιστός ανάγεται στον ουρανό. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο άνθρωπος από γήινος και χοϊκός γίνεται ουράνιος και υπερκόσμιος, (Ιω. α, 44-52), (Αρχιμ.Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ).

Κατέβηκε ο τελώνης από τον ναό και πήγε στο σπίτι του δικαιωμένος από τον Θεό, συγχωρεμένος κι αθωωμένος, ενώ ο άλλος, ο Φαρισαίος, που κοίταζε να προβάλει τον εαυτό του, έφυγε καταδικασμένος από τον Θεό (Λουκά, ιη, 10-14). Όποιος εξυψώνει μόνος του τον εαυτό του θα ταπεινωθεί από τον Θεό και θα κατακριθεί, ενώ αντίθετα όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, αυτός θα υψωθεί και θα τιμηθεί από τον Θεό. Είναι έμφυτος πόθος και σταθερή επιδίωξη του ανθρώπου το να θέλει να φαίνεται σπουδαίος απέναντι στους άλλους, επιτυχημένος καταξιωμένος. Συνήθως όμως πώς το επιδιώκει αυτό; Παγίδα στήνουμε στον εαυτό μας με την αυτοπροβολή (Αρχιμανδρίτη Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, Εκδόσεις Σωτήρ).

Οι Μυροφόρες στον Τάφο. "Ἠγέρθη". Μη φοβάστε. Ξέρω, ζητάτε τον Ιησού τον Ναζαρηνό, τον Εσταυρωμένο. Αναστήθηκε, δεν είναι εδώ. Έκρηξη φωτός, χαράς, θριάμβου. Όλα εκεί είναι νέα, όλα σταλάζουν φως, χαρά, δόξα. Έλα και συ, φίλε μου, κι εγώ να βρεθούμε μαζί με τις Μυροφόρες. Εκεί στον Τάφο τον ανοιχτό. Εσύ μόνο την προθυμία θα βάλεις. Και όλα τα άλλα, την έκπληξη, το ξαλάφρωμα, την ανανέωση της ζωής σου, θα σου τα χαρίσει Εκείνος ο Αναστημένος (Αρχιμανδρίτη Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, Εκδόσεις Σωτήρ).

Κατορθώνουμε περισσότερα με τη φρόνηση παρά με την ισχύ (Τάκιτος).

Η εξουσία που αποκτήθηκε ένοχα δεν χρησιμοποιείται για καλό σκοπό (Τάκιτος).

Σε μια συζήτηση το δύσκολο δεν είναι να υποστηρίζεις τη γνώμη σου, αλλά να ξέρεις να την υποστηρίζεις (Τάκιτος).

Ὥσπερ ὁ κρατῶν κέρκου κυνός, οὕτως ὁ προεστώς ἀλλοτρίας κρίσεως: όπως εκείνος που κρατά την ουρά του σκύλου κινδυνεύει να δαγκωθεί από αυτόν, έτσι κινδυνεύει να κτυπηθεί κι εκείνος, που αναμειγνύεται απρόσκλητος σε φιλονικία άλλων (Παροιμίες, κστ, 17).

Πετάχτηκε η γριά από τον φράχτη με τη ρόκα και το αδράχτι (Λαϊκή παροιμία για τις αφόρητα περίεργες και φλύαρες γυναίκες).

Η αγάπη και ο θάνατος εξισώνουν όλες τις τάξεις (Λύττον).

Είμαστε ωραίοι όταν ανήκουμε στον εαυτό μας και άσχημοι όταν ξεπετούμε σε κατώτερη φύση. Είμαστε ωραίοι όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και άσχημοι όταν δεν τον γνωρίζουμε (Πλωτίνος).

Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος: βίος χωρίς γιορτές είναι δρόμος μακρύς χωρίς να υπάρχει πανδοχείο, για να ξεκουραστείς (Δημόκριτος).

Πᾶς ὁ ὑπό γῆς καί έπί γῆς χρυσός ἀρετῆς οὐκ ἀντάξιος: όλο το χρυσάφι που βρίσκεται κάτω από τη γη και πάν σε αυτήν δεν αξίζει όσο η αρετή (Πλάτων).  

Νοῦς μέν γάρ μή σκεδαννύμενος ἐπί τά ἔξω, μηδέ ὑπό τῶν αἰσθητηρίων ἐπί τόν κόσμον διαχεόμενος, ἐπάνεισιν μέν πρός ἑαυτόν, δι' ἑαυτοῦ δέ πρός τήν τοῦ Θεοῦ ἔννοιαν ἀναβαίνει: νους που δεν διασκορπίζεται στα έξω, ούτε διαχέεται στον κόσμο μέσω των αισθητηρίων, επιστρέφει στον εαυτό του και δια του εαυτού του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού (Μ. Βασίλειος, προς Άγιον Γρηγόριον). 

"Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες (Ιωα. κ, 19-31)". Δηλαδή εμείς που πιστεύουμε, ενώ δεν έχουμε δει με τα σωματικά μας μάτια τον Κύριο, είμαστε σε θέση πλεονεκτικότερη από τον Θωμά. Διότι η πίστη είναι μια αίσθηση εσωτερική πολύ πιο δυνατή από την όραση των ματιών. Τα μάτια μπορεί κάποτε να σε απατήσουν, η πίστη όμως ποτέ. Πιστεύω στον Χριστό μου, στον Αναστημένο μου Κύριο, σημαίνει τον νιώθω διαρκώς κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου, σε κάθε βήμα της ζωής μου (Αρχιμανδρίτη Αποστόλου Τσολάκη, Μίλησέ μου, Χριστέ, εκδόσεις Σωτήρ). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!