Θεέ μου, πού βρίσκεσαι;

Δε θυμάμαι το όνομά του. Πήγαινε στην Ά Λυκείου, φαινόταν όμως μεγαλύτερος με το αρκετά πυκνό μούσι και το κάπως μακρύ μαλλί. Πάντα ντυμένος το πέτσινο μαύρο μπουφάν και καθισμένος νωχελικά στο τελευταίο θρανίο, έδινε την εντύπωση πως δεν παρακολουθούσε ποτέ μάθημα. Δε μιλούσε με τον διπλανό του. Να άκουγε άραγε κάτι από όσα έλεγα για την ορθόδοξη πίστη μας; Να διαφωνούσε, να προβληματιζότανε, να αδιαφορούσε;

Δεν μπορούσα να καταλάβω, ώσπου....μια μέρα με έκπληξη τον είδα να σηκώνει το χέρι του:
- Κύριε, έχει συμβεί τίποτε δυσάρεστο στη ζωή σας;
- Άσχετο....μουρμούρισε καλά κάποιος χωρίς να ακουστεί.

- Πώς όχι;, ακούστηκε η δική μου απάντηση που έφερε την επόμενη ερώτηση.
- Πού ήταν τότε ο Θεούλης σας;
Σχετικό, απόλυτα σχετικό, σκέφτηκα, κι όλη η τάξη το επιβεβαίωνε σιωπηρά, περιμένοντας με κομμένη ανάσα την απάντηση που έπρεπε να δώσω.

- Ένδεκα χρονών μαζί με την επτάχρονη αδελφή μου και τη φιλάσθενη μάνα μας κατευοδώσαμε αιφνίδια τον πατέρα για το ταξίδι στην αιωνιότητα. Το βράδυ εκείνο που η μικρή καρδιά μου συναντήθηκε με τον πιο μεγάλο ανθρώπινο πόνο, ένιωθα Κάποιος, άγνωστός μου τότε, να ψιθυρίζει στον νου μου αυτό που τα χείλη μου έλεγαν:

«Δεν μπορεί ο Θεός να μας κάνει κακό, κάτι άλλο θα κάνει για μας....».
Άρχισαν να κυλούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες της δύσκολης πια ζωής μας. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα έσφιγγε την καρδιά μου, καθώς άκουγα και ξανάκουγα: «Τώρα εσύ θα πάρεις τη θέση του πατέρα σου».

«Ευθύνη», έμαθα αργότερα πως το έλεγαν. Κοντά της ξεφυτρώνει κι ένα άλλο, ο φόβος, ο μεγάλος φόβος, που με έκανε συχνά να στρέφομαι στον τόσο κοντινό, άγνωστό μου και να του λέω: «Θεέ μου, δώσε υγεία στη μάνα μας. Άφησέ την κοντά μας πολλά χρόνια. Μ’ άκουγε ο Θεός. Πάντα κοντά μας η μάνα μας, πάντα ορθή και γερή.

Μαθητής της Ά Γυμνασίου, μια Κυριακή του Οκτωβρίου, αποφάσισα να δεχθώ μια πρόσκληση που τις προηγούμενες χρονιές είχα αρνηθεί. Την πρόσκληση του Κατηχητικού. Ήθελα να πάρω απάντηση στις απορίες μου για τη μετά τον θάνατο κατάσταση των ανθρώπων.

Αναζητώντας να μάθω κάτι για τον πατέρα που έχασα στη γη, έμαθα πως έχω Πατέρα στον ουρανό, πως το δικό Του στοργικό χέρι μ’ οδήγησε μικρό-μικρό στο σχολείο του πόνου.
- Και γιατί ένας καλός, όπως λέτε, Πατέρας να οδηγεί το παιδί του στο σχολείο του πόνου;

- Γιατί εκεί, μόνο εκεί μαθαίνεις, αν θέλεις.
- Δε νομίζω πως έμαθα τίποτα από τα βάσανά μου, ακούστηκε για τρίτη φορά η φωνή από το τελευταίο θρανίο, κάπως πονεμένη τώρα και σίγουρα πολύ αποκαλυπτική.
- Κι εγώ το ίδιο μ’ εσένα έλεγα για πολύ καιρό. Τώρα όμως λέω πως έμαθα. Έμαθα πολλά....

Στο σχολείο του πόνου ένιωσα πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος και πόσο δυνατός είναι ο Θεός. Εκεί κατάλαβα πως δεν προκαλεί Εκείνος τη θλίψη στη ζωή μας, για να μας βασανίζει. Της επιτρέπει να μας επισκεφθεί για το συμφέρον μας.

Στο σχολείο του πόνου, μη σας φανεί παράξενο, συνειδητοποίησα πως ο Θεός στέλνει και χαρές, πολλές, μικρές και μεγάλες στη ζωή μας.
- Και γιατί δεν στέλνει μόνο χαρές, αφού είναι Παντοδύναμος;
- Γιατί ο Πατέρας μας δεν θέλει να περάσουμε καλά μόνο τα λίγα χρόνια μας στη γη, αλλά να ζήσουμε τη μόνη, τη μόνιμη, την αιώνια χαρά μαζί Του. 

Για να κερδίσουμε αυτή τη χαρά του ουρανού, είναι «απαραίτητες» οι λύπες της γης. Τις αφήνει λοιπόν να ’ρθουν στη ζωή μας, μετρώντας τες με τη σοφή Του αγάπη. Έτσι η θλίψη μας είναι πάντα τόση όση αντέχουμε, πάντα τόση όση «χρειαζόμαστε», για να γίνουμε οι άνθρωποι που Εκείνος θέλει, πλάσματα καθαρά, άγια, άξια του Δημιουργού τους.

Στο σχολείο του πόνου έμαθα κυρίως πως ο Θεός είναι πάντα παρών στη ζωή μας. Ξέρει τα βάσανά μας. Ακούει τους στεναγμούς μας, βλέπει τα δάκρυά μας, γλυκαίνει την πίκρα μας, παρηγορεί και χαροποιεί με την παρουσία Του την καρδιά μας. Μας δίνει τη δύναμη να σηκώσουμε τον κάθε πόνο μέχρι τη στιγμή που Εκείνος θα τον σηκώσει από τη ζωή μας.

Το είπε ο Ίδιος ξεκάθαρα κάποτε στον Μωυσή: «Είδα τους πόνους του λαού μου (του Ισραήλ), άκουσα τα παράπονά τους και κατέβηκα να τους ελευθερώσω από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων (Έξοδος, γ,1)». Κι ο ευεργετούμενος λαός, με το στόμα του Ψαλμωδού, Τον δοξολογεί με όλη του την καρδιά, γιατί νιώθει πως ο Θεός άκουσε κάθε λόγο προσευχής που βγήκε από το στόμα του, γι’ αυτό και δε φοβάται πια καμιά συμφορά, αφού Εκείνος είναι μαζί του...

Στο σχολείο του πόνου βρήκα την απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες: «Πού είναι ο Θεός μου την ώρα που πονώ;» Κοντά μου. Ζωντανός, δυνατός, στοργικός Πατέρας....
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, 8:15 π.μ. Μαθήματα εκτός ύλης, Πού ήταν ο Θεός;, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Ας μας δίνει δύναμη ο Κύριος για όποια δοκιμασία αντιμετωπίζουμε!