Με την αυτοκριτική πορευόμαστε στην Αιωνιότητα!

Μοιάζει πολύς ο δρόμος ως την κορυφή. Άραγε, θα αντέξω; Και όμως "στενή καί τεθλιμμένη" η οδός που βαδίζουμε. Μα σαν ξέρω πως πορεύομαι το δρόμο Του, γαλήνη με πλημμυρίζει. Ξαφνικά οι μπόρες ασθενούν και το κάθε βήμα γίνεται ένας αγώνας για να Τον προσεγγίζουμε. 

Άραγε, πόσο αφουγκράζομαι τον Θεό στη ζωή μου; Κατά πόσο του επιτρέπω να φωτίσει τα σκοτάδια μου και να με οδηγήσει; Τελικά, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν ανοίγομαι στον Θεό. Παρόλο που μια κίνηση δικιά Του ησυχάζει κάθε τρικυμία. Χάνομαι, γιατί δεν κοιτάζω Εκείνον. Και χάνομαι, γιατί δεν κοιτάζω τον εαυτό μου. Έρχονται στιγμές ενδόμυχων συζητήσεων και αυτοκριτικής στις οποίες νιώθω ότι μιλάω με έναν άγνωστο....

Τελικά, πόσο γνωρίζουμε ποιοι είμαστε; Σε τι βαθμό έχουμε επίγνωση των παθών μας, των ατελειών μας και της φθοράς μας; Είναι ταξίδι ατελεύτητο και μοναχικό αυτό της εξερεύνησης του εαυτού μας. Ένα ταξίδι όμως που με οδηγό τον Θεό αποκτά μια απίστευτη γλυκύτητα. Γλυκύτητα μετανοίας. Γιατί, μόνο όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να μετανοήσουμε πραγματικά. Μόνο τότε αρχίζει το "ξερίζωμα".

Και τελικά, μόνο τότε επέρχεται η αληθινή ταπείνωση. Κάθομαι, στέκομαι ενώπιον του Θεού με τις πληγές μου ανοιχτές, όπως ακριβώς είμαι. Συλλογίζομαι, πώς είναι και πώς εγώ είμαι. Ακόμη πού είμαι και πού Εκείνος είναι. Ξέρω, όμως, ότι θα με βοηθήσει, ξέρω ότι θα συμπληρώσει το "ψηφιδωτό" μου κι έτσι δεν σταματώ. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Β. Ουγκώ: "ο ενθουσιασμός είναι ο πυρετός της λογικής". Βλέπω την ανηφόρα και διστάζω. Μα μια φωνή μέσα μου μου ψιθυρίζει: "προχώρα, πορεύου"! Έχει ο Θεός λοιπόν. Με τρόπους ασύλληπτους μας βοηθά, πολλούς από τους οποίους δεν τους συνειδητοποιούμε... 

Ξεχνάμε πόσο μας αγαπά και υποτιμούμε το τι μπορεί να κάνει για εμάς: "Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν". Δεν είναι και λίγες οι φορές μάλιστα που ο Θεός επιτρέπει να συμβεί κάποιο θαύμα. Έχουμε εμείς την κατάλληλη πνευματική κατάσταση να το αντικρίσουμε; 

Γιατί η λογική βρίσκει δήθεν τρόπους, απαντήσεις, μα μια είναι η Αλήθεια. Τα θαύματα λοιπόν, εν πολλοίς παράλογα και αδύνατα, "θυμώνουν, όταν δεν τα πιστεύεις", όπως έγραψε η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Ακόμη, μας καλούν να τα πιστέψουμε ή καλύτερα καλούμαστε να τα πιστέψουμε.

Αποτελούν χαραυγή φωτός, στίγματα της αγάπης Του και μας καθοδηγούν νοητά προς τον Ουρανό. Έχουμε όμως αναλογιστεί πόσο τελικά παράλογος μοιάζει συχνά ο κόσμος γύρω μας, με τους ρυθμούς του, τη φασαρία του; Και πως το "άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά" ίσως είναι ένα βήμα προς την Αιωνιότητα;  (Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, Άρθρο του Χρήστου Γραμματικόπουλου, φοιτητή Βιολογίας ΕΚΠΑ, περιοδικό Παρεμβολή)

Καλημέρα σας! Καλή πορεία ανύψωσης στην αγία και  Μεγάλη εβδομάδα! Ευλογημένη Ανάσταση!