Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Οικογένεια και εφηβεία (1ο μέρος)





Δεν είναι λίγες οι φορές που το σπίτι αναστατώνεται από τις αταξίες των παιδιών και χάνει την Ειρήνη του. Κάνεις δεν το θέλει, όλοι όμως το ζουν. Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς πρέπει να αντιμετωπισθεί; 

Όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, έχουν μειωμένη αντίληψη και φυσικό είναι να μην καταλαβαίνουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει, τι είναι επικίνδυνο και τι ενοχλητικό. Γι’ αυτό πολλές φορές οι ενέργειές τους είναι απρόβλεπτες και ακραίες και αναστατώνουν τους μεγάλους. 

Επιπλέον, καθώς μάλιστα μεγαλώνουν, διακρίνονται από μια υπερκινητικότητα.  Μπορούν να τρέχουν, να πηδούν να παίζουν ατέλειωτες ώρες χωρίς να κουράζονται. Και όταν κάθονται, μαζεύουν ενέργεια, που πρέπει στη συνέχεια να ξοδέψουν. Τα βλέπουμε πώς εκσφενδονίζονται από την τάξη του σχολείου, μόλις χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα! 

Είναι ακόμη και τα παιδικά πείσματα, οι ζήλιες, οι εγωισμοί, οι κακίες, που τα εξωθούν σε ενοχλητικές συμπεριφορές. 

Κάποτε μπορεί να ανακτούν και να κάνουν ζημιές, για να δουν την αντίδρασή μας, να μετρήσουν την αντοχή μας να προκαλέσουν την προσοχή μας και να μας αναγκάσουν να ασχοληθούμε μαζί τους. Οι αταξίες τους μπορεί να εκφράζουν με λανθασμένο τρόπο την ανάγκη της επικοινωνίας με τους γονείς. 

Στους λόγους αυτούς θα προσθέσουμε και το γεγονός ότι σήμερα πολλά παιδιά ζουν κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες. Δεν έχουν χώρο να κινηθούν, να τρέξουν, να συναντήσουν αλλά παιδιά και να παίξουν. Είναι αναγκασμένα να περιορίζονται σε παιχνίδι κλειστού χώρου ή να δραστηριοποιούνται σ’ ένα μικρό, στενό μπαλκόνι. Αυτό τα πιέζει κι οι αταξίες τους μπορεί να είναι φυσιολογική αντίδραση στις μη φυσιολογικές συνθήκες της ζωής τους. 

Άλλες πάλι φορές οι αταξίες των παιδιών μπορεί να οφείλονται στις αταξίες των γονέων. Όταν οι γονείς βρίσκονται σε διαρκή και οξεία αντιπαράθεση, όταν είναι εκνευρισμένοι κι ασυγκράτητοι στους μεταξύ τους λόγους και στους τρόπους τους, ταράζονται οι λεπτές κι ευαίσθητες ψυχές, που θέλουν τους γονείς αγαπημένους. 

Όταν ακόμη δεν μπορούν οι γονείς να συνεννοηθούν και να χαράξουν μια κοινή γραμμή στην αγωγή που δίνουν, και αλλά λέει ο ένας, αλλά ο άλλος και πολλές φορές μαλώνουν μπροστά στα παιδιά διαφωνώντας για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουν, τα παιδιά αναστατώνονται, νιώθουν ανασφαλή, τα χάνουν κι αντιδρούν έντονα και με απρόβλεπτους συχνά τρόπους. Πολύ χειρότερες είναι οι αντιδράσεις τους, όταν οι γονείς φθάνουν στα άκρα, όταν απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και διαλύουν την οικογένεια. 

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο διάβολος, που χρησιμοποιεί την ταραχή σαν όχημα, για να εισέρχεται στις ψυχές και να τις αναστατώνει, πολεμάει πολλές φορές και τα παιδιά και τα εξωθεί σε συμπεριφορές που εκνευρίζουν τους γονείς και αναστατώνουν όλο το σπίτι. Πώς θα αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά οι δυσάρεστες αυτές καταστάσεις; Ο κόσμος των παιδιών φέρνει τη χαρά μέσα στο σπίτι. Τα παιδιά όμως φέρνουν και την αναστάτωση. Οι αταξίες τους είναι αναμενόμενες στην καθημερινή ζωή της οικογένειας. Σε ένα σπίτι με παιδιά δεν μπορεί να υπάρχει η ησυχία κι η τάξη ενός μοναστηριού. 
Το πρώτο που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε σωστά την αναστάτωση που προκαλούν τα παιδιά μας με τις αταξίες τους, είναι η υπομονή, που εκφράζεται με αυτοσυγκράτηση. Μια αταξία τους προκαλεί τον εκνευρισμό και φέρνει τον θυμό. Τότε δεν πρέπει να δράσουμε αμέσως, διότι θα ενεργήσουμε βίαια, κι αυτό δεν βοηθεί κανέναν. Είναι απαραίτητο να ηρεμήσουμε πρώτα. Να απομακρυνθούμε λίγες στιγμές, να σκεφθούμε ψυχραιμότερα. Τότε είναι πιθανόν να αξιολογήσουμε διαφορετικά το περιστατικό και είναι βέβαιο ότι θα δράσουμε πιο νηφάλια κι επομένως πιο σωστά. Θα μιλήσουμε βέβαια επιβλητικά, αλλά ήρεμα, όχι θυμωμένα. Οι συμβουλές μας τότε είναι πιο πειστικές και άρα πιο εύκολα αποδεκτές.

Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να δείχνουμε κατανόηση για τα παιδιά και τον κόσμο τους, να κατανοούμε το κάθε παιδί χωριστά, με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του. Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Κάθε παιδί είναι ένα μοναδικό θαύμα, που δεν έχει το όμοιό του σ’ όλη την ιστορία του κόσμου. Το κάθε παιδί χρειάζεται τον τρόπο του. Να κατανοούμε ακόμη την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι, που ενδεχομένως θα προκαλεί αναστάτωση στο σπίτι, αρκετό θόρυβο και αταξίες. 

Τα παιδιά, ακόμη κι όταν ατακτούν, ζητούν την αγάπη μας. Ζητούν να τα αγαπούμε όχι μόνο αν φέρονται καλά, αλλά κι όταν κάνουν τα λάθη τους. Πολλές φορές οι αταξίες τους μπορεί να είναι μια έμμεση, αλλά δυναμική διαμαρτυρία για την έλλειψη αληθινής και γνήσιας αγάπης. Πρέπει να αγαπούμε τα παιδιά παρά τις δυσκολίες που το καθένα μπορεί να παρουσιάζει, να τ’ αγαπούμε γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που κάνουν. 

Η προσευχή τέλος μπορεί να φέρει πολύ περισσότερα αποτελέσματα. Αρκεί να γίνεται με πίστη θερμή και να θεωρείται ως το πρώτο όπλο στον αγώνα μας για την προκοπή των παιδιών μας• όχι το τελευταίο, στο οποίο καταφεύγουμε όταν αποτύχουν όλα τα αλλά, και μάλιστα με μια αβέβαιη ελπίδα μήπως με την προσευχή μπορεί να γίνει κάτι. 

Να αισιοδοξούμε για τα παιδιά μας. Τα πράγματα τις περισσότερες φορές δεν είναι τόσο δύσκολα και απογοητευτικά όσο νομίζουμε. Οι αταξίες συνήθως φανερώνουν ψυχική υγεία και έναν δυναμισμό, που αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος, όταν διοχετευθεί σε σωστή κατεύθυνση, σε δημιουργικές δραστηριότητες, σε εργασίες του σπιτιού κ.λπ. Όλα τα παιδιά μπορούν να κάνουν το καλύτερο, και τα άτακτα να γίνουν τα καλύτερα. Αυτά που μας κουράζουν σήμερα, μπορεί να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι αύριο. 

Είπαμε τέσσερις τρόπους, για να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία τις αταξίες των παιδιών μας: υπομονή-κατανόηση-αγάπη-προσευχή. Οπωσδήποτε χρειάζεται υπομονή. Αυτή θα υπάρχει όταν υπάρχει κατανόηση. Η κατανόηση όμως προϋποθέτει αγάπη. Και η αγάπη, για να γίνει πραγματικότητα, χρειάζεται θερμή προσευχή, καταφυγή στον Θεό που είναι η άπειρη και ανερμήνευτη αγάπη. 
Η κατάληξή μας επομένως είναι ο Θεός. Αυτός πρέπει να είναι και η αρχή κάθε καλής προσπάθειας για τα παιδιά μας. Αυτός η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω της υπεύθυνης και σωστής αγωγής. 
συνεχίζεται.... 
(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, Όταν τα παιδιά μας ατακτούν,
Βιβλιοπωλείο Σωτήρ, Αθήνα 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails