Καλό ταξίδι, Γέροντα της ψυχής μου....

Πέμπτη μεσημέρι 8/2/2018 έμαθα ότι ένας μεγάλος Γέροντας, ο μέγας Καθηγούμενος πατέρας Νεκτάριος Βιτάλης, πνευματικός πατέρας του πατέρα μου και του πνευματικού μου, πέταξε για το αιώνιο ταξίδι. Βάδισε στην αιωνιότητα, βυθίζοντας στη θλίψη όλους εμάς, που τον είδαμε από κοντά, τον γνωρίσαμε και πήραμε την ευχούλα του. Ο άγιος του Χριστού θα ζει αιώνια στην καρδιά μας. 

Η δική μου ψυχή νιώθει μόνη, απομονωμένη, άδεια. Τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου και δεν ξέρω πώς να τα σταματήσω. Τι να πω για αυτή την άγια μορφή που γνωρίζω από το 1981; Η δράση του γνωστή στην Καμάριζα Λαυρίου, στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος, στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή, σε ένα σπιτάκι δίπλα όπου διέμενε. 

Ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε μια αγκαλιά αγάπης. Στα χέρια του ξεκουράζονταν όλοι οι άνθρωποι και έβρισκαν παρηγοριά όσοι πονούσαν. Στα μάτια του κρατούσε την θλίψη όλου του κόσμου. Αρκούσε όμως ένα χαμόγελό του, για να νιώσεις την καρδιά σου να πετάει. Τα λόγια του σε έκαναν να κλαις, γιατί κι εκείνος συμπονούσε όποιον άνθρωπο βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Με απλότητα μιλούσε, όμως κάθε λέξη του χαραζόταν βαθιά στην καρδιά σου.  
Ήξερε πώς να ξεπερνά την κάθε δυσκολία, γιατί συνομιλούσε με τον αγαπημένο του άγιο, τον άγιο Νεκτάριο. Μάλιστα είχε γράψει και στίχους για τον άγιο, που κάποιες κυρίες τους είχαν κεντήσει σε σεμεδάκια. Όταν ο Γέροντας αντιμετώπιζε πρόβλημα, η καθαρή καρδιά του ζητούσε την βοήθεια του αγίου. "Παππούλη", του έλεγε, "βοήθησέ με σε αυτό το πρόβλημα." Και ο άγιος πάντα τον άκουγε. Είναι συνταρακτική η ίδια του η ζωή, καθώς και ο ίδιος ο Γέροντας έπασχε από καρκίνο και ο άγιος Νεκτάριος τον θεράπευσε. Περισσότερα για τη ζωή του μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ.

Αξιώθηκα κι εγώ να γνωρίσω αυτή την υπέροχη ψυχή, αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο. Πολλά τα θαύματα εν ζωή, μάλιστα πριν από δυο χρόνια είχε θεραπευθεί κάποιος από καρκίνο, καθώς ο ίδιος (ο ασθενής) μου το εκμυστηρεύθηκε.

Πάντα θα θυμάμαι το κλάμα του Μεγάλη Παρασκευή, όταν καλούσε όλους τους πονεμένους, ιδιαίτερα τις χαροκαμένες μάνες να δωρίσουν ένα σεντόνι, για την ψυχούλα του χαμένου τους παιδιού. Όλο το εκκλησίασμα έκλαιγε μαζί του και ήταν σαν να καθαριζόταν από ένα λυτρωτικό πόνο. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πως μας έβαζε όλους κάτω από το πετραχήλι του, μας διάβαζε, κι ήταν σαν να μας καθάριζε από τις αμαρτίες μας. Κι ακόμα αλησμόνητα θα είναι στη σκέψη μου όχι μόνο το χαμόγελό του, αλλά και η αστείρευτη χαρά που αντανακλούσε το πρόσωπό του, μια και καθρέφτιζε τη γαλήνη της ψυχής του, όπως κάποια φορά τον είδα αρχές Σεπτεμβρίου 2016. 

Γέροντα της καρδιάς μου, εδώ και καμπόσο καιρό δεν σε έχω δει από κοντά, λόγω της ασθένειάς σου, αλλά και της καταπονημένος σου σάρκας, όμως ένιωθα την προστασία σου. Ευχαριστώ τον Κύριο που με αξίωσε να σε γνωρίσω και να συνειδητοποιήσω πως η καλοσύνη σου κι η αγάπη σου ξεχείλιζαν μέσα από τη σοφία των απλών λόγων σου. 

Θα σε θυμάμαι πάντα, αγαπημένε μου παππούλη. Το πέρασμά σου από αυτόν τον κόσμο τον έκανε ομορφότερο και καλύτερο. Το κενό σου όμως είναι δυσαναπλήρωτο.

Τη σορό σου την προσκύνησε πλήθος κόσμου, αλλά και το ευλύγιστο χεράκι σου, αμέτρητες ώρες μετά την κοίμησή σου, υποδεικνύει την αγιότητά σου. Στην εξόδιο ακολουθία ο κόσμος έκλαιγε για την απώλειά σου, γιατί έχανε έναν δικό του άνθρωπο. Πολύ συγκινητικός ο επικήδειος λόγος του Σεβασμιοτάτου μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κ.κ. Νικολάου (Διαβάστε τον εδώ). Αμέτρητα τα μηνύματα και στο Διαδίκτυο, από τη σελίδα που είχαν δημιουργήσει τα πνευματικά παιδιά του μακαριστού Γέροντος.

Καλή ανάπαυση να έχεις, αν και σίγουρα θα αξιωθείς τον Παράδεισο. Θα μου λείψεις, καθώς στις προσευχές μου σε έφερνα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. Μα πιο πολύ θα σκέφτομαι αυτό που προσπάθησε ο άγιος Νεκτάριος να χαράξει βαθιά στην ψυχή σου με τον απλό λόγο του κι εσύ το έκανες πράξη με την ίδια τη ζωή σου: Η πίστη είναι το παν. 

Καλό ταξίδι, Γέροντα της ψυχής μου! Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά! 

 Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!