Στρέψε την πυξίδα της ζωής στον Χριστό! (μέρος 5ο)

«Η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται», κι η κακή, θα έλεγα. Ξεκίνησα για το σχολείο μόνος, χωρίς να περιμένω τον αδελφό μου..., γιατί όπως πάντα καθυστερεί. Νευριάζω...

Στο προαύλιο ο Κώστας μου ζήτησε τις ασκήσεις της Φυσικής. Ενώ τις είχα στην τάξη, απαντησα• «δεν τις έχω», σκέτο ψέμα. Ντρέπομαι...

Την πρώτη ώρα ήρθε κι ο βαθμός στο επαναληπτικό Αρχαίων Κατεύθυνσης. Τον περίμενα γύρω στα 18, κι ήταν 15. Τι θα γίνει στις Πανελλαδικές; Αγχώνομαι... Απογοητεύομαι... Και η μέρα συνεχίζεται...

Σε λίγο φροντιστήριο... τρεις ώρες Έκθεση. Αυτό σημαίνει συνεχείς προκλήσεις από τον καθηγητή που δηλώνει άθεος. Και γύρω σου τόσα παιδιά, νιώθεις να περιμένουν πώς θα αντιδράσεις εσύ, που όπως ομολόγησες τις προάλλες, πιστεύεις στον Θεό. Ποιος ξέρει τι θα λέει πάλι σήμερα αυτός ο άνθρωπος; Ώρες- ώρες δεν ξέρω τι θα κάνω.... Δειλιάζω.. Δεν αντέχω... Πόσο δύσκολα όλα, Θεέ μου, σήμερα...

Ο αναστημένος Χριστός λίγο πριν την ανάληψή Του στην τελευταία συνάντηση με τους μαθητές, αναθέτει να συνεχίσουν το έργο Του στη γη. Τον φόβο μπροστά στην αδυναμία τους και τη μεγάλη αποστολή τους προλαβαίνει με τη μεγάλη Του υπόσχεση: «καί ἰδού μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας  ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Ματθ. κη, 20). Ούτε μια μέρα της ζωής σας δε θα μείνετε μόνοι, χωρίς την παρουσία μου κοντά σας, χωρίς τη βοήθειά μου,να υπόσχεται ο Χριστός στους Ένδεκα και σ’ όλους τους μαθητές Του μέσα στους αιώνες.

Μη σκεφθείτε τις δυσκολίες που θα συναντήσετε. Θα είμαι Εγώ μαζί σας, που κάνω τα δύσκολα εύκολα (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος). Ο Χριστός είναι μαζί μας. Όχι μόνο τις άγιες ώρες της Λατρείας, της μαθητείας στο λόγο Του, της προσφοράς στους αδελφούς Του...αλλά κι εκείνες τις ώρες που φθάνουμε στο έσχατο όριο της δύναμής μας. Είναι μαζί μας. Το έχει υποσχεθεί... 

Η φωνή του καθηγητή συνέχισε να διαβάζει και να σχολιάζει... Κι εγώ άκουσα τη φωνή Σου, Κύριε.

«Είμαι μαζί σου», μου είπες, «την κάθε ημέρα της ζωής σου». Είσαι μαζί μου και...σήμερα; Σήμερα που Σε λύπησα με ό, τι έκανα, που λυπήθηκα με ό, τι επέτρεψες, που νιώθω τόσο ανίσχυρος, ενώ θέλω να μείνω σταθερός στον αγώνα... Είσαι μαζί μου και...σήμερα...όπως το υποσχέθηκες τότε... Πιάνω το δυνατό Σου χέρι... στηρίζομαι...προχωρώ. Είσαι μαζί μου, Κύριε... Η υπόσχεσή Σου, μια πραγματικότητα στη ζωή μου και...σήμερα.

----------------------------------------------------------------

8.15 π.μ. Η αρχή μιας «μικρής ζωής»... Η αρχή μιας μέρας σχολικής με εξάωρο ή επτάωρο πρόγραμμα... Τα λεπτά της περνούν άλλοτε αργά κι άλλοτε γοργά, πάντοτε όμως συντονισμένα στις κινήσεις του νου σου και στους χτύπους της καρδιάς σου...  -

Ώρα 8.15 π.μ. Η αρχή της καθημερινής μας συνεργασίας για την κατάκτηση της γνώσης, που έχει τη δύναμη να σμιλεύει μέσα σου τη μορφή του σωστού ανθρώπου, να μορφώνει. Συναντιόμαστε κάθε μέρα στο προαύλιο, στον διάδρομο, στην τάξη μας, στο μάθημα ή στο διάλειμμα... Μαζί σου οι απορίες και οι προβληματισμοί σου, οι αμφιβολίες κι οι δισταγμοί σου. 

συνεχίζεται....

(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Είσαι μαζί μου και... σήμερα!, Εισαγωγή,  8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ).

     Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!