Περί αδικίας (μέρος 1ο)

Πρόλογος

Ο ΑΒΒΑΣ Δωρόθεος, στὶς περίφημες «Διδασκαλίες» του, κάνει συχνὲς ἀναφορὲς στὸν ἀββᾶ Ζωσιμᾶ σὰν σὲ αὐθεντικὸ διδάσκαλο τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, ἀπονέμοντάς του μεγάλο σεβασμὸ καὶ ἐκτιμήση. Ὁ ὅσιος Ζωσιμᾶς, ποὺ ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 24 Ἰανουαρίου, ἔζησε ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 5ου ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 6ου αἰῶνα.¹ Καταγόταν ἀπὸ τὴ Σίδη, χωριὸ κοντὰ στὴν Τύρο τῆς Φοινικῆς. Ἀρχικὰ ἀσκήτεψε σ' ἕνα μοναστήρι τῆς Τύρου καὶ ὑστέρα ἦρθε στὴ Λαύρα τοῦ ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτη. 

Τέλος, ἵδρυσε δικό του μοναστήρι κοντὰ στὴ γενέτειρά του. Μὲ τὴν ἄσκηση ἔφτασε σὲ ὕψη ἀρετῆς, ἀξιώθηκε ν' ἀποκτήσει τὸ προορατικὸ χάρισμα καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα, γιὰ τὰ ὁποῖα πῆρε τὴν προσωνυμία τοῦ θαυματουργοῦ. Προεῖδε μάλιστα καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἀντιόχειας ἀπὸ σεισμό (528). Ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸ Στουδίτη ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς θεωρεῖται πρότυπο ταπεινοφροσύνης καὶ προβάλλεται ὡς ἀξιομίμητο ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς συνεπείας ἀνάμεσα στοὺς μεγάλους πατέρες τῆς ἐρήμου - Ἀντώνιο, Ἰλαρίωνα, Παχώμιο, Εὐθύμιο καὶ Σᾶββα.

Ἡ διδασκαλία τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, ποὺ περιέχεται στὸν 78ο τόμο τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας τοῦ Migne μὲ τὸν τίτλο «Διαλογισμοί», εἶναι πολὺ ὠφέλιμη καὶ κατανυκτική. Ἐπέδρασε σημαντικὰ στοὺς κατοπινοὺς ἀσκητικοὺς συγγραφεῖς καὶ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθολόγους πατερικῶν ἔργων. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀββᾶ Δωρόθεο, πού, ὅπως φαίνεται, τὴν κατέγραψε, οἱ μοναχοὶ Ἰωάννης Μόσχος (619) καὶ Παῦλος Εὐεργετινὸς (1054) ἔχουν συμπεριλάβει μεγάλο μέρος της στὰ γνωστὰ ἔργα τους «Λειμωνάριον» καὶ «Συναγωγὴ τῶν Πατέρων» ἀντίστοιχα.

Τοὺς πάντερπνους καὶ ἀληθινὰ πνευματοφόρους «Διαλογισμούς» τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ἀποδώσαμε ἐλεύθερα στὴ σημερινή μας γλῶσσα, παραλείποντας ἐλάχιστα τμήματα, λόγῳ τῆς συντομίας ποὺ ἀπαιτεῖ «Ἡ Φωνὴ τῶν Πατέρων» καὶ τῆς ὁμαλότερης ροῆς στὸν νεοελληνικὸ λόγο. Διαπιστώνοντας μάλιστα ὅτι μποροῦν νὰ ὑποταχθοῦν σ` ἕνα γενικὸ θέμα μὲ τὸν τίτλο «Ὅταν σὲ ἀδικοῦν», δώσαμε ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν τίτλο στὸ παρὸν τεῦχος, ποὺ προσφέρεται «εἰς κοινὴν τῶν ὀρθοδόξων ὠφέλειαν».

Ὅταν σὲ ἀδικοῦν

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ζωσιμᾶς, ἀφοῦ σφράγισε πρῶτα τὸ στόμα του μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἄρχισε νὰ διδάσκει:

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τόση χάρη πρόσφερε μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του σ' ἐκείνους ποὺ πίστεψαν καὶ πιστεύουν σ' Αὐτόν -γιατὶ εἶναι δυνατὸν καὶ τώρα νὰ πιστέψουμε, καὶ ἀπὸ σήμερα νὰ βάλουμε ἀρχή, ἂν θέλουμε-, ὥστε ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ θεωρεῖ ὁλόκληρο τὸν κόσμο σὰν κάτι τιποτένιο. Φτάνει νὰ τὸ ποθεῖ ἡ προαίρεση μας καὶ νὰ συνεργήσει ἡ θεία χάρη.

Κι ἔπαιρνε ὅ,τι ἔβρισκε, ἄχυρο ἢ κουρέλι ἢ κάποιο ἄλλο ἀσήμαντο πρᾶγμα, κι ἔλεγε:

Ποιὸς εἶν' αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται ἢ τσακώνεται ἢ μνησικακεῖ ἢ θλίβεται γιὰ τοῦτο 'δῶ, ἂν δὲν ἔχει στ' ἀλήθεια χάσει τὸ μυαλό του; Λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, προχωρώντας καὶ προκόβοντας πνευματικά, ὅλα τὰ θεωρεῖ σὰν σκουπίδι, ἔστω κι ἂν εἶναι ὁ κόσμος ὁλόκληρος δικός του. Γιατί, ὅπως λέω, δὲν βλάπτει τὸ νὰ ἔχεις, ἀλλὰ τὸ νὰ εἶσαι προσκολλημένος σ' αὐτά ποὺ ἔχεις. Ποιὸς δὲν γνωρίζει ὅτι τὸ σῶμα εἶναι τὸ πολυτιμότερο ἀπ' ὅλα ὅσα ἔχουμε; Πῶς λοιπόν, ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ καλοῦν, ἔχουμε ἐντολὴ νὰ τὸ καταφρονοῦμε; Καὶ ἐφόσον ἔχουμε ἐντολὴ νὰ καταφρονοῦμε ἄκομα καὶ τὸ σῶμα, πολὺ περισσότερο ὅσα εἶναι ἔξω ἀπ' αὐτό.

Θυμήθηκε τότε τὴν περίπτωση τοῦ ἀδελφοῦ μὲ τὰ λαχανικὰ καὶ ἀναρωτήθηκε:

Μήπως δὲν ἔσπειρε, δὲν κοπίασε, δὲν τὰ καλλιέργησε; Μήπως τὰ ξερίζωσε καὶ τὰ πέταξε; Ὄχι. Καὶ ὅμως, τὰ εἶχε σὰν νὰ μὴν τὰ εἶχε. Ἀπόδειξη, πώς, ὅταν πῆγε ὁ γέροντας ἐκεῖνος, θέλοντας νὰ τὸν δοκιμάσει, καὶ ἄρχισε νὰ τὰ καταστρέφει, δὲν τὰ λογάριασε καθόλου ὁ ἀδελφός. Ἀλλὰ σὰν ἀπόμεινε μία ρίζα μόνο, τοῦ εἶπε:

- Ἂν θέλεις, πάτερ, ἄφησέ την αὐτὴ τὴ ρίζα, γιὰ νὰ σοῦ κάνω τὸ τραπέζι.

Τότε κατάλαβε ὁ γέροντας πὼς ὁ ἀδελφὸς ἦταν γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῶν λαχανικῶν, καὶ τοῦ λέει:

- Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀδελφέ, ἔχει ἀναπαυθεῖ ἐπάνω σου!

Ἂν εἶχε προσπάθεια²  στὰ λαχανικά, θὰ φανερωνόταν ἀμέσως μὲ τὴ θλῖψη καὶ τὴν ταραχή του. Ἐκεῖνος ὅμως ἔδειξε ὅτι τὰ εἶχε σὰν νὰ μὴν τὰ εἶχε.

Κάτι τέτοια, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς, τὰ ἐπισημαίνουν οἱ δαίμονες. Καὶ ἂν δοῦν κάποιον ν' ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα χωρὶς προσπάθεια, ἀφοῦ οὔτε ταράζεται οὔτε θλίβεται, γνωρίζουν ὅτι αὐτός, μολονότι βρίσκεται στὴ γῆ, δὲν ἔχει μέσα του γήινο φρόνημα.

Θυμήθηκε τότε τὸν ἅγιο Παχώμιο, ποὺ ἤθελε νὰ μεγαλώσει τὸ μοναστήρι, καὶ γι' αὐτὸ τὸν μάλωσε ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του, λέγοντας:

- Πᾶψε νὰ εἶσαι φαντασμένος!

Καὶ ὁ ἅγιος Παχώμιος, ἂν καὶ εἶχε δεχθεῖ θεῖα ἀποκάλυψη γι' αὐτὸ τὸ ἔργο, εἶπε μόνο:

- Παρακινήθηκα ἀπὸ τὴν ἰδέα ὅτι θὰ ἦταν καλό.

Κυριάρχησε στὴν καρδιά του καὶ δὲν ἀντιμίλησε καθόλου. Τὴ νύχτα κατέβηκε σ' ἕνα μικρὸ ὑπόγειο καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ προσεύχεται λέγοντας:

- Ὢ Θεέ μου, τὸ σαρκικὸ φρόνημα ζεῖ ἀκόμα μέσα μου... Ἀλίμονό μου! Μετὰ ἀπὸ τόση ἄσκηση καὶ προετοιμασία τῆς καρδιᾶς, πάλι ἁρπάζομαι ἀπὸ τὸ θυμό, ἔστω καὶ γιὰ καλό. Ἐλέησέ με, νὰ μὴ χαθῶ, Κύριε!

Μ' αὐτὰ τὰ λόγια προσευχόταν. Ἔμεινε ὅλη τὴ νύχτα ἐπαναλαμβάνοντάς τα μὲ κλάματα, ὥσπου ξημέρωσε. Καὶ ἦταν τόσος ὁ ἱδρῶτας ποὺ ἔχυσε - γιατὶ ἦταν καλοκαίρι καὶ καιγόταν ὁ τόπος - ὥστε τὸ χῶμα κάτω ἀπ' τὰ πόδια του ἔγινε λάσπη.

Μίαν ἄλλη φορὰ εἶπε:

Ἂν κανεὶς φέρει στὸ νοῦ του κάποιον ποὺ τὸν λύπησε ἢ τὸν ζημίωσε ἢ τὸν ντρόπιασε ἢ τὸν κατηγόρησε χωρὶς λόγο ἥ τοῦ ἔκανε ὁποιοδήποτε ἄλλο κακό, καὶ ἀρχίσει νὰ πλέκει λογισμοὺς ἐναντίον του, αὐτὸς ἐπιβουλεύεται τὴν ἴδια του τὴν ψυχή, ὅπως οἱ δαίμονες, καὶ εἶναι ἀρκετὸς μόνος του γιὰ τὴν καταστροφή του. Ἀλλὰ τὶ λέω "νὰ πλέκει λογισμούς"; Ἂν δὲν τὸν θυμᾶται σὰν εὐεργέτη του, ἀδικεῖ τρομερὰ τὸν ἑαυτό του! 

Γιατὶ λές ὅτι πάσχεις; Αὐτὸς σὲ καθαρίζει, καὶ ὀφείλεις νὰ τὸν θεωρεῖς σὰν γιατρὸ σταλμένο ἀπὸ τὸ Χριστό. Αὐτὸ καθεαυτό, ἄλλωστε, τὸ ὅτι πάσχεις, εἶναι δεῖγμα ἀρρωστημένης ψυχῆς. Ἂν δὲν ἤσουν ἄρρωστος, δὲν θὰ ἔπασχες. Καὶ πρέπει νὰ εὐγνωμονεῖς τὸν ἀδελφό, γιατὶ χάρη σ' αὐτὸν ἔμαθες τὴν πορεία τῆς ἀρρώστιας σου. Ὀφείλεις ἐπομένως νὰ δέχεσαι ὅσα σοῦ κάνει σὰν θεραπευτικὰ φάρμακα σταλμένα ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ.

Ἂν ὅμως ὄχι μόνο δὲν τὸν εὐχαριστεῖς, ἀλλὰ καὶ λυπᾶσαι καὶ τὸν κατηγορεῖς καὶ πλέκεις λογισμοὺς ἐναντίον του, εἶναι σὰν νὰ λές στὸν Ἰησοῦ:

- Δὲν θέλω νὰ γιατρευτῶ ἀπὸ Σένα! Δεν θέλω τὰ φάρμακά Σου! Θέλω νὰ σαπίσω στὰ τραύματά μου! Θέλω νὰ γίνω δοῦλος τῶν δαιμόνων!

Αὐτὴ ὅμως ἡ ἀντίδραση εἶναι ὄλεθρος καὶ κολάση αἰώνια γιὰ τὴν ψυχή. Ἐνῶ, ἀντίθετα, σωτηρία της εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ αὐτές, σὰν ὄργανα καυτηριασμοῦ καὶ καθαρτικά, τὴν καθαρίζουν ἀπὸ τὶς κακίες. Ὄποιος ἑπομένως θέλει καὶ ποθεῖ νὰ γιατρευτεῖ, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπομείνει ὅσα ἐπιβάλλει ὁ γιατρός.

Ἄλλωστε, οὔτε ὁ ἄρρωστος ἐγχειρίζεται ἢ καυτηριάζεται ἢ πίνει καθάρσιο μὲ εὐχαρίστηση. Πείθει ὅμως τὸν ἑαυτό του ὅτι χωρὶς αὐτὰ εἶναι ἀδύνατο ν' ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια. Παραδίνεται λοιπὸν στὸ γιατρό, ξέροντας ὅτι μὲ λίγη ταλαιπωρία θὰ γλυτώσει ἀπὸ πολλὴ ἀδιαθεσία καὶ πολυχρόνια ἀρρώστια. Καυτῆρας τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὄποιος μᾶς βλάπτει.

"Ἀφαίρεσε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν, καὶ κανεὶς δὲν γίνεται ἅγιος. Ὄποιος ἀποφεύγει ὠφέλιμο πειρασμό, ἀποφεύγει τὴν αἰώνια ζωή", εἶπε κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες.

Ποιὸς προξένησε στοὺς ἁγίους μάρτυρες ἐκεῖνα τὰ στεφάνια, ἂν ὄχι ὅσοι τοὺς ἀδίκησαν; Ποιὸς ἔγινε αἰτία νὰ χαριστεῖ στον ἅγιο Στέφανο τέτοια δόξα, ἂν ὄχι ὅσοι τὸν λιθοβόλησαν;

Ἂν γίνουν τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων γλῶσσες γιὰ νὰ μᾶς κατηγοροῦν, εἶμαι βέβαιος ὅτι καὶ πάλι κανένας δὲν θὰ μπορέσει νὰ περιγράψει ἄξια τὴν ἀναξιότητά μας. Γιατὶ καθένας ποὺ μᾶς κατηγορεῖ, λέει μόνο ἕνα μέρος. Ὅλα εἶναι ἀδύνατο νὰ τὰ ξέρει. Ἂν ὁ δίκαιος Ἰὼβ εἶπε, «εἶμαι γεμᾶτος ἀτιμία» (Ἰὼβ 10:15) -καὶ τὸ «γεμᾶτος» δὲν παίρνει καμιὰ προσθήκη-, τὶ νὰ ποῦμε ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε πέλαγος ὅλων τῶν κακιῶν; Ὁ διάβολος μᾶς ταπείνωσε μὲ κάθε ἁμάρτημα.

Ὀφείλουμε ὡστόσο νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸ Θεό, ποὺ ἔτσι ταπεινωθήκαμε. Ὅσοι εὐγνωμονοῦν γιατὶ ταπεινώθηκαν, συντρίβουν τὸ διάβολο, ἀφοῦ, καθῶς εἶπαν οἱ πατέρες, ἂν κατέβει ἡ ταπείνωση στὸν ἄδη, ὑψώνεται ὡς τὸν οὐρανό ³ καὶ ἂν ἡ ὑπερηφάνεια ὑψωθεῖ ὡς τὸν οὐρανό, καταποντίζεται στὸν ἄδη. Ποιός μπορεῖ τάχα νὰ πείσει τὸν ταπεινὸ νὰ πλέξει λογισμοὺς ἐναντίον καποίου ἤ νὰ τὸν κατηγορήσει ἤ ἔστω ν' ἀνεχθεῖ μομφὴ γιὰ τὸν πλησίον; Ὅ,τι πάθει ἤ ἀκούσει ὁ ταπεινός, παίρνει ἀφορμὴ γιὰ νὰ κατηγορεῖ καὶ νὰ βρίζει τὸν ἑαυτό του.

Καὶ ἔφερε σὰν παράδειγμα τὸν ἀββᾶ Μωυσή, ποὺ τὸν ἐδίωξαν οἱ κληρικοὶ ἀπὸ τὸ ἱερό, λέγοντάς του: - Πήγαινε ἔξω, ἀράπη! Κι ἐκεῖνος ἄρχισε νὰ τὰ βάζει μὲ τὸν ἑαυτό του:

- Ἀκάθαρτε! Μαῦρε! Καλὰ σοῦ κάνανε! Ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἄνθρωπος, τὶ θὲς καὶ πᾶς μὲ τοὺς ἀνθρώπους;

Πράγματι, πρόσθεσε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμάς, ὁποῖος ποθεῖ τὸν ἀληθινὸ ἴσιο δρόμο, μαλώνει αὐστηρὰ τὸν ἑαυτό του, ὅταν ταράζεται, καὶ τὸν ἐλέγχει ἀδιάκοπα: 

"Τὶ μανιάζεις, ψυχή μου; Τὶ ταράζεσαι κι ἀφρίζεις; Μ' αὐτὸν τὸν τρόπο δείχνεις πὼς εἶσαι ἄρρωστη. Ἂν δὲν ἤσουν, δὲν θὰ πονοῦσες! Γιατί, ἀντὶ νὰ μέμφεσαι τὸν ἑαυτό σου, τὰ βάζεις μὲ τὸν ἀδελφό, ποῦ σοῦ φανέρωσε τὴν ἀρρώστια σου; Μάθε ἀληθινὰ καὶ στὴν πράξη τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος «τὶς λοιδορίες δὲν τὶς ἀνταπέδιδε, κι ὅταν ἔπασχε δὲν ἀπειλοῦσε» (Α' Πέτρ. 2:23).

Ἀκουσέ Τον νὰ λέει καὶ ἔμπρακτα νὰ τὸ δείχνει: «Ἔδωσα τὴ ράχη μου σὲ μαστίγωμα καὶ τὰ σαγόνια σὲ ραπίσματα⁴  δὲν γύρισα ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό μου, γιὰ ν' ἀποφύγω τὴν ντροπὴ ἀπὸ τὰ φτυσίματα » (Ἠσ. 50:6). Κι ἐσύ, ἄθλια ψυχή, γιὰ μία βρισιὰ ἢ προσβολή, παραδίνεσαι στὸ πλέξιμο χιλίων δύο λογισμῶν, κι ἔτσι ἐπιβουλεύεσαι τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό, ὅπως οἱ δαίμονες".

___________________________________________________

1. (Ἄλλος εἶναι ὁ ὁμώνυμος ἀββᾶς, ποὺ ἀνακάλυψε καὶ κήδεψε τὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγύπτια. Αὐτὸς ἔζησε τόν 7ο αἰῶνα καὶ ἑορτάζεται στὶς 4 Ἀπριλίου)

2. (Ἀσκητικὸς ὅρος, ποὺ σημαίνει τὴν ἐμπαθὴ προσκόλληση σὲ κάτι. Ἀπροσπάθεια, τὸ ἀντίθετο)

3. Πρέπει νὰ καταλάβουμε, ὅτι κανένας δὲν λέει τόσο τὴν ἀλήθεια, ὄσο αὐτοί ποὺ μᾶς κατηγοροῦν. 

Ξέρει ὁ παντογνώστης Κύριος ὅτι, κι ἂν ἀκόμα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπαινοῦν καὶ μακαρίζουν τις πράξεις μου, στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀξιοκατάκριτες καὶ ἀξιοκαταφρόνητες. Ἐνῶ ἂν ποῦν, "Αὐτὸ κι αὐτὸ τὸ κακὸ ἔκανες", ἐγὼ θὰ πῶ, "Μὰ μήπως ἔκανα καὶ κανένα καλό;". Γιατὶ κανένας δὲν λέει τόσο χοντρὸ ψέμα, ὄσο αὐτοὶ ποὺ μ' ἐπαινοῦν καὶ μὲ μακαρίζουν. Καὶ κανένας δὲν λέει τὴν ἀλήθεια τόσο, ὅσο ἐκεῖνοι ποὺ μὲ κατηγοροῦν καὶ μ' ἐξευτελίζουν, καθῶς εἶπα. Καὶ πάλι δὲν λένε ὅλη τὴν ἀλήθεια. Γιατὶ ἂν μποροῦσαν νὰ δοῦν, δὲν λέω τὸ πέλαγος τῶν κακῶν μου, ἀλλὰ ἔστω κι ἕνα μικρὸ μέρος ἀπ' αὐτά, θ' ἀποστρέφονταν τὴν ἀκαθαρσία, τὸ βόρβορο καὶ τὴ δυσωδία τῆς ψυχῆς μου.

4.Ἔλεγε πάλι, πὼς ὑπάρχουν διάφορες βαθμίδες προαιρέσεων. Καὶ μπορεῖ προαίρεση θερμὴ νὰ προσφέρει στὸ Θεὸ μέσα σὲ μία ὥρα τόσα, ὅσα ἅλλη προαίρεση νωθρὴ δὲν προσφέρει οὔτε σὲ πενῆντα χρόνια. Καὶ ἂν δοῦν οἱ δαίμονες ὅτι κάποιος βρίστηκε ἢ ἀτιμάστηκε ἢ ζημιώθηκε ἢ ἔπαθε ὁτιδήποτε παρόμοιο, καὶ θλίβεται ὄχι ἐπειδὴ ἔπαθε ἄδικα, μὰ ἐπειδὴ δὲν ὑπέμεινε μὲ γενναιότητα, φοβοῦνται. Γιατὶ ξέρουν ὅτι μπῆκε στὸ δρόμο τῆς ἀληθείας καὶ θέλει νὰ βαδίσει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

(Αββά Ζωσιμά, Όταν σε αδικούν, Ιερά μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, Έκδοση 34η)

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!