Ιστορικές ελληνικές στιγμές

Μια παραμονή αγίου Βασιλείου στο σπίτι του Νικηταρά ήταν ο Κολοκοτρώνης. Μπήκαν κατά το έθιμο τα παιδιά να πουν τα κάλαντα. Ο Νικηταράς ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη λίγους παράδες να φιλέψει τα παιδιά. Ο γέρος του Μωριά τον πείραξε: "-Δεν ντρέπεσαι να διακονεύεις, κοτζάμ καπετάνιος;" Κι ο Νικηταράς απάντησε: "-Πραματευτής δεν είμαι. Το' χε η μοίρα μου να γίνω καπετάνιος, μα δεν θέλω να κάνω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου και να πλουταίνω".

Σήμερον ἅπασα κτίσις ἀγάλλεται, ὅτι τὸ χαῖρέ σοι φωνεῖ Ἀρχάγγελος, εὐλογημένη σὺ Σεμνή, καὶ Ἄχραντε πανάμωμε. Σήμερον τοῦ ὄφεως, ἀμαυροῦται τὸ φρύαγμα· ἀρᾶς γὰρ διαλέλυται, τοῦ Προπάτορος σύνδεσμος. Διὸ καὶ κατὰ πάντα βοῶμέν σοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη: 

Σήμερα όλη η κτίση χαίρεται (μεγαλύνεται), διότι ο Αρχάγγελος απευθύνει χαιρετισμό σε Σένα, Σεμνή και Άχραντε, Πάναγνη (Θεοτόκε). Σήμερα ο κομπασμός του φιδιού σκοτεινιάζει, γιατί έχει διαλυθεί εξαιτίας της κατάρας ο σύνδεσμος του Προπάτορα. Για αυτό και φωνάζουμε ολότελα σε σένα Χαίρε, η πιο χαριτωμένη. (Από τον όρθρο της 25ης Μαρτίου)

"Βεζίρη Αλή Πασά, Σε χαιρετούμε. Η πατρίδα μας είναι ασύγκριτα πιο γλυκιά κι από το πουγγί σου και από τους τόπους που υπόσχεσαι να μας δώσεις. Μάταια κοπιάζεις, γιατί η ελευθερία μας ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται με όλους τους θησαυρούς της γης παρά μοναχά με το θάνατο και του τελευταίου Σουλιώτη! Όλοι οι Σουλιώτες-μικροί μεγάλοι. (Απάντηση Σουλιωτών στο Βεζίρη) 

Ας κινηθώμεν λοιπόν μέ εν κοινόν φρόνιμα, oι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, oι ιερoί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και oι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. 

Oι δε εν ξέναις αυλαίς υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον, και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίoι ας ενοπλισθώμεν όλοι άνευ αναβολής καιρού με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας και υπόσχομαι εντός ολίγου την νίκην και μετ' αυτήν παν αγαθόν. 

Πoίoι μισθωτοί και χαύνοι δούλοι τολμούν να αντιπαραταχθώσιν απέναντι λαού, πολεμούντος υπέρ της ιδίας ανεξαρτησίας; Μάρτυρες oι Ηρωικοί αγώνες των προπατόρων μας· Μάρτυς η lσπανία, ήτις πρώτη και μόνη κατετρόπωσε τας αηττήτους φάλαγκας ενός τυράννου.

Με την Ένωσιν, ω Συμπολίται, με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας, με την προς τους Νόμους και τους Στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος, αυτή θέλει στεφανώση μέ δάφνας αειθαλείς τους Ηρωικούς αγώνας μας, αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, διά το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. 

Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα με τα βραβεία της δόξης και τιμής· τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκηρύξη ως νόθα και Ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματά των, ως άλλων προδότων, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων.

Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, διά να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν τον Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτωνος, οι οποίοι συνέτριψαν τον

Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας τον Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαροτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον, με πολλά μικρόν κόπον, να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.

Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!
(Προκήρυξη Αλέξανδρου Υψηλάντη, την 24ην Φεβρουαρίου 1821 Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου- τελευταίο απόσπασμα)

Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για τη Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε.... "Εις το όνομα του Κυρίου", φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα που τινάχθηκε στον αέρα... (Κωνσταντίνος Κανάρης). 

...Ο Κανάρης με τη φράση "Εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου" πυροδοτούσε την πλωτή "εμπρηστική βόμβα". Η φωτιά από το πυροβολικό μεταδόθηκε ακαριαία στην τουρκική ναυαρχίδα... Οι τροπαιούχοι πυρπολητές επανήλθαν στα Ψαρά όπου είχαν ήδη αναγγελθεί τα ευχάριστα. Σύσσωμος ο πληθυσμός υποδέχθηκε τους νικητές... Από εκεί όλοι πήγαν στο ναό του Αγίου Νικολάου όπου εψάλη δοξολογία... (Ιστορία Ελληνικού έθνους, τόμος 25)
Το κρίνο με τη δάφνη σμίγει! 

 Α) Αποθνήσκων τέκνον γνήσιον της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού εντέλλομαι τους υιούς μου αγαπητούς, εμά τέκνα, ίνα διατελώσι πιστά και αφοσιωμένα εις την πάτριον αυτών θρησκείαν, παραγγέλλω επομένως αυτών ίνα ακριβώς εκπληρώσωσι τα χριστιανικά καθήκοντά των και διαφυλάττουν άμεμπτα τα χριστιανικά έθιμα της Πατρίδος. Συνιστώ δε ενθέρμως προ παντός άλλου την ελεημοσύνην... παραγγέλλω εις τα τέκνα μου να βοηθώσι τους πτωχούς, παραδειγματιζόμενα από τους γονείς αυτών. 

Προσθήκη λεζάντας

Β) Εντέλλομαι να αφοσιωθώσιν εις την δικαίωσιν της Πατρίδος, απωθούντες τας εγωιστικάς ιδέας του συμφέροντος και του ατομισμού. Ας έχωσιν υπ' όψιν μόνο το συμφέρον της Πατρίδος, όντες ήπιοι προς τους αντιθέτους και αμνησίκακοι, διότι η μνησικακία αρμόζει μόνον εις τα θηρία......

Δ) Παραγγέλλω τους υιούς μου να οδηγήσουν τον εισέτι άγαμο αδελφό των, Στέφανον, να συζευχθεί μετά Ελληνίδος Ορθοδόξου.....
ΣΤ) Παρακαλώ την σύζυγόν μου και μετά τον θάνατον αυτής, τα τέκνα μου, να τελούν τα ετήσια μνημόσυνα κατά τα έθιμα της Πατρίδος. 

Ζ) Συνιστώ στα τέκνα μου να αποφεύγουσι την σπατάλην και την φιλαργυρίαν, διότι αμφότερα τα ελαττώματα αυτά είναι μισητά. 
(Διαθήκη του οπλαρχηγού Αντωνίου Ζωγράφου Ξανθουδίδου, το πρωτότυπο βρίσκεται στο Ιστορικό μουσείο Ηρακλείου)
Αυτοί ήσαν οι Έλληνες που αγωνίσθησαν, για να μας κληροδοτήσουν την ελευθερία. Θα προσέξουμε τις συμβουλές τους, τη διαθήκη τους; (Σωτήρ)
Πήραν φως απ΄τα καντήλια κι άστραψαν τα καριοφίλια! 

Στις 13/12/1943 οι Γερμανοί κατακτητές συνέλαβαν όλους τους κατοίκους των Καλαβρύτων και τους έκλεισαν στο δημοτικό σχολείο. Τελικά, αφού διέταξαν τους άνδρες και τα παιδιά από δεκατριών και πάνω να βγουν, τους οδήγησαν έξω από την πόλη.

Εκεί, αφού προηγουμένως είδαν από μακριά να τυλίγονται στις φλόγες τα σπίτια τους, και ενώ αγνοούσαν την τύχη των γυναικόπαιδών τους, τους εξετέλεσαν. Οι Καλαβρυτινές μητέρες γυναίκες, αδελφές των αθώων υπερχιλίων θυμάτων, έσκαψαν με τα νύχια τους τούς τάφους των αγαπημένων τους, στέγασαν κάτω από τσίγκους τα παιδιά τους, τούς έδειξαν το δρόμο του Θεού και το χρέος στην Πατρίδα κι αναπαύθηκαν στην ειρήνη του δικαιοκρίτη Κυρίου (Ιστορική μνήμη Κατοχής). 

Ο Έλληνας πιστεύει πως η ζωή του πρέπει να τελειώνει ή για την Ελευθερία του ή με την Ελευθερία του. Ο Ελληνισμός αποτελεί στη διαδοχή των αιώνων μια αδιάκοπη συνέχεια. οι καλλίνικοι ήρωες της Ομηρικής εποχής σμίγουν στους τελευταίους χρόνους με τον Κυριάκο Μάτση του Δικώμου της Κερύνειας και τον Γρηγόρη Αυξεντίου στη σπηλιά του Μαχαιρά και με όλους που θυσιάστηκαν στην Κύπρο κατά την εισβολή των Τούρκων το 1974 (Ν. Π. Βασιλειάδη, Για την Ελευθερία). 

Αποτελεί προνόμιο του λογικού ανθρώπου να συναισθάνεται τις ευεργεσίες του Θεού και να Του αναπέμπει ευγνώμονα ευχαριστία. Και το Ορθόδοξο ελληνικό Έθνος δίκαια γιορτάζει και πανηγυρίζει και ευγνωμονεί τον Θεό για την εθνική παλιγγενεσία και την νεκρανάστασή του από τον τουρκικό ζυγό. Λαοί που ευγνωμονούν τις ευεργεσίες του Θεού είναι ανάξιοι της ελευθερίας (Σωτήρ). 

Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να τη στερεώσετε, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως κι έπειτα υπέρ πατρίδος (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Προς τους μαθητές του Γυμνασίου στην Πνύκα). 
Μια φορά εβαπτίστημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της πατρίδος μας (Απόφθεγμα Κολοκοτρώνη).

Οι Βυζαντινοί παρά τη διαφορά της θρησκείας εθαύμαζαν την ελληνική αρχαιότητα, διεφύλαξαν την μεγάλη πνευματική κληρονομιά της και "δέν ἀπέστεργον τήν μίμησιν εἰς πλείστους τομεῖς τοῦ ἐντέχνου λόγου (δεν εμπόδιζαν τη μίμηση στους περισσότερους τομείς του έντεχνου λόγου)" (Αικ. Χριστοφιλοπούλου, καθ. Πανεπιστημίου)

Κάποτε ένας Ευρωπαίος πείραξε τον Γιώργο Σεφέρη: 
-Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή; 
Και ο ποιητής απάντησε: 
Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα· που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου (''tideon").   

Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικονομικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; (Γιώργος Σεφέρης)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!