ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το δώρο της πίστεως είναι ανεκτίμητο. Αλίμονο σ' όποιον το στερήθηκε. Η
ανεστιότητα (έλλειψη εστίασης) και η ορφάνια θα επηρεάζουν αδιάκοπα τις εκδηλώσεις του,
θα τραυματίζουν βαθιά τον ψυχικό του κόσμο, θα τον απογυμνώνουν σταδιακά
από καθετί το ανώτερο και θα τον κατεβάζουν στο επίπεδο του
εξελιγμένου κτήνους, εκεί ακριβώς που τοποθετούν τον άνθρωπο με τη
μυωπία τους οι υλιστές, για να πετύχουν έτσι την αυτοδικαίωσή τους.
Η ζωή του πιστού είναι πλημμυρισμένη με φως. Μια πανίσχυρη δύναμη τον
γεμίζει αισιοδοξία, ειρήνη, ελπίδα, χαρά, βοηθώντας τον να νικάει τις
δυσκολίες της ζωής, ν' αντιμετωπίζει ηρωικά κι αυτόν ακόμα το θάνατο. Βασική αιτία της απιστίας είναι η ζωή της τρυφής και της αμαρτίας. Για
την τρυφή είναι γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη: «Έφαγε ο ισραηλιτικός
λαός και χόρτασε, και κλώτσησε το Θεό ο αγαπημένος. Πάχυνε, χόντρυνε,
έγινε θρεφτάρι, και εγκατέλειψε το Θεό, τον πλάστη του, και
απομακρύνθηκε από το Θεό, τον σωτήρα του» (Δευτ. 32:15). Όσο για την
αμαρτία, όλοι οι λαοί σ' όλες τις εποχές κατανόησαν, ότι υψώνει τείχος
αδιαπέραστο ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό.
Είναι εντελώς ασυμβίβαστη η σκοτεινή ζωή της αμαρτίας με το φως μιας
ζωντανής πίστεως στον παντεπόπτη Θεό, που «ετάζει καρδίας και νεφρούς».
Γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο δύσκολο το πνευματικό ξαναζωντάνεμα μιας
πωρωμένης ψυχής. Και γι' αυτό δεν αρκούν οι «αποδεικτικοί» λόγοι της
απολογητικής, αλλά χρειάζονται οπωσδήποτε η θερμή προσευχή και η αγία
ζωή των χριστιανών, ώστε με τη χάρη του Θεού να επηρεάσουν όχι τόσο το νου όσο την καρδιά
των απίστων.
Τα λόγια δεν αρκούν στο έργο της ιεραποστολής. Ο ίδιος ο
Κύριος είπε: «Για χάρη τους εγώ αγιάζω τον εαυτό μου, ώστε και αυτοί να είναι αγιασμένοι, με τη βοήθεια της αλήθειας» (Ιω. 17:19). Ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Πρός τε Ιουδαίους και Έλληνας
απόδειξις ότι εστί Θεός ο Χριστός» είναι συναρπαστικός.
Ο θεοφώτιστος
νους του μεγάλου ιεράρχη, με τη γνωστή διαλεκτική του ικανότητα, πλέκει
μιαν αλυσίδα πειστικών επιχειρημάτων, τα οποία στηρίζει στη θαυμαστή
εξάπλωση της πίστεως, παρά τους σκληρούς διωγμούς που δέχθηκε από τα
πρώτα της βήματα. Έτσι, κεντρικός άξονας του λόγου είναι ο θρίαμβος της
Εκκλησίας και κατακλείδα του η αισιοδοξία για το μέλλον της, που
επαληθεύει σε κάθε εποχή την προφητεία του Κυρίου: «Καί δεν θα την
κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη» (Ματθ. 16:18).
Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Πώς αποδεικνύεται ότι ο Χριστός είναι Θεός; Στο βασικό αυτό ερώτημα ας μην προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε με το επιχείρημα της δημιουργίας του
ουρανού και της γης, γιατί ο άπιστος δεν θα το παραδεχθεί. Αν του πούμε
ότι ανέστησε νεκρούς, θεράπευσε τυφλούς, έδιωξε δαιμόνια, ούτε τότε θα
συμφωνήσει. Αν του πούμε ότι υποσχέθηκε ανάσταση νεκρών, βασιλεία
ουρανών και ανέκφραστα αγαθά, τότε όχι μόνο δεν θα συμφωνήσει, αλλά και
θα γελάσει.
Πώς λοιπόν θα τον οδηγήσουμε στην πίστη, και μάλιστα όταν δεν είναι
πνευματικά καλλιεργημένος; Ασφαλώς με το να στηριχθούμε σε αλήθειες, που
κι εμείς και αυτός παραδεχόμαστε χωρίς καμιά αντίρρηση και αμφιβολία. Σε ποιο λοιπόν σημείο συμφωνούμε μαζί του απόλυτα; Στο ότι ο Χριστός
φύτεψε την Εκκλησία. Απ’ αυτό θα φανερώσουμε τη δύναμη και θ’
αποδείξουμε τη θεότητα του Χριστού.
Θα δούμε ότι είναι αδύνατο ν’
αποτελεί ανθρώπινο έργο η διάδοση του Χριστιανισμού σ’ όλη την οικουμένη
μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και μάλιστα, όταν η χριστιανική
ηθική προσκαλεί στην ανώτερη ζωή ανθρώπους με κακές συνήθειες, δούλους
της αμαρτίας. Και όμως, ο Κύριος κατόρθωσε να ελευθερώσει απ’ όλα αυτά
όχι μόνο εμάς, μα ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Κι αυτό το κατόρθωσε χωρίς να χρησιμοποιήσει όπλα, χωρίς να ξοδέψει
χρήματα, χωρίς να κινητοποιήσει στρατούς, χωρίς να προκαλέσει πολέμους.
Το κατόρθωσε ξεκινώντας με δώδεκα μόνο μαθητές, που ήταν άσημοι,
αμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, άοπλοι... Με τέτοιους ανθρώπους κατόρθωσε να πείσει τα έθνη να σκέφτονται σωστά,
όχι μόνο για την παρούσα ζωή, αλλά και για τη μέλλουσα.
Μπόρεσε να
καταργήσει προγονικούς νόμους, να ξεριζώσει αρχαίες συνήθειες και να
φυτέψει νέες. Μπόρεσε ν’ αποσπάσει τον άνθρωπο από τον εύκολο τρόπο ζωής
και να τον οδηγήσει στο δύσκολο. Και όλ’ αυτά τα κατόρθωσε, ενώ όλοι
Τον πολεμούσαν, ενώ ο ίδιος είχε υπομείνει εξευτελιστική σταύρωση και
ταπεινωτικό θάνατο!
Ασφαλώς δεν συμβαίνουν αυτά στους ανθρώπους. Μάλλον τα αντίθετα τους
συμβαίνουν. Όσο δηλαδή ζουν και ευδοκιμούν οι ίδιοι, το έργο τους
προοδεύει. Όταν όμως πεθάνουν, καταστρέφεται μαζί τους ό,τι
δημιούργησαν. Και αυτό το παθαίνουν όχι μόνο οι πλούσιοι ούτε μόνο οι
άρχοντες, αλλά και οι κυβερνήτες ακόμα. Γιατί και οι νόμοι τους
καταλύονται και η μνήμη τους σβήνει και τ' όνομά τους ξεχνιέται και οι
έμπιστοι άνθρωποί τους παραγκωνίζονται.
Αυτά συμβαίνουν σ' εκείνους, που πρώτα μ' ένα νεύμα κυβερνούσαν λαούς
και οδηγούσαν στον πόλεμο ολόκληρες στρατιές. Σ' εκείνους, που
καταδίκαζαν σε θάνατο και ανακαλούσαν εξόριστους. Στον Κύριο όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο. Θλιβερή ήταν η κατάσταση του
έργου Του πριν από τη σταύρωση: Ο Ιούδας Τον πρόδωσε, ο Πέτρος Τον
αρνήθηκε, οι υπόλοιποι μαθητές έφυγαν για να σωθούν και πολλοί πιστοί
Τον εγκατέλειψαν. Μόνος έμεινε ανάμεσα στους εχθρούς. Όμως, μετά τη
σφαγή και το θάνατο, για να μάθεις ότι δεν ήταν απλός άνθρωπος ο
Σταυρωμένος, έγιναν όλα λαμπρότερα, φαιδρότερα, ενδοξότερα.
Ο Πέτρος, ο κορυφαίος απόστολος, αυτός που πριν από τη σταύρωση δεν
άντεξε την απειλή μιας υπηρετριούλας, αλλά, μετά από τόσες ουράνιες
διδασκαλίες και τη συμμετοχή του στα θεία μυστήρια, είπε ότι δεν
γνωρίζει τον Κύριο, αυτός ο ίδιος, μετά τη σταύρωση, Τον κήρυξε στα
πέρατα της οικουμένης.
Αναρίθμητα πλήθη μαρτύρων θυσιάστηκαν, γιατί
προτίμησαν να θανατωθούν παρά ν’ αρνηθούν το Χριστό, όπως τον είχε
αρνηθεί ο κορυφαίος απόστολος, τρομοκρατημένος από την απειλή ενός
κοριτσιού. Όλες τώρα οι χώρες, όλες οι πόλεις, τα ερημικά και τα
κατοικημένα μέρη, τον Σταυρωμένο ομολογούν. Σ’ Αυτόν πιστεύουν οι
βασιλιάδες κι οι στρατηγοί, οι άρχοντες και οι ύπατοι, οι δούλοι και οι
ελεύθεροι, οι αγράμματοι και οι μορφωμένοι, οι βάρβαροι και τα διάφορα
έθνη των ανθρώπων.
Ακόμα κι ο μικρός και ασήμαντος εκείνος τάφος, που δέχθηκε το αιμόφυρτο
μαρτυρικό σώμα του Κυρίου, είναι τιμιότερος από χίλια βασιλικά παλάτια
και σεβαστός ακόμα και στους βασιλιάδες. Το παράδοξο μάλιστα είναι, ότι αυτό που συνέβη στον Κύριο, συνέβη και
στους μαθητές Του. Γιατί αυτούς που περιφρονούσαν και φυλάκιζαν, αυτούς
που βασάνιζαν σκληρά με αναρίθμητα μαρτύρια, αυτούς ακριβώς τους ίδιους,
μετά το θάνατό τους, τους τιμούσαν περισσότερο κι από τους βασιλιάδες.
Και πώς φαίνεται αυτό; Στη Ρώμη, οι αυτοκράτορες και οι ύπατοι και οι
στρατηγοί τα πάντα εγκαταλείπουν, και τρέχουν να προσκυνήσουν τους
τάφους του ψαρά Πέτρου και του σκηνοποιού Παύλου. Στην Κωνσταντινούπολη,
αυτοί που φορούν τα στέμματα, θέλουν να ενταφιαστούν όχι κοντά στους
τάφους των αποστόλων, αλλά στα πρόθυρα των ναών τους. Κι έτσι γίνονται
οι βασιλιάδες θυρωροί των ψαράδων! Μάλιστα δεν ντρέπονται γι' αυτό,
αλλά και καυχιώνται. Καυχιώνται όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι απόγονοί
τους.
Όταν οι μαθητές του Χριστού ήταν μόνο δώδεκα και δεν υπήρχε στη σκέψη
κανενός η Εκκλησία, όταν ακόμα η ιουδαϊκή συναγωγή ανθούσε και η ασεβής
ειδωλολατρία κυριαρχούσε σ' ολόκληρη σχεδόν την οικουμένη, ο Κύριος είχε
προφητέψει: «Πάνω σ' αυτή την πέτρα (δηλαδή πάνω στην ομολογία πίστεως
του Πέτρου) θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την κατανικήσουν
οι δυνάμεις του άδη» (Ματθ. 16:18).
(Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ο θρίαμβος της εκκλησίας, Ιερά μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 2014)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου