Τι είναι ο παράδεισος;

Πώς θα περνάμε στον ουρανό, κοντά στον Θεό, στον Χριστό, συντροφιά με τους αγίους; Η Αγία Γραφή κάνει συχνά λόγο για τη βασιλεία των ουρανών. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στην Αποκάλυψη: "μακάριοι οἱ εἰς τὸ δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ ἀρνίου κεκλημένοι (ιθ, 9)". 

Τον μακαρισμό αυτόν θα έπρεπε να τον δούμε σε σχέση με έναν προηγούμενο. Σ' αυτόν γράφτηκε "μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν (ιδ, 13)". Και οι δυο αυτοί μακαρισμοί αναφέρονται στην κατάσταση που θα επικρατεί στη Βασιλεία των Ουρανών. 

Στον ένα γίνεται λόγος για την ανάπαυση που θα αισθανθούν οι δίκαιοι, από τους κόπους, τις δοκιμασίες και τις θλίψεις. Και στον άλλο έχουμε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Η Βασιλεία των Ουρανών που επιφυλάσσει ο Θεός στους εκλεκτούς, σ' αυτούς που ανταποκρίνονται στο προσκλητήριο της αγάπης Του, δεν είναι απλή ανάπαυση. Δεν είναι απουσία δεινών. Δεν είναι ουδέτερη κατάσταση. 

Η ανάπαυση των δικαίων θα είναι μετοχή και συμμετοχή στην απερίγραπτη χαρά του ουρανού. Συμμετοχή εἰς τὸ δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ ἀρνίου, στην επουράνιο Ιερουσαλήμ, ανάμεσα σε μυριάδες αγγέλους, που πανηγυρίζουν και σκορπίζουν τη χαρά, μαζί με όλους τους ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένους. Στα αγαθά "ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Α Κορινθίους, β, 9)". 

Εκεί η ψυχή βρίσκει το πλήρωμα της ευτυχίας της, την εκπλήρωση όλων των όμορφων πόθων της. Δεν ζει σε κατάσταση παθητικής ακινησίας. Δεν έχουμε βουδιστικό νιρβάνα, ούτε τα Ηλύσια πεδία της αρχαιότητας, ούτε τους υλιστικούς παραδείσους του Ισλάμ. "Οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν...ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες (Λουκά κ, 35-36)".  

Οι άνθρωποι γίνονται ισάγγελοι, αναλαμβάνοντας το ίδιο έργο των αγγέλων κοντά στο θρόνο του Θεού. 
Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ζει κανείς αδιάκοπα μέσα σε ατμόσφαιρα απέραντης αγάπης; Αν αισθάνεται κανείς αγαλλίαση κοντά σε ανθρώπους πηγαίας και ειλικρινούς αγάπης, ποια μακαριότητα θα αισθανθεί κοντά στην αστείρευτη Πηγή της αγάπης, τον Θεό;

Όπως άλλωστε και οι άγιοι, που η μακαριότητά τους είναι να ατενίζουν πρόσωπον με πρόσωπον τη δόξα του Θεού και να δέχονται την αγάπη Του σαν αναγεννημένοι υἱοί της αναστάσεως. Άλλωστε, λίγο πριν από τη σταυρική θυσία ο Κύριος διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι εφόσον μείνουν κοντά Του και οι δοκιμασίες δεν κλόνισαν την αφοσίωσή τους, υποσχέθηκε "ἵνα ἐσθίητε καὶ πίνητε ἐπὶ τῆς τραπέζης μου ἐν τῇ βασιλείᾳ μου (Λουκά, 22,30)". 

Υπογραμμίζεται έτσι η τιμή που επιφυλάσσεται στους εκλεκτούς. Προνομιακή η θέση τους κοντά Του: "Οἱ σύνδειπνοι τοῦ βασιλέως δοκοῦσι πάντων πρωτεύειν (Θεοφύλακτος)". Αυτοί που συντρώγουν με τον βασιλιά θεωρούνται οι πρώτοι από όλους. Πολλοί μπορούν να συναναστρέφονται και να επικοινωνούν με τους άρχοντες, αλλά μόνον οι περισσότεροι οικείοι συντρώγουν μαζί τους. 

Αυτές είναι κάποιες παραβολικές εικόνες, για να ψηλαφίσουμε κάπως τους ασύλληπτους πνευματικούς κόσμους. Γιατί το μόνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών: "Ω παράδεισε, παράδεισε! Εμείς ημπορούμε να σε κερδίσουμε, μα εμείς δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε! (Ηλίας Μηνιάτης)".
(Διασκευή από το βιβλίο του Γ. Μελέτη, Ερωτήματα στον Ιησού Χριστό, κεφάλαιο "Τι είναι ο παράδεισος;")

Καλημέρα σας! Καλό μήνα και ευλογημένη εβδομάδα!